Gdzie idą dusze nieochrzczonych?

[Marek_Piotrowski]

Dusza ludzka potrzebuje do zbawienia chrztu, sakramentów, nawrócenia, wiary ponieważ jest cielesna.
Gdyby nasze dusze były na tyle duchowe, co nienarodzonych dzieci już teraz żyli byśmy w Królestwie Niebieskim.

A co to właściwie znaczy "dusza duchowa"?

[sądzony]

A co to właściwie znaczy "dusza duchowa"?

I.
W kontekście stworzenia oznacza to, iż dusza ma w sobie obraz i Boże podobieństwo.
Dusza zwierzęcia nie jest duchowa.
Duch, duchowość duszy jest jej substancją, jej istotą.
Nie wiem, czy można to porównać, ale może tak na chłopski rozum to duchowość duszy porównałbym z materialnością ciała.
Duch jest jednak czymś niepojmowalnym, ponieważ jest Bożym Sanktuarium, procesem relacji.

II.
W kontekście nawrócenia, dusza oznacza również człowieka, ponieważ sama dusza stanowi o życiu.
„Dusza duchowa” czy „człowiek duchowy” jest w tym przypadku odróżnieniem od „duszy” czy „człowieka” zmysłowego.

W myśl, powtarzającą za św. Janem od Krzyża, powtarzającym za autorem Obłoku Niewiedzy, który powtarza za św. Pawłem, Edytą Stein:

"Dusza pośredniczy pomiędzy duchem i ciałem: w niej zbiegają się duchowość oraz zmysłowość, wzajemnie się splatając. W zależności od tego, czy dusza kieruje się ku cielesności czy duchowi, mówimy o duszy duchowej bądź duszy zmysłowej."

[Marek_Piotrowski]

A co to właściwie znaczy "dusza duchowa"?

W kontekście stworzenia oznacza to, iż dusza ma w sobie obraz i Boże podobieństwo.

W takim razie nie ma ludzkich dusz nie duchowych
Obawiam się, ze pojęcie duszy jest tak obarczone nieporozumieniami, że więcej dziś zaciemnia niż tłumaczy. A jak juz dodamy duszę taką czy owaką (duchową czy zmysłową) to całkiem robi się Meksyk.
Chyba prościej mówić o człowieku, który jest bliżej lub dalej Boga niż mieszać w to pojęcie duszy.

[sądzony]

A co to właściwie znaczy "dusza duchowa"?

W kontekście stworzenia oznacza to, iż dusza ma w sobie obraz i Boże podobieństwo.

W takim razie nie ma ludzkich dusz nie duchowych
Obawiam się, ze pojęcie duszy jest tak obarczone nieporozumieniami, że więcej dziś zaciemnia niż tłumaczy. A jak juz dodamy duszę taką czy owaką (duchową czy zmysłową) to całkiem robi się Meksyk.

Dla mnie wszystko jest jasne.

Chyba prościej mówić o człowieku, który jest bliżej lub dalej Boga niż mieszać w to pojęcie duszy.

A co to znaczy?

[piotruniog]

Nauka w dzisiejszych czasach zostawiła nam miejsce chyba jedynie na duszę, ducha, a jakoś się z tym bardzo motamy.

[sądzony]

Nauka w dzisiejszych czasach zostawiła nam miejsce chyba jedynie na duszę, ducha, a jakoś się z tym bardzo motamy.

W duszę psychologia nieco ingeruję. Natomiast "psychologia transpersonalna", której osobiście nie uważam za nic wartościowego, pakuje się we wszystko. Wydaje mi się, że jeżeli chodzi o "ducha i duszę" sporo mówi "mistyka studyjna", ścieżka kontemplacyjna, nieco KKK oraz pogranicze filozofii i mistyki.

Oczywiście jest dość trudna płaszczyzna ponieważ to co duchowe (w sensie dotykające ducha, nie duszy [dla rozróżnienia "duszewne"]) wymyka się rozumowi, a zatem wypada być otwartym na relatywizm, relację, intuicję i niedyskursywność.

[Marek_Piotrowski]

czyli uzywamy pojęć, by faktycznie nic nie znaczyły. Za to możemy się "uczenie" rozwodzić na tematy, które, uzywając zwykłych pojęć, można by omówić prościej. Tyle, że to by znaczyło, że nasza mowa musi coś znaczyć, a nie być "relatywna" i "niedyskursywna".

[sądzony]

czyli uzywamy pojęć, by faktycznie nic nie znaczyły.

Nie. Używamy ich, bo chcemy, by znaczyły wszystko.

Za to możemy się "uczenie" rozwodzić na tematy, które, uzywając zwykłych pojęć, można by omówić prościej.

To już kwestia rozmówcy.
Osobiście staram się dobierać słowa w taki sposób, by były:
a) jak najprostsze, o ile dostrzegam, że to „trafi”,
b) paradoksalne, gdy widzę, że trzeba zasiać wątpliwość,
c) "uczenie" to nie wiem czy mi się zdarza; jeżeli tak to wynika pewnie z tego, że rozmówca również używa takowych; nie jestem uczony, a czytający;

Jeżeli chcesz coś omówić prościej nie widzę problemu. Możemy spróbować. Wydaje mi się jednak, że, wybacz za osobistą uwagę, Ty Marku masz pewien kłopot z zadawaniem pytań, wiedzę, w rozmowie z człowiekiem, starasz się zdobywać poprzez „atak” i uzyskanie ciekawiącej Cię informacji w obronie interlokutora. Nie interesuje mnie, dlaczego tak masz, ale mi nie chce się w to bawić. Choć muszę przyznać, że dostrzegam, że nasza relacja nieco się zmienia ku lepszemu co bardzo mnie raduje.

Tyle, że to by znaczyło, że nasza mowa musi coś znaczyć, a nie być "relatywna" i "niedyskursywna".

No właśnie cóż jest istotą, celem, znaczeniem, sednem naszej mowy?

[Marek_Piotrowski]

czyli uzywamy pojęć, by faktycznie nic nie znaczyły.

Nie. Używamy ich, bo chcemy, by znaczyły wszystko.

Co oznacza dokładnie to samo, co nic.

Tyle, że to by znaczyło, że nasza mowa musi coś znaczyć, a nie być "relatywna" i "niedyskursywna".

No właśnie cóż jest istotą, celem, znaczeniem, sednem naszej mowy?

Sednem komunikacji jest dyskursywność. Inaczej to paplanie, a nie komunikacja.

[sądzony]

Co oznacza dokładnie to samo, co nic.

Nie w tym sensie. Próbujemy opisać słowami rzeczywistość, bo nazwana wydaje nam się służyć. Wydaje nam się, że nad nią panujemy, wydaje się bezpieczniejsza, co zmniejsza nasz lęk. Tak to widzę. Podobnież chcemy zrobić z tym co Boskie czy duchowe. I o ile z rzeczywistością poniekąd, a może i pozornie, nam się to udaje, o tyle nie można zamknąć tego co nieuchwytne.

Sednem komunikacji jest dyskursywność. Inaczej to paplanie, a nie komunikacja.

Tak, ale jest granica. Gdzie dyskursywność w nieustannym powtarzaniu Modlitwy Jezusowej?