Wyrzeczenie się siebie- na czym polega?

[sądzony]

Nic nie zamotalem, raczej powinnienes przemyslec swoje zagubienie.

Przynajmniej bywam go świadom

[Jozek]

Wiesz, za komuny nazywano to samokrytyka.
Problem w tym cojest podstawa tej samokrytyi, czy wartosci materialne, czy duchowe.

[sądzony]

"O, któż nam może należycie wyłożyć, jak daleko, zgodnie z wolą naszego Pana mamy posunąć wyrzeczenie samych siebie! To pewne, że ma to być jakby śmierć i unicestwienie doczesne, naturalne i duchowe wszystkich rzeczy cenionych przez wolę (...)."

"To znaczy, że kto wyrzeknie się dla Chrystusa tego wszystkiego czego wola pragnie i w czym ma upodobanie, a wybierze raczej to co jest krzyżem, co sam przez św. Jana nazywa <nienawiścią duszy swojej> (J 12,25), ten ocali swoją duszę."
św. Jan od Krzyża

No dla mnie jest to ostra operacja skierowana przeciwko temu co nazywamy ego.
"Ego jest organizacją procesów poznawczych na poziomie świadomym, reguluje całokształt wewnętrznych i zewnętrznych oddziaływań na osobowość."

"Mając z kolei mówić o trzech władzach duszy: rozumie, pamięci i woli w nocy ducha, która jest środkiem do boskiego zjednoczenia, należy najpierw wyjaśnić w tym rozdziale, jak trzy cnoty teologalne: wiara, nadzieja i miłość - dotyczące bezpośrednio wspomnianych władz jako właściwe ich przedmioty nadprzyrodzone, za pośrednictwem których dusza jednoczy się z Bogiem w swych władzach - sprawiają próżnie i ciemność, każda odpowiadającej sobie władzy. Wiara w rozumie, nadzieja w pamięci, miłość w woli.

W dalszym ciągu mówić będziemy jak rozum ma się udoskonalić w ciemności wiary, pamięć w próżni nadziei, a wola w niedostatku i ogołoceniu odnośnie do wszystkich uczuć w drodze do Boga."
św. Jan od Krzyża

Rozum, pamięć, wola (a raczej pragnienie i upodobanie) to przymioty ego - duszy "zidentyfikowanej" z ciałem i światem zewnętrznym miast poprzez ducha Duchem "zintegrowana" z Bogiem.

Szukać zaś Boga w sobie - to nie tylko pragnąć być pozbawionym wszystkiego dla Boga, lecz skłaniać się z miłości do Chrystusa ku wybieraniu tego co przykre, tak w rzeczach Bożych, jak i w rzeczach świata. A to jest miłość Boga.
św. Jan od Krzyża

takie tam ...

[Jozek]

To nie takie tam, tylko wlasnie dobrze dobrales cytaty, ktore razem znacza to samo co zbawienie, jesli sie je rozumie i wedlug nich zyje.
Wydaje sie na pozor trudne, ale przy wlasciwym rozumieniu, staje sie proste i latwe jak bulka z maslem.

[sądzony]

To nie takie tam, tylko wlasnie dobrze dobrales cytaty, ktore razem znacza to samo co zbawienie, jesli sie je rozumie i wedlug nich zyje.
Wydaje sie na pozor trudne, ale przy wlasciwym rozumieniu, staje sie proste i latwe jak bulka z maslem.

Chyba tak. "Zbawienie", "przebóstwienie", "(Bo) Królestwo Boże (jest wewnątrz was.)” Łk 17,20-21, "zjednoczenie" ...:

"A jeśli ktoś dojdzie mężnie do tego całkowitego nic *, które jest najgłębszą pokorą, dokona się wtedy zjednoczenie duchowe pomiędzy duszą, a Bogiem. I to jest najwznioślejszy i najwyższy stan, jaki można osiągnąć w tym życiu."
sJoK
* podkreślenie autora

... ale czy jest łatwe

... przy wlasciwym rozumieniu ...

"Wiara (...) podaje nam to, czego rozum nie może pojąć."
sJoK

Od czasu gdy nie ufam rozumowi, czas nie istnieje.

[greg77]

Kurde,jakie szczęście że ja jestem prosty chłop,i mało co z tego rozumiem. .Ale jak to powiedział zapewne jakiś mądry guru ze wschodu "Wiara zaczyna się wtedy kiedy nie wiesz ale czujesz."

[sądzony]

Mi się czasem wydaje, że rozumiem, a skoro tak to wciąż jestem w błędzie.

[Andej]

"Wiara zaczyna się wtedy kiedy nie wiesz ale czujesz."

Nie zgodzę się z tym stwierdzeniem. Uważam, że wiara nie polega na czuciu, ani uczuciach. Uważam, że wiara powinna być rozumna, a nie emocjonalna. A emocje, jeśli towarzyszą, to wspaniale. Ale nie powinny dominować.

[sądzony]

"Wiara zaczyna się wtedy kiedy nie wiesz ale czujesz."

Nie zgodzę się z tym stwierdzeniem. Uważam, że wiara nie polega na czuciu, ani uczuciach. Uważam, że wiara powinna być rozumna, a nie emocjonalna. A emocje, jeśli towarzyszą, to wspaniale. Ale nie powinny dominować.

Ja uważam, że nie powinna być ani zbyt rozumna, ani uczuciowa, emocjonalna czy wolicjonalna.
Wiara winna być przede wszystkim wiarą.
Nie polega ona, moim zdaniem, na akcie inicjowanym z poziomu mojej podmiotowości, a wręcz przeciwnie "wiara dzieje się"
gdy "czyszcząc duszę z siebie" pozwalam jej wzrastać.

Szukając siebie w Bogu odwracamy się od prawdy, że to On jest w nas.
Czeka aż zrobimy Mu miejsce, które sami sobą wypełniamy.

[greg77]

"Wiara zaczyna się wtedy kiedy nie wiesz ale czujesz."

Nie zgodzę się z tym stwierdzeniem. Uważam, że wiara nie polega na czuciu, ani uczuciach. Uważam, że wiara powinna być rozumna, a nie emocjonalna. A emocje, jeśli towarzyszą, to wspaniale. Ale nie powinny dominować.

Dla mnie osobiście czucie nie koniecznie równoważne jest z emocjami. Nie ma opcji aby byt skończony mógł rozumem ogarnąć byt nieskończony, więc wiara w Boga z założenia nie może do końca opierać się na rozumie, uczucia też są ważne (nie mylić z emocjami).Nie wiem czy tobie ale mi zdarza się rzadko a nawet bardzo rzadko czuć że On jest blisko mnie, i w tym krótkim momencie na pewno bardziej czuje niż wiem.

[Andej]

Mała sprostowanko.
Cóż to znaczy wiara rozumna? Czy to, że opiera się wyłącznie na rozumie?

Moja wiara jest (m.in.) wynikiem mojej decyzji. Wierzę, że pod wpływem Ducha świętego.
Pełen pokory wobec Boga nie staram się nawet Go zrozumieć. Staram się jedynie zrozumieć Jego wolę skierowaną do mnie. I ja wypełniać. Bez ekstazy i euforii. Bez egzaltacji. Wspaniałych odczuć i uczuć.
Rozum mi podpowiada, że słusznie wybrałem wiarę Bogu. Wiara jest moja decyzja dokonana w świetle Bożej łaski.

[sądzony]

Nie wiem czy tobie ale mi zdarza się rzadko a nawet bardzo rzadko czuć że On jest blisko mnie, i w tym krótkim momencie na pewno bardziej czuje niż wiem.

Zgadza się. Też tak miewam, choć nie wiem czy to nie "ułuda".
Nie mam jednak pewności.

Zaprzeczę, bo w tym zaprzeczę również sobie:
jak mawiał o. Joachim Badeni: "Bóg to nie kiełbasa, żeby Go czuć.",
C.G. Jung zapytany czy wierzy w Boga, odpowiedział: "Nie, nie wierzę, ja Go wiem. Wiem Boga."

Też miewam "poczucie" Boga, ale skoro Badeni mówi, że to kiełbasa
Z drugiej strony Jung (pomimo dużego wkładu w moje "zbliżenie" się do Boga) nie wierzył w Boga chrześcijańskiego. Jego Bóg (a w zasadzie pojęcie
Boga - choć to niemożliwe) miał pozornie szersze znaczenie.

Dodano po 18 minutach 13 sekundach:

Moja wiara jest (m.in.) wynikiem mojej decyzji. Wierzę, że pod wpływem Ducha świętego.
Wiara jest moja decyzja dokonana w świetle Bożej łaski.

Jeżeli „moja” (decyzja, wybór) to bardziej pod wpływem Ducha Świętego i Bożej Łaski (nie rozumu) to już raczej, wydaje mi się, nie Twoja.
Parafrazując św. Jana od Krzyża „Jesteś taflą szkła przepuszczającą światło, jednak to nie ty świecisz.”

Staram się jedynie zrozumieć Jego wolę skierowaną do mnie.

Nie wiem czy można "zrozumieć" Wolę Boga; można rozeznać, Ją wypełnić; pogodzić się z Nią.

Rozum mi podpowiada, że słusznie wybrałem wiarę Bogu.

Mi rozum czasem podpowiada zupełnie coś innego.

[sądzony]

„dopóki żyje w Tobie coś, co nie jest Bogiem i – cokolwiek by to było – jeśli przywiązujesz do tego wagę, dopóty Bóg jeszcze w Tobie nie żyje”.

<Droga do Boga według Henryka Suzo: wyrzekanie się siebie>
https://www.szkolateologii.dominikanie. ... bie/#_ftn2