J 1:1 - czy do interpretacji Pisma potrzebna jest nam filozofia? A może pofilozofujmy sobie?....

[Andej]

Rozumiem intencje. Niestety, jestem za mały, aby to zgłębiać. Mi wystarczy to, że usiłuję naśladować Pana. Nie musze rozumieć. Nie chcę rozumieć tego, co przekracza moją percepcję. Wystarczy kochać.

[Dezerter]

Pytający zaprzecza sam sobie i dyskutuje sam ze sobą w tym samym poście
w podsumowaniu pisze

Pewne jest, że kwestia stosunku logosu do ho theos[

Wymyśla sobie owe ho by udowodnić to czego tam nie ma
czyli różnicę pomiędzy Logos a theo (bez ho) co sam napisał w tym samym poście cytuje:

"logos był u theon"

Bóg Najwyższy jest bez owego ulubionego przez Pytającego ho
Jak widać do interpretacji Pisma niektórym wystarczy gramatyka, albo jej brak

[Pytający]

A ja chciałem swoim komentarzem zachęcić do rozważań nad tekstem prologu. Dałem temu wyraz w analizie stwierdzenia, że "logos" był " u " theos. Chciałem dać przedsmak "smaku" rozważania nawet samego tego stwierdzenia. Zwyczajnego bogactwa ukrytego w samym okr. , że yios jako [słowo] był u, swego ojca.
A prawdą jest, że nad niezgodność gramatyczną swego wywodu, wybieram zgodność z nim. Wolę, żeby gramtyka stała po mojej stronie, niż żebym to ja stał, przeciw niej.

[Marek_Piotrowski]

Analizie? Nie. Naciąganiu tekstu pod z góry przyjętą tezę, i to - jak Ci już wielokrotnie udowodniono - w sposób całkowicie błędny.

[Dezerter]

Ciekawy tekst o greckiej filozofii, Logosie i żydowskim Bogu

Starożytni poszukiwali ich rozwiązania w granicach Logosu. To, co rzeczywiste, było dla nich rozumne, a co rozumne, rzeczywiste. Grek zmierzał w kierunku doskonałości, wyjątkowości, wyższości, stając się – jeśli tylko los mu sprzyjał – normą dla innych. Natomiast Żyd nad rozum przedkłada uczucie miłości do swych Stworzycieli – Boga, ojca, matki, a także cześć, jaką ma dla Stworzenia. Wprawdzie podziela wraz z Grekiem umiłowanie Ziemi, lecz deprecjonuje niebiosa. Gwiazdy są głupie – powiada – nie ma w nich żadnej tajemnicy. „Izraelowi zakazany jest kult słońca, księżyca i gwiazd” – pisze Strauss. „Niebo jest niższe od Ziemi. Światła niebieskie są pozbawione życia; są niższe niż najniższa istota żywa; służą istotom żywym, które można znaleźć wyłącznie poniżej niebios; zostały stworzone, aby rządzić dniem i nocą, lecz nie ziemią, a co dopiero ludźmi. Najbardziej uderzającą cechą biblijnego opisu stworzenia jest degradacja niebios i świateł niebieskich. Słońce, księżyc i gwiazdy poprzedzają istoty żywe, ponieważ są pozbawione życia: nie są bogami”. Ułomność istot stworzonych w ciągu pierwszych trzech dni polega właśnie na ich martwocie: wprawdzie ciała niebieskie przemieszczają się po torze, ale nie wprawiają samych siebie w ruch. Bóg Arystotelesa jest istotą myślącą – jak myślący jest Bóg Biblii – ale tylko istotą myślącą, co znaczy, że nie czuje, nie działa, że brak mu sił stwórczych – życia. W przeciwieństwie do Boga Żydów, który stwarza świat istot martwych i żywych, Bóg Greków pozostaje doskonale bierny. Jest odwiecznym obłokiem myśli kontemplującej samą siebie.

Dla Żydów czas biegnie bezpowrotnie, zmierza w jednym i tym samym kierunku. Natomiast Grecy łączyli przemijanie z ruchem planet; dla nich czas nie był stratą i w wybranej chwili (kairos) mógł zmienić swój bieg i popłynąć do tyłu, powiedzmy, z zachodu na wschód (Epinomis, 987b). Ich „czas” zamykał się w naturalnych cyklach. Perspektywa eschatologiczna, właściwa żydowskiej wyobraźni religijnej, jest inna. Zawiera się w koncepcji odpoczynku po trudach bolesnej historii, stawania się ludzkiego ducha. Szabat mieści w sobie ideę końca historii, Eschatonu, który, jak Twarz Boga, pozostaje nieznany, ukryty w tym, co dopiero ma nadejść.

https://kronos.org.pl/numery/kronos-2-2 ... erozolima/