Mistyczka Alicja Lenczewska "Słowo pouczenia" - co myślicie?

[miłośniczka Faustyny]

W tym kontekście słowo "dziś" chyba oznacza "obecnie".

Tak - nie odczytałem tego 'dziś' jako dosłownie jeden dzień a jako 'czasy dzisiejsze'. Niewiele to jednak zmienia.

A tu chyba chodzi o to, że już nie wystarczają, że brakuje czegoś jeszcze, że modlitwy to za mało, bo tak zmieniła się rzeczywistość.

Ale kiedy w Kościele/na świecie była taka rzeczywistość, że modlitwy wystarczały, a żywe ofiary nie były potrzebne?

Nie mam pojęcia i nie znam się na tekstach Alicji Lenczewskiej, nie wiem też, czy ich treść jest zgodna z prawdą. Ale możliwe, że kiedyś modlitwy wystarczały. Odniosłam się do tego, że w tym kontekście, interpretacja słowa "dziś" jako zjawisko pojedyńczego dnia, jest nielogiczna. Przecież to zdanie łączy się z następnym "Potrzebni są ludzie, którzy...". Czyli współcześnie są oni potrzebni, a nie tylko tego dnia, bo mają oni oddać wszystko dla Chrystusa.

[Paweł]

SŁOWO POUCZENIA
Niedz. 28.10.1990, godz. 10
† Im płytsze życie wewnętrzne, tym większa potrzeba zwierzania się, tym większa wylewność. Z głębokiego naczynia niewiele się wyleje, nawet przy wstrząsach – z płytkiego wszystko. Święte sanktuarium twojej duszy niech będzie otwarte tylko dla świętych, którzy wiedzą, jak się w nim zachować, bo sami żyją świętością Boga. Świadectwem nie jest twoje słowo, tylko ty sama – Miłość Miłosierna Boga w tobie, którą Ja sam objawiam według Mojej woli i mądrości. Nie niszcz tego obnażaniem się, bo ukażesz tylko swoją niemoc i niemądrość.
Podtekstem wylewności nie jest chęć dzielenia się Bogiem, by Nim ubogacać innych. Jest najczęściej potrzeba własnej wewnętrznej próżności, a może nawet i pychy, by chwalić się swoją zażyłością z Bogiem lub by zainteresować innych sobą.

[Susanna]

Mam obie książki czyli "Świadectwo" oraz "Słowo pouczenia", nie przeczytałam jeszcze całych ale lubię niektóre fragmenty; np:


"✝Aby modlić się za kogoś o uzdrowienie, trzeba mieć czyste własne serce. Nie może być w nim nieżyczliwości do kogokolwiek, niechęci, zazdrości"


lub


"✝Nikomu nie daję cierpienia ponad siły. Daję tyle, ile jest niezbędne do zbudowania.
Nie bój się cierpienia ani swojego, ani czyjegoś. Jest bardzo potrzebne i korzystne. Zrozumiesz to kiedyś.

[Paweł]

Ja tylko znam fragmenty zamieszczane w sieci, ale dużo w nich mądrości.

Dodano po 10 minutach 41 sekundach:
SŁOWO POUCZENIA, 91,
wt. 2.10.1990, godz. 6.35
† Już wielokrotnie mówiłem ci o grzechu samodzielności. Żyjesz na tej ziemi po to, aby wyzbyć się grzechu samodzielności i nauczyć dziecięcego oddania wobec Mnie. Każda sytuacja twoja i każde spotkanie z bliźnim jest inne, jeśli świadomie trwasz we Mnie i pragniesz, abym Ja był w tobie, i w tej sytuacji, i w tym bliźnim.
Nie wolno ci – skoro oddałaś Mi siebie – być samodzielną, to znaczy: bez świadomego jednoczenia się ze Mną, stawać wobec czegokolwiek i kogokolwiek. Czy pozwalać sobie na nie poddany Mi przepływ myśli i uczuć, słów i czynów.
Nie wolno ci iść sercem czy umysłem za twoimi egoistycznymi pragnieniami, wyobrażeniami, projektami. W ogóle nie powinnaś dopuścić do tego, by coś w tobie powstawało lub docierało do twego wnętrza bez jedności ze Mną.
Jest ogromna różnica między tym, gdy spotykasz się z kimś w oderwaniu ode Mnie i objawiasz tylko siebie (swoją słabość, nicość, próżność, pychę itp.), a gdy trwając we Mnie, świadomie objawiasz Moją Mądrość i Miłość.
Jest ogromna różnica! I ludzie to widzą, gdy z nimi jesteś. I gorszą się tobą lub lgną do ciebie, bo Mnie widzą w tobie. I za to także ponosisz odpowiedzialność, bo wiedząc, że tak jest niefrasobliwie pomijasz Mnie i samodzielnie czynisz w swym sercu i wobec ludzi tak wiele.
Samodzielność jest głównym grzechem człowieka i ludzkości. I Adama i Ewy. I szatana. I także twoim.

[Susanna]

[Paweł]

ŚWIADECTWO, 115,
śr. 25.06.1986, godz. 17.30
– Czy zawsze będę niosła z sobą poczucie winy wobec Twojej Miłości?
† Tak, bo zawsze będziesz grzeszna. Jeśli poczucie winy rodzi wdzięczność dla Mojego Miłosierdzia i podziw dla Mojej Miłości – to bardzo dobrze, że jest. Gorzej, jeśli zniechęca i załamuje. Staraj się więc o konstruktywne poczucie winy. O takie, które, zbliża do Mnie i potęguje twoje przywiązanie i miłość.
– A Ty wybaczysz, jak zawsze?
† Tak, jeśli będziesz żałować i starać się być lepsza – choćby nawet niewiele z tego wyszło.
– Mogę tylko płakać nad swoją nędzą i niewdzięcznością.
† Oddaj Mi to wszystko ufnie, a Ja to zamienię na miłość i radość.

[Paweł]

ŚWIADECTWO, 904,
wt. 25.10.1988, godz. 10.45
† Bądź gotowa, Moje dziecko. Potrzebna jest wielka pokuta za wszystko, co Mnie rani i za wszystkich, którzy Mnie biczują.
Ciebie wybrałem i pragnę ofiary całkowitej od ciebie. Ja uczynię każdy twój dzień i przeprowadzę cię przezeń. Nie lękaj się. Ty tylko jak Cyrenejczyk pomożesz nieść Mój Krzyż. Nie lękaj się Moja oblubienico – jesteśmy razem w bólu i Miłości.
Kochaj wszystko, co przyjdzie na ciebie i z miłością przyjmuj każdy cierń upokorzenia, trudu, cierpienia – to ciernie z Mojej Korony, którą dał Mi kochający Ojciec.
Pochyl się w sercu swoim i ucałuj z wdzięcznością każdego, kto wbija te ciernie w twoje serce.
Moja kochająca dłoń nimi kieruje, aby dokonało się twoje powołanie w bólu zadanym przez świat, do którego nie należysz, i w Miłości Mojej, bo ona jest twoim domem i pokarmem codziennym.
Pragnij, aby wypełniło się wszystko, co dla ciebie mam, abyś stała się tą, na którą czekam z utęsknieniem w domu Moim.
Pragnę przywołać cię już, ale trzeba, abyś przyniosła Mi owoce twojej ofiary, i abyś mogła zająć miejsce, które na ciebie czeka w Mojej komnacie.
1 P 4, 12-14
Umiłowani! Temu żarowi, który w pośrodku was trwa dla waszego doświadczenia, nie dziwcie się, jakby was spotkało coś niezwykłego, ale cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały. Błogosławieni jesteście, jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa, albowiem Duch chwały, Boży Duch na was spoczywa.

[Paweł]

ŚWIADECTWO,
wt. 28.06.1988, godz. 9.40
† Czyń, co chcesz, ale bądź ze Mną w sercu swoim i nie odłączaj się ani na chwilę. Niech twoja dusza tuli się do Mnie i we Mnie kryje.
Wszystko cokolwiek cię dotyka spłonie w Mojej Miłości. Także to, co sprawia ci ból: twoja grzeszność i bezsilność wobec słabości twojej.
Nie lękaj się. Ogień Mojej Miłości pochłonie wszystko, co nie jest Mną w tobie.
Nie wychodź z wnętrza swojego – niech trwa radość zjednoczenia. Niech trwa już na wieczność całą.
Gdy w pełni uświadomisz sobie swoją bezsilność i nic już dobrego po sobie spodziewać się nie będziesz, wtedy otworzysz swoje serce na wielkie łaski Moje. Niech w twoim sercu będzie już tylko bezsilność i pragnienie Miłości Mojej – Mnie, który wszystko wtedy uczynię w tobie i przez ciebie.

[Ojciec.Pablito]

Wszystko cokolwiek cię dotyka spłonie w Mojej Miłości. Także to, co sprawia ci ból: twoja grzeszność i bezsilność wobec słabości twojej

Jakież zaskoczenie gdy ta słabość nie spłonie.
Rozumiem mistycyzm, indywidualne przezycia i intuicje. Ale polecam ostrożność.

[Paweł]

SŁOWO POUCZENIA,
pon. 7.03.1994, godz. 22.30
– Być pod Krzyżem Jezusa – a trzeba tam być zawsze – to być pod krzyżem każdego człowieka z sercem wzywającym Miłosierdzia i dłońmi gotowymi do czynu. Jezus w jakiś sposób Ukrzyżowany jest w każdym z ludzi i trzeba być tam, jak Maryja, aby nie pozostał sam i w opuszczeniu wobec mocy zła.
Nie można w sercu swoim mówić nie znam tego człowieka, bo tak powiedział kiedyś Piotr i gorzko tego żałował, gdy dotknęło go spojrzenie Chrystusa, którego się zaparł z lęku o siebie.
Nonsensem jest zaprzeć się Chrystusa z lęku o siebie – przecież ocalenie jest tylko przy Nim, a w oddaleniu od Niego – zguba.

[Paweł]

SŁOWO POUCZENIA,
sob. 7.12.1991, godz. 11.20
† Zranienia otrzymane od bliźnich wykorzystaj do uświadomienia sobie tego, że równie często i głęboko ty ranisz innych. Błogosław ludzi i Boga za to, że otrzymałaś poznanie tego, jak bardzo ułomny jest człowiek i jak wielkiego miłosierdzia potrzebuje i od Boga, i od ludzi. Każdy człowiek – ty także.
Cechą świętości jest łagodność, a tą rodzi pokora, której trzeba uczyć się całe życie.
Łk 2, 39-40 Powrót do Nazaretu
A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta - Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.

Dodano po 3 minutach 27 sekundach:
ŚWIADECTWO,
wt. 14.07.1987, godz. 10.15
– Co ja Ci mogę jeszcze dać, mój Zbawicielu?
† Dasz wszystko – do końca, gdy przyjdzie ten czas. Teraz daj Mi twoją codzienność i twoje łzy miłości. Łzy miłości nie wysychają nigdy. One są perłami, którymi przyozdobione jest Niebo.
– Proszę o wyraźniejsze Słowa, żeby powstrzymały, jeśli jest coś niewłaściwego w tym, za co się modlę...
† O tym mówię każdemu przez jego sumienie. Mówię także przez fakty, jakie następują, a z których trzeba wyciągać wnioski i Mnie pytać, dlaczego tak się dzieje. Nad cierpieniem swoim nie trzeba się użalać, tylko uczyć się z niego. Cierpienie w życiu człowieka jest po to, by zrozumiał swe błędy i odżegnał się od nich.
Jakże bardzo kocham Moje dzieci, którym muszę zadawać cierpienie, jakże bardzo im współczuję. Z jaką troską patrzę na ich przemianę rodzącą się z bólu. Jakże bardzo się cieszę, gdy rozumieją działanie Mojej Miłości i przyjmują z wdzięcznością Moje gorzkie lekarstwo. Gdy wyciągają po nie ręce, by bliżej być Mojego serca, bo Mnie kochają bardziej niż siebie. I gdy nieważny jest ból, a tylko Miłość we Mnie się liczy.
Oblubienico Moja mała, ty wiesz, jaka jest Moja Miłość. Poznałaś ją i wiesz, że nie ma na świecie żadnego cierpienia, które mogłoby przewyższyć Moją Miłość. Wszystko warto dla niej znieść, by osiągnąć pełnię obiecanej każdemu Miłości: jej wielkość w wymiarze nieskończoności i jej tkliwość w drobiazgach codzienności ziemskiej.
Ef 1, 3-5
On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie…

[Paweł]

SŁOWO POUCZENIA,
śr. 20.05.1992
† Każde dzieło Boże ma swój charyzmat, a żadne nie ma wszystkich charyzmatów. Dlatego potrzebna jest jedność i harmonia, aby się uzupełniać i razem tworzyć pełnię łask.
Podobnie jest z ludźmi. Każdy posiada cząsteczkę doskonałości Bożej po to, aby razem z innymi tworzyć całość doskonałości, jaką Bóg urzeczywistnił w Swoim stworzeniu.
Pokolenia, które następują po sobie w czasie, uzupełniają to, co w Swym planie przewidział Ojciec Niebieski. Każdy człowiek, przychodząc na świat, wnosi sobą coś, czego jeszcze brak w Bożym dziele stworzenia.
I będzie to trwało tak długo, aż wypełni się wszystko, czego zapragnął Bóg, aby Jego dzieło było skończone w swej doskonałości. Czas jest narzędziem tego procesu, którego nie powstrzyma żadna siła ludzka ani szatańska.
Ponad całym stworzeniem panuje wola Boża, a stworzenia, które się jej przeciwstawiają nie niszczą planu Stwórcy, lecz siebie samych, oddzielając się od Źródła Życia.
Istoty ludzkie rozum otrzymały po to, aby poznawać Boga, Jego wolę i doskonałość stworzenia, i by współdziałać z Nim w wypełnianiu się Jego woli. W tym bowiem jest pełnia radości i szczęścia, do jakiej każda istota ludzka została powołana.

[VanHezz]

Co sądzicie o tym fragmencie z pism Alicji Lenczewskiej:

"Najdoskonalsze ogołocenie się, o którym mówię w Ewangelii, polega na wyzbyciu się ambicji bycia kimś i decydowania o czymś. Musisz stać się niczym, aby być wszystkim we Mnie i przeze Mnie. I masz nie podejmować samodzielnie niczego, abym Ja w tobie i przez ciebie mógł czynić wszystko."

Generalnie może się wydawać, że piękny tekst, ale czy czasem nie pozbawia człowieka inicjatywy? Według mnie taka postawa "niepodejmowania samodzielnie niczego" i wręcz oporów przed samodzielnymi decyzjami, prowadzić może do pewnych wypaczeń w życiu. Wiadomo, mamo rozeznawać Bożą wolę w swoim życiu, ale to chyba nie stoi w sprzeczności z tym, żeby działać i być życiowo przedsiębiorczym, oczywiście cały czas mając Boga przed oczami, aby nie popaść w pychę.

Jestem ciekaw waszego zdania.

[Dezerter]

Tylko zauważ, że Jezus mówi to do osoby, która miała z nim stały kontakt i mogła liczyć na jego duchowe kierownictwo
gdybym ja tak miał to w ciemnie bym
wyzbył się ambicji bycia kimś i decydowania o czymś. Musisz stać się niczym, aby być wszystkim we Mnie i przeze Mnie. I masz nie podejmować samodzielnie niczego, abym Ja w tobie i przez ciebie mógł czynić wszystko
przypomina mi to Pawłowy ideał świętego chrześcijanina z Ga 20
Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie. 21 Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga.

[sądzony]

Co sądzicie o tym fragmencie z pism Alicji Lenczewskiej:

"Najdoskonalsze ogołocenie się, o którym mówię w Ewangelii, polega na wyzbyciu się ambicji bycia kimś i decydowania o czymś. Musisz stać się niczym, aby być wszystkim we Mnie i przeze Mnie. I masz nie podejmować samodzielnie niczego, abym Ja w tobie i przez ciebie mógł czynić wszystko."

Generalnie może się wydawać, że piękny tekst, ale czy czasem nie pozbawia człowieka inicjatywy? Według mnie taka postawa "niepodejmowania samodzielnie niczego" i wręcz oporów przed samodzielnymi decyzjami, prowadzić może do pewnych wypaczeń w życiu. Wiadomo, mamo rozeznawać Bożą wolę w swoim życiu, ale to chyba nie stoi w sprzeczności z tym, żeby działać i być życiowo przedsiębiorczym, oczywiście cały czas mając Boga przed oczami, aby nie popaść w pychę.

Jestem ciekaw waszego zdania.

"Najdoskonalsze ogołocenie się, o którym mówię w Ewangelii, polega na wyzbyciu się ambicji bycia kimś i decydowania o czymś."
"Tymczasem ja dla Prawa umarłem przez Prawo, aby żyć dla Boga: razem z Chrystusem zostałem przybity do krzyża."

"Musisz stać się niczym, aby być wszystkim we Mnie i przeze Mnie."
"Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus."

"I masz nie podejmować samodzielnie niczego, abym Ja w tobie i przez ciebie mógł czynić wszystko."
"Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie."

Ga 2, 19-20