Czy kontynuować relację z tą osobą?

[mpaw]

Dzień dobry.

Mam kolegę z którym znam się ok. 8 lat. Choruje on tak jak ja. Kilka razy zauważyłem że mnie okłamuje, nie w kwestii jakiejś ważnej. Chodzi o jego postawy. Oszukuje mnie choć myślę że oszukuje też sam siebie. Mówi chce coś zrobić, rozpocząć jakieś przedsięwzięcie, jest pełen zapału, po czym gdy zaczyna się właściwa praca, rezygnuje argumentując że nie ma siły, że nic mu nie wychodzi, że przyczyna jest na zewnątrz a nie w nim. Podsunąłem mu jakiś czas temu książkę c ćwiczeniami na poprawę myślenia. Można ją kupić w internecie. Ćwiczenia polegają na treningu przez 30 dni po 20-30 min dziennie rozwiązując łamigłówki matematyczno lingwistyczno pamięciowe. Sam je stosuję i wiem że działa ta technika. Stwierdził że on teraz nie ma na to czasu że chce się skupić na swoim celu (kolejny cel o którym wie że nauka mu nigdy dobrze nie szła bo nie mógł się spiąć i uczyć). Ja na to: czy nie ma czasu na 30 min dziennie poświęcić temu? On że ma ważniejsze rzeczy i że nie. Wcześniej ściemniał że nie może czytać książki więcej niż 1 stronę dziennie. A później że nie wychodzi mu inne przedsięwzięcie i że je rzuca. Jak go kiedyś doisnąłem okazało się że jego wizja nauki to po prostu przeczytanie 1x książki od deski do deski bez robienia notatek ani bez wczytywania się kilkukrotnego i powtarzania. Uważał że jak od razu mu nauka nie wchodzi to się nie nadaje. Pokazałem mu kilka sztuczek, pokazałem jak robić notatki i potem jak tworzyć notatki do notatek (ściągi ale dla samego siebie), jak parafrazować, zakreślać, drążyć. Okazało się że jak zobaczył że można się w ten sposób uczyć, to w ciągu 30 minut nauczył się wstępnie podrozdziału.

Szczerze to wątpię żeby wytrwał w swoim celu. Życzę mu z całego serca żeby mu się udało ale on sam siebie okłamuje. Jak chce skończyć 5 letnie studia jak nie jest w stanie poświęcić 30 minut dziennie na usprawnianie umysłu? I gdyby mu powiedzieć żeby ćwiczył nie miesiąc a 2 czy trzy to by go to załamało.

Nie wiem czy jest sens go motywować. On ciągle kłamie, i sam wierzy w swoje kłamstwa.

Dać sobie spokój?

[Lwica]

Choruje... Czyli?

Ja wiem, że w trakcie schizofrenii są podobne kwestie, na zasadzie: wszystko winne, ale nie ja. Do tego huśtawki nastrojów, raz przenosi góry, raz ledwo umyje zęby. I robi taki sabotaż, rzuca sam kłody pod nogi. Niby chce, ale podświadomie robi wszystko żeby się nie udało. Jak się trochę uda, to jest niezadowolenie bo zaburza się jego/jej świat. Mają problem ze skupieniem się i nauką. Nierealne oczekiwania, np. "pójdę do pracy, ale tylko jak dostanę 20 tys na miesiąc".

Ale to tak na marginesie.
A co do relacji, to jeżeli coś Cię wykańcza psychicznie, to warto się temu przyjrzeć i interweniować. Pamiętaj, że później najprawdopodobniej ta osoba Tobie już nie pomoże tak ochoczo. Trzeba o siebie samemu zadbać.

Jeżeli nie jest tak źle, to może trochę odpuścić w pomocy, nie da się na siłę pomoc, kiedy ktoś tego nie chce.
No ale ciężko tak ocenić, jak nie znam sytuacji. Czy on ma jeszcze kogoś? Czy ma pomoc inną? Czy w ogóle jej potrzebuje?

[mpaw]

Tak, obaj chorujemy na Schizofrenię.

Mnie ojciec umarł w gimnazjum, jego zostawił kiedy jeszcze był w pieluchach.

Może moja pomoc jest zbyt nachalna. Wydaje mi się że kumple mówią sobie szczerze. Po co relacja jeżeli jest w niej fałsz. Sam staram się być szczery i tego samego oczekuję od drugiej strony.

On pewnie wychowując się bez ojca nie miał wzorca dyscypliny. Nie wie co to znaczy że jak ktoś coś radzi to warto by się było nad tym pochylić choć ma chwilę a nie od razu wymyślać zakłamane argumenty. Ale jest dorosły jego sprawa.

Denerwuje mnie moja bezradność. Tak bardzo chciałbym mu pomóc, ale on nijak nie chce mnie słuchać, czasem na tą samą sprawę odpowiada w sposób sprzeczny jak go spytam po dłuższym czasie i zapomni swoją poprzednią odpowiedź.

[Andej]

Uważam, że dobrze czynisz skłaniając do czegoś. Ale weź pod uwagę, że kolega może mieć prokrastynację. Z tego, co napisałeś ma słomiany ogień. I bardzo niską samoocenę, skoro się tak łatwo poddaje. Nie zmuszaj go do niczego. Ale skłaniaj. Opowiadaj o swoich sukcesach i staraj się wzbudzić jego zainteresowanie. Gdy je okaże, wtedy ucz go technik, które opanowałeś. Dobrocią i cierpliwością można wiele osiągnąć.
Dopóki kolega nie demobilizuje Ciebie do starań, to wszystko OK. To, że go wspierasz jest cenne i wartościowe. Ale nie oczekuj cudów. Działaj spokojnie i systematycznie. Kropla drąży skałę. Ale strzeż się, gdyby jego postawa działała na Ciebie destrukcyjnie. Wtedy może okazać się konieczne ograniczenie kontaktów. Módl się też w jego intencji.

[miłośniczka Faustyny]

Jak chce skończyć 5 letnie studia jak nie jest w stanie poświęcić 30 minut dziennie na usprawnianie umysłu? I gdyby mu powiedzieć żeby ćwiczył nie miesiąc a 2 czy trzy to by go to załamało.

wychodzi, że przyczyna jest na zewnątrz a nie w nim. Podsunąłem mu jakiś czas temu książkę c ćwiczeniami na poprawę myślenia. Można ją kupić w internecie. Ćwiczenia polegają na treningu przez 30 dni po 20-30 min dziennie rozwiązując łamigłówki matematyczno lingwistyczno pamięciowe.

I dlatego, że nie chce rozwiązywać zagadek, to rozważasz zakończenie relacji? To, czy on chce się uczyć czy nie, to jego sprawa, nie rozumiem dlaczego to ma być jakkolwiek ważne dla Waszej relacji? Po tym co opisałeś nie rozumiem w czym niby Cię "okłamuje". Co najwyżej szuka wymówek dlaczego mu coś nie wychodzi. A może naprawdę tak jest jak twierdzi. Nie ma obowiązku Ci się z tego tłumaczyć. Nie rozumiem dlaczego go tak oceniasz z powodów, które nie są wcale istotne dla Waszej przyjaźni. Miło, że się troszczysz o niego, o jego rozwój, ale jeśli jest to dla Ciebie aż tak ważny czynnik w tej relacji, to chyba Ci się mocno pomieszały priorytety.
Co do łamigłówek matematycznych, to ani trochę mu się nie dziwię, też bym ich nie rozwiązywała. Podziwiam osoby, które to potrafią i lubią, ale ja niestety do tego grona nie należę.

[mpaw]

I dlatego, że nie chce rozwiązywać zagadek, to rozważasz zakończenie relacji? To, czy on chce się uczyć czy nie, to jego sprawa, nie rozumiem dlaczego to ma być jakkolwiek ważne dla Waszej relacji? Po tym co opisałeś nie rozumiem w czym niby Cię "okłamuje". Co najwyżej szuka wymówek dlaczego mu coś nie wychodzi. A może naprawdę tak jest jak twierdzi. Nie ma obowiązku Ci się z tego tłumaczyć. Nie rozumiem dlaczego go tak oceniasz z powodów, które nie są wcale istotne dla Waszej przyjaźni. Miło, że się troszczysz o niego, o jego rozwój, ale jeśli jest to dla Ciebie aż tak ważny czynnik w tej relacji, to chyba Ci się mocno pomieszały priorytety.
Co do łamigłówek matematycznych, to ani trochę mu się nie dziwię, też bym ich nie rozwiązywała. Podziwiam osoby, które to potrafią i lubią, ale ja niestety do tego grona nie należę.

Może masz rację. Moi rodzice byli matematycznie uzdolnieni i lubię rozwiązywać takie rebusy czy obliczenia. Stąd u mnie taki błysk gdy mogę policzyć np. 13+45 lub 4*9+7. On jest słaby z matmy ale myślałem że tabliczkę do 100 opanował.

Moja matka jest egocentrykiem i choć to mnie nie usprawiedliwia też jestem egocentrykiem. Chciałbym innym radzić i pomagać żeby mi dziękowano a pytać by mnie doceniano. Mój szef mi powtarza że jestem egocentrykiem.

Odpuszczę rady na 10 miesięcy i zobaczę czy zrezygnuje znów że studiów. Jak nie to mu pogratuluję a jak tak, to nic nie powiem. Tak będzie dobrze?

[miłośniczka Faustyny]

Odpuszczę rady na 10 miesięcy i zobaczę czy zrezygnuje znów że studiów. Jak nie to mu pogratuluję a jak tak, to nic nie powiem. Tak będzie dobrze?

Wydaje mi się, że dobrze. Przede wszystkim warto nie naciskać na niego, a najwyżej sporadycznie i delikatnie zachęcić do czegoś. Jeżeli on nie lubi matematyki, to te łamigłówki są po prostu nietrafionym pomysłem. Z tego co opisałeś, wynika, że jest on dość negatywnie nastawiony do uczenia się, ma jakieś problemy z nauką. Dlatego najlepiej gdyby zaczął od tego co lubi, odnalazł swoją pasję. Każdy potencjalnie ma jakieś predyspozycje, ale nie każdy jest ich świadomy, to się okazuje dopiero w praktyce.

Moja matka jest egocentrykiem i choć to mnie nie usprawiedliwia też jestem egocentrykiem. Chciałbym innym radzić i pomagać żeby mi dziękowano a pytać by mnie doceniano.

To ja Cię w takim razie podziwiam, że jesteś tego świadomy i oznajmiasz to z tak pokorną szczerością.

[mpaw]

To ja Cię w takim razie podziwiam, że jesteś tego świadomy i oznajmiasz to z tak pokorną szczerością.

Dziękuję Moi szkolni "koledzy" mnie miedzywierszowo uświadomili. No i aktualna praca i wpływ szefa-przyjaciela.

Ja podziwiam to forum a w zasadzie ludzi. Kiedyś pisałem na forach (kilka lat temu) ale była chamówa.

Tu jest miło. Dziękuję Wam

[Ate]

@mpaw a czy podałbyś link do tej książki, co poleciłeś koledze?

[mpaw]

https://sensus.pl/ksiazki/trening-intel ... m#format/e

@Ate proszę