Czy wstydzenie się wiary w tym przypadku będzie grzechem?

[targer123]

Ja mam taki problem, że np. wstydziłbym się odmawiać różaniec w autobusie, czytać książkę o tematyce religijnej, biblię, bo prawdopodobnie zostałbym wyśmiany i nie mógłbym się skupić... Czy w takim wypadku będzie mowa o wstydzeniu się wiary i o grzechu? Ja w domu odmawiam różaniec jedynie na strychu, w piwnicy, lub stodole bo tylko tam mam spokój i nikt się nie przechadza po domu i mogę się modlić w spokoju. Modliłbym się normalnie, w pokoju, gdyby w mojej rodzinie było to w zwyczaju, bądź ktoś z rodziny by chociaż chodził do kościoła, ale tak nie jest. Dlatego boję się ataku z kogoś strony, albo dziwnego spojrzenia... Wstydzę się też pocałować krzyżyk w czasie różańca, w kościele, choć próbuje to przezwyciężyć. Czy w tych przypadkach będą to grzechy, czy takie wstydzenie się jest normalne? Jakby ktoś się mnie zapytał czy chodzę do kościoła itd. to normalnie nie wstydzę się powiedzieć, mógłbym coś powiedzieć o wierze, ale tak w obecności innych niechętnie robię takie rzeczy... No chyba, że miałbym do czynienia z osobami mądrymi, wierzącymi. Z takimi nie wstydziłbym się rozmawiać o takich rzeczach.

[abi]

w moim odczuciu - wstydzenie się wiary - tak,
ale grzech to nie jest

[Andej]

Ja mam taki problem, że np. wstydziłbym się odmawiać różaniec w autobusie, czytać książkę o tematyce religijnej, biblię, bo prawdopodobnie zostałbym wyśmiany i nie mógłbym się skupić... Czy w takim wypadku będzie mowa o wstydzeniu się wiary i o grzechu?

Mt 10.32-33 Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
Kiedyś też miałem opory. Ale parę lat temu była akcja, aby pokazywać się z różańcem w miejscach publicznych. Najpierw miałem obawy. Przemogłem się. Teraz spoko. Na ulicy, w autobusie, przed sklepem, gdy czekam z psem na żonę. I jest ok. Czasem ktoś podejdzie. Zwykle z pozytywną reakcją. Czasem z zaciekawieniem. Większość udaje, że nie zauważa.
W domu gorzej. Na pewno nie można ostentacyjnie. Wtedy przeciwny skutek. Uważam, że warto dyskretnie, ale zauważalnie.

[sądzony]

Jesteśmy różny. Jeden nie wyrzeknie się wiary palony na stosie, a inny wstydzi się faktu, że się modli.
Ja mam naturę dość buntowniczą, a co za tym idzie bycie chrześcijaninem jest mi w obecnych czasach, rzekłbym kolokwialnie, nieco "na rękę".
Ale znam ludzi, i rozumiem ich, którzy w pewnych sytuacjach, w jakiś sposób "kryją się" ze swoją wiarą.
Osobiście nie odczytuję im tego jako coś złego, niewłaściwego, nagannego.

Co do grzeszności takiego zachowania się nie wypowiadam, bo nie wiem.

Z drugiej strony, każdy z nas, chrześcijańskie powołanie może wypełniać pełniej.

[targer123]

Ja mam taki problem, że np. wstydziłbym się odmawiać różaniec w autobusie, czytać książkę o tematyce religijnej, biblię, bo prawdopodobnie zostałbym wyśmiany i nie mógłbym się skupić... Czy w takim wypadku będzie mowa o wstydzeniu się wiary i o grzechu?

Mt 10.32-33 Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie.
Kiedyś też miałem opory. Ale parę lat temu była akcja, aby pokazywać się z różańcem w miejscach publicznych. Najpierw miałem obawy. Przemogłem się. Teraz spoko. Na ulicy, w autobusie, przed sklepem, gdy czekam z psem na żonę. I jest ok. Czasem ktoś podejdzie. Zwykle z pozytywną reakcją. Czasem z zaciekawieniem. Większość udaje, że nie zauważa.
W domu gorzej. Na pewno nie można ostentacyjnie. Wtedy przeciwny skutek. Uważam, że warto dyskretnie, ale zauważalnie.

No niby tak, ale wydaje mi się, że również wiek tu ma znaczenie, bo ja jako trochę młodsza od ciebie osoba jestem na 100% pewien, że moi koledzy będą się ze mnie śmiali i to będzie takie nietypowe, że modlę się w autobusie. Ogólnie jest, była i będzie patologia i zawsze modląc się w autobusie będę atakowany. A w tym fragmencie, który mi podałeś(nie jestem pewien) chodzi o zaparcie się wiary, a nie o samo wstydzenie się(gdy jest uzasadnione). Czytałem jakąś stronę i pisało tam, że wstydzenie się jest czasami normalne. A jakbym miał dosłownie traktować ten fragment, to jeżeli będę się tych rzeczy wstydził do końca życia, to nie zostanę zbawiony? Bo tam pisze "tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem..."

Zaparcie, a wstydzenie się to według mnie dwie inne rzeczy. Nie wiem, czy jest to grzech, ale ja przez swoją wiarę nie raz byłem atakowany.

[abi]

zapewne facet 70+ z rozancem jest inaczej odbierany niz ÷20
modl sie abys z wiekiem nabral odwagi publicznie przyznawac do Jezusa
w swoim czasie bedzie ci dane

[Arek]

Target, módl się nadal, każda forma modlitwy niezależnie czy na strychu, czy w autobusie czyniona z wiarą przynosi łaskę. Ja Ciebie rozumiem, chodzi o cichość modlitwy w sercu. Ważne, aby by świadczyć o Jezusie Chrystusie i tutaj będzie to poddawane próbie jaka jest nasza wiara. Człowiek silny wiarą wypełnia Wolę Bożą i niczego się nie boi, bo jeśli On jest z nami, którz przeciwko nam. Dziękuję za Twoje świadectwo.

[Rak]

Tak myślę, co to za wiara, jeżeli się jej wstydzisz? Czego się wstydzisz? modlitwa to rozmowa, to nawiązanie relacji z Bogiem. I tego się wstydzisz? Rozumiem, że masz w domu pod tym względem nieciekawą sytuację, ale moim zdaniem nie powinieneś chować się z różańcem, czy bać się klęknąć do modlitwy. Nie uważam wprawdzie, że trzeba w autobusie, czy na ulicy odmawiać różaniec, trzymać go w miejscu publicznym, bo to bardziej ostentacja, a nie świadectwo wiary, ale przeżegnać się przechodząc obok kościoła to już całkiem normalny gest katolika. Zaznaczam, to jest moje zdanie, nie każdy musi się ze mną zgadzać, nie mam monopolu na rację

[abi]

jeszcze sa antyprzyklady - u nas w legnicy kobieta obwieszona trzema rozancami na szyi kleka w autobusie na siedzeniu gdy mijamy kosciol z cudem eucharystycznym
lepsze swiadectwo dajesz rzetelna uczciwa praca, zyczliwoscia dla ludzi
moim zd.

[Arek]

Abi jeśli Ona czuje taką potrzebę oddawania czci Chrystusowi, dlaczego Jej tego bronić.

[sądzony]

OK. Mam coś u siebie czego nie robię. Czy chrześcijanin mijając krzyż, kapliczkę, kościół powinien czynić znak krzyża. Mój przyjaciel, który przyczynił się do mojego nawrócenia tak właśnie robi. Ja nie. Kto wie. Może ze wstydu.
Czy to jest konieczne, wskazane, ... jak powinien czynić chrześcijanin?

[miłośniczka Faustyny]

Czy chrześcijanin mijając krzyż, kapliczkę, kościół powinien czynić znak krzyża.

Myślę, że to osobista sprawa, jeśli ktoś ma taką wewnętrzną potrzebę, to tak robi. Ale nie ma przecież obowiązku i wydaje mi się, że zmuszanie się do takich gestów mija się z celem, czyli z wyrażeniem swoich uczuć religijnych. Nie widzę nic złego w żadnym z tych wyborów: ani w wykonywaniu takich gestów, ani w rezygnacji z tego. Chyba Marek zwrócił kiedyś też uwagę na to zagadnienie, że często przejeżdza się obok wielu kościołów i wykonywanie co chwila znaku krzyża może być pewnym utrudnieniem i zdawać się wtedy nieco przesadne.
To zależy tylko od Twojego wyboru, od Twoich pragnień, nie ma żadnego nakazu wyrażania wiary w ten sposób.

[Andej]

jestem na 100% pewien, że moi koledzy będą się ze mnie śmiali i to będzie takie nietypowe, że modlę się w autobusie.

Moze to się wydawać bardzo dziwne, ale kiedyś byłem młody. Wiem, ze to nieprawdopodobne. Ale jest takie przysłowie: Pamięta wół, jak cielęciem był. Co, nieco pamiętam.
Masz rację w tym, że jak nagle wyciągniesz różaniec, to zaczną się kpinki. Gdyby wiedzieli, że używasz go często, reagowaliby inaczej.
Tak samo, jakbyś po przywitaniu, zamiast rozmawiać, żartować, wyjął (demonstracyjnie) różaniec. Ale co innego, gdy nie masz z kim rozmawiać. Gdy nie ma kolegów, koleżanek. Czy wtedy nie można wyjąć i odmawiać? A gdy ktoś znajmy wsiądzie, to odpowiedz cześć, czy ello (nie wiem jak teraz się wita) i spokojnie odłóż różaniec na jakiś czas. Bo okazywanie zainteresowania, szacunku człowiekowi jest wyrazem miłości. To też może być formą modlitwy.
Możesz też przyzwyczajać znajomych do różańca. Może Ci kiedyś "przypadkiem" wypaść z kieszeni. Schowaj. Ale, gdy ktoś zapyta, odpowiedz, dlaczego nosisz. I po co nosisz ze sobą.
Jak się wstydzisz, to możesz najpierw odmawiać dyskretnie, tak, aby tylko kawałek różańca wystawał z kieszeni. I przerywaj modlitwę, gdy ktoś się do ciebie odezwie. Jestem przekonany, ze będą osoby, którym taka postawa będzie imponować. Nie powiedzą tego głośno. Ale po cichu, tylko Tobie. Znam to z autopsji.

j Ogólnie jest, była i będzie patologia i zawsze modląc się w autobusie będę atakowany.

Tak, jest wiele patologii. Ale czy chowając mordy w kubeł, nie dajemy przyzwolenia na zło? Nie każdy musi mieć odwagę buntować się przeciw wszystkim. Ale aprobować zło swoim milczeniem?
Kiedyś był Stan Wojenny. I moje niewyparzona morda była wielką zaletą. Wszyscy znali moje poglądy. I dlatego nikt mnie do niczego nie przymuszał. Woleli powstrzymywać się od presji, niż usłyszeć odpowiedź. Ale nie stawałem i nie krzyczałem. Po prostu w rozmowach, kłótniach wyrażałem swoje zdanie. Również w rozmowach z zakładowym opiekunem wojskowo-partyjnym. On przekonywał mnie do swojego, a ja mu ukazywałem wartości.
Wydaje mi się, że postępowałem tak z tchórzostwa. Ze strachu przed naciskami. A także z obawy, że kiedyś ktoś może uznać, że nie spełniałem oczekiwań politycznych. Chroniłem się tarczą nieprawomyślności.

Macie racją, starego dziada inaczej się traktuje. Jako kuriozum. Zdziwaczenie. OK, jeśli wywoła na prawdę agresję, to nie wolno jej prowokować. Ale to wcale nie zwalnia z dawania świadectwa. Czy jesteś świadkiem Jezusa? Jeśli tak, to w jaki sposób dajesz temu świadectwo wobec ludzi? Nie odpowiadaj mi, ani Forumowiczom. Odpowiedz sobie samemu. W swoim sercu. I codziennie sobie odpowiadaj na te pytanie. Najpierw ostrożnie i bojaźliwie. Nie chodzi o to, abyś był bohaterem. Ale, abyś był na drodze ku lepszemu. Codziennie odrobinkę do przodu. Jeśli nie krok, to milimetr. Może mikrometr. Ale we właściwym kierunku.

Wypłyń na głębię! Nie bój się, wypłyń na głębię. Zaufaj Bogu. Bóg Cię kocha.

[miłośniczka Faustyny]

Kiedyś odmawiałam różaniec, gdy jeździłam autobusem, bo dość długą drogę miałam. I chyba wyglądało to zabawnie, bo się trochę dziwacznie ubierałam, miałam czerwone włosy, więc można było mnie błędnie zaklasyfikować do jakiejś subkultury. I jednocześnie ten różaniec w myślach odmawiałam, a czasem jeszcze był to taki kolorowy różaniec. I niektórzy się dziwnie patrzyli, raz się jakiś chłopak roześmiał, ale wtedy mnie to nie obchodziło. Miewałam jednak też dość przyjemne sytuacje, bo czasem ktoś podchodził i zaczynał rozmowę o różańcu i ogólnie o wierze. Kiedyś jakiś pan dosłownie podbiegł do mnie, bo on jechał tylko jeden przystanek i bardzo szybko rozmawialiśmy, a później wyskoczył na tym przystanku.

[Andej]

Właśnie o takich doświadczeniach pisałem. Dziękuję za to świadectwo. Tego nam potrzeba.
Nie lękaj się, wypłyń na głębię!