Co zrobić ze skrupułami?

[Hejjj]

Dzień dobry co zrobić ze skrupułami? Ciągle przez to mam wątpliwości czy jakiś grzech jest ciężki czy lekki czy mogę przystąpić do Komuni Świętej czy nie mogę, lecz gdy już przeanalizuje to i wychodzi na to że coś jest grzechem lekkim i przyjmę Koumunię to potem mam wyrzuty sumienia a co jeżeli to był jednak grzech ciężki i przyjąłem Komunię świętkokradzko. Naprawdę mnie to męczy ponieważ nawet przy normalnych czynnościach często zastanawiam się czy to nie był grzech albo nie robię czegoś przed obawą że jest to grzech. Do Spowiedzi chodzę około 1/2 razy w miesiącu lecz skrupuły nadal są. Co z nimi zrobić? Pozdrawiam i życze miłego wieczoru.

[Dezerter]

Zajrzeć do tego wątku
viewtopic.php?t=12589
Poczytaj i poznaj Boże miłosierdzie, bo jest ci najwyraźniej obce
Zapoznaj się z biblijną przypowieścią o synu marnotrawnym (to ty) i miłosiernym Ojcu, (to Bóg), któremu się spowiadasz
a jak coś niejasne, lub będziesz chciał dalej podyskutować to pisz

[Drwal]

Temat nie jest mi obcy. Byłem i możliwe nadal trochę jestem skrupulantem. I byłem wcale takim nie "bylejakim". Napisałem o tym tutaj: viewtopic.php?t=13116
Skrupulantyzm to poważny problem , trzeba szybko coś z tym zrobić , ponieważ on niszczy ciebie.
Pozdrawiam Cię i jeśli chcesz możesz do mnie pisać. Bo ja wiele przeszłem.

[AdamS.]

Naprawdę mnie to męczy ponieważ nawet przy normalnych czynnościach często zastanawiam się czy to nie był grzech albo nie robię czegoś przed obawą że jest to grzech. Do Spowiedzi chodzę około 1/2 razy w miesiącu lecz skrupuły nadal są. Co z nimi zrobić?

Przez długi czas męczył mnie podobny dylemat, dopóki nie zrozumiałem jednego: tylko pełne zanurzenie w miłości i pokorze chroni mnie przed grzechem ciężkim. Waga grzechu nie zależy od jakiegoś paragrafu (tak często formułowane są pytania na tym forum - czy wolno mi zrobić to lub tamto, aby nie przekraczać granicy grzechu ciężkiego). Jeśli świadomie wybieram grzech i trwam w nim, brakuje mi wtedy miłości, a jeśli wyznaczam w swoim życiu działkę dla Pana Boga i osobną działkę dla samego siebie (gdzie Bóg nie ma prawa ingerować), nie ma w tym ani miłości, ani pokory. To własnie do mnie dotarło, gdy sam próbowałem wyznaczać sobie granice wolności w grzesznym postępowaniu.

I wtedy zdałem sobie sprawę, że muszę całe pole swego życia oddać Bogu. Teraz nie mam problemu z przyjmowaniem Jezusa w Komunii, bo wiem, że nawet moje słabości nie oddzielą mnie od Noego - jak pisał św. Paweł: "Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny." Nie oznacza to oczywiście, że mogę kroczyć drogą zuchwałości w mych grzechach. Jednak mam świadomość, że czasem i moje słabości mogą się stać tarczą przed grzechem znacznie cięższym, przed moją pychą - jeśli tylko nie zaprzestanę świadomej walki ze swoim grzechem, a jednocześnie z pokorą przyjmę każdy mój upadek, który zachodzi bez mojego trwałego ukierunkowania woli (a np. z impulsu emocji).

[Viridiana]

Na pewno warto się zastanowić nad tym, jaki obraz Boga masz w sobie. Pamiętaj, że Bóg to nie jest jakiś surowy egzaminator, który tylko czeka na każde Twoje najmniejsze potknięcie.
Na pocieszenie mogę też dodać, że całe szczęście w pewnej mierze to też kwestia praktyki i przejścia przez pewien etap. Z czasem, gdy człowiek zdobywa wiedzę oraz wzrastając w wierze coraz bardziej otwiera się na działanie Ducha Świętego, przychodzi też większy spokój w tej dziedzinie.

[Jozek]

Tak, wlasnie staranie sie o poprawienie swojej wiedzy na temat wiary Chrzescijanskiej i Kosciola, by nadrobic swoj brak uwagi i koncentracji na Katechezach to chyba najlepsze wyjscie ze skrupulanctwa, a w miedzyczasie o watpliwosciach pytac ksiedza podczas spowiedzi.

A tak w ogole to to slowo "skrupuly" oznacza odczuwania zla w tym co mamy zrobic, a jednak to robimy.
W tym kontekscie pozbycie sie skrupulow moze oznaczac zagluszenie sumienia.