1 Kor 15
Wiem, że czas nie leczy ran:( jednak nie wiem czy do akurat tego bólu będę w stanie się przyzwyczaić. Jestem na etapie "analiz" - skoro to nie Bóg decyduje i to nie Jego wina... więc moja. Jeżeli można by cofnąć czas, to cofnęłabym się do momentu, w którym miałam poznać męża. Po prostu odwróciłabym się i poszła w inna stronę. Pewnie bez niego nigdy nie zaznałabym szczęścia... ale poświęciłabym dla niego wszystko.majka77 pisze: ↑2022-01-22, 12:02 Moje słowa w żaden sposób nie są w stanie wyrazić jak bardzo mi przykro.Wierze w to że miłość najbliższych pomoże Ci przejść przez ten trudny czas.Czas nie leczy ran,on przyzwyczaja do bólu,ja to akurat przerabiam od roku 2004.Pan Bóg przyjął Twojego męża do siebie do nieba i teraz razem będą opiekować się Tobą i Twoją rodziną.
Nie ma tu winnych, każde życie kończy się śmiercią, natomiast każdy wierzy, że będzie żył długo, pomimo ciągłych pobocznych informacji, że ktoś obok odszedł, często bardzo młodo. To odcięcie jest naturalne i pozwala stworzyć w nas pewną idyllę szczęścia, odizolowanego od świata zewnętrznego.Misia2021 pisze: ↑2022-01-23, 01:42 Wiem, że czas nie leczy ran:( jednak nie wiem czy do akurat tego bólu będę w stanie się przyzwyczaić. Jestem na etapie "analiz" - skoro to nie Bóg decyduje i to nie Jego wina... więc moja. Jeżeli można by cofnąć czas, to cofnęłabym się do momentu, w którym miałam poznać męża. Po prostu odwróciłabym się i poszła w inna stronę. Pewnie bez niego nigdy nie zaznałabym szczęścia... ale poświęciłabym dla niego wszystko.
Czas leczy rany. Wydaje mi się, nie tylko ja, ale wiele z nas przeszło przez życiowe tragedie. Przeszło i zyskało miłość, zrozumienie, wiarę. Nie chodzi o przyzwyczajenie, ale zaakceptowanie stanu faktycznego.
Efekt niewolnictwa. Życia nie można rozpatrywać w kategoriach win i zasług. Bo często ich nie ma. Serie zdarzeń, choć zawsze mają przyczynę, to często nie może być ona oceniana w kategoriach kary, ani nagrody. Nie może i nie powinna.
Teraz tak myślisz, bo nie znasz tej "alternatywnej" historii bez męża. To, że go poznałaś i okoliczności, które opisałaś jasno pokazują, że on był dla ciebie doświadczeniem miłości Boga do Ciebie - pokochał cie, bronił, założył z tobą rodzinę, pewnie też trochę leczył z różnych zranień, których doznałaś od ojca alkoholika. Sama pochodzę z podobnej rodziny, wiem, jak to siedzi w psychice.Wiem, że czas nie leczy ran:( jednak nie wiem czy do akurat tego bólu będę w stanie się przyzwyczaić. Jestem na etapie "analiz" - skoro to nie Bóg decyduje i to nie Jego wina... więc moja. Jeżeli można by cofnąć czas, to cofnęłabym się do momentu, w którym miałam poznać męża. Po prostu odwróciłabym się i poszła w inna stronę. Pewnie bez niego nigdy nie zaznałabym szczęścia... ale poświęciłabym dla niego wszystko.
Twoje emocje i wątpliwości są normalne, Bóg je rozumie tylko nie bój się ich wypowiedzieć w konfesjonale. 
Nie widzę powodu. No bo jak Ty byś się czuł, gdyby Twoja wiara została poddana próbie i pod wpływem wątpliwości udałbyś się do księdza celem rozmowy, a ten za ucho wyprowadził Cię z kościoła?
Aga Bóg dał wolną wolę, tego się trzyma. Stąd dopuszcza takie a nie inne koleje losu. Przeczytaj wpisy ludzi do tego wątku a nie tylko wpis autorki.[email protected] pisze: ↑2022-12-17, 20:09 Też go nienawidzę. Wyrządził wiele nieszczęścia w ostatnim życiu w naszej rodzinie.
A ja tak w nim pokladalam wiare. Wierzyłam że jest dobry.
A on wyrządza krzywdę innym.
Nie tylko mnie, ale ludziom dookoła. gdzie jest kiedy umierają tysiące bezbronnych dzieci na Ukrainie, gdzie był kiedy umierały miliony w obozach itd?
Bardzo Ci współczuję ale wiem co czujesz.
Ja mu nigdy, nigdy już nie zaufam. On już dla mnie umarł!
Deeeez, jesteś mądrym, ciepłym i bardzo dobrym człowiekiem.
Wielu z bliskich mi ludzi, w tym mój ojciec , odeszło z tego świata ale nigdy jakoś nie pomyślałem sobie że to Bóg ich zabiera....ciasteczkowy_potfur pisze: ↑2022-12-18, 16:42Deeeez, jesteś mądrym, ciepłym i bardzo dobrym człowiekiem.
Ale nie mów takich rzeczy. Bo nieważne, jak na to spojrzymy ten tekst nie ma sensu.
Jeśli uznamy, że Bóg zabrał tego człowieka do siebie do Domu to na pewno nie płacze, a cieszy się, że są razem w Domu Ojca.
Jeśli zrobił to w pewnym sensie złośliwie to tym bardziej nie jest Bogu przykro xd
Dodano po 6 minutach 52 sekundach:
Dodam jeszcze, że resztką sił trzymam się tej wiary ale chyba bardziej z przyzwyczajenia.
Zabrał mi jedno z rodziców jak byłam dzieciakiem. Rok temu zabrał mi kogoś bliskiego. W tym roku zabrał mi kolejne bardzo mi bliskie osoby. Mimo próśb, modlitw. Komuś, kogo znam i lubię, też zdemolował życie. O najeździe ruskich na Ukrainę nawet nie ma co mówić. Fajny ten Bóg, taki nie za miłosierny.
