Ekskomunika

[Kacper1298]

Powiedzcie czy tym zaciągnąłem na siebie ekskomunikę albo grzech, który wybaczy tylko biskup.

Kiedys z kolegami rozmawialiśmy na temat wiary, a dokładniej apostazji i ja tak jakby zachęcałem ich lub Namawiałem do apostazji, aby się jakoś popisać i sam mówiłem, że może kiedyś tak zrobię. Oni odpowiedzieli także, że może kiedyś zrobią, a jeden, że raczej nie ma sensu.

APOSTAZJA to grzech, który odpusci tylko biskup

A Zachęcanie do niej także odposci tylko biskup?

Czytałem że ekskomunikę i grzech zarezerwowany aborcji popełnia: Kobietą, Lekarz I Chłopak jak do niej namawiał/zachęcał

Jeśli Namawiałem do apostazji to także mam ekskomunikę i grzech zarezerwowany biskupowi?

[Andej]

Nie sądzę. Uznałbym to raczej za chłopięca głupotę. Ale aby rozwiać wątpliwości, jak zawsze, namawiam do rozmowy ze spowiednikiem. Lepiej jest zrzucić z siebie brzemię grzechu, niż się tym gryźć. Lepiej jest się umyć, niż zastanawiać się, czy jest się brudnym i w jakim stopniu.

[Dezerter]

Kacprze drogi głupim gadaniem biskup się nie zajmuje
Ty za to za dużo zajmujesz się grzechami, szczególnie tymi wydumanymi a za mało radością życia
to nie jest normalne u nastolatka
Rozważałeś może potrzebę leczenia, albo jakiejś psychoterapii?

[Kacper1298]

Kacprze drogi głupim gadaniem biskup się nie zajmuje
Ty za to za dużo zajmujesz się grzechami, szczególnie tymi wydumanymi a za mało radością życia
to nie jest normalne u nastolatka
Rozważałeś może potrzebę leczenia, albo jakiejś psychoterapii?

Rozważałem, lecz wstydzę się podjęcia leczenia i powiedzenia o tym komuś

[krz30]

To nie powinno być powodem do wstydu. Trzymam kciuki za Ciebie!

[Dezerter]

Kacprze drogi głupim gadaniem biskup się nie zajmuje
Ty za to za dużo zajmujesz się grzechami, szczególnie tymi wydumanymi a za mało radością życia
to nie jest normalne u nastolatka
Rozważałeś może potrzebę leczenia, albo jakiejś psychoterapii?

Rozważałem, lecz wstydzę się podjęcia leczenia i powiedzenia o tym komuś

Kto poradzi jak to zrobić?

[Viridiana]

Rozważałem, lecz wstydzę się podjęcia leczenia i powiedzenia o tym komuś

Kto poradzi jak to zrobić?

Cóż, dość istotne jest zastanowienie się nad tym, skąd w ogóle ten wstyd wynika. Dlaczego skorzystanie z pomocy psychologicznej miałoby być wstydliwe?

[Tek de Cart]

jak masz popsute zęby to idziesz do dentysty? jak krzywy kręgosłup to do fizoterapeuty? jak grzech to do spowiednika? każda dziedzina która jest zaburzona ma specjalistę który pomaga ją naprostować - więc jeśli masz problemy natury fizycznej => idziesz do lekarza, jak duchowej => idziesz do księdza a jak psychiczno-emocjonalnej => idziesz do terapeuty.

[Kacper1298]

jak masz popsute zęby to idziesz do dentysty? jak krzywy kręgosłup to do fizoterapeuty? jak grzech to do spowiednika? każda dziedzina która jest zaburzona ma specjalistę który pomaga ją naprostować - więc jeśli masz problemy natury fizycznej => idziesz do lekarza, jak duchowej => idziesz do księdza a jak psychiczno-emocjonalnej => idziesz do terapeuty.

Co innego iść do kardiologa o powiedziec, że masz duszności, a co innego iść do psychologa I opowiadać o życiu i problemach duchowych, mi ciężko mówić na spowiedzi grzechy za kratka, a co dopiero miałbym jakiejś randomowej osobie opowiadać o swoich problemach i życiu.

[hektolitr]

Poprzez permanentne rozterki coraz głębiej popadasz w niepewność, która może przeistoczyć się w stany lękowe, zaburzenia obsesyjne, nerwice.
W ten sposób niczego nie zbudujesz. Twoja nieskończoność pytań niczego nie załatwi, nie ustalisz sztywnych reguł. Krzywdzisz samego siebie.
Rodzice wiedzą, z czym się mierzysz? Potrzebujesz solidnego oparcia, rozmowy. Niestety tutaj człowiek reaguje dość irracjonalnie, że idzie po pomoc, gdy sam zauważa swoją beznadzieję, a wtedy tylko pozostaje mozolna praca, aby wrócić do ustawień fabrycznych — bo tak głęboko jesteśmy w coś uwikłani.

[Kacper1298]

Poprzez permanentne rozterki coraz głębiej popadasz w niepewność, która może przeistoczyć się w stany lękowe, zaburzenia obsesyjne, nerwice.
W ten sposób niczego nie zbudujesz. Twoja nieskończoność pytań niczego nie załatwi, nie ustalisz sztywnych reguł. Krzywdzisz samego siebie.
Rodzice wiedzą, z czym się mierzysz? Potrzebujesz solidnego oparcia, rozmowy. Niestety tutaj człowiek reaguje dość irracjonalnie, że idzie po pomoc, gdy sam zauważa swoją beznadzieję, a wtedy tylko pozostaje mozolna praca, aby wrócić do ustawień fabrycznych — bo tak głęboko jesteśmy w coś uwikłani.

Nerwice natręctw już mam, stany lękowe lekkie raczej też, ojciec wie, jaki mam problem. Tylko nie mam jemu odwagi powiedzieć o psychologu, a psychologowi o swoich problemach jeszcze bardziej

[Andej]

a psychologowi o swoich problemach jeszcze bardziej

Psycholog, to lekarz. Obowiązuje go ścisła tajemnica zawodowa.
Ale nie każdy psycholog chce ciągnąć za język. Wtedy trzeba się zmusić. Niestety. Wiem, że to trudne. Ale zwykle, jak już się jest w gabinecie, to język się jakoś rozwiązuje. Najpierw podstawowy problem. A jeśli i to za trudne, to coś łatwiejszego. A potem pójdzie. Odwagi. To jest dla Twojego dobra. Warto spróbować.