Jakie postacie faryzeizmu można w nas odnaleźć?

[Dezerter]

Jakie postacie faryzeizmu można w nas odnaleźć?
- ocenianie po pozorach i to in + jak i in - . Nasz katolicki, czy nasz bo katolik = dobry nie nasz to raczej szukam coś złego, czego można się przyczepić itd
- uważanie zakonników, księży, biskupów, za lepszych ludzi niż świeccy
a na forum
- ogólna świętoszkowatość i udawanie lepszych niż jesteśmy

[Marek_Piotrowski]

- uważanie zakonników, księży, biskupów, za lepszych ludzi niż świeccy

Albo - częste ostatnio - za gorszych.

[miłośniczka Faustyny]

a na forum
- ogólna świętoszkowatość i udawanie lepszych niż jesteśmy

Niekoniecznie udawanie. Tak co od siebie mogę powiedzieć: to, co tu piszę, wydaje mi się, zawsze szczere, ale kontakt przez internet nie pokazuje niektórych wad. I raczej nie mam intencji ich ukrywać, ale np. : Na forum czuję się dobrze i nie wzbudza tu nikt raczej we mnie złości, może sporadycznie. A w rzeczywistości codziennej trudniej się zdystansować, na forum można bardziej przemyśleć swoje słowa, działania niż w sytuacji spontanicznej. Poza tym nie opowiadam tu tak bardzo o tym, jaka jestem zła (bo jestem), bo są tu osoby z wieloma problemami, po co mają jeszcze czytać o moich? Nie chcę nikogo obciążać zwierzeniami, a poza tym to raczej naturalne, że nie ma się czym chwalić, więc nie opowiadam o wszystkich grzechach publicznie. O niektórych nie byłabym w stanie. Ale też nikogo tu nie udaję, piszę to co naprawdę myślę i czuję. Wydaje mi się, że skoro jestem zła, tym bardziej potrzebuję Boga i nie muszę się wstydzić tego, że się do Niego zwracam, że o Nim piszę, robię to szczerze i z nadzieją.
Wydaje mi się że wiele osób może mieć trochę podobnie i nie oznacza to od razu hipokryzji.

[sądzony]

a na forum
- ogólna świętoszkowatość i udawanie lepszych niż jesteśmy

Oj. To aż strach jaki jestem w realu.

Dodano po 2 minutach 11 sekundach:

a na forum
- ogólna świętoszkowatość i udawanie lepszych niż jesteśmy

Niekoniecznie udawanie. Tak co od siebie mogę powiedzieć: to, co tu piszę, wydaje mi się, zawsze szczere, ale kontakt przez internet nie pokazuje niektórych wad. I raczej nie mam intencji ich ukrywać, ale np. : Na forum czuję się dobrze i nie wzbudza tu nikt raczej we mnie złości, może sporadycznie. A w rzeczywistości codziennej trudniej się zdystansować, na forum można bardziej przemyśleć swoje słowa, działania niż w sytuacji spontanicznej. Poza tym nie opowiadam tu tak bardzo o tym, jaka jestem zła (bo jestem), bo są tu osoby z wieloma problemami, po co mają jeszcze czytać o moich? Nie chcę nikogo obciążać zwierzeniami, a poza tym to raczej naturalne, że nie ma się czym chwalić, więc nie opowiadam o wszystkich grzechach publicznie. O niektórych nie byłabym w stanie. Ale też nikogo tu nie udaję, piszę to co naprawdę myślę i czuję. Wydaje mi się, że skoro jestem zła, tym bardziej potrzebuję Boga i nie muszę się wstydzić tego, że się do Niego zwracam, że o Nim piszę, robię to szczerze i z nadzieją.
Wydaje mi się że wiele osób może mieć trochę podobnie i nie oznacza to od razu hipokryzji.

Mam nadzieje, że nie masz mnie za ekshibicjonistę ...

[miłośniczka Faustyny]

Mam nadzieje, że nie masz mnie za ekshibicjonistę ...

Nie mam, Twoje wyznania to jest piękne, budujące świadectwo Bożej wszechmocy i jesteś wręcz często przykładem do naśladowania. Nie mam żadnego problemu z tym, że ludzie piszą o swoich trudnościach, grzechach. Tylko tak jakbym sama miała pisać to mi się wydaje nieetyczne. A u innych mi się takie nie wydaje. Nie wiem do końca dlaczego. Może moje grzechy byłyby bardzo dołujące, a może po prostu się boję, naprawdę nie wiem.

[sądzony]

Nie mam, Twoje wyznania to jest piękne, budujące świadectwo Bożej wszechmocy i jesteś wręcz często przykładem do naśladowania. Nie mam żadnego problemu z tym, że ludzie piszą o swoich trudnościach, grzechach. Tylko tak jakbym sama miała pisać to mi się wydaje nieetyczne. A u innych mi się takie nie wydaje. Nie wiem do końca dlaczego. Może moje grzechy byłyby bardzo dołujące, a może po prostu się boję, naprawdę nie wiem.

Rozumiem i dziękuję.

Dodano po 3 minutach 34 sekundach:
Co do faryzeizmu to ja tego nie zauważam, ale kilka osób zwróciło mi na to uwagę, że dostrzegają w katolikach często swego rodzaju "obnoszenie się" ze swoim katolicyzmem. Ale równie dobrze może to być mylne wrażenie.

[Albertus]

"Obnoszenie się" ze swoimi grzechami, urojonymi lub prawdziwymi i nadmierne, pozorne uniżanie siebie to też może być jedna z postaci faryzeizmu tylko na nieco wyższym poziomie fałszowania i manipulacji.

Można być tak "pokornym " że aż pysznym.

[sądzony]

"Obnoszenie się" ze swoimi grzechami, urojonymi lub prawdziwymi i nadmierne, pozorne uniżanie siebie to też może być jedna z postaci faryzeizmu tylko na nieco wyższym poziomie fałszowania i manipulacji.

Można być tak "pokornym " że aż pysznym.

Dziękuję za przypomnienie.

[Albertus]

"Obnoszenie się" ze swoimi grzechami, urojonymi lub prawdziwymi i nadmierne, pozorne uniżanie siebie to też może być jedna z postaci faryzeizmu tylko na nieco wyższym poziomie fałszowania i manipulacji.

Można być tak "pokornym " że aż pysznym.

Dziękuję za przypomnienie.

Proszę bardzo!

Ale to nie było tylko do ciebie ale włączenie się w dyskusję.

[Andej]

Czy można w sobie odnaleźć? W kimś, to tak. Bo drażni.
Ale sobie? Na ogół własnych błędów się nie widzi. A gdy się je zobaczy, to się z nimi walczy.
Uważam, że to co nazywamy faryzeizmem jest popełnianie nieświadomie. W dobrej wierze. Tak jak faryzeusze postępowali tak, aby innych zachęcić do wiary. Wydawało im się, że to właściwy sposób mobilizacji ludzi do dobra. Oni nie widzieli fałszu w swoim postepowaniu. Dlatego Jezus doceniając reprezentowane przez nich wartości, krytykował ich wady. Aby stali się jeszcze doskonalszymi.

[sądzony]

A gdy się je zobaczy, to się z nimi walczy.

Ale często się przegrywa.
Mi osobiście trudno przestać oceniać ludzi, zachowywać się pysznie i egoistycznie.
Trudno mi również pozwolić sobie nie mieć racji.

Choć to widzę, staram się walczyć, często przegrywam.

[Andej]

Wygraną jest sama walka. Zawsze zbliża do celu.

[sądzony]

Wygraną jest sama walka. Zawsze zbliża do celu.

Choć w sumie to masz sporo racji.
Świadomość, że w danej chwili tkwię w grzechu, że właśnie go popełniam, że ranię Chrystusa pozwala przerwać, a z pewnością pomaga "przerwać" grzech. Więc "ciągła" myśl o ukrzyżowanym Chrystusie powinna prowadzić do, w miarę możliwości, "całkowitej" bezgrzeszności.

[Andej]

Całkowitej, to ideał. Wystarczy, aby odrobinę lepszym być. Za każdym razem. Życie to droga.