Czy wiara ma przejaw tego jak się zachowujemy?

[miłośniczka Faustyny]

i po co ta ironia tylko zacheta zebym nic nie pisala w twoich tematach

Ale to chyba nie była ironia. Na poważnie Cię Arek pochwalił.

[abi]

a, no tak
za wisielczy humor zapewne

[Arek]

@abi nie chcesz być tak postrzeganą, czy się pomyliłem? Życzę więcej powodów do radości.

[sądzony]

Co się kryje pod stwierdzeniem - ''nie udowadnia swojej racji''?

Ja rozumiem to w ten sposób, iż każdy ma swoją rację, którą chce rozlać na wszystkich dookoła. To bowiem stabilizuje jego "ego". "Mam rację" oznacza posiadanie czegoś co daje Ci władzę.

Właściwym, moim zdaniem podejściem, jest "bycie w Prawdzie".
O prawdzie, moim zdaniem, trudno mówić, łatwiej jest Ją ukazać, dać Jej świadectwo.

Żyjącego w Prawdzie nie interesują racje. On wie, że racje są atrybutami "ego" i służą jego wzmocnieniu. Prawda natomiast (przynajmniej początkowo) wprowadza "ego" w stan dezintegracji.

Tak myślę.

[abi]

@abi nie chcesz być tak postrzeganą, czy się pomyliłem? Życzę więcej powodów do radości.

no przeciez jecze i narzekam wkolo.czasem sie odstresowuje jakims zartem

[Arek]

@abi nie chcesz być tak postrzeganą, czy się pomyliłem? Życzę więcej powodów do radości.

no przeciez jecze i narzekam wkolo.czasem sie odstresowuje jakims zartem

Myślę, że w realu mogliśmy mieć sporo sobie rzeczy do przegadania

[miłośniczka Faustyny]

Prawda natomiast (przynajmniej początkowo) wprowadza "ego" w stan dezintegracji.

Masz na myśli, że się rozpada na kawałeczki i przestaje działać, czy chodzi Ci o proces przemiany osobowości, na podobieństwo "dezintegracji pozytywnej"?

Dodano po 7 minutach 21 sekundach:
Pytam o to, czy twierdzisz, że wtedy ego nie ma już udziału w myśleniu i postępowaniu (jednorazowy rozpad i już), czy może masz na myśli bardziej skomplikowany proces.

[sądzony]

Prawda natomiast (przynajmniej początkowo) wprowadza "ego" w stan dezintegracji.

Masz na myśli, że się rozpada na kawałeczki i przestaje działać, czy chodzi Ci o proces przemiany osobowości, na podobieństwo "dezintegracji pozytywnej"?

Dodano po 7 minutach 21 sekundach:
Pytam o to, czy twierdzisz, że wtedy ego nie ma już udziału w myśleniu i postępowaniu (jednorazowy rozpad i już), czy może masz na myśli bardziej skomplikowany proces.

Mam na myśli coś na podobieństwo "dezintegracji pozytywnej". Ego to ciekawy kompleks. Jest niezbędny do funkcjonowania osobowości. Jest jednak również "skostniały" i ogranicza rozwój zarówno psychiczny jak i duchowy. No i co najważniejsze, ego musi być wystarczająco wykształcone i stabilne (powiedzmy wystarczająco "zdrowe"), by można je subtelnie "dezintegrować". W przeciwnym razie może to być niebezpieczne.

W żadnym wypadku nie myślę o "całkowitym rozpadzie ego". To grozi katastrofą.

[Albertus]

Co się kryje pod stwierdzeniem - ''nie udowadnia swojej racji''?

Ja rozumiem to w ten sposób, iż każdy ma swoją rację, którą chce rozlać na wszystkich dookoła. To bowiem stabilizuje jego "ego". "Mam rację" oznacza posiadanie czegoś co daje Ci władzę.

Właściwym, moim zdaniem podejściem, jest "bycie w Prawdzie".
O prawdzie, moim zdaniem, trudno mówić, łatwiej jest Ją ukazać, dać Jej świadectwo.

Żyjącego w Prawdzie nie interesują racje. On wie, że racje są atrybutami "ego" i służą jego wzmocnieniu. Prawda natomiast (przynajmniej początkowo) wprowadza "ego" w stan dezintegracji.

Tak myślę.

A ty pisząc to co piszesz uważasz że masz rację?

Oczywiście że tak! Uważasz że masz rację, prezentujesz swoje racje i bronisz swoich racji.

I to niezwykle zawzięcie i używając do tego różnych sposobów...

I oczywiście wszyscy to robimy i robi to też Arek pomimo że pisze że tego nie robi i że nie trzeba tego robić.

Robimy to wszyscy i jest to całkowicie normalne i nie ma w tym niczego złego pod warunkiem że robimy to spokojnie, bez agresji prezentując sensowne argumenty.

I oczywiście w swoim subiektywnym odczuciu każdy uważa że ma rację.

Tyle tylko że wszyscy nie mogą mieć racji głosząc sprzeczne poglądy dlatego obiektywnie nie wszyscy mają rację.

Rację ma ten kto mówi prawdę albo jest tej prawdy najbliżej.

Nasze Ego nie ma z tym żadnego związku.

[sądzony]

A ty pisząc to co piszesz uważasz że masz rację?

Raczej zakładam, że błądzę. Nie przywiązuję się do tego co uważam, bo dostrzegam jak szybko to się zmienia. Możesz nazwać to hipokryzją.
Ale tak. Często dam się zapędzić w przepychanki na racje.

Oczywiście że tak! Uważasz że masz rację, prezentujesz swoje racje i bronisz swoich racji.
I to niezwykle zawzięcie i używając do tego różnych sposobów...

Oczywiście. Mam ego. Co gorsze częściej to ono ma mnie.

I oczywiście wszyscy to robimy i robi to też Arek pomimo że pisze że tego nie robi i że nie trzeba tego robić.
Robimy to wszyscy i jest to całkowicie normalne i nie ma w tym niczego złego pod warunkiem że robimy to spokojnie, bez agresji prezentując sensowne argumenty.

Zdefiniuj "normalne".

I oczywiście w swoim subiektywnym odczuciu każdy uważa że ma rację.

Uwierz, można mieć doświadczenie bycia w Prawdzie. To zupełnie co innego.

Tyle tylko że wszyscy nie mogą mieć racji głosząc sprzeczne poglądy dlatego obiektywnie nie wszyscy mają rację.

A mi się wydaje, że każdy może mieć swoją rację.

Rację ma ten kto mówi prawdę albo jest tej prawdy najbliżej.

Prawda, wydaje mi się w chrześcijaństwie, jest pojęciem metafizycznym, "racja" natomiast rozumowym.

Nasze Ego nie ma z tym żadnego związku.

Ego ma związek z prawie wszystkim co mówisz i myślisz.

Dodano po 45 minutach 15 sekundach:

Tylko jeszcze jedna kwestia, że ludzie z przedstawionymi cechami też są innej wiary przecież.

Oczywiście. Chodzi przecież o równowagę, harmonię pomiędzy sferą cielesną, psychiczną i duchową.
Moim zdaniem, nie tylko chrześcijaństwo otwiera na duchowość, sacrum i mistycyzm.
Chrystus, jest drogą, do której prowadzi wiele ścieżek.

[miłośniczka Faustyny]

Oczywiście. Chodzi przecież o równowagę, harmonię pomiędzy sferą cielesną, psychiczną i duchową.
Moim zdaniem, nie tylko chrześcijaństwo otwiera na duchowość, sacrum i mistycyzm.
Chrystus, jest drogą, do której prowadzi wiele ścieżek.

Oj, Sądzony, przeczuwam już Twoją dyskusję z Albertusem, która zajmie pewnie kilka stron wątku. Może lepiej zróbcie to w jakimś innym temacie.

[sądzony]

Oczywiście. Chodzi przecież o równowagę, harmonię pomiędzy sferą cielesną, psychiczną i duchową.
Moim zdaniem, nie tylko chrześcijaństwo otwiera na duchowość, sacrum i mistycyzm.
Chrystus, jest drogą, do której prowadzi wiele ścieżek.

Oj, Sądzony, przeczuwam już Twoją dyskusję z Albertusem, która zajmie pewnie kilka stron wątku. Może lepiej zróbcie to w jakimś innym temacie.

Mogę to odszczekać. To jedynie moje zdanie, które może być błędne. Kiedyś przecież Chrystus był dla mnie jedynie wspaniałym człowiekiem.

[Albertus]

A ty pisząc to co piszesz uważasz że masz rację?

Raczej zakładam, że błądzę. Nie przywiązuję się do tego co uważam, bo dostrzegam jak szybko to się zmienia.

Eeee taam...

[sądzony]

Czy wiara ma przejaw tego jak się zachowujemy?

Im bardziej ku Bogu jesteśmy, tym nasza duchowość jest zdrowsza, a nasze relacje z Bogiem, sobą samym i innymi prawdziwsze, i pełniejsze.
Pełnia wiary jest jednak wynikiem współpracy z Łaską i wymaga od nas chęci zdrowienia.
Bliskość Boga jawi się blaskiem, który można dostrzec w relacji.

[Andej]

Czy nie dałoby się zmienić tytułu tego wątku, na jakieś pytanie napisane po polsku? A może jeszcze na dodatek, logiczne?