Frustracja a oddalanie się od Boga

[greg77]

Nie wiem jak u was,ale ja zauważyłem zależność u siebie,swoich bliskich i nie tylko,że im dalej od Boga,tym stajemy się większymi frustratami.Taki wieczny malkontent,co to nic mu w życiu nie pasuje,wszystko i wszyscy go drażnią,a do tego zawsze coś chcą od ciebie.Dla mnie osobiście jest to jakiś wyznacznik tego że albo oddalam się od Ojca,albo wręcz przeciwnie.Ciekawe czy i u was występuje podobna zależność?

[AdamS.]

Taki wieczny malkontent,co to nic mu w życiu nie pasuje,wszystko i wszyscy go drażnią,a do tego zawsze coś chcą od ciebie.Dla mnie osobiście jest to jakiś wyznacznik tego że albo oddalam się od Ojca,albo wręcz przeciwnie.Ciekawe czy i u was występuje podobna zależność?

Oczywiście. Co ciekawe, to samo zjawisko zauważam nawet u osób mocno związanych z Kościołem, które jednak dały się ponieść fali narzekania (zagłuszyli tym samym w sobie radość i nadzieję płynącą z Ewangelii). Nie chcę jednak wskazywać na innych, bo najpierw powinienem napisać o sobie, że im dalej jestem od Boga, tym bardziej czuję się podatny na lęki i frustracje. Bóg zawsze daje wolność - jeśli w Kościele dostrzegamy jakiekolwiek formy przymusu czy zniewolenia, to nie jest to pełna relacja z Chrystusem.

[krz30]

Tak, jest coś na rzeczy i u mnie. Ale trzeba być ostrożnym, żeby nie utożsamiać uczuć określonego rodzaju z relacją z Bogiem. Np. brak frustracji = jestem blisko Boga, i odwrotnie.

[AdamS.]

Tak, jest coś na rzeczy i u mnie. Ale trzeba być ostrożnym, żeby nie utożsamiać uczuć określonego rodzaju z relacją z Bogiem. Np. brak frustracji = jestem blisko Boga, i odwrotnie.

Tak, to prawda - byłoby to niebezpiecznym uproszczeniem. Nie można budować wiary na emocjach i do emocji w niej dążyć. Jednak radość powinna być owocem DŁUGOTRWAŁYM (tzn. niekoniecznie w każdej chwili obecnym w postaci entuzjastycznej, lecz udzielającym się w miłości i nadziei). Można radować się na poważnie, a nawet w smutku. Paradoks, ale taka jest radość miłująca i wyczekująca.

[Ate]

To nie zależy od religijności tylko raczej jest wypadkową czynników wrodzonych (temperament, układ hormonalny etc.) oraz środowiskowych.

Dodano po 1 minucie 11 sekundach:
Poza tym nie zawsze wiadomo, czy to oddalenie się od religijności jest skutkiem czy przyczyną.

[Arek]

Nie wiem jak u was,ale ja zauważyłem zależność u siebie,swoich bliskich i nie tylko,że im dalej od Boga,tym stajemy się większymi frustratami.Taki wieczny malkontent,co to nic mu w życiu nie pasuje,wszystko i wszyscy go drażnią,a do tego zawsze coś chcą od ciebie.Dla mnie osobiście jest to jakiś wyznacznik tego że albo oddalam się od Ojca,albo wręcz przeciwnie.Ciekawe czy i u was występuje podobna zależność?

Zgadzam się z taką zależnością. Im bliżej Boga tym bardziej jesteśmy wyrozumiali, potrafimy zrozumieć drugą osobę, a nawet mamy mniej problemu z przebaczeniem.

[Lwica]

To nie zależy od religijności tylko raczej jest wypadkową czynników wrodzonych (temperament, układ hormonalny etc.) oraz środowiskowych.

Dodano po 1 minucie 11 sekundach:
Poza tym nie zawsze wiadomo, czy to oddalenie się od religijności jest skutkiem czy przyczyną.

Zgadzam się. Ja akurat byłam w najlepszym okresie życia psychicznego i miałam wewnętrzny spokój, kiedy byłam poza religią.

Choć, według mnie u jednych tak to działa jak w temacie, bo np. wcześniej byli blisko Boga, ale jeżeli się oddalali, to czuli, że coś tracą lub, że nie mają oparcia, nie mają w co wierzyć. Albo gubią się bo nagle nie ma celu. To bardziej psychologicznie można wyjaśnić.
Lub następuje takie spuszczenie ze smyczy: o, Bóg nie patrzy, to nie muszę już być miły, spokojny, opanowany, nie muszę się starać. A jeżeli wracamy, to trzeba się spiąć i żyć jak przystało na wierzącą osobę i człowiek krok po kroku łagodnieje bo MUSI otworzyć się nawet na jakąś drugą osobę. Powinien pomóc, zrozumieć, a nie krzyczeć itd.
Ale są napewno też tak mocno wierzący ludzie, że pewnie działa to w taki sposób jak mówisz @greg77 .

[krz30]

W tym temacie taki fragment z Pisma Św. mi sie przypomina:

16 Oto, czego uczę: postępujcie według ducha, a nie spełnicie pożądania ciała. 17 Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie. 18 Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli Prawa.
19 Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, 20 uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, 21 zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie odziedziczą.
22 Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, 23 łagodność, opanowanie. Przeciw takim [cnotom] nie ma Prawa.
24 A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. 25 Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy. 26 Nie szukajmy próżnej chwały, jedni drugich drażniąc i wzajemnie sobie zazdroszcząc.

[greg77]

Tak, jest coś na rzeczy i u mnie. Ale trzeba być ostrożnym, żeby nie utożsamiać uczuć określonego rodzaju z relacją z Bogiem. Np. brak frustracji = jestem blisko Boga, i odwrotnie.

Oczywiście że tak, dlatego piszę o osobistym odczuciu. O uogólnianiu nie ma mowy bo to mogło by krzywdzić wielu ludzi.

[sądzony]

Nie wiem jak u was,ale ja zauważyłem zależność u siebie,swoich bliskich i nie tylko,że im dalej od Boga,tym stajemy się większymi frustratami.

Ja mam, a przynajmniej postrzegam, doświadczam tego nieco odwrotnie. A mianowicie
im bardziej jestem sfrustrowany tym mocniej cierpi na tym moja duchowość.
Jakby, swego rodzaju, równowaga psychiczna pozwala mi mieć lepszy "kontakt" z Bogiem.

Wydaje mi się, że mamy 3 płaszczyzny. Fizyczną, psychiczną i duchową.
Gdy choruje fizycznie wpływa to negatywnie na płaszczyznę psychiczną, gdy nie mam równowagi psychicznej, cierpi również duchowość.
Gdy cierpimy fizycznie nasza psychika doświadcza w sposób nieco zaburzony. Wydaje mi się, że może tak być również pomiędzy płaszczyzną psychiczną, a duchową. Zaburzona, wyprowadzona z równowagi, sfrustrowana psychika wpływa negatywnie na duchowość.

[Michał91]

Tak, jest coś na rzeczy i u mnie. Ale trzeba być ostrożnym, żeby nie utożsamiać uczuć określonego rodzaju z relacją z Bogiem. Np. brak frustracji = jestem blisko Boga, i odwrotnie.

Zgadzam się, raczej to cechy charakteru takie rzeczy determinują, dostosowanie do konkretnej sytuacji życiowej w danym momencie/czasie, sytuacja społeczna, finansowa, zawodowa, nie uzależniałbym tego tylko i wyłącznie od kwestii związanych z wiarą.