Film pt. "Wyszyński"

[Arek]

Być może część z Was ogladała tą ekranizację. Pod koniec filmu była taka scena. Gdy starszy niemiecki oficer pyta młodszego co robi tu ten klecha? To był moment, gdy przyjechał transport z ludźmi z łapanki i znalazł się tam Wyszyński. Młodszy odpowiedział, że Go zgarnęli w łapance. Reszta ludzi stała pod ścianą do rozstrzelania. Starszy stwierdził młodszemu oficerowi, ma szczęście, że jestem wierzący i Go uwolnił. Tak sobie pomyślałem po filmie, ileż to my razy w imię wiary i po za nią byliśmy w stanie kogoś ocalić lub zabić. Chodzi mi o słowa i czyny, które ranią drugiego człowieka i to tylko dlatego, że nam się coś wydaje, albo, że mamy prawo osądzać lub potępiać bo przecież to nic złego nikomu nie robimy. Ten Niemiec w tamtym czasie mógł darować życie lub je odebrać. Człowiek, który stawia się na równi z Bogiem, a może nawet wyżej. Niestety ale tą scenę przyrównuję do czasu teraźniejszego, gdzie w innej formie zabijaniem nazwę poniżenie, obmawianie i traktowanie drugiego człowieka w sposób nierówny sobie. Myślimy sobie ale ja nie zabiłem. A mi się wydaje, że my często zabijamy to co piękne jest w naszym człowieczeństwie, możemy zabijać wartość drugiego człowieka.

[Nenderen]

Poruszyłeś bardzo ważne zagadnienie.
To zabijanie bliźniego to zarazem uobecnienie się mentalności Kaina (nie zawsze kończącej się dosłownym mordem ale zawsze destrukcyjnej) która uderza w Abla żyjącego w bliźnich.
Jak temu zaradzić? Antidotum stanowi miłość jakiej uczył i do której wzywał Chrystus.