Nasze pierwsze wspomnienia z Biblią

[Nenderen]

Jakie macie? Ja jako kilkulatek często czytałem książeczkę o Noe (potem dawałem maskotki na tapczan udając że są zwierzętami wchodzącymi do arki) natomiast jedna z moich ulubionych Biblii z wczesnego dzieciństwa to "Uśmiechnięta Biblia" z Oficyny wydawniczej Vocatio z 1997 z ilustracjami Dennisa Jonesa. Pan Jezus był na jej obrazkach bardzo miły i serdeczny.

[Nenderen]

Hejka, może ktoś się wypowie

[abi]

jest za duzo nowych watkow nen

[Nenderen]

Przepraszam...

[miłośniczka Faustyny]

Przepraszam...

Nenderen, a ja uważam, że to bardzo dobrze, że zakładasz dużo wątków, bo Twoje tematy są naprawdę wartościowe. I dzięki temu Forum staje się bardziej urozmaicone.

[Nenderen]

Wow, dzięki Miłośniczko!

[Rak]

Nenderen, to ja odpowiem na pytanie. Otóż moje pierwsze wspomnienie związane z Biblią należy do rodzaju tych o których nie chce się pamiętać. Byłam u dziadków, miałam 6 lat, tak że jeszcze zanim rozpoczęłam naukę w szkole, więc sporo czasu spędzałam u nich. Dziadkowie mieli gości, nie pamiętam kto ani z jakiej okazji, ale pamiętam, że byli na obiedzie, potem na tarasie siedzieli, jedli ciasto i cos tam popijali. A ja się nudziłam, poszłam więc do do sypialni dziadków, na dziadka nocnym stoliku leżała Biblia. Wzięłam ją, do swojego pokoiku i oglądałam. Nie wiem dlaczego, nie pamiętam, ale może wydała mi się nudna, tylko drobny druk i nic więcej, w każdym razie wzięłam kredki i zaczęłam na stronach Biblii rysować różnorakie rysunki. A było to wydanie Biblii z okresu przedwojennego. I gdy babcia zaniepokoiła się że mnie nie ma i zaczęła mnie szukać, zaczął się dla mnie "zły czas" Dziadek mnie uratował, byłam jego pupilką, ale spakowana walizka stała kilka dni na korytarzu i ją chyba najbardziej zapamiętałam. Wiele razy zastanawiałam się co się stało z tą Biblią, po śmierci dziadków u mojej mamy jej nie było, a że mama była jedynaczką to wszystko po dziadkach należało do niej.

[miłośniczka Faustyny]

zaczął się dla mnie "zły czas" Dziadek mnie uratował, byłam jego pupilką, ale spakowana walizka stała kilka dni na korytarzu i ją chyba najbardziej zapamiętałam.

Chcieli wyrzucić sześcioletnie dziecko za rysowanie po Biblii? Współczuję Ci bardzo, nie powinni tak robić, przecież to przeczy całemu przesłaniu tej Księgi, o którą rzekomo tak dbali. Bóg z pewnością już woli te rysunki niż żeby dziecko później miało takie wspomnienia.

[Nenderen]

Dołączam do wyrazów współczucia.
To musiało być straszne...
Zgadzam się ze słowami Miłośniczki że takie podejście było sprzeczne z przesłaniem Pisma Świętego.
Jezus mówił: pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i bardzo je wszystkie kocha (łącznie z nienarodzonymi).
A dlaczego Ty nie jadłaś wtedy nieco wcześniej na tarasie ciasta? Nie chciałaś?

[konserwa]

Pierwsze momenty z fragmentami Slowa Bozego to ormianskie modlitewniki ( wydawane nielegalnie, w formie broszurowej). Po wachcie ( na sluzbie w Afganistanie ) przy swietle latarki, po kryjomu. Nastepnego dnia walka ... pozniej chwila spokoju ... i ponownie kilka stron modlitewnika.

[Rak]

Nie, nie tak chciała mnie babcia odesłać do rodziców bo zniszczyłam Biblię całkowicie. O ile dobrze pamiętam, to część stron pokrywały moje rysunki, część było podziurawionych i podartych, przez naciskanie kredką. Ja to wspominam jako coś śmiesznego, dlatego napisałam w "zły czas" w cudzysłowie. Poza tym, to właśnie dziadkowie uczyli mnie szanować książki, co mi zostało do dziś. Mój dziadek był historykiem, a szczególnie kochał starożytność, chyba mam do tego okresu zamiłowanie po nim.
A wy potraktowaliście bardzo surowo moich ukochanych dziadków.
A co do ciasta, dlaczego nie jadłam? zawsze byłam niejadkiem, mam tak przez całe życie, a słodkiego nigdy nie lubiłam, mimo, że ciasta piekę. Zresztą nie pamiętam, może zjadłam kawałek i już. A dorośli siedzą, rozmawiają, popijają winko, więc na pewno i teraz dzieci przy takim spotkaniu umierałyby z nudów, normalka.
A jeszcze dopowiem, bo pewnie większość z was jest ode mnie młodsza, historia, która tu opisuję miała miejsce w roku 1961 (zamierzchłe czasy ). Wówczas książki się szanowało, nie było ludzi stać na kupno wielu nowych, przekazywano je jedni drugim, a już stare o wydania takie osoby jak moi dziadkowie, bardzo dbali. Szanowało się wszystko, kredki były tak długo używane jak długo można było je utrzymać w ręku, a gdy robiły się tak króciutkie, że nie dało się nimi rysować, to były specjalne obsadki do ich przedłużenia. Nie do pomyślenia było wyrzucenie jedzenia, a gdy został chleb i był już bardzo czerstwy to po pokruszeniu służył np. do zagęszczenia sosu. A teraz? wystarczy zajrzeć do śmietników, całe opakowania wędlin, sery, jogurty, sterty chleba ląduje w śmieciach. Stosy książek ostatnio w śmietniku znalazłam, a przecież wystarczy np. na olx wystawić za darmo i chętni się znajdują bardzo szybko. A i tak wszyscy narzekają, jak to jest teraz źle.

[abi]

a ja w ogole nie pamietam Biblii w moim dziecinstwie
za to babcia miala modlitewnik ktory fascynowal mnie do tego stopnia, ze gdy wracalam z rodzenstwem z jej pogrzebu, wyrazilam wole dostac go w spadku
oczywiscie umknelo mi w przygnebieniu ze widzialam go w jej rekach jakies 20 lat wczesniej
juz go nie znalazlam w jej rzeczach

[Black Fox]

Moim pierwszym wspomnieniem z Biblią było odrzucenie, odraza i obrzydzenie. Pamiętam, że zadałem sobie wtedy pytanie "w co ja wierzyłem?"... Gdybym trwał wciąż przy Biblii zapewne odrzuciłbym Boga. Tak to mogę powiedzieć z ręką na sercu, że nie ufam Biblii ponieważ ufam Bogu.

Przepraszam Was za to szczere wyznanie. Wiem, że wielu z Was wolałoby usłyszeć już zniewagi typu "ciemnogród" czy "zaścianek" niż deklaracje typu "wierzę i kocham Boga, ale nie w taki sposób jak Wy"... Dlatego bardzo Was przepraszam za to, że ośmielam się mieć swoją wiarę. Ale to, że wierzę w Boga inaczej niż nakazuje mi Biblia to coś co pochodzi z mojego serca i duszy, a nie z chęci Jego odrzucenia. I tak wiem, że w średniowieczu za to by mnie spalono na stosie, ale ja już tego i siebie nie zmienię, bo nawet nie zamierzam.

[Albertus]

Moim pierwszym wspomnieniem z Biblią było odrzucenie, odraza i obrzydzenie. Pamiętam, że zadałem sobie wtedy pytanie "w co ja wierzyłem?"... Gdybym trwał wciąż przy Biblii zapewne odrzuciłbym Boga. Tak to mogę powiedzieć z ręką na sercu, że nie ufam Biblii ponieważ ufam Bogu.

Przepraszam Was za to szczere wyznanie. Wiem, że wielu z Was wolałoby usłyszeć już zniewagi typu "ciemnogród" czy "zaścianek" niż deklaracje typu "wierzę i kocham Boga, ale nie w taki sposób jak Wy"... Dlatego bardzo Was przepraszam za to, że ośmielam się mieć swoją wiarę. Ale to, że wierzę w Boga inaczej niż nakazuje mi Biblia to coś co pochodzi z mojego serca i duszy, a nie z chęci Jego odrzucenia. I tak wiem, że w średniowieczu za to by mnie spalono na stosie, ale ja już tego i siebie nie zmienię, bo nawet nie zamierzam.

Jeśli odrzucasz Biblię to co wiesz o Bogu?

Kim On jest? Jaki jest? Co w ogóle zrobił?

Ufasz Bogu czyli co? Co to oznacza?

[Ate]

a ja w ogole nie pamietam biblii w moim dziecinstwie
za to babcia miala modlitewnik ktory fascynowal mnie do tego stopnia, ze gdy wracalam z rodzenstwem z jej pogrzebu, wyrazilam wole dostac go w spadku
oczywiscie umknelo mi w przygnebieniu ze widzialam go w jej rekach jakies 20 lat wczesniej
juz go nie znalazlam w jej rzeczach

A nie został włożony babci do trumny? Bo większość osób, które znam, były pogrzebane z modlitewnikiem i różańcem.

Co do moich pierwszych wspomnień, pamiętam Biblię, którą po Babci nadal mam. Moje pierwsze wspomnienia z tą Biblią to jak miałam kilka lat, a Babcia na przykładzie tej Biblii objaśniała komuś z rodziny, jak rozpoznać katolicką Biblię, co oznacza imprimatur a co nihil obstt i tym podobne oznaczenia. Byłam wtedy bardzo mała, a Babcia wydawała mi się wielką uczoną. Miałam ogromny podziw do jej wiedzy. Z tej Biblii również były odczytywane odpowiednie fragmenty podczas wieczerzy wigilijnych i innych świąt.