Ewolucja św. Pawła

[krz30]

Na ile św. Paweł to wciąż Szaweł, faryzeusz, z obsesją na punkcie religii i świętych obyczajów?

Czytałem dziś fragment 1 listu do Koryntian, 5 rozdział. Zadziwiła mnie zachęta autora do potępiania grzeszników i wyłączania ich ze wspólnoty. Skojarzyło mi się to z postawą faryzejską, a tym samym z przeszłością Pawła. Od razu nabrałem pewnego dystansu i zadałem sobie pytanie - w jaki sposób należy odczytywać Pawła? Na ile jego pisma są zanieczyszczone jego przeszłością?

[sądzony]

Ciekawy temat. Ale to chyba nie "ewolucja", a głęboki rozwój duchowy. Paweł nie "zerwał" ze starotestamentowym pojmowaniem, a zintegrował je w Osobie Jezusa Chrystusa.

[Andy72]

Czytałem dziś fragment 1 listu do Koryntian, 5 rozdział. Zadziwiła mnie zachęta autora do potępiania grzeszników i wyłączania ich ze wspólnoty. Skojarzyło mi się to z postawą faryzejską, a tym samym z przeszłością Pawła. Od razu nabrałem pewnego dystansu i zadałem sobie pytanie - w jaki sposób należy odczytywać Pawła? Na ile jego pisma są zanieczyszczone jego przeszłością?

Z cyklu czego Jezus nigdy nie powiedział: "bądźcie mili"
Porównaj niemiłe słowa św. Pawła z 1 listu do Koryntian, 5 rozdział z tym co zrobił św. Piotr z Ananiaszem i Safirą.

[krz30]

Ciekawy temat. Ale to chyba nie "ewolucja", a głęboki rozwój duchowy. Paweł nie "zerwał" ze starotestamentowym pojmowaniem, a zintegrował je w Osobie Jezusa Chrystusa.

Ewolucja, rozwój... chodzi o to samo. Ale mam pewne wątpliwości, na ile poglądy Pawła są słuszne. Na ile to był "produkt" jego faryzejskiej mentalności i ducha tamtych czasów.

Czy to dobre, aby wspólnota wierzących alienowała się od świata? Wszyscy jesteśmy grzesznikami. Wszyscy jesteśmy braćmi, czy bliźnimi.

[faraon]

Tak samo jak w ST izraelici alienowali sie od grzesznikow, zazwyczaj kamienujac ich poza miastem. Chodzilo o usuwanie grzechu sposrod nich.
W NT jest podobnie, tylko bez kamienowania.

[Albertus]

Na ile św. Paweł to wciąż Szaweł, faryzeusz, z obsesją na punkcie religii i świętych obyczajów?

Czytałem dziś fragment 1 listu do Koryntian, 5 rozdział. Zadziwiła mnie zachęta autora do potępiania grzeszników i wyłączania ich ze wspólnoty. Skojarzyło mi się to z postawą faryzejską, a tym samym z przeszłością Pawła. Od razu nabrałem pewnego dystansu i zadałem sobie pytanie - w jaki sposób należy odczytywać Pawła? Na ile jego pisma są zanieczyszczone jego przeszłością?

I to podejście św Pawła w tych kwestiach różniło się od podejścia innych apostołów?

Bo z tego co wiem to nie.

[sądzony]

Na ile to był "produkt" jego faryzejskiej mentalności i ducha tamtych czasów.

Wydaje mi się, że duch św. Pawła nie należał już do żadnych czasów, a do Boga w Chrystusie.
Nie jestem Biblistą, ani teologiem, ale intuicyjne, wydaje mi się, że nie ma w Kościele (nie wiem jakiego słowa użyć - w "Pismach Kościoła") człowieka bliższego Chrystusowi, który nigdy nie spotkał Go jako Jezusa historycznego.
A "muskając" św. Pawła, w zasadzie, dopiero teraz, pomalutku otktywam chrześcijaństwo.

Czy to dobre, aby wspólnota wierzących alienowała się od świata? Wszyscy jesteśmy grzesznikami. Wszyscy jesteśmy braćmi, czy bliźnimi.

Św. Paweł jest "Apostołem pogan". I znowu, nie jestem znawcą historii chrześcijaństwa, ale czy to nie, w dużej mierze dzięki niemu chrześcijaństwo nie jest wyalienowane?

Przeczytałem ten rozdział. Też postąpiłbym inaczej. Ja jednak nie jestem Pawłem

[faraon]

Doswiadczenie Boga, jakiego doswiadczyl Pawel, zmienia totalnie widzenie i rozumienie wszystkiego, nie tylko wiary, ale i calego swiata.
To sie wlasnie nazywa nowym narodzeniem. Narodzeniem z Ducha.
Wszystko wydaje sie wtedy odwrocone do gory nogami, ale to odwrocenie jest wlasnie tym co jest Pradziwe, a nie tym co zwyklismy widziec i uwazac za norme i logike.
Dlatego tez dla wiekszosci ludzi wydaje sie to niemal szalenstwem i nie widza w tym zadnej logiki. Nawet zgodnosci z Objawieniem, bo trudno jest ja znalesc w takim odwroconym do gory nogami spojzeniu na swiat i Wiare w Boga.

[sądzony]

Doswiadczenie Boga, jakiego doswiadczyl Pawel, zmienia totalnie widzenie i rozumienie wszystkiego, nie tylko wiary, ale i calego swiata.
To sie wlasnie nazywa nowym narodzeniem. Narodzeniem z Ducha.
Wszystko wydaje sie wtedy odwrocone do gory nogami, ale to odwrocenie jest wlasnie tym co jest Pradziwe, a nie tym co zwyklismy widziec i uwazac za norme i logike.
Dlatego tez dla wiekszosci ludzi wydaje sie to niemal szalenstwem i nie widza w tym zadnej logiki. Nawet zgodnosci z Objawieniem, bo trudno jest ja znalesc w takim odwroconym do gory nogami spojzeniu na swiat i Wiare w Boga.

Doświadczenie w drodze do Damaszku, bo chyba o nim piszesz, było "Spotkaniem", ale również początkiem nowej drogi. To zapoczątkowało jego niekończący się rozwój duchowy. Ks. Grzegorz Rafiński sugeruje, że Apostoł mógł doświadczyć czegoś w rodzaju ciemnej nocy ducha i dojrzewania duchowego pomiędzy rokiem 36, a 43.

[faraon]

Nie sadze by tu chodzilo o jakiekolwiek dojzewanie, Prawdy Boze sa konkretne, tak samo jak ich niemal natychmiastowe zrozumienie w takich przypadkach.
Pozostaje jedynie cos w rodzaju walki miedzy starym a nowym czlowiekiem.
Wszystko zalezy jak mocno ten stary byl zakozeniony.
Mi ten stary jozek przeszkadzal przez 8 lat i jeszcze pewnie przez jakis czas bedzie przeszkadzal, bo nie mial utrwalonych Nauk Kosciola, Jednak Pawel, czy tez Szawel mial doskonale przygotowanie.

[sądzony]

Doswiadczenie Boga, jakiego doswiadczyl Pawel, zmienia totalnie widzenie i rozumienie wszystkiego, nie tylko wiary, ale i calego swiata.
To sie wlasnie nazywa nowym narodzeniem. Narodzeniem z Ducha.
Wszystko wydaje sie wtedy odwrocone do gory nogami, ale to odwrocenie jest wlasnie tym co jest Pradziwe, a nie tym co zwyklismy widziec i uwazac za norme i logike.
Dlatego tez dla wiekszosci ludzi wydaje sie to niemal szalenstwem i nie widza w tym zadnej logiki. Nawet zgodnosci z Objawieniem, bo trudno jest ja znalesc w takim odwroconym do gory nogami spojzeniu na swiat i Wiare w Boga.

Zgadzam się. Ale to wymaga poukładania spraw na nowo, dojrzenia, przewartościowania, wewnętrznej pracy, przemeblowania...

[faraon]

W moim przypadku tak, jednak Szawel majac dobre przygotowanie, niemal na 100 % zrozumial cale przeslanie od razu.
Znal dokladnie tresc Pism, znal dokladnie symbolike i rozumial tak jak Izraelici rozumowali, bo wlasnie do nich i do ich rozumowania byly i sa dostosowane tresci Pism.

[sądzony]

"Zaraz po spotkaniu z Chrystusem pod Damaszkiem zaczął się trudny okres w życiu Pawła, który zakończył się właśnie „porwaniem do trzeciego nieba”. W tym okresie Paweł znalazł się w próżni: z jednej strony był odrzucony przez wyznawców judaizmu, a z drugiej strony otoczony nieufnością wyznawców Chrystusa. Musiał też wiele spraw przewartościować, zakwestionować w sobie samym, a to mogło się dokonywać tylko przez cierpienie, przez coś w rodzaju ciemnej nocy ducha, o której piszą późniejsi mistycy. Granice tego okresu duchowego dojrzewania św. Pawła wyznaczają właśnie objawienia z roku 36 i z roku 43. Wyznaczają też one momenty graniczne Pawłowego zmagania się z pojmowaniem istoty Boga. Pod Damaszkiem św. Paweł otrzymał „pewność”, że Bóg objawia się w Jezusie Chrystusie. W roku 43 to, co wydawało się takie jasne, skomplikowało się. Św. Paweł spotkał Boga, który jawi się mu jako nieogarniona tajemnica. Paweł wszedł w ciemność wiary. Może stał się pokorny? W każdym razie potrzebnych było Pawłowi tych siedem lat, które można przyrównać do pobytu na pustyni. Niedługo potem, w roku 45, Paweł wyruszy w pierwszą podróż misyjną. Te dwa objawienia stanowią punkty graniczne okresu „oczyszczenia”, dojrzewania Pawła do wielkich zadań zleconych mu przez Boga."

KS. GRZEGORZ RAFIŃSKI
Św. Paweł – mistyk i apostoł. Ujęcie metodologiczne