Powołanie do cierpienia

[wXlfX]

Czytałem sb taką jedną książeczkę i zapamiętałem kilka interesujących fragmentów :
1. Z wszystkiego to chętne noszenie krzyża najbardziej uwielbia Boga
2. Jeżeli Pan każe Ci wiele cierpieć, jest to znak, że ma wielkie zamiary wobec ciebie
3. Gdybyś miał dar cudów, stałbyś się dłużnikiem Boga, gdy zaś cierpisz, Bóg staje się twoim dłużnikiem.

Czy można zatem uznać, że katolik jest powołany do cierpienia?

[CiekawaXO]

Nie. Myślę że Bóg współpracuje z wolą i charakterem danego człowieka. Święci cierpieli, może byli do tego powołani i tego chcieli? Nie wiem . U mnie nie ma na to zgody.

[miłośniczka Faustyny]

Czy można zatem uznać, że katolik jest powołany do cierpienia?

Myślę, że nie. Raczej do ufania Bogu w każdym czasie, i w szczęściu, i w cierpieniu. To ufanie nie oznacza koniecznie stanu emocjonalnego, a raczej pewną postawę woli, podejmowane decyzje. (Tak tylko sobie teraz teoretyzuję, w praktyce mi to wcale nie wychodzi.)

[Nenderen]

Najlepiej nie dążyć do cierpień ale jak już się pojawią przyjąć je jako krzyż do niesienia. Jezus w Ogrójcu próbował oddalić od siebie kielich Męki gdyby taka była wola Ojca Niebieskiego ale gdy okazało się inaczej przyjął go.

[sądzony]

Czy można zatem uznać, że katolik jest powołany do cierpienia?

Dzięki łasce jesteśmy powołani do zbawienia poprzez świętość w miłości Chrystusiej.
Ten proces nie zachodzi bez cierpienia.
"Szukając Chrystusa bez krzyża znajdujemy jedynie krzyż bez Chrystusa".

Nie jesteśmy powołani do cierpienia, ale wydaje mi się, że do jego przyjęcia i integracji na wzór Chrystusa już tak.

[CiekawaXO]

Wiesz @sądzony , to zdanie sugeruje, że żeby wierzyć, nie można być zdrowym, szczęśliwym , do końca swoich dni. Że to coś nienormalnego.

[Andej]

Czy można zatem uznać, że katolik jest powołany do cierpienia?

Chyba tak. Tak, jak każdy inny człowiek. Tak, jak zwierzęta.
Nie wydaje mi sie, aby istniał człowiek, który nie cierpiał. Nawet dzieci zabijane przed narodzeniem cierpią, gdy są zabijane. Nie wydaje mi się, aby możliwe było życie bez cierpienia. Zarówno psychicznego, jak też fizycznego.
Cierpienie nie jest przypisane katolikom, ale ludziom wszystkim.

ad. 1. Poddawanie się woli Boga, jest chwalebne. To nie znaczy, że nie mamy unikać cierpienia. Więcej powiem, mamy go unikać. Ale gdy jest, walczyć z nim, ale godnie znosić. Ofiarować w szczytnym celu.
ad. 2. Nie wiem. Czasem tak, czasem nie. Nie sądzę, aby można było jednoznacznie określić.
ad. 3. Nie zgadzam się z tym. Bóg nigdy nie jest dłużnikiem, wg mnie. Człowiek jest zawsze dłużnikiem Boga. Tylko nie każdy zdaje sobie sprawę, jak wiele Bogu zawdzięcza.

[sądzony]

Wiesz @sądzony , to zdanie sugeruje, że żeby wierzyć, nie można być zdrowym, szczęśliwym , do końca swoich dni. Że to coś nienormalnego.

Cierpienie, moim zdaniem, nie wyklucza szczęścia, co nie oznacza, że pierwsze jest powodem drugiego.
Głęboko wierzę, iż Jezus wypełniając na krzyżu Wolę Boga był szczęśliwy.

"Człowiek duchowy" przyjmuje i dźwiga cierpienie "człowieka zmysłowego", "człowiek zmysłowy" potęguje cierpienia duchowe.

Ale poniekąd tak.
Wszyscy jesteśmy "chorzy" na grzech oraz nieszczęśliwi w tęsknocie za Ojcem.


Choć znamy drogę i kierunek, tu w życiu doczesnym, zawsze będziemy odczuwać jakąś "pustkę".
Tak uważam.