Moja sytuacja z rodziną jest nieco skomplikowana. Sama mam 14 lat i ciężko to wszystko nosić. Moi rodzice są długo po rozwodzie i przez cały czas od ok. 2 r.ż. do niedawna mieszkałam z Matką i starszym Bratem. Rozwód był uzasadniony przemocą Taty wobec Matki i bodajże nadużywaniem alkoholu. Matka od początku miała ciężko, jednak chciał nie chciał nie potrafiła o nas zadbać. Był u nas problem z dbaniem o podstawową higienę czy nauką w szkole, już nawet nie wspominając o regularnym chodzeniu do kościoła i innymi takimi. Gdyby nie dziadkowie i rodzina (głównie od strony Taty) nie nauczyłabym się chociażby poprawnie siedzieć i jeść przy stole, ogólnie kultury osobistej.
Najgorsze były kłótnie między moim Bratem a Matką, bo w większości nawet nie miały ze mną nic wspólnego, jednak wpływały na mnie w negatywny sposób. Kiedy byłam starsza przeprowadziliśmy się we trójkę do innego miasta, obok poprzedniego. Miałam na tyle dużego doła przez to co działo się w domu i w moim osobistym życiu, że miałam myśli sa***ójcze. Nic sobie wtedy nie zrobiłam, ale nawet mi do głowy nie przyszło żeby pomocy szukać. Miałam wtedy 10/11 lat, jednak ostatnio już w 2023 roku Brat się na tyle pokłócił z Matką, że groził że Ją zabije, a Matka nie widziała problemu bo i Ona i Brat mieli te same myśli co ja, a sama siedziałam w tamtym momencie w tym samym pokoju i nie mogłam się ruszyć ze strachu. Po tym jak pojechałam do Taty to poza tym, że wróciłam po swoje niektóre rzeczy do domu mieszkania Matki, już nie wróciłam tam na stałe. Przez pewien okres czasu Matka pisała do mnie, żebym wróciła do domu. Jedną z przyczyn na pewno był uraz do mojego Taty, reszty nie znam i nie pamiętam, bo ostatecznie się od niej całkowicie odseparowałam.
W całej sytuacji, myślę, każdy po części zgrzeszył i przez to wszyscy tkwimy w jednym bagnie. Zdaję sobie z tego sprawę i czuję, że grzeszę pozostawiając tą sytuację w takim stanie. Mam wyrzuty sumienia i próbowałam wytłumaczyć Rodzicielce, że zwyczajnie się boję, nie chcę wracać do tamtego domu, a u Taty jest mi o wiele lepiej, jednak stwierdziła że "demonizuję" rodzinę i postępuję niemoralnie. Czuję się winna, bo z czasem podczas kłótni pod wpływem nerwów pisałam do niej w wulgarny sposób. Nie wiem czy postępuję w jakimkolwiek sensie po chrześcijańsku, bo kierują mną i strach i chęci do samorozwoju które wydają mi się egoistyczne, ponadto łamię co najmniej jedno Przykazanie Boże (to o rodzicach), jednak jak żyję nie potrafiłam i nie potrafię poradzić sobie z sytuacją w domu. Odnoszę wręcz wrażenie, że Im też to wyjdzie na dobre, jeśli będą mieli okazję zawalczyć o samych siebie. Co powinnam według Was zrobić z tą sytuacją, żeby mieć sztamę z Bogiem i najlepiej zostać bezpiecznym?
Obecnie jestem pomiędzy pierwszą a drugą klasą liceum, więc ostateczna decyzja już zapadła (poszłam wcześniej do szkoły). Napisałam do Mamy i powoli jakoś pociągnę temat. Twoje słowa są bardzo budujące i zachowam je w razie dalszych problemów w przyszłości.
