Nie pozwólmy demonizować słowa "dewocja"

[Nenderen]

Ostatnimi czasy z niepokojem stwierdzam, że wiele osób mówiąc o dewocji nie ma na myśli synonimu pojęcia pobożności (jak było to dawniej) ale chodzi im o nadużycia i kult na wyrost. A jeśli chodzi o słowo dewotki to już niemal u wszystkich ma zabarwienie negatywne. To smutne że tak piękna terminologia przechodzi z dobrej na pojmowaną jako złą. Proponowałbym powrót do pierwotnego znaczenia. A czy Wy spotkaliście się z jakimś odbiorem tych słów a jeśli tak, to z jakim?

[miłośniczka Faustyny]

Za późno. Słowo "dewocja", w powszechnym użyciu, już dawno zmieniło swoje znaczenie w kierunku zabarwienia pejoratywnego. Próby przywrócenia mu pierwotnego znaczenia są jak reanimacja zmarłego.

[Nenderen]

Jeszcze w publikacjach o kulcie Serca Jezusa czasami pojawia się określenie że jak na początkowe czasy tego nabożeństwa była to nowa forma dewocji.

[Andej]

Obawiam się, że słowo dewocja, choć nie zawsze było tak pejoratywne jak teraz, zawsze wiązało się z przesadą. Biskup Krasicki używa go podobnie, jak teraz się rozumie. A minęło parę wieków.
Wydaje mi się, że określenie związane było, bardziej z zewnętrznymi przejawami, niż duchowością czy zasadami życia. Kochanowski w sławnej fraszce nie użył tego słowa. Zapewne go nie znał z tej prostej przyczyny, że "Pochodzenie słowa bigot w języku angielskim datuje się na co najmniej 1598 rok, poprzez język francuski. Zaczęło się od znaczenia "religijny hipokryta", zwłaszcza kobieta.".

Ale jako ciekawostkę podam info na temat słowa budzącego dzis szacunek. A często i uwielbienie.
Na taki mniej więcej grunt trafiło do polszczyzny lub zrodziło się na tym gruncie słowo kobieta, poświadczone w tekstach od XVI wieku. Najbardziej znany polski etymolog Aleksander Brückner (pierwodruk słownika w roku 1927) wywodzi kobietę od koby ‘kobyły’ albo od kobu ‘chlewu’ i przypisuje temu słowu znaczenie bardzo obraźliwe: niemoralne myśli i czyny, także nierząd. Tym samym tropem idzie Andrzej Bańkowski (2000). Franciszek Sławski (1952-1982), a za nim Krystyna Długosz-Kurczabowa (2008) proponowali etymologię rodzimą od psł. *kobь ‘wróżba z lotu ptaków’ i *vĕta ‘wróżka’, ale dopuszczali też inne obce źródła – starowysokoniem. gambetta ‘nałożnica’ czy nawet fińskie kabe lub estońskie kave ‘kobieta’.

[Nenderen]

Słowo kobieta może pochodzić od k'obie czyli kierować "ku obu" cząstkach - i kości Adama i ciele Ewy

[abi]

sjp definuje dewocje jako powierzchowna, manifestacyjna poboznosc

Dodano po 2 minutach 16 sekundach:
dla mnie to osoba dwulicowa - modli się pod figurą, a diabła ma za skórą.