Seria niefortunnych zdarzeń

[Nenderen]

W okolicach dwunastego roku życia czytywałem książki z tej młodzieżowej sagi przygodowej z wątkami grozy. Czy Waszym zdaniem ta seria może gościć na półkach katolickich domów? Nie pamiętam już sto procent fabuły ale znany mi ksiądz uważał tą sagę za popularyzującą czytelnictwo.
Natomiast ekranizacji nie oglądałem i nie wiem na ile odzwierciedla treść pierwszego tomu.
Celem tego tematu nie jest werbunek do fanostwa tej sagi zaś ja nie jestem opłacany przez jej Autora lecz po prostu zastanawia mnie Wasza opinia jako uczniów Chrystusa na ten temat. Czy biblijną zasadę unikajcie wszystkiego co ma pozór zła należy odnieść dosłownie do tej sagi czy może można ją czytać przy odpowiedniej dozie krytycyzmu i rozeznania?

[Marek_Piotrowski]

Trudno powiedzieć nie znając szczegółów, ale co do zasady nie wydaje mi się by był problem.

[Arek]

Trudno powiedzieć nie znając szczegółów, ale co do zasady nie wydaje mi się by był problem.

Nie znając szczegółów co do zasady nie wydaje mi się by był problem

???

Dodano po 1 minucie 44 sekundach:
Dziwne podejście człowieka, który Swoją postawą szuka prawdy w tym co pisze

[Nenderen]

Arku, ale post Marka w tym temacie o Serii niefortunnych zdarzeń jest poprawny. Wyraźnie zaznaczył, że jego aprobata dotyczy samej zasady - zasady a nie tej konkretnej literackiej serii bo co do tej drugiej przyznał, że nie zna szczegółów.

[AdamS.]

Czy biblijną zasadę unikajcie wszystkiego co ma pozór zła należy odnieść dosłownie do tej sagi czy może można ją czytać przy odpowiedniej dozie krytycyzmu i rozeznania?

Arku, problemem nie jest gatunek literacki, ale nasze wewnętrzne ukierunkowanie na jego treść. Osobiście nie lubię horrorów - nie dlatego, że ich celem jest wywołanie lęku, ale dlatego, że w większości są głupie i wyrażają fascynację demonicznością. Ale pasjonują mnie stare podania ludowe, wśród których było wiele opowieści pełnych grozy. Dlaczego tych ostatnich nie odrzucam? Bo wyrażają one stan mentalny dawnych pokoleń, dzięki czemu łatwiej mi zrozumieć ich tok myślenia, wejść w ich wrażliwość...

Tak samo nie odrzucałbym kategorycznie gatunku literackiego, o którym wspominasz. Nie znam tej konkretnej pozycji, ale wiem, że istnieje wiele książek, w których groza ma wywołać pewien nastrój lub oddać umowną konwencję ludowych wyobrażeń. Gdy autor konfrontuje z takimi lękami swojego bohatera, może pokazać uniwersalny proces przezwyciężania lęków - w sposób dosłowny lub metaforyczny. Lęk nie jest środowiskiem, w jakim powinien żyć chrześcijanin - również lęk przed lękami.

[Arek]

Po co mam się karmić ciemnością, skoro zobaczyłem jasność i nią chcę Żyć.

[Ate]

A ja mam m.in. "Mitologię Słowian" Gieysztora... Co gorsza, na okładce widnieje ŚWIĘTOWIT!!! Spłonę razem z tą książką w piekle?

[Nenderen]

Po co mam się karmić ciemnością, skoro zobaczyłem jasność i nią chcę Żyć.

Chodzi o to, że czytanie powieści grozy nie jest jednoznacznie równoznaczne z karmieniem się ciemnością w sensie duchowym. Wszystko zależy od charakteru danego dzieła i tego czy stosujemy wobec niego właściwe rozeznanie.

[Andy72]

Z opisu brzmi rozsądnie

Po śmierci rodziców, trójka rodzeństwa dostaje się pod opiekę hrabiego Olafa - aktora teatralnego i ich kuzyna, planującego ukraść otrzymaną w spadku przez dzieci fortunę.

Trudno coś orzec, gdy nie znam szczegółów treści.

[Nenderen]

Ja czytałem wiele lat temu więc mało pamiętam, niestety.