Meduza pisze: ↑2023-08-12, 07:21
Witajcie. Jesienią biorę ślub. Ogólnie miałam różne dziwne przeżycia jeśli chodzi o życie miłosne wcześniej - w wieeeelkim skrócie - jak ja kogoś chciałam to ten ktoś mnie nie i na odwrót. Ale oczywiście zdarzały się inne sytuacje itp. ogólnie sporo randkowalam. Jestem też z rozbitej, dysfunkcyjnej rodziny więc nie wiedziałam że będę w tak spokojnym związku jak teraz i się w nim odnajdę. Poznałam jednak mojego narzeczonego, dobrze się przy nim czułam, zakochałam się. On we mnie też. I tak to jest że już wszystko praktycznie uszykowane do ślubu, o którym od zawsze marzyłam bo wiem że jestem powołana do życia rodzinnego, od zawsze chce mieć dzieci i chyba stabilizacje której nie miałam w domu.
Niestety - kilka dni temu naszły mnie wątpliwości, poczułam się jak w sytuacji bez wyjścia - już wszystko gotowe, a ja bym chciała jeszcze mieć trochę czasu. Nagle zaczęły mi bardzo przeszkadzac jakieś cechy wyglądu narzeczonego, to że jest 'lekkim katolikiem', to że przy nim nie wzrastam duchowo i wszystkie akcje religijne muszę ja i inicjować, to że nie walczyłam o czystość, to że on nie chce mieszkać na stałe w mojej rodzinnej miejscowości która wg niego jest za daleko i brak w niej perspektyw (zgodził się na mieszkanie tam jakiś czas w roku, ale nie wiem czy to nie za mało dla mnie), a nawet to że lubimy inną muzykę
pojawiła się jakaś dziwna tęsknota do pewnego chłopaka z mojej przeszłości...
Podobno wątpliwości przed ślubem to norma, ale u mnie one pojawiły się nagle. Obawiam się. Biorę ślub na całe życie, nie zakładam rozwodu. Co sądzicie? Co robic?
Nie zgodzę się z wpisami poprzedników. Wątpliwości są rzeczą normalną, poprzednie relacje także są rzeczą normalną. A demonizowanie lub idealizowanie "czystości/nieczystości" jest przesadzone. Powodzenie małżeństwa nie zależy od tego, czy ktoś współżył czy nie współżył przed ślubem, o wiele ważniejsze jest to jak do różnych spraw podchodzi się dzisiaj, umiejętność rozmowy ze sobą - na tematy proste, błahe, jak i trudne i złożone, każde. Spisywanie na piśmie ustaleń uważam za niepotrzebne, bo to co się myśli teraz o życiu, małżeństwie, planach i priorytetach, zmieni się jeszcze 5 razy w przeciągu kilku lat.
To że macie różne upodobania w muzyce - jest rzeczą normalną i w niczym to nie przeszkadza, tak samo możecie mieć różne podejście do wielu spraw życiowych - kluczem do rozwiązania tego jest umiejętność porozumienia się. Ja ustąpię w tym, ty ustąpisz w tamtym, ja podejmę trud zrobienia dla ciebie tego, ty podejmiesz trud zrobienia dla mnie tamtego - w taki sposób ludzie się dogadują i kochają wzajemnie w swoich różnicach.
Idealna zgodność w 100% we wszystkim razem jest nieosiągalna - poza tym można by się zanudzić na śmierć z osobą, która wszystko czuje i robi tak samo jak ja, różnice zdań będą występować zawsze i trzeba sobie wykształcić umiejętność rozmowy o tym czym się różnimy. Problem byłby tylko wówczas, gdyby te różnice były tak olbrzymie że nie dałoby się ani znaleźć kompromisu, ani żadna ze stron nie chciałaby w ogóle w niczym wychodzić na przeciw drugiej, myśląc tylko o sobie. Ale tego typu sprawy powinny się ujawnić już daaawno, jeśli ze sobą rozmawiacie. Widzisz chyba, czy umiecie ze sobą rozmawiać, czy wypracowujecie jakieś kompromisy ze sobą, czy potraficie sobie ustępować. To jest dużo ważniejsze, niż mityczna zgodność.
Różnice będą się ujawniać w rzeczach o których dzisiaj jeszcze w ogóle nie wiecie - np. pielęgnacja dziecka, wychowanie, pomaganie w chorobie np. starszym rodzicom, gdy zajdzie taka potrzeba - dopiero życie was postawi przed problemami, które musicie się nauczyć omawiać, rozwiązywać, sobie nawzajem służyć, umieć ustępować, rozumieć siebie wzajemnie (to musi być z obu stron). Nie da się ustalić od razu na starcie wszystkiego od A do Z - dlatego o wiele ważniejsze jest spojrzeć na to, czy umiecie się teraz dogadywać ze sobą. Spójrz również na to i zastanów się, dlaczego chcesz wyjść za tego konkretnie faceta, co w nim jest takiego że to jest właśnie ten facet, i tak samo z jego strony, pamiętając jednakże, że nie ma ludzi idealnych, każdy ma jakieś wady bez wyjątku. Czy pomimo tych wad, jesteś w stanie kochać tą osobę czy nie?
Fakt, że masz flashbaki z poprzednich relacji, jest normalny - bardzo często jednak jest to skutek idealizacji dawno zakończonego związku, gdzie został jakiś sentyment. Tu absolutnie nie zgodzę się, że narzeczony ma wiedzieć o jakichś wspomnieniach z przeszłości - to jest rzecz którą powinnaś po prostu zostawić za sobą, nie karmić w wyobraźni relacji która dawno się skończyła i nie rozwalać swojego obecnego związku opowieściami o dawnych chłopakach. Z tego trzeba się "wyleczyć", zostawić ten rozdział zamknięty. Nie można wracać teraz do tego "co by było gdyby" - to nic Ci nie przyniesie, a tylko możesz sobie popsuć obecną relację, jak zaczniesz wyciągać trupy z szafy, zamiast tą przeszłość definitywnie zamknąć i się od niej oddzielić grubą kreską.
Jeśli przeszkadzają Ci jakieś cechy wyglądu chłopaka, to - zależnie od tego czym to coś jest - można o tym zwyczajnie rozmawiać, ale musicie oboje wziąć pod uwagę że wasz wygląd i tak się zmieni, upłynie trochę czasu i ani ty ani on nie będziecie mieć już tej samej młodzieńczej wysportowanej sylwetki, jemu urośnie tatusiowy brzuszek, a tobie zrobi się cellulit i rozstępy. Nie musi to nastąpić szybko, ale taka jest kolej rzeczy - ciało się zmienia. Co nie zwalnia z tego, aby o siebie dbać. Ale ponownie - jest to temat do rozmowy ze sobą.
To co możesz zrobić, w konwencji "spisywania", to wypisać sobie ważne i mniej ważne rzeczy dla których chcesz wyjść właśnie za niego, a obok rzeczy które Ci przeszkadzają i zobaczyć, czy te które Ci przeszkadzają, są naprawdę tak ważne, że stawiają związek pod znakiem zapytania, czy może są poboczne albo w ogóle mało istotne.
Co do wyboru miejsca zamieszkania - jeśli chłopak zwraca uwagę, że miejsce jest mało perspektywiczne, to może mieć rację, a może Ty chcesz tam zamieszkać np. z sentymentu (oczywiście nie znam tej sytuacji, piszę hipotetycznie). W takim wypadku przejawem odpowiedzialności narzeczonego za waszą przyszłość, byłoby jednak zamieszkać w miejscu, gdzie będzie np. lepiej płatna praca, lepsze perspektywy rozwoju, lepsza opieka dla dzieci (żłobek/przedszkole/szkoła), możliwość podjęcia jakichś kolejnych studiów/szkoleń, niż tylko kierowanie się przyzwyczajeniem do miejscowości. Ponownie, jest to kwestia argumentów, rozmowy dlaczego tak, albo dlaczego inaczej - wszystkie te sprawy są do dogadania.
Co do religijności narzeczonego - nie wszyscy są na tym samym etapie rozwoju duchowości i nie można raczej oczekiwać, że narzeczony będzie robić tak samo jak Ty, daj mu czas i daj mu wolność na jego drogę, a sama pokazuj przykładem, czasami coś zaproponuj wspólnie, ale nic na siłę i do przesady. Jeśli na przykład chodzicie razem na msze, modlicie się choćby krótko razem od czasu do czasu, chcecie wychowywać swoje dzieci w wierze wspólnie - to jest to już podstawa na której można się oprzeć. Nie ma potrzeby żeby np. narzeczony przejął ten sam sposób czy częstotliwość modlidtwy (Ty np. mówisz cały różaniec w sobotę, to on też musi - nie, nie musi; albo Ty chodzisz na nabożeństwa pierwszopiątkowe, to on też musi w tym uczestniczyć - również nie musi), te kwestie są do przegadania, ale również do pozostawienia wolności drugiej osobie. Co innego gdyby on deklarował że do kościoła to chodzi tylko na pasterkę, a Ty jednak chcesz z nim chodzić na coniedzielną mszę - wtedy może się okazać, iż np. zupełnie nie ma porozumienia na płaszczyźnie religijnej i trzeba by się bardziej zastanowić co można, czy można, z tym zrobić. Ale jeśli to nie są różnice aż tego typu, to dajcie sobie wzajemnie wolność w przeżywaniu wiary, tak jak umiecie najlepiej, bez przymuszania drugiej strony do określonych praktyk religijnych.
pojawiła się jakaś dziwna tęsknota do pewnego chłopaka z mojej przeszłości...
). Jesteśmy w takim wieku że już spokojnie możemy wziąć ten ślub, nie jesteśmy zależni od nikogo właściwie.
