Przede wszystkim chciałbym poruszyć kwestię ludzkiej kondycji psychospołecznej gdyż to zazwyczaj drugi człowiek pcha nas w najgorsze do opisania stany umysłu. I to właśnie nasz "bliźni" przybliża bądź oddala nas od Boga.
Zacznijmy od podstawowej komórki społecznej, jaką jest rodzina. Jak wiemy, to nasi opiekunowie stają się naszym wzorem w latach dzieciństwa. Zdrowy człowiek musi się na kimś wzorować. Kiedyś oglądałem film o młodzieńcu, który wychowany przez kurę nie nabył umiejętności społecznych, w tym także mowy - stał się kurą w ludzkiej skórze. Został przyjęty do domu opieki. Tam odnalazł trochę spokoju ale emocjonalnie i lingwistycznie pozostał upośledzony mimo 40 lat na karku. Co ciekawe, to rodzice zamykali go w kurniku gdyż chłopczyk chorował na padaczkę, co ludzie odbierali jako opętanie przez demony. Przeraziło mnie to i zarazem lekko zachwiało moją wiarą gdyż uzmysłowiło mi to, że w gruncie rzeczy człowiek jest ucywilizowanym zwierzakiem, z wieloma nawykami i instynktami, które dzieli ze swoimi "mniejszymi" braćmi. Wystarczy zainteresować się stosunkowo nową nauką - psychologią. Z niej dowiadujemy się, jak wiele łączy nas ze światem zwierząt.
Istnieje teoria, że ludzie wyewoluowali z małych plemion zbieraczy w ogromne agrokultury. Aby to się jednak stało, nasi przodkowie potrzebowali zachęty do kooperacji i tolerancji wśród niespokrewnionych ludzi. Religia i wiara w moralizującego Boga miała być kulturową i społeczną odpowiedzią na te wyzwanie. Stąd być może ta wiara, a właściwie zmuszanie do niej i ślepe, bezmyślne podporządkowanie do niej na wsiach, gdzie dostęp do edukacji stoi na niskim poziomie. Do dziś pamiętam, jak dzieci w gimnazjum przezywali "bezbożnikiem" kogoś, kto nie uczęszczał na Mszę. Takie zachowanie, zakodowane w genach - zwłaszcza u potomków rolników - miało by wzbudzić wstyd, a w konsekwencji wykluczyć osobniki niepodporządkowane wspólnemu dobru, jakim jest kolektyw oparty o religię z wczesnych wieków naszego współistnienia.
Kolejną kwestią jest rozrzut demograficzny wierzących. Zaobserwowałem, że największy odsetek to ludzie starsi, a więc wiadomo - ci, którzy potrzebują jakiegoś komfortu i dobrego słowa, że ich śmierć i pożegnanie się z tym światem to nie koniec i że czeka ich nagroda. To akurat element wspólny wszystkich religii. Nasz mózg jest tak skonstruowany, że układ odpowiedzialny za nagrodę jest bardzo wrażliwy - łatwo uzależniamy się od przyjemności jak cukier, gry, filmy czy Internet. Nagroda po śmierci to bingo, strzał w dziesiątkę - sprawia, że z większym spokojem przyjmujemy cierpienie jakie każdego spotyka w życiu. Nie tylko świadomość upływającego czasu i wizja naszego odejścia sprawia, że ludzie się nawracają, lecz także przeżycie nagłej śmierci bliskiej osoby. Wówczas z nawróceniem często nie czekamy, aż nasze włosy spowije "szron".
Dalej mamy różne typy osobowości. Weźmy na przykład makiawelizm. W psychopatii oznacza osobowości, które charakteryzują się brakiem przejawiania uczuć wyższych. Co ciekawe oprócz złego wychowania, może on wynikać po prostu z, uwaga, genetyki. Cóż, ktoś się rodzi po to, aby być "bezdusznym" potworem, wykorzystującym i manipulującym innymi. Po prostu.
Człowiek z reguły jest istotą interesowną, egoistyczną. Taką też się rodzi. Dopiero środowisko, cywilizacja i stosowne wychowanie pozwala zaadoptować go do życia wedle reguł panujących w określonym społeczeństwie. Jeśli nie czuje, że spełnia rolę trybiku wielkiego systemu zwierzęcego, wówczas czuje się wykluczony, niezrozumiany i wpada w depresję. Dalej mamy demoralizację. Powoduje ona, że ludzie kierują się głównie egoizmem i prymitywnymi impulsami, które cywilizowane społeczeństwo przez tysiąclecia starało się wykorzenić z naszej kultury, abyśmy służyli wspólnemu dobru. Egoizm nigdy nie jest dobry. Polecam poczytać o dylemacie więźnia. Do tego dochodzą wszelkie syndromy jak choćby wysokiego maku czy kraba, żeby przytoczyć tylko kilka - które stawiają nas w złym świetle.
No i od pewnego czasu mówi się o NWO - nowym porządku świata, gdzie ludzie mieliby mieć jeden rząd i wyznawać jedną religię, aby połączyć jeszcze więcej "plemion". Dla mnie to utopia, choć jeśli to prawda, to nad tym od dawna pracują inteligentniejsi i sprytniejsi ode mnie. Zatem coś może jednak być na rzeczy,
Wiele doświadczeń, obcowanie z osobnikami mego gatunku sprawia, że tracę wiarę w status człowieka jako "stworzonego na podobieństwo Boże".
To takie moje przemyślenia w formie manifestu. Musiałem gdzieś to z siebie wyrzucić.
