Dlaczego młodzi nie umieją podejmować decyzji?

[Konwalia]

Dlaczego młodzi ludzie nie umieją podejmować decyzji, zwłaszcza takich na całe życie, które nadają życiu sens, cel i kierunek? Nie umieją wybrać studiów, nie wiedzą, co chcą w życiu robić, jaki stan życia podjąć. A jeśli podejmą decyzję, to potem jej żałują, myślą, że to jednak nie to. Rzucają studia, rozwodzą się, odchodzą z kapłaństwa czy życia zakonnego.

Skąd się to bierze? Ja sama widzę, że nie umiem podejmować żadnych decyzji, nie mam celu, jeśli podejmę jakąś decyzję, to potem żałuję albo się wycofuję, zmieniam zdanie i tak naprawdę nigdy nie wiedziałam, czego chcę. Wiem, że nie jestem jedyna, że to problem wielu współczesnych młodych ludzi, ale właśnie – młodość się kończy, trzeba wiedzieć, po co się żyje, a nawet i młodość powinna być piękna i ukierunkowana, żeby po latach było co wspominać, a nie to, że się człowiek kręcił w kółko.

Do założenia tematu zainspirował mnie dzisiejszy artykuł na stronie głównej Aletei:
https://pl.aleteia.org/2022/08/18/zjedz ... ia-wywiad/ ,
gdzie jest mowa właśnie o nieumiejętności podejmowania decyzji przez ludzi młodych.

Co na nas teraz tak wpływa, że... stoimy w miejscu?

[sądzony]

Dlaczego młodzi ludzie nie umieją podejmować decyzji, zwłaszcza takich na całe życie, które nadają życiu sens, cel i kierunek? Nie umieją wybrać studiów, nie wiedzą, co chcą w życiu robić, jaki stan życia podjąć. A jeśli podejmą decyzję, to potem jej żałują, myślą, że to jednak nie to. Rzucają studia, rozwodzą się, odchodzą z kapłaństwa czy życia zakonnego.
Skąd się to bierze?

Moim zdaniem to poniekąd natura młodości.
W jaki sposób ktoś niedojrzały ma podjąć dojrzałą decyzję?
Osobiście uważam co zrobisz z tym później, a to z kolei na ile ta decyzja była "błędna", bo z czasem może okazać się jednak właściwa.
Ja kierunki studiów zmieniałem chyba 4 raz. W końcu, można rzec, rzuciłem monetą.
Na dziś uważam, że Bóg był wtedy przy mnie.

Ja sama widzę, że nie umiem podejmować żadnych decyzji, nie mam celu, jeśli podejmę jakąś decyzję, to potem żałuję albo się wycofuję, zmieniam zdanie i tak naprawdę nigdy nie wiedziałam, czego chcę.

Miałem dokładnie to samo. W zasadzie do około 33-34 roku życia.
Może wynika to z faktu, że chcesz, z jednej strony zbyt wiele kontrolować, a z drugiej, boisz się porażki i konsekwencji.
Ja, obecnie gdy rozeznam sprawę i podejmę decyzję, raczej to co nastąpi zostawiam Bogu. Oczywiście bywają wyjątki, ale to rzadkość.
Przecież, po rozeznaniu, i podjęciu decyzji, fakt czy okaże się właściwa czy nie, w dużej mierze nie zależy od ciebie.

Wiem, że nie jestem jedyna, że to problem wielu współczesnych młodych ludzi, ale właśnie – młodość się kończy, trzeba wiedzieć, po co się żyje, a nawet i młodość powinna być piękna i ukierunkowana, żeby po latach było co wspominać, a nie to, że się człowiek kręcił w kółko.

Z odpowiedzią na pytanie "po co się żyje?" ludzie często borykają się do śmierci, a inni w ogóle o tym nie myślą, bo to pytanie, zatykają ziemskimi przyjemnościami.

Sensem życia jest relacja z Bogiem.
Mam jednak świadomość, że łatwo się to mówi gdy jesteś (w miarę zdrowy), masz pracę, rodzinę, jakieś zamiłowania, przyjaciół i sporo szczęścia.
Nie wiem jak wyglądałaby moja relacja z Ojcem gdyby zabrał mi to wszystko lub część.
Wydaje mi się, że byłoby ze mną słabo.

Co na nas teraz tak wpływa, że... stoimy w miejscu?

Ja osobiście, choć mam słabsze okresy, nie uważam, że "stoję w miejscu". Prędzej czasem odnoszę wrażenie, że "kręcę się w kółko".
A dlaczego stoimy ..., może boimy się usiąść i po prostu pobyć ze sobą i z Bogiem.
Nie wiem.

[Marek_Piotrowski]

Ja myślę, że to zależy od sztuki. Choć rzeczywiście wśród młodych można spostrzec ten problem jakby mocniej.
Pytanie, czy nie umieją, czy - przynajmniej w pewnych sprawach - nie chcą podejmować decyzji, nie chcąc się wiązać na przyszłość?

[Morkej]

Dlaczego młodzi ludzie nie umieją podejmować decyzji, zwłaszcza takich na całe życie, które nadają życiu sens, cel i kierunek? Nie umieją wybrać studiów, nie wiedzą, co chcą w życiu robić, jaki stan życia podjąć. A jeśli podejmą decyzję, to potem jej żałują, myślą, że to jednak nie to. Rzucają studia, rozwodzą się, odchodzą z kapłaństwa czy życia zakonnego.

Najważniejsza w tym wszystkim jest odpowiedzialność, z którą młodzi powinni być zaznajamiani przez rodziców od początku, ale również przez system edukacji. Choć wydaje mi się, że odpowiedzialność sama w sobie jest raczej względna.
Pewna odpowiedzialność jest dana młodym bądź dorosłym. Inna zaś jest akceptowana mimo tego, że nie była ona im dana. Stąd niektórzy młodzi ponoszą mniejszą odpowiedzialność niż dorośli, ale niektórzy dorośli ponoszą znacznie mniejszą odpowiedzialność niż niektórzy młodzi.
To właśnie częścią dorastania jest uczenie się, jak radzić sobie z odpowiedzialnością, gdy jest ona dana, i jak brać odpowiedzialność, gdy nie jest dana. Zasadniczo jednak dorośli ponoszą większą odpowiedzialność niż młodzi.
W każdym razie jak pisałem na początku - istotny jest czas, który poświęca się na to, jak akceptować i właściwie radzić sobie z odpowiedzialnością.

[Abstract]

Paradoks tkwi w tym że uczymy się na błędach i bogatsi o owe doświadczenia oceniamy swoją naiwność w podejmowaniu błędnej decyzji która to doświadczenia dała.

Co do związków, idealna kolejność która eliminowałaby wiele problemów a jest niemożliwa:
1. przyjaźń 2. zakochanie/miłość 3. popęd seksualny - czyli popęd nie istnieje, jeśli nie spełniony jest punkt 2, dwa nie istnieje bez 1.

Obecnie jest wstępna znajomość, chemia, szybkie zauroczenia, na przyjaźń nie ma czasu bo już idealizujemy, faszerujemy wyimaginowane opakowania swoimi wyobrażeniami aby finalnie weryfikować zawartość po twardych decyzjach/przysięgach. Wszystko to jest okraszone popędem seksualnym, który realizowany jest również obecnie po paru krótkich wymianach zdań na imprezie, zwłaszcza u młodzieży.

[Andej]

Dlaczego młodzi ludzie nie umieją podejmować decyzji, zwłaszcza takich na całe życie, które nadają życiu sens, cel i kierunek?

Dobre pytanie. Niestety, dotyczy nie tylko młodych. Starych też.
Generalnie zależy to od doświadczenia. Ale też odpowiedzialności. Oraz charakteru.
Doświadczenie nabywa się z czasem, czyli wiekiem. Oczywiście bywają osoby, które mają jakąś pasję od dzieciństwa. Ale nie oni są większością. Większość zdaje się na los szczecią lub złudny blask zalet jakiegoś wyboru. też zmieniałem. Porzuciłem studiowanie matematyki (wybór z "miłości"), na rzecz pragmatyzmu. I na Polibudzie przepytywałem koleżanki im kolegów, dlaczego studiują właśnie ten kierunek. Kilka osób kontynuowało po technikum, a wśród nich wyjątki, które były tym szczerze zainteresowane. Dominujące większość, dlatego że brat czy siostra, albo kolega. Inni, bo ktoś powiedział, że można zarabiać. Inni wybrali za namową rodziców. Generalnie niewiele osób było zainteresowanych akurat tą dziedziną. Większość wytrwała. I chyba połowa pracowała w zawodzie. Ale, znów wyjątki, w wyuczonej specjalizacji.
I tu przechodzę do odpowiedzialności. Czyli konsekwentnego trwania w wyborze (nie oceniam, czy dobre to czy złe). Ale zakładając rodzinę, trzeba być stabilnie zakotwiczonym. Poza tym, ile razy można zaczynać od początku. Jednak przyznam tych, którzy porzucili wyuczony zawód dla pasji, którą w sobie odkryli. Ale też wielce szanuję tych, którzy pozostając w zawodzie rozwinęli wiedzę i umiejętności w innych kierunkach. Zwłaszcza humanistycznych w przypadku zawodów technicznych.
No i charakter. Są ludzie święcie wierzący, że mają rację. Zawsze. Konsekwencją tego jest wewnętrzne przekonanie, że dokonali słusznego wyboru. Ale także im zdarzają się wolty.

[adampiotr]

Teraz ludzie przewaznie siedzą w tych internetach i myślą ,ze tu jest życie prawdziwe. Oczywiście tutaj tez zycie sie kręci. Teraz jakoś więcej singli szczególnie to widać na portalach randkowych online.Tam to w ogóle mam wrażenie ,ze nikt się nie spotka. To tak odnosnie dlaczego stoimy w miejscu.

[sądzony]

Teraz ludzie przewaznie siedzą w tych internetach i myślą ,ze tu jest życie prawdziwe.

Myślę, że to nie do końca jest ich świadomy wybór. To również, w jakimś sensie, "wina" pokolenia oczko wyżej, i wyżej. To my stworzyliśmy takie warunki, to my tak ich wychowaliśmy i poniekąd, w jakiejś mierze, pokierowali ich życiem.