Z tej strony 23 letni katolik, prawie świeżo (choć może dwa lata to nie tak mało) po nawróceniu. Przechodziłem przez różne liczne wahania wiary, od ateizmu (wiek gimnazjalny
), po agnosctycyzm (który zdominował większą część mojego życia. Wierzyłem, ale nie wiedziałem wówczas w co), próbowałem zaspokajać swoją potrzebę Boga w życiu na różne, nie zawsze racjonalne sposoby - ale absolutnie odrzucałem chrześcijaństwo (choć sam wychowałem się w wierze chrześcijańskiej). Później zrozumiałem, że spora blokada była spowodowana współczesną kulturą i nagonką medialną na instytucje kościoła, czy jadem który wylewa się współcześnie w kierunku chrześcijan - zwłaszcza młodzi raczej rzadko mają szansę spotkać się z akceptacją środowiska, czy to w pracy/na uczelni. Zabrzmi to głupio - ale mimo potrzeby wiary, i późniejszej świadomości, nie miałem odwagi wierzyć ani tym bardziej otwarcie mówić o wierze. Dominowała u mnie obawa, że wykluczyłoby mnie to z życia społecznego.
Niemniej wiele późniejszych zdarzeń w moim życiu utwierdziło mnie w przekonaniu, że warto, a nawet powinno się wierzyć. Były to zdarzenia niemal nieprawdopodobne, na tyle nieprawdopodobne, że trudno mi wierzyć w przypadek. Myślę, że Bóg od początku chciał skierować mnie ku sobie
Dzisiaj jest już we mnie znacznie więcej odwagi i pewności siebie. Jestem w stanie otwarcie przyznać się przed sobą i innymi do Boga, choć nadal uczę się życia w wierze i we Wspólnocie.
Wiem, że warto też otaczać się i rozmawiać z innymi chrześcijanami, i właśnie dlatego tutaj jestem.
