Czy chcemy dążyć do Świętości

[Arek]

Część z nas na tym forum to katolicy, a może wszyscy. Jak się odwołujecie do tego tematu. Czy jest jakaś drobinka tego pragnienia, a może wielkie pragnienie. Nie piszę tego, by komukolwiek imponować, czy podrasować ten temat. Mówię co czuję i czego pragnę. Niespełna 2 lata temu wróciłem do Boga. Zmieniam swoje życie z ciemności w jaśniejące Światło. Jest mi dane poznawać prawdę o sobie samym, ale także poznawać ludzi w sposób jakie jest ich serce. Powiem Wam co odkryłem, że Kościół, Pismo Święte, żywoty Świętych to jest Prawda Objawiona. Wiem, że innej nie ma. Pomyślicie ale odkrył, tak może małe to jest w Waszych oczach, ale ja nie odkryłem Ameryki, ja odkryłem Boga. 39 lat błąkałem się myśląc, że wystarczy chodzić do Kościoła. Ale ja w nim nie byłem. Wydawało mi się. Dopiero szczera Spowiedź Święta otworzyła mi drogę do Zbawienia. Życie stało się jasne, proste w wyborach, choć Krzyż jest ciężki, ale świadomie wybrałem tę drogę. Ten Krzyż jest teraz słodki, bo jestem blisko Chrystusa. Tak pragnę dążyć do świętości, choć wiem, że nigdy jej nie osiągnę, ale faktem jest, że mam takie pragnienie moje życie staje się spokojne. Jaka jest Wasza odpowiedź.

[Abstract]

Najgorsza jest dla mnie niemożność zrozumienia po co to wszystko, dlaczego ma taką formę, ciągłe błądzenie czym jest opatrzność, finalnie fakt istnienia cierpienia i nieudolne próby naszej obrony takiego a nie innego stanu rzeczy.
Dążenie do Świętości to wyłączenie tych pytań i zawierzenie, z drugiej strony nasza natura ciągle szuka odpowiedzi, ta batalia sprzeczności towarzyszy nam całe świadome życie, zwłaszcza nasila się gdy cierpimy bardziej. Takie Hiobowe przekleństwo.

Apostoł zdrowego rozsądku i obrońca wiary (...Chesterton) charakteryzuje Hioba
jako obrażonego na świat i Boga i żądającego zarówno od
stworzonego świata, jak i jego Stworzyciela –
samousprawiedliwienia; ten najbardziej pokrzywdzony człowiek
Starego Testamentu (typ cierpiącego Chrystusa) czyni to jednak
z pozycji człowieka, który naprawdę poszukuje odpowiedzi i którego
natarczywe pytania odsłaniają namiętne pragnienie bycia
przekonanym. „Patriota wszechświata”

[Andej]

Zmieniam swoje życie z ciemności w jaśniejące Światło.

Pomyślicie ale odkrył, tak może małe to jest w Waszych oczach, ale ja nie odkryłem Ameryki, ja odkryłem Boga. 3

pragnę dążyć do świętości, choć wiem, że nigdy jej nie osiągnę, ale faktem jest, że mam takie pragnienie moje życie staje się spokojne.

Kluczem jest dążenie. I świadomość, że ideału się nie osiągnie. Także odkrywanie prawdy. Nie jej odkrycie, ale ciągłe odkrywanie. Ciągłe nawracanie się. To stałe procesy na drodze do świętości. To motywacja do życia i sens życia.
Nigdy nie spoczywać na laurach. Nigdy nie być nawróconym, ale zawsze nawracającym się. Bo każdy stan samozadowolenia, uśpienia oddala od Boga.

[sądzony]

Ja wróciłem na łono Kościoła w lipcu 2021. Nawrócenie trwa nieustanne. Mój spowiednik mawia, że nawraca się każdego ranka od nowa. Też tak mam. Sporo w moim życiu się zmieniło. Wiele rzeczy diametralnie. Wydaje mi się jednak, że większość jest łaską dostałem darmo niż sam wypracowałem w jakikolwiek sposób.

Świętością jest dla mnie pozornie "zwykłe" życie.

Świętością jest wypełnienie powołania.

[Andej]

Jeśli się to powołanie prawidłowo rozpozna.

[sądzony]

Jeśli się to powołanie prawidłowo rozpozna.

Ciekawe. Czy można wypełnić powołanie bez rozeznania. Powiedzmy "przypadkiem"

[Arek]

Myślę, że to może się zdarzyć, niezbadane są wyroki Boże.

[sądzony]

Też tak uważam.

[Abstract]

Myślę, że to może się zdarzyć, niezbadane są wyroki Boże.

jeśli autorem jest przypadek to jesteśmy narzędziem i nie ma tu naszej woli.

[sądzony]

Myślę, że to może się zdarzyć, niezbadane są wyroki Boże.

jeśli autorem jest przypadek to jesteśmy narzędziem i nie ma tu naszej woli.

Autorem jest Bóg, nie jest to jednak, powiedzmy, do końca świadome rozeznanie. Powiedzmy dość intuicyjne. "Prości" (nie w pejoratywnym znaczeniu tego słowa) ludzie, wydaje mi się, nie mają wielkich rozkmin. Myślę np. o swojej babci.

[AdamS.]

Ja wróciłem na łono Kościoła w lipcu 2021. Nawrócenie trwa nieustanne. Mój spowiednik mawia, że nawraca się każdego ranka od nowa. Też tak mam. Sporo w moim życiu się zmieniło. Wiele rzeczy diametralnie. Wydaje mi się jednak, że większość jest łaską dostałem darmo niż sam wypracowałem w jakikolwiek sposób.

Budujące jest dla mnie to, co tu piszecie. Wasze nawrócenia idą pod prąd dzisiejszej modzie na apostazję. Dzisiaj wystarczy rzucić w mediach to jedno magiczne słowo, aby zyskać poklask i by wszystkie kamery się zwróciły ku takiemu czy innemu artyście (bo jakoś dziwnie to oni głównie uciekają się do takiej publicznej deklaracji). Nie oceniam ich, czasem pytam Boga - dlaczego? Tylko jedno pokolenie różnicy - a taka drastyczna odmiana w naszym społeczeństwie! Jeszcze przecież nie opadł kurz z tych milionowych spotkań z Janem Pawłem II, kiedy nam towarzyszył taki entuzjazm. Może za bardzo osiedliśmy na laurach, zamknęliśmy Papieża w spiżu, ozłociliśmy wszelkie świętości...

A przecież świętość to droga! Im bardziej czujemy się jej niegodni, tym lepiej! Im częściej zdajemy sobie sprawę, że świętości nie da się zamknąć w skarbcu i ołtarzu, tym łatwiej nam porzucić wszystko i wyruszyć ku świętym Horyzontom! Bądźmy w nieustannej drodze.

[sądzony]

... dzisiejszej modzie na apostazję.

Ja, może błędnie, postrzegając poprzez swoją własną ścieżkę, wierzę, że część z nich zawróci koło i wróci. Mam nadzieję, że jest to im, w jakiś sposób potrzebne. Chciałbym, by wyszło im to na dobre, by ich ogołociło z przekonania, że mogą coś sami. Że są w stanie Być bez Chrystusa.

[Abstract]

Autorem jest Bóg, nie jest to jednak, powiedzmy, do końca świadome rozeznanie. Powiedzmy dość intuicyjne. "Prości" (nie w pejoratywnym znaczeniu tego słowa) ludzie, wydaje mi się, nie mają wielkich rozkmin. Myślę np. o swojej babci.

Jesteśmy tylko wyborem, decyzją, niczym więcej, wszelkie dobro które z nas wypływa emanuje od Boga, wówczas jesteśmy Jego zwierciadłem, nic poza wyborem nie pochodzi od nas, to jest całe nasze jestestwo które dał nam Bóg, którego ponosi koszty gdy Go odrzucamy.

[Andej]

Ciekawe. Czy można wypełnić powołanie bez rozeznania. Powiedzmy "przypadkiem"

Można źle rozeznać. Można ulec wpływowi otoczenia i zrezygnować z powołania.
Zamiast iść drogą powołania wybrać karierę, władzę, poklask.
Można też nie rozpoznać swojego powołania. I męczyć się rzucając wciąż w inna stronę. Szukać na oślep, próbować. Można też mylić doraźne przyjemności z powołaniem.

[sądzony]

Jesteśmy tylko wyborem, decyzją, niczym więcej, ...

Rozumiem, że świadome pozbawienie się możliwości wyboru, podjęcia decyzji nie koniecznie jest pozbawieniem się "bycia", bo w zasadzie rownież jest wyborem.