Związek teisty z ateistą

[SynJana]

Czy znajdzie się tu jakiś wierzący, który chciałbym opowiedzieć o swoim związku z ateistą?

Ciekawią mnie głównie odpowiedzi na następujące pytania:
- czy decyzja o wejściu w taki związek była trudna?
- czy rozmawialiście o wierze?
- czy próbowałeś/aś go nawrócić?
- czy były jakieś kryzysy spowodowane różnicami na polu wiary?
- co jeszcze warto wspomnieć w tym temacie?

[sądzony]

W sumie temat ciekawy. Może Ty się podzielisz z nami swoim doświadczeniem? Ja osobiście mogę spróbować sobie wyobrazić i odpowiedzieć na pytania gdybym hipotetycznie miał wejść w związek z ateistką:
1. Tak. Decyzja byłaby bardzo trudna. Czekałbym na wyraźny znak woli bożej.
2. Oczywiście. Gdyby te rozmowy nie stanowiły i nie mogłyby stanowić po ślubie części naszego związku wydaje mi się, że związek byłby niemożliwy.
3. Do końca.
4. To oczywiste. Kryzysy są nawet gdy wierzą oboje małżonkowie.
5. Myślę, że taki związek wymaga wielkiej miłości, tolerancji i akceptacji.

Gdybym to ja był ateistą, a ona wierzącą:
1. Tak lecz łatwiejsza niż w poprzednim przypadku.
2. Osobiście chyba by mi na tym nie zależało. A jeżeli ona by chciała pewnie kończyłoby się to kłótniami.
3. Gdyby próbowała mnie nawracać pewnie bym się wkurzał. Mogłoby to generować kłótnie.
4. Tak.
5. Myślę, że w takim związku mógłbym czuć się jak w domu rodzinnym. Mama wciąż mnie "nawracała". Z psychoanalitycznego punktu widzenia ożeniłbym się i sypiał z własną matką.

[SynJana]

Dla mnie decyzja o wejściu w związek z teistką nie była trudna. Było uczucie i to wystarczyło.
Raczej nie rozmawialiśmy o wierze. Jeśli już, to raczej ja zaczynałem rozmowy.
Chyba próbowałem jej uzmysłowić, że nie ma wielkiego sensu wierzyć w cokolwiek... więc tak, próbowałem ją nawrócić.
Z powodu różnic na polu wiary mieliśmy sprzeczki, ale nie nazwałbym ich kryzysami.

[Abstract]

Dla mnie decyzja o wejściu w związek z teistką nie była trudna. Było uczucie i to wystarczyło.
Raczej nie rozmawialiśmy o wierze. Jeśli już, to raczej ja zaczynałem rozmowy.
Chyba próbowałem jej uzmysłowić, że nie ma wielkiego sensu wierzyć w cokolwiek... więc tak, próbowałem ją nawrócić.
Z powodu różnic na polu wiary mieliśmy sprzeczki, ale nie nazwałbym ich kryzysami.

Nie można wykluczyć, że jej wiara w Boga może być ważnym elementem składowym wiary w pomyślność waszych relacji, a więc wiary w was razem jej oczami. Wiara, nadzieja i miłość.

[Widziałam Boga]

W sumie temat ciekawy. Może Ty się podzielisz z nami swoim doświadczeniem? Ja osobiście mogę spróbować sobie wyobrazić i odpowiedzieć na pytania gdybym hipotetycznie miał wejść w związek z ateistką:
1. Tak. Decyzja byłaby bardzo trudna. Czekałbym na wyraźny znak woli bożej.
2. Oczywiście. Gdyby te rozmowy nie stanowiły i nie mogłyby stanowić po ślubie części naszego związku wydaje mi się, że związek byłby niemożliwy.
3. Do końca.
4. To oczywiste. Kryzysy są nawet gdy wierzą oboje małżonkowie.
5. Myślę, że taki związek wymaga wielkiej miłości, tolerancji i akceptacji.

Gdybym to ja był ateistą, a ona wierzącą:
1. Tak lecz łatwiejsza niż w poprzednim przypadku.
2. Osobiście chyba by mi na tym nie zależało. A jeżeli ona by chciała pewnie kończyłoby się to kłótniami.
3. Gdyby próbowała mnie nawracać pewnie bym się wkurzał. Mogłoby to generować kłótnie.
4. Tak.
5. Myślę, że w takim związku mógłbym czuć się jak w domu rodzinnym. Mama wciąż mnie "nawracała". Z psychoanalitycznego punktu widzenia ożeniłbym się i sypiał z własną matką.

,,Czekałbym na wyraźny znak woli Bożej'' hmm... Jak ja pisałam o znaku od Boga gdy mi da, albo bym chciała mieć, żeby jakaś decyzję podjąć. To hejt mnie ogarnął z waszej strony.Jak Bóg ma znaki dawać masz wierzyć, a nie na znaki czekać . Jak sami tak piszecie to ok

[Marek_Piotrowski]

Takie związki - nawet szczęśliwe - są możliwe, ale osobiście odradzam. Co innego przyjaźń - do tego tolerancja wystarcza - a co innego małżeństwo, które jest związkiem który wymaga jedności na bardzo podstawowym poziomie.
Dla osoby wierzącej wiara definiuje cel istnienia - trudno o jedność przy różnych celach.

[Widziałam Boga]

Skąd ten pogląd, że Bóg nam nie może znaków dawać? Ja uważam, że jest obecny każdego dnia i każdy dzień, który przeżyje według Jego praw świadczy o jego obecności. Każda mała radość to ,,znak'' jego obecności. Co do ateisty - chyba nie ma ludzi niewierzących w Boga, tylko go zagubili. Większość tych ludzi Boga odnajdują jak umierać przychodzi w ostatnich oddechach Go wzywają.

[sądzony]

,,Czekałbym na wyraźny znak woli Bożej'' hmm... Jak ja pisałam o znaku od Boga gdy mi da, albo bym chciała mieć, żeby jakaś decyzję podjąć. To hejt mnie ogarnął z waszej strony.Jak Bóg ma znaki dawać masz wierzyć, a nie na znaki czekać . Jak sami tak piszecie to ok

Nie wiem czy Cię krytykowałem.
Napisałem "wyraźny" znak, co zakłada, że wydaje mi się, że je dostrzegam i staram się rozeznawać.

[Widziałam Boga]

,,Czekałbym na wyraźny znak woli Bożej'' hmm... Jak ja pisałam o znaku od Boga gdy mi da, albo bym chciała mieć, żeby jakaś decyzję podjąć. To hejt mnie ogarnął z waszej strony.Jak Bóg ma znaki dawać masz wierzyć, a nie na znaki czekać . Jak sami tak piszecie to ok

Nie wiem czy Cię krytykowałem.
Napisałem "wyraźny" znak, co zakłada, że wydaje mi się, że je dostrzegam i staram się rozeznawać.

Chodzi mi ogólnie o osoby z tego forum ja za czekanie na znak miałam uwagi. Choć uważam, że można je dostać od Pana Boga i może nas wzywać do siebie w jakiś sposób .

[Marek_Piotrowski]

Czym innym jest odczytywać znaki Boga, a czym innym ich oczekiwać przy każdej decyzji.
Lepiej się pomodlić i prosić o wsparcie Ducha Świętego.

[Widziałam Boga]

Czym innym jest odczytywać znaki Boga, a czym innym ich oczekiwać przy każdej decyzji.
Lepiej się pomodlić i prosić o wsparcie Ducha Świętego.

Aha... rozumiem.

[Hildegarda]

Związek powinien być z osobą, którą się kocha i się czuje, że to ta właściwa osoba, z którą chciałoby się wejść w związek.
Wiara w moim rozumieniu powinna ułatwiać relacje z ludźmi, z ateistami również, a nie utrudniać i prowadzić do problemów w relacjach.
Oczywiście tutaj musi być otwartość po obu stronach, bo siłą rzeczy będzie różnica w poglądach, ale uważam, że wiara sama w sobie, jeśli nie jest religijnym radykalizmem, to powinna ogólnie ludziom ułatwiać życie.

[konserwa]

Wiara nie sluzy do ulatwiania czy utrudnienia zycia. Te kwestie zaleza od otwarcia sie ludzi ( we wzajemnych relacjach tez ) na wartosci drugiej strony - jesli zabraknie otwarcia na wiare czy niewiare w drugiej osobie to zawsze moze nastapic konflikt.

[Hildegarda]

Wiara nie sluzy do ulatwiania czy utrudnienia zycia. Te kwestie zaleza od otwarcia sie ludzi ( we wzajemnych relacjach tez ) na wartosci drugiej strony - jesli zabraknie otwarcia na wiare czy niewiare w drugiej osobie to zawsze moze nastapic konflikt.

ale wiara właśnie uczy miłości, wyrozumiałości, otwartości itp., wiadomo, że nie da się tak od razu być jak Jezus, ale mimo wszystko taka autentyczna wiara powinna choć troszkę wydawać owoce Ducha, które mają wpływ na poprawę relacji. Człowiek ustabilizowany w wierze, dla ateisty może być dużą podporą, wszystko zależy też od podejścia drugiej strony. Na pewno takie relacje będą utrudnione jeśli choć jedna strona jest radykalna.

[Andej]

ale wiara właśnie uczy miłości, wyrozumiałości, otwartości itp.,

Istotnie. Uczy. A nauka trwa całe życie.