Czy Jezus jest Bogiem?

[abi]

u dziecko ludzkiego samoświadomość pojawia się w drugim roku życia, czy u Jezusa bylo inaczej?

[Marek_Piotrowski]

u dziecko ludzkiego samoświadomość pojawia się w drugim roku życia, czy u Jezusa bylo inaczej?

Prawdopodobnie - ponieważ był w 100% człowiekiem - było identycznie.

[pom]

Ale czy będąc także Bogiem był w tym samym czasie i poza tym Ciałem (poza wszystkimi funkcjami czasu)? Czy także jest ponad funkcją czasu w Niebie?

Jak rozumiesz J 8,58?
58 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM».

[sądzony]

pewność jest agresywnym aktem pychy rozumu; prawda realizuje się w duchu, subtelnie dojrzewając poprzez miłość, wiarę i zaufanie

[Andej]

pewność jest agresywnym aktem pychy rozumu; prawda realizuje się w duchu, subtelnie dojrzewając poprzez miłość, wiarę i zaufanie

Nie wiem, czy agrsywnym, ale z pychą mi się kojarzy.
Uważam, że w wierze konieczna jest pokora. I zaufanie.
Pewność co do istoty Boga ma z pewnością sam Bóg. I być morze ci, którzy już zostali zbawieni.
Jestem przekonany, że nikt z żyjących nie ma podstaw, do kategorycznych twierdzeń dotyczących istoty Boga. A każdym razie, kard. Bergoglio, zwany teraz Franciszkiem, publicznie wyznawał, że nie wie. Ale wierzy.

[sądzony]

I być morze ci, którzy już zostali zbawieni.

Płyniemy?
I nie ze złości, a radości, że nie jestem sam

[abi]

I być morze ci, którzy już zostali zbawieni.

Płyniemy?
I nie ze złości, a radości, że nie jestem sam

dez robi ort literowki [skarrzypyta - Dez]

[pom]

By łatwiej zrozumieć status quo warto zrozumieć, że tamten świat nie jest związany z tym, ani czasem, ani przestrzenią co widać w np. objawieniach posiadających Imprimatur "Tajemnica Mszy Świętej". I co dzieje się podczas Modlitwy Eucharystycznej.

viewtopic.php?t=14286&p=323322#p323322

Watro przesłuchać te objawienia bo one są nie tylko dla osób konsekrowanych. Dla leniwych i pracowitych podałem i pytania streszczające temat, jak i filmik z lektorami.

[pom]

Doprecyzowując - z parą lektorów.

[Pytający]

Ale czy będąc także Bogiem był w tym samym czasie i poza tym Ciałem (poza wszystkimi funkcjami czasu)? Czy także jest ponad funkcją czasu w Niebie?

Jak rozumiesz J 8,58?
58 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM».

Wykorzystanie J 8:58 jako dowód utożsamiania się przez naszego Zbawiciela z "ego eimi" "Ja Jestem", zdradza brak znajomości podstaw gramatyki greki.
W tym przypadku według znaczenia i funkcji wzajemnego stosunku i właściwości wyrażeń w zdaniu, greckie "jestem", czy "ja jestem" występuje jako orzeczenie, i oznacza "istnieję".
"zanim [on] "stał się" również "zaistniał" [ja jestem] ego eimi , "ja jestem" tzn. "ja istnieję".
I nic ponad to.

[pom]

To może szerszy fragment J 8,48-58
48 Odpowiedzieli Mu Żydzi: «Czyż niesłusznie mówimy, że jesteś Samarytaninem i że jesteś opętany przez złego ducha?» 49 Jezus odpowiedział: «Ja nie jestem opętany, ale czczę Ojca mego, a wy Mnie znieważacie. 50 Ja nie szukam własnej chwały. Jest Ktoś, kto jej szuka i osądza. 51 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeśli ktoś zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki». 52 Rzekli do Niego Żydzi: «Teraz wiemy, że jesteś opętany. Abraham umarł, i prorocy – a ty mówisz: „Jeśli ktoś zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wieki”. 53 Czy ty jesteś większy od ojca naszego, Abrahama, który przecież umarł? i prorocy pomarli. Kimże ty siebie czynisz?»54 Odpowiedział Jezus: «Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, co otacza Mnie chwałą, o którym wy mówicie: „Jest naszym Bogiem”. 55 Lecz wy Go nie poznaliście. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy kłamcą. Ale Ja Go znam i słowo Jego zachowuję. 56 Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień – ujrzał [go] i ucieszył się». 57 Na to rzekli do Niego Żydzi: «Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś?» 58 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM».


A poniżej KKK
KKK 479 W czasie ustalonym przez Boga wcielił się Jedyny Syn Ojca, wieczne Słowo, to znaczy Słowo i substancjalny Obraz Ojca; nie tracąc natury Boskiej, przyjął naturę ludzką.

KKK 481 Chrystus ma dwie natury, Boską i ludzką, nie pomieszane, ale zjednoczone w jednej Osobie Syna Bożego.


KKK 464 Jedyne i całkowicie wyjątkowe wydarzenie Wcielenia Syna Bożego nie oznacza, że Jezus Chrystus jest częściowo Bogiem i częściowo człowiekiem, ani że jest ono wynikiem niejasnego pomieszania tego, co Boskie, i tego, co ludzkie. Syn Boży stał się prawdziwie człowiekiem, pozostając prawdziwie Bogiem. Jezus Chrystus jest prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Kościół 88 musiał bronić tej prawdy wiary i wyjaśniać ją w pierwszych wiekach, odpowiadając na herezje, które ją fałszowały.

KKK 469 Kościół wyznaje w ten sposób, że Jezus jest niepodzielnie prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem. Jest On prawdziwie Synem Bożym, który stał się człowiekiem, naszym bratem, nie przestając przez to być Bogiem, naszym Panem:

"Niezmienny w swoim Bóstwie, przyjął to, co ludzkie" – śpiewa liturgia rzymska (Liturgia Godzin, I, Antyfona do pieśni Zachariasza z Jutrzni 1 stycznia; por. św. Leon Wielki, Sermones, 21, 2-3: PL 54, 12 A). Liturgia św. Jana Chryzostoma głosi i śpiewa: "O Synu Jedyny i Słowo Boga, będąc nieśmiertelny, raczyłeś dla naszego zbawienia przyjąć ciało ze świętej Bożej Rodzicielki i zawsze Dziewicy Maryi. Bez żadnej odmiany stałeś się człowiekiem i zostałeś ukrzyżowany. O Chryste Boże, który przez swoją śmierć zniweczyłeś śmierć, który jesteś Jednym z Trójcy Świętej, uwielbiony z Ojcem i Duchem Świętym, zbaw nas!"

Dodano po 31 minutach 51 sekundach:
KKK 470 Ponieważ w tajemniczym zjednoczeniu Wcielenia "przybrana natura nie uległa zniszczeniu" (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 22). Kościół doszedł w ciągu wieków do wyznania pełnej rzeczywistości ludzkiej duszy Chrystusa, z jej działaniami rozumu i woli, oraz Jego ludzkiego ciała. Równocześnie jednak za każdym razem musiał przypominać, że ludzka natura Chrystusa należy na własność do Boskiej Osoby Syna Bożego, przez którą została przyjęta. Wszystko to, kim On jest, i to, co czyni w niej, należy do "Jednego z Trójcy". Syn Boży udziela więc swojemu człowieczeństwu swojego osobowego sposobu istnienia w Trójcy. Zarówno w swojej duszy, jak w swoim ciele Chrystus wyraża więc po ludzku Boskie życie Trójcy (Por. J 14, 9-10):

Syn Boży... ludzkimi rękoma pracował, ludzkim myślał umysłem, ludzką działał wolą, ludzkim sercem kochał, urodzony z Maryi Dziewicy, stał się prawdziwie jednym z nas, we wszystkim do nas podobnym oprócz grzechu (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 22).

Liturgia bizantyjska, troparion O Monoghenis.

[Pytający]

Nic nie zrozumiałeś. Mnie nie wiążą katolickie wywody i w niczym nie odnosi się powyższy wywód, do podanej przeze mnie zasady gramatycznej. W niczym. A greckie ego eimi, pojawia się mnóstwo razy i w zależności od kontekstu, zmienia swoje znaczenie. A wywód z J. 8:48-58 zaczyna się od wer.30, i ukazuje drogę do prawdziwej wolności.
"prawda was wyzwoli".
I od wer.33 mamy odniesienie do dawno temu żyjącego patriarchy. Izraelici przedstawiali swoje racje woje, on swoje.
I w wer.38 mamy: mówię to co ja [widziałem] u ojca, wy to co "usłyszeliście".
I na zarzut, że ma demona, usłyszeliczczę mojego ojca. Ja jednak nie szukam własnej chwaływer.48-49
W wer.51 mamy zapewnienie, że jego słuchacze nie ujrzą śmierci na wieki. I w wer.52, czytamy, że wydaje się niedorzecznością zapewnienie o nie ujrzeniu śmierci, przecież umarli patriarchowie, prorocy itp.
I znowu mamy w wer.53 odniesienie do patriarchy "który umarł". I w wer.56, że jest szczęśliwy, ponieważ wierzył, ż e ujrzy ten dzień. "zobaczył też, i się ucieszył". Ten, o którym wiadomo, że nie żyje. Jeśli tak, to:
"Nie masz jeszcze pięćdziesięciu lat, a widziałeś go".
Jesteś młody. On nie żyje już od ponad dwóch tysięcy lat, i ty go "widziałeś"?
Na ten zarzut mamy odpowiedź.Ręczę i zapewniam, z a n i m [on] powstał, ja jestem
Nawet nie, ja byłem, co ja jestem, w sensie, "ja istnieję". W gr. ja= ego. Istnieję = eimi. I uzasadnia to podana przeze mnie zasada gramatyki. A interpretacje, które wychodzą ponad kontekst, sens wypowiedzi, i zasady gramatyki, takimi pozostaną i niczego nie dowodzą.

[pom]

To przepraszam, ja jestem katolikiem.

[Andej]

A greckie ego eimi, pojawia się mnóstwo razy i w zależności od kontekstu, zmienia swoje znaczenie.

I jest to dla mnie przekonywującym argumentem, że szkoda czasu i atłasu na wyciąganie z tego jednej spójnej i pewnej ponad wszelka wątpliwość informacji.

Dlatego wybieram wiarę. A wiedzę na temat, którego nie jestem w stanie pojąć, podporządkowuję wierze.
Uważam, że drogą do poznania jest naśladownictwo Chrystusa. Kierowanie się Jego nauką. A nie znajomością greki, ani też znajomością mentalności, wierzeń, sposobów rozumowania ówczesnych Greków.

Wierzę, że Jezus jest Osobą Boską. Wierzę. Nie wiem, tylko wierzę.

[Marek_Piotrowski]

Ale czy będąc także Bogiem był w tym samym czasie i poza tym Ciałem (poza wszystkimi funkcjami czasu)? Czy także jest ponad funkcją czasu w Niebie?

Jak rozumiesz J 8,58?
58 Rzekł do nich Jezus: «Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM».

Wykorzystanie J 8:58 jako dowód utożsamiania się przez naszego Zbawiciela z "ego eimi" "Ja Jestem", zdradza brak znajomości podstaw gramatyki greki.

Nic podobnego. Jedyne, czym się tu zajmujesz, to powtarzanie tej fałszywej tezy w kółko w nadziei, że w końcu znajdzie się ktoś, kto się nabierze.
Gdy Jezus wypowiedział te słowa Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM (J 8,58b), słuchający Go Żydzi,w przeciwieństwie do Ciebie, nie mieli ŻADNYCH wątpliwości co do znaczenia tej konstrukcji słownej, będącej dla nich bluźnierstwem; świadczy o tym ich reakcja: Porwali więc kamienie, aby rzucić w Niego (J 8,59) Kamienowanie było karą za bluźnierstwo wobec imienia Bożego (Kpł 24,16 , patrz też” 24,11-14 oraz Kpł 24,23).

Podobnie nie mają wątpliwości w innym przypadku, gdy Jezus zastosował tę konstrukcję: kiedy wyszli pojmać Go w Getsemane z latarniami, pochodniami i bronią.
Naprzeciw nim wychodzi Jezus. Gdy mówi Ja jestem, cała ta gromada uzbrojonych ludzi cofa się i pada na ziemię. To nie była reakcja na widok samego Jezusa (wiedzieli, po kogo idą, trudno by szli z założeniem oddania Mu pokłonu), ale na krótkie dwa słowa Ja jestem. Świadczy o tym zresztą wyraźnie słowo „skoro” w wierszu 6: Skoro więc rzekł do nich: «Ja jestem», cofnęli się i upadli na ziemię. Mimo że ci ludzie przybyli, by aresztować Jezusa i w niego nie wierzyli, upadli na ziemię przed imieniem Boga, którym się przedstawił.

W tym przypadku według znaczenia i funkcji wzajemnego stosunku i właściwości wyrażeń w zdaniu, greckie "jestem", czy "ja jestem" występuje jako orzeczenie, i oznacza "istnieję".

I co z tego? Tak samo można przetłumaczyć Tetragram. Bezwartościowy "argument"

"zanim [on] "stał się" również "zaistniał" [ja jestem] ego eimi , "ja jestem" tzn. "ja istnieję".
I nic ponad to.

I więcej nie trzeba - to jest całkowicie rozstrzygające.
Użycie tego słowa w przytoczonych fragmentach w znaczeniu powszednim nie miałoby najmniejszego sensu: wcześniej, podczas tej samej wymiany zdań, Jezus jeszcze dwukrotnie używa podobnego zwrotu: Powiedziałem wam, że pomrzecie w grzechach swoich. Jeżeli bowiem nie uwierzycie, że JA JESTEM, pomrzecie w grzechach waszych (J 8,24). Zdanie to, jeśli przyjąć potoczne znaczenie słów „ja jestem” nie ma sensu; Jezus musiałby sądzić, iż Żydzi nie wierzą w Jego istnienie. Wygląda na to, że mowa nie tyle o istnieniu Jezusa, co o jego naturze. Takie rozumienie potwierdza kolejne zdanie: Rzekł więc do nich Jezus: Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM i że Ja nic sam z siebie nie czynię, ale że mówię to, czego Mnie Ojciec nauczył. (J 8,28).

Identycznie jest podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy Jezus powtarza to sformułowanie kierując je do uczniów do uczniów po umyciu nóg przed Paschą: Już teraz, zanim się to stanie, mówię wam, abyście, gdy się stanie, uwierzyli, że JA JESTEM (J 13,19).
Co mógłby mieć na myśli? Czyżby przypuszczał, że uczniowie wątpią w Jego istnienie?


Gdyby Jezus nie miał prawa do imienia Jahwe, bluźnierstwem byłyby słowa o Nim z Dziejów Apostolskich: „I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy być zbawieni (Dz 4,12). Niemożliwym byłoby też stwierdzenie z Listu do Filipian 2,9, że imię Jezusa jest ponad wszelkie imię.