Graficzna prezentacja różnic Składu Apostolskiego i Credo

[Andej]

Nie negując niczyich postów odnoszę się wyłącznie do tego, że można spotkać Chrystusa poza chrześcijaństwem.
Uważam, że Jezusa można spotkać wszędzie. W człowieku, sytuacji i/lub miejscu. Bóg może wszystko. Może objawić się w dowolny sposób, dowolnej osobie. Żadne warunki nie musza być spełnione. W Biblii ma opisy osób powoływanych przez Niego, także spośród osób Mu wrogich.

Co nie znaczy, że cytat, który przytaczacie zapewne odnosi się tylko do osób, które same nie wybrały Jezusa na swego Pana i Boga. Świadomym aktem woli przyjęły wiarę.

Nie mam jednak pewności, czy rozpatrywane kwestii, czy Jezusa można spotkać poza chrześcijaństwem jest kontynuacja wątku dotyczącego Składu Apostolskiego i Credo. I czy ostatnie kilka postów nie spotka się z reprymenda moderacji. Bo jest ewidentnym odejściem od tematu.

[AdamS.]

"już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus"
dotyczy chrześcijan ochrzczonych (...)

Kiedyś ograniczano to tylko do katolików, z czasem rozciągnięto na wszystkich chrześcijan, a w KKK czytamy, że zbawienie (a więc w domyśle spotkanie Chrystusa) możliwe jest również poza chrześcijaństwem. Nie oznacza to wcale, że Kościół jest zbędny, a tym bardziej, że chrześcijaństwo nie jest potrzebne. Wiara musi "promienieć" właśnie od wierzących świadomie. Jednak ufam, że istnieje też wiara na poziomie nieświadomym. To zawierzenie Dobru, które po Pawłowemu można nazywać "nieznanym bogiem Greków".

Skoro Jezus jest Bogiem, to nie można Go więzić w ramach historycznych, bo jest równie przedwieczny jak Ojciec. A skoro w Credo zapisano, że został zrodzony przed wiekami, to może w Kościele doszło do takiego objawienia (jeszcze nie do końca przyjętego), że od zarania czasów Jezus rodzi się w człowieku? Stawiam tu znak zapytania, bo nie chcę wychodzić z pozycji nauczającej. Tłumaczę tylko swoje osobiste widzenie nieprzeniknionej tajemnicy Wcielenia.

[sądzony]

Z tego co pamiętam to Szaweł "spotkał" Chrystusa nim został ochrzczony
Oczywiście wierzę, że "powróciłem" do wiary i Kościoła, a może trafniej - "uwierzyłem w ogóle", dzięki łasce otrzymanej w sakramencie chrztu, ale wydaje mi się, że "spotkanie z Chrystusem" w innym człowieku było możliwe przed Jego fizycznym narodzeniem.

[Marek_Piotrowski]

Zdefiniujmy pojęcie "spotkać Chrystusa" i to, jak się ono ma do życia w człowieku Chrystusa w sensie fragmentu Ga 2,20 "Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus". Zwracam uwagę, że dalszy ciąg tekstu brzmi: "Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie."

[sądzony]

"...razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża." Ga 2,19
Może to całkowite miłosierne poświęcenie się innemu/innym na krzyżu własnych potrzeb.

"Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie."

Paweł pisze o miłości, a kontekst nawiązuje również do:

"Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. 31 Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych." Mk 12,30-31

Dalece symbolicznie "spotkać Chrystusa" to "umrzeć dla prawa i narodzić się dla miłości" realizując ją poprzez innego człowieka (Jezusa) w Bogu (Chrystusie).

To oczywiście jedynie bajdurzenie, ale tak mi się pomyślało.

[Marek_Piotrowski]

OK. Czyli nie jest to "spotkanie Chrystusa" w szerokim znaczeniu (np. poza chrześcijaństwem), tak?

[sądzony]

W opisie Pawła z pewnością nie jest. W symbolicznym, z mojego punktu widzenia, może być.

[Marek_Piotrowski]

W opisie Pawła z pewnością nie jest. W symbolicznym, z mojego punktu widzenia, może być.

Ale to chyba nie to spotkanie. Zupełnie nie pasuje, do zacytowanego tu:
"...razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża." Ga 2,19

"Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie."

[sądzony]

Pewnie spotkanie, o którym myślisz jest nieco innym spotkaniem, niż to, o którym myślę ja. Z pewnością jednak Paweł pisze o relacji, a co za tym idzie spotkaniu.

"Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża. 20 Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie. 21 Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga. Jeżeli zaś usprawiedliwienie dokonuje się przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo."

Pisząc o sobie, pisze, jak wierzę, o każdym z nas.

[Dezerter]

"już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus"
dotyczy chrześcijan ochrzczonych (...)

Kiedyś ograniczano to tylko do katolików, z czasem rozciągnięto na wszystkich chrześcijan, a w KKK czytamy, że zbawienie (a więc w domyśle spotkanie Chrystusa) możliwe jest również poza chrześcijaństwem. Nie oznacza to wcale, że Kościół jest zbędny, a tym bardziej, że chrześcijaństwo nie jest potrzebne. Wiara musi "promienieć" właśnie od wierzących świadomie. Jednak ufam, że istnieje też wiara na poziomie nieświadomym. To zawierzenie Dobru, które po Pawłowemu można nazywać "nieznanym bogiem Greków".

Tylko co ma zbawienie do słów ?
"już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus"
Czy ty jako dojrzały chrześcijanin możesz tak z czystym sumieniem i zrozumieniem tych słów powiedzieć ?

Skoro Jezus jest Bogiem, to nie można Go więzić w ramach historycznych, bo jest równie przedwieczny jak Ojciec. A skoro w Credo zapisano, że został zrodzony przed wiekami, to może w Kościele doszło do takiego objawienia (jeszcze nie do końca przyjętego), że od zarania czasów Jezus rodzi się w człowieku? Stawiam tu znak zapytania, bo nie chcę wychodzić z pozycji nauczającej. Tłumaczę tylko swoje osobiste widzenie nieprzeniknionej tajemnicy Wcielenia.

Nie słyszałem o takim "objawieniu"
ale może warto wydzielić ten wątek?, bo to nowe dla mnie, ale ma zdaje się kilku zwolenników

[AdamS.]

Tylko co ma zbawienie do słów ?
"już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus"
Czy ty jako dojrzały chrześcijanin możesz tak z czystym sumieniem i zrozumieniem tych słów powiedzieć ?

Chodziło mi tylko o to, że Chrystus jako Bóg potrafi przekraczać ramy czasu i kultury. Jako Człowiek przypisany jest historii, zaś jako Pan Zbawienia uobecnia się w sercu każdego. Jeśli w pełni świadomie mówię, że "żyje we mnie Chrystus" to wyznaję tym samym wiarę. Gdy natomiast jakiś niepiśmienny Chińczyk czy Kongijczyk pracuje w pokorze serca, aby podzielić się jedzeniem z kalekim sąsiadem, on żyje wiarą w Dobro - a więc służy w ten sposób Chrystusowi.

Nie chciałbym tylko, żeby moje słowa były tu opacznie zrozumiane. One nie oznaczają, że chrześcijaństwo nie jest nam potrzebne i że wystarczy być dobrym człowiekiem. Wskazują jednak na to, że Chrystus potrafi też wołać człowieka w cichości serca - nawet tego, którego nikt dotąd jeszcze nie katechizował.

[Hildegarda]

Moim zdaniem słowa
"już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus"
dotyczy chrześcijan ochrzczonych, którzy prowadzeni Duchem Świętym, doszli tak daleko na drodze naśladowania Chrystusa, że zbliżyli się do swojego Pana i Nauczyciela tak dalece, że mogę wypowiedzieć te słowa
żadnemu Kowalskiemu, czy Nowakowi takie słowa nie przejdą przez gardło, Dezerterowi niestety też jeszcze nie
ale jak podacie mi przekonującą naukę na ten temat, to chętnie się zapoznam i rozważę zmianę moich przekonań

Moim zdaniem niekoniecznie chodzi tu o świętość życia, bo idąc tym tokiem to nawet chyba sami święci nie mogliby tak o sobie mówić .
Raczej o zasianie ziarna Słowa, które stopniowo kiełkuje u każdego, kto uwierzył i to co pisałeś, prowadzenie Ducha Świętego.

[Dezerter]

Tylko co ma zbawienie do słów ?
"już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus"
Czy ty jako dojrzały chrześcijanin możesz tak z czystym sumieniem i zrozumieniem tych słów powiedzieć ?

Chodziło mi tylko o to, że Chrystus jako Bóg potrafi przekraczać ramy czasu i kultury. Jako Człowiek przypisany jest historii, zaś jako Pan Zbawienia uobecnia się w sercu każdego. Jeśli w pełni świadomie mówię, że "żyje we mnie Chrystus" to wyznaję tym samym wiarę. Gdy natomiast jakiś niepiśmienny Chińczyk czy Kongijczyk pracuje w pokorze serca, aby podzielić się jedzeniem z kalekim sąsiadem, on żyje wiarą w Dobro - a więc służy w ten sposób Chrystusowi.

Nie chciałbym tylko, żeby moje słowa były tu opacznie zrozumiane. One nie oznaczają, że chrześcijaństwo nie jest nam potrzebne i że wystarczy być dobrym człowiekiem. Wskazują jednak na to, że Chrystus potrafi też wołać człowieka w cichości serca - nawet tego, którego nikt dotąd jeszcze nie katechizował.

Ok pełna zgoda, tylko nie z tym cytatem jako uzasadnieniem, że Jezus żyje w każdym człowieku w znaczeniu, że każdy człowiek zmienia się Chrystusa, czy wierzący, czy nie
Ale, że ten nieznający Jezusa, czyniący dobro, w jakimś małym stopniu jest do Jezusa upodobniony, to mogę się zgodzić

Dodano po 1 minucie 30 sekundach:

Moim zdaniem słowa
"już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus"
dotyczy chrześcijan ochrzczonych, którzy prowadzeni Duchem Świętym, doszli tak daleko na drodze naśladowania Chrystusa, że zbliżyli się do swojego Pana i Nauczyciela tak dalece, że mogę wypowiedzieć te słowa
żadnemu Kowalskiemu, czy Nowakowi takie słowa nie przejdą przez gardło, Dezerterowi niestety też jeszcze nie
ale jak podacie mi przekonującą naukę na ten temat, to chętnie się zapoznam i rozważę zmianę moich przekonań

Moim zdaniem niekoniecznie chodzi tu o świętość życia, bo idąc tym tokiem to nawet chyba sami święci nie mogliby tak o sobie mówić .
Raczej o zasianie ziarna Słowa, które stopniowo kiełkuje u każdego, kto uwierzył i to co pisałeś, prowadzenie Ducha Świętego.

Ale znasz przypowieść o Siewcy i o tym gdzie ziarno padło i jakie plony wydało?

[sądzony]

"Chrystus identyfikuje się z każdym człowiekiem ..."
S. Małgorzata Chmielewska

https://misyjne.pl/s-malgorzata-chmiele ... ierpiacym/

... którz czyni we mnie to, co udaje mi się czynić gdy zabije w sobie część, która chce dobrze dla mego ego ...
np. gdy przepraszam, nadstawiam policzek, modlę się, wybaczam, robię coś dla drugiego
... poniekąd muszę wtedy umrzeć ..

Tak to widzę.

.......................................................................................
Jeżeli Jezus nas kocha i umarł za nas wszystkich dlaczego ja mam nie dostrzegać Chrystusa w człowieku nie ochrzczonym?
Nie kumam.

Nie mogę we własnych oczach odbierać mu możliwości zbawienia.
No chyba, że lękam się, o fundamenty mojej wiary:
"Skoro on również może być zbawiony to po co mi chrześcijaństwo "

[Marek_Piotrowski]

Identyfikuje się, a żyje to dwie całkowicie różne sprawy.