Kiedy dopuszczamy wojnę, działania wojenne

[Kwk12]

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Tworzę pewną historię, wszystko ma być oparte na bazie nauki chrześcijańskiej, a wręcz okazywać to jak powinien w pewnych sytuacjach postępować chrześcijanin.

Jest kilka scenariuszy, gdzie zastanawiam się co jest prawidłowe.

1. Co powinien zrobić dowódca, gdy jest pewność, że bitwa ma być przegrana, ale wszyscy którzy mieliby się dostać w ręce przeciwników zostaliby zabici? Poddać się czy walczyć?
2. Co gdy po przegranej walczący mieliby się dostać do ciężkiej niewoli? Poddać się czy walczyć?
3. Co sądzić o samobójstwie honorowym żołnierzy przed przegraną (np. kpt. Raginis, fikcja- Pan Wołodyjowski). Czy to jest w ogóle dopuszczalne? Coś w rodzaju śmierć zamiast hańby, ale to przecież nie może być ważniejsze od naszego życia, którego Pan Bóg jest Panem jedynym.
4. Trochę kontynuacja powyższego pkt. Ponadto gdy jest złożona przysięga- prędzej śmierć niż opuszczenie pola bitwy- mająca na celu podnieść morale żołnierzy (nie tylko). Wiem, że jeśli składa się przysięgi, sprzeczne z Ewangelią to jest to grzech, ale realizacji ich jest kolejnym grzechem. Czy tak jest i tu?
5. Czy utrata jedynie wolności i suwerenności państwa może nas upoważniać do jego obrony? (nie mam na myśli jednostki) Bo co innego, gdy po utracie suwerenności grozi niewolnictwo, prześladowania, a co innego, gdy grozi jedynie zmiana sprawujących władzę.- Tu widzę bardziej zgodę na społeczny protest,nie zbrojną walkę, ale jaka jest Wasza opinia?
6. Czy w obronie wolności jednostki możemy zostać upoważnieni do odebrania życia?

Też proszę nie interpretować "brak walki" jako całkowitej bierności do wydarzeń. Chodzi mi o podjęcie się działań wojennych. Nie protesty, czy społeczne, pokojowe akcje.
Na te zagadnienia niestety nie wystarczają mi odpowiedzi odnośnie wojny sprawiedliwiej, ale może coś za mało rozumuje w tym zakresie.

[krystian.zawistowski]

Może Chocim i inne takie bitwy to dobry materiał do zbadania, bo nawet było wspomnienie w starym Brewiarzu w podziękowaniu za zwycięstwo.
Pamiętam, że było tam blisko klęski, a jednak udało się przechylić szalę zwycięstwa.

Co do "spraw honoru" to pamiętam, że pojedynki były surowo zabronione, więc samobójstwo pewnie też.

[Abstract]

1 i 2, tu nie ma dobrych rozwiązań. Chociaż, ojciec Kolbe oddał życie za innego człowieka. Ty walcząc do końca pomimo widma przegranej osłabiasz siły przeciwnika, również psychicznie, mają respekt przed takimi czynami. Osłabiając takie siły w przyszłości może to przelać szalę zwycięstwa twojej strony przy następnej bitwie.
4. Tutaj mam problem, ponieważ ktoś celowo może wysłać słabo wyszkolony oddział w celu fortelu jako mięso armatnie, czy wówczas mam ślepo wykonywać rozkaz? Inny przypadek Rosja i natarcie bez broni w oczekiwaniu na odzysk z trupa przed nami.
5. Złożony problem bez klarownego rozwiązania.
6. Zawsze gdy musimy się bronić, patrz Ukraina.

[Marek_Piotrowski]

1,2 zależnie od konkretnej sytuacji
3 Nie jest dopuszczalne
4 Nie mam zdania. Głupio nie przysięgać, żeby się nie pakować w dwuznaczne sytuacje
5. Tak
6. Tak, ale po wykorzystaniu innych środków

[sądzony]

1. Walczyć.
2. Walczyć. Chyba, że po poddaniu mieliby dostać się do "lekkiej" niewoli.
3. Samobójstwo w naszej kulturze nie jest honorem, a ucieczką.
4. Walczy do końca.
5. Do obrony tak. Do zabijania nie.
6. Jezus Chrystus w obronie "wolności" człowieka nikomu nie odebrał życia. Można, by rzec, iż postąpił wręcz odmiennie.