Reakcja na prowokacje - podejmować rozmowę czy milczeć??

[Albertus]

I w związku z tym uważasz że nie należy głosić Ewangelii i bronić prawdy o Bogu?

Nigdzie tego nie napisałem. Sam to robię. Uważam jednak, że człowiek musi mieć w sobie pewną gotowość Jej przyjęcia.

A ja nie stwierdziłem że tak napisałeś tylko zadałem pytanie.

Gotowość wewnetrzna do przyjęcia Ewangelii to już rola Boga natomiast głoszenie Ewangelii to rola ludzi.

[Andej]

By spróbować to wyjaśnić musiałbym ...

Ale ja w innym kontekście. Nawiązywałem do wątku.

Coraz częściej stajemy wobec problemu prowokacji w naszych relacjach z osobami, które oddaliły się od żywej wiary.

[sądzony]

A ja nie stwierdziłem że tak napisałeś tylko zadałem pytanie.

Ok.

Gotowość wewnetrzna do przyjęcia Ewangelii to już rola Boga natomiast głoszenie Ewangelii to rola ludzi.

Poniekąd. Nie oznacza to jednak, że nie jestem w stanie stwierdzić, iż "z tygo nic nie bydzie".

[Abstract]

Wszystko byłoby proste jeśli bylibyśmy w stanie przewidzieć skutek podjęcia dyskusji czy też rezygnacji z niej. To jest tylko i wyłącznie gdybanie, a próbę rozmowy powinno się podjąć zawsze i sprawdzić w jakim kierunku zmierza.
Atak na wierzącego to czasami wołanie o pomoc w najbardziej pokrętny sposób z możliwych, szklanej kuli nie mamy. To czy bronimy swojego ego czy też wiary to również gdybanie. Prawdopodobnie zawsze mamy do czynienia z mieszkanką ego i obrony wiary, ponieważ najtrudniej przychodzi nam odkrycie własnej pychy, a wyznaczenie granicy może być niemożliwe.
Przez pychę może się obnażyć w dyskusji poprzez używanie sofizmatów.

[sądzony]

Atak na wierzącego to czasami wołanie o pomoc w najbardziej pokrętny sposób z możliwych, ...

Fakt. To mi do łaba nie pszyszło.
Dzięki.

Przez pychę może się obnażyć w dyskusji poprzez używanie sofizmatów.

To chyba o mnie.

[Andej]

Wszystko byłoby proste jeśli bylibyśmy w stanie przewidzieć skutek podjęcia dyskusji czy też rezygnacji z niej.

Wiedzeni doświadczeniem zwykle jesteśmy w stanie oszacować prawdopodobieństwo.
Można rzucać perły przed wieprze. Ale po co? Taki sam, jak boksowanie się z betonową ścianą. Szkoda pereł, szkoda pięści.
Lepiej rzucać ziarno tam, gdzie ma szansę wzrosnąć i wydać plon.

[Abstract]

Wiedzeni doświadczeniem zwykle jesteśmy w stanie oszacować prawdopodobieństwo.
Można rzucać perły przed wieprze. Ale po co? Taki sam, jak boksowanie się z betonową ścianą. Szkoda pereł, szkoda pięści.
Lepiej rzucać ziarno tam, gdzie ma szansę wzrosnąć i wydać plon.

Andej dyskusję zawsze możesz przerwać, ucierpi jedynie ego. Rozrzewniony dyskutant argumenty często przyjmuje z czasem, po dyskusji, bez świadków. Ważne jest to że mieliśmy szansę dodać cegiełkę do procesu zmian, który czasem trwa latami. Inna cegiełka udziela się również nam.

[AdamS.]

Zasiewać ziarno trzeba "w porę i nie w porę", ale jednak uzależniałbym to od tego, czy moje ziarno stać się może potencjalnym pokarmem dla kiełkującej wiary, czy też jest jedynie pożywką dla trolla. Dzisiaj większość dyskusji przeniesiona jest do internetu, a wiemy dobrze, jak to wygląda w tej przestrzeni. Najlepsza wola zderza się często z cynizmem i oszczerstwem.

Jeśli np. na FB ktoś wypisuje niestworzone kalumnie pod adresem Kościoła, to czy mam tego Kościoła bronić (sprawiając, że jego kłamstwa będą miały jeszcze większą oglądalność), czy może raczej sobie to odpuścić? Może w takiej sytuacji wobec powtarzających się oszczerstw lepiej stworzyć osobny wątek, w którym odniosę się do poruszonych dylematów, aniżeli miałbym przechodzić do defensywy wobec tendencyjnie sformułowanych tez?

[Abstract]

Jeśli np. na FB ktoś wypisuje niestworzone kalumnie pod adresem Kościoła...

Gdy stronniczość i manipulacja kipi z tekstów, wówczas wystarczy napisać małą radę, aby zapoznać się na spokojnie z faktami i nie manipulować. Lepszy taki wpis niż żaden, ponieważ odbiorców treści jest mnóstwo, a brak reakcji to często dla czytającego (biernego) odbiorcy "ciche poparcie".

[AdamS.]

Gdy stronniczość i manipulacja kipi z tekstów, wówczas wystarczy napisać małą radę, aby zapoznać się na spokojnie z faktami i nie manipulować. Lepszy taki wpis niż żaden, ponieważ odbiorców treści jest mnóstwo, a brak reakcji to często dla czytającego (biernego) odbiorcy "ciche poparcie".

Automatycznie post idzie wtedy w górę, więc zawsze w takiej sytuacji mam wrażenie, że mimowolnym poparciem byłaby odpowiedź na takie prowokacje.

[sądzony]

Jeśli np. na FB ktoś wypisuje niestworzone kalumnie pod adresem Kościoła, to czy mam tego Kościoła bronić (sprawiając, że jego kłamstwa będą miały jeszcze większą oglądalność), czy może raczej sobie to odpuścić?

Nie mam FB.
Spotykałem się jednak z takimi dyskusjami na portalu "poetyckim".
O tym czy brnę czy nie, czy bronię czy odpuszczam, czy ma to sens czy nie decyduje moje sumienie.
Wydaje mi się, że każdorazowo należy rozeznać sytuację i podjąć świadomą decyzję z przyjęciem jej konsekwencji.

Dla mnie, wśród otaczających mnie wielu ludzi wręcz nienawidzących instytucji kościoła, najważniejszym świadectwem jest identyfikowanie się z Kościołem. Potrafię dostrzec Jego grzechy, co nie oznacza, że to mnie od Niego oddala. Paradoksalnie jest wręcz przeciwnie.

Chyba abp G. Ryś powiedział, że jedyna prawdziwa krytyka Kościoła wybrzmiewa z Jego wnętrza. To parafraza.

Generalnie, wydaje mi się, że Ty powinieneś podjąć daną decyzję.

[AdamS.]

Wydaje mi się, że każdorazowo należy rozeznać sytuację i podjąć świadomą decyzję z przyjęciem jej konsekwencji.

Masz rację. Tu nie ma uniwersalnego klucza do jednoznacznie przyjmowanej postawy. Możemy tylko wymienić się doświadczeniami i odczuciami, ale każda sytuacja musi być traktowana oddzielnie.

[Abstract]

Automatycznie post idzie wtedy w górę, więc zawsze w takiej sytuacji mam wrażenie, że mimowolnym poparciem byłaby odpowiedź na takie prowokacje.

AdamS jeśli już ktoś wcześniej zareagował w podobny sposób jak ty chcesz, nie ma sensu tego powielać, natomiast jakikolwiek jeden wpis będzie pracował, być może czytającemu zasiejesz ziarno potrzeby weryfikacji tych "rewelacji".

[sądzony]

Automatycznie post idzie wtedy w górę, więc zawsze w takiej sytuacji mam wrażenie, że mimowolnym poparciem byłaby odpowiedź na takie prowokacje.

AdamS jeśli już ktoś wcześniej zareagował w podobny sposób jak ty chcesz, nie ma sensu tego powielać, natomiast jakikolwiek jeden wpis będzie pracował, być może czytającemu zasiejesz ziarno potrzeby weryfikacji tych "rewelacji".

Zgadza się. Ja mam tak b. często tutaj na forum. "Ziarna" forumowiczów, choć boleśnie często kiełkują i pozwalają spojrzeć z innej strony, a nawet zmienić zdanie. Choć muszę przyznać, że jestem dość oporny. Ale to działa.

[Viridiana]

Coraz częściej stajemy wobec problemu prowokacji w naszych relacjach z osobami, które oddaliły się od żywej wiary. Prowokacje te mają bardzo różny charakter. Czasem są inicjowane dla własnej satysfakcji (aby podrażnić chrześcijan), innym razem są wyrazem przelewającej się goryczy (u osób, które doznały różnych zranień), bywają też rękawice rzucone dla podjęcia intelektualnych pojedynków (często mają charakter merytoryczny, ale u rozmówcy zauważalny jest stan zatrzaśnięcia na perspektywę czucia i myślenia drugiej strony).

Moje pytanie do Was - czy sądzicie, że warto podejmować takie tematy? A jeśli tak, to w jakich sytuacjach? Zawsze w takich chwilach przychodzi mi wspomnienie postawy Jezusa w sytuacji oskarżania Go o niepopełnione zbrodnie. On milczał nawet wobec Piłata, który szukał wyjścia z kłopotliwej sytuacji (wyrażając wobec Jezusa jakiś cień życzliwości). Czy i my nie powinniśmy częściej milczeć? A jeśli nie, to co według Was jest tym wymiernikiem, który wskazuje kiedy podejmować rozmowę, a kiedy nie?

Trzeba znaleźć złoty środek. Z jednej strony, ewangelizacja czasami wymaga tego, aby z kimś porozmawiać o religii. Z drugiej strony, są sytuacje, w których podejmowanie tego tematu jest bezsensowne, czasami wręcz szkodliwe.
Sporo zależy po prostu od konkretnej osoby, z którą rozmawiasz.