Kim jest zły chrześcijanin i czy ktoś taki w ogóle istnieje?

[Viridiana]

Nie wiem, czy ten tytuł idealnie oddaje to, co mam na myśli. W razie potrzeby doprecyzuję, o co mi chodzi, w następnych postach.
Co cechuje "złego chrześcijanina"? Czy czujecie się "dobrymi chrześcijanami"? Czy w ogóle można wartościować w taki sposób - może to jest zbyt oceniające?
Zapraszam do dyskusji.

[Dezerter]

Nie wiem, czy ten tytuł idealnie oddaje to, co mam na myśli. W razie potrzeby doprecyzuję, o co mi chodzi, w następnych postach.
Co cechuje "złego chrześcijanina"? Czy czujecie się "dobrymi chrześcijanami"? Czy w ogóle można wartościować w taki sposób - może to jest zbyt oceniające?
Zapraszam do dyskusji.

Po mojemu - zły chrześcijanin, to głodny chrześcijanin
bo jak chrześcijanin głodny to zły
... przepraszam, ale musiałem

[miłośniczka Faustyny]

Po mojemu - zły chrześcijanin, to głodny chrześcijanin
bo jak chrześcijanin głodny to zły
... przepraszam, ale musiałem

Ale można to potraktować metaforycznie i wtedy jest trafne. Jeśli brakuje czegoś ważnego, istotnego dla wiary, to jest to głód duszy, niespełnione pragnienie. Czyli, jak to pisze Sądzony: "Się zgadza".

[Dezerter]

No dobra, a tak poważniej to
słaby (bo zły mi nie pasuje) to chrześcijanin:
- bezobjawowy
- nieznający nauki Jezusa i apostołów
- zachowujący się jak by chrześcijaninem nie był
- niepraktykujący modlitwy własnej, kultu pod jakąkolwiek postacią,

[abi]

zły chrześcijanin to taki który uważa że msza w niedziele i święta,
i pójscie ze święconką i procesja na Bożecialo
i to mu wystarczy już

[CiekawaXO]

Dla mnie słaby chrześcijanin to taki, który nie wykonuje uczynków miłosierdzia. W skrócie-nie pomaga innym ludziom i zwierzętom.

[Andej]

Nie ma znaczenia, czy ktoś jest na poziomie wyłącznie przychodzenia tylko czasami do kościoła, czy czyni to codziennie. Nie ma znaczenie, ile rozumie, na ile powtarza wyuczone rytuały.
Chrześcijaninem jest ten, kto się stara być lepszym dziś, niż był wczoraj. Być dziś bliżej Boga, niż był wczoraj. Nie ma znaczenia stan obecny, ale toczy dąży do Boga. Czy się stara.
To może być ktoś, kto wczoraj pierwszy raz usłyszał o Jezusie i od teraz pragnie Go poznawać. Chrześcijanin to ten, który jest w drodze. Nie ważne, czy na samym początku tej drogi, czy na końcu. Nie ważne czy błądzi, tylko czy chce odnaleźć drogę. Nie ważne czy upada i jak często, ale to że się podnosi, aby iść do Boga.

Nie ma słabych i silnych. Nie ma prawdziwych i nieprawdziwych. Jeśli idzie do Boga to nim jest, jeśli się oddala (a kto stoi w miejscu, to się oddala), to nie jest chrześcijaninem.

[Arek]

Nie wiem, czy ten tytuł idealnie oddaje to, co mam na myśli. W razie potrzeby doprecyzuję, o co mi chodzi, w następnych postach.
Co cechuje "złego chrześcijanina"? Czy czujecie się "dobrymi chrześcijanami"? Czy w ogóle można wartościować w taki sposób - może to jest zbyt oceniające?
Zapraszam do dyskusji.

Co cechuje "złego chrześcijanina"?

To, że uważa siebie za idealnego człowieka.

[Abstract]

Zły chrześcijanin to ten który nie wie że do świętości dąży się drogą skromności, dlatego idzie drogą "dobrej" zazdrości

[Andej]

Zły chrześcijanin to ten który nie wie że do świętości dąży się drogą skromności, dlatego idzie drogą "dobrej" zazdrości

Cos zdanie niespójne logicznie. I wzajemnie sprzeczne. Dlatego pozwolę sobie złośliwie skomentować: хотел перднуть, а усрался.

[sądzony]

Nie wiem. Ja napiszę o sobie. Uważam, że moją słabością jest porównywanie się z innymi chrześcijanami. Szukam w nich i w sobie tego dzięki czemu mogę być od niech lepszy. To chyba pycha jest. Z drugiej strony bardzo przyglądam się ostatnio zdaniu św. Pawła, który do skrajności próbuje wskazać czym jest miłość:

"Wolałbym bowiem sam być pod klątwą, odłączonym od Chrystusa dla zbawienia braci moich (...)" Rz 9,3

I tutaj zgodzę się z @CiekawaXO, że chrześcijaństwo to uczynki miłosierdzia, z których, jak pisze mój jeden z ulubionych świętych, "u progu życia będziemy sądzeni". Też jestem w tym słaby.

Zły chrześcijanin we mnie jawi się pychą i czczym gadaniem o miłości.

[Andej]

Uważam, że moją słabością jest porównywanie się z innymi chrześcijanami.

Kiedyś też tak miałem. Aż sobie to uświadomiłem. Uświadomiłem sobie, że każdy na kogo patrzę jest zarówno ode mnie lepszy, jak tez gorszy. A także to, że to nie ja mam prawo do oceny porównawczej, ale wyłącznie Bóg. Czasem jeszcze przychodzi do głowy zuchwała myśl: Jeśli on będzie zbawiony, to co dopiero ja. Wywalę z głowy, spuszczam wodę. Odwracam się od takich myśli. Zamiast tego zazdroszczę pewnych cech, umiejętności, bo mobilizuje to do starania. Per aspera ad astra. Nie porównuję się z nikim. Ani chrześcijaninem, ani nikim innym. Choć pokusy przychodzą.

Szukam w nich i w sobie tego dzięki czemu mogę być od niech lepszy. To chyba pycha jest.

Obserwowanie bliźnich i naśladowanie czynionego przez nich dobra pychą na pewno nie jest. Jest raczej pokorą. I dążeniem do poprawy życia.

"Wolałbym bowiem sam być pod klątwą, odłączonym od Chrystusa dla zbawienia braci moich (...)" Rz 9,3

Dla mnie to nie ejst logiczne. Zadać ból Bogu po to, aby ktoś inny nie zadał? Zamiast brac na siebie karę, trzeba pomóc uniknąć jej innym.

Zły chrześcijanin we mnie jawi się pychą i czczym gadaniem o miłości.

Wkurza mnie to określenia "zły chrześcijanin". Chrześcijanin jest dobry albo nim nie jest. Nie ma złych chrześcijan. Ale są tacy, którzy są na początku drogi. Są niedoskonali, ułomnie, ale dobrzy bo dążą do dobra.
Któż z nas nie upada, nie popełnia grzechów czy niegodziwości? Każdemu się trafia. Jednemu częściej innemu rzadziej. Ale nikt nie jest bez grzechu.
Tu jest dość zerojedynkowe określenie. Tak jak z paleniem papierosów. Palaczem jest ten, kto pali. Nie ma znaczenie czy jeden papieros na dwa dni, czy dwie paczki dziennie. Ocena zerojedynkowa. Palisz albo nie palisz. Ilość nie jest ważna. Albo wcale, wtedy możesz powiedzieć, jestem niepalący. Albo musisz się przyznać do tego, że jednak jesteś palaczem.

[Morkej]

CS Lewis napisał, że: "Kiedy człowiek przyjmuje doktrynę chrześcijańską i żyje nią niegodnie, to o wiele sensowniej jest powiedzieć o nim, że jest złym chrześcijaninem, niż powiedzieć, że nie jest chrześcijaninem."

Czyli taki chrześcijanin jest po prostu gałęzią, która nie daje owoców. Coś na ten temat też jest w liście do św. Jakuba:
http://www.biblijni.pl/Jk,2,14-26

[Abstract]

@Andej to żart do @Viridiana ona wie o co chodzi.

[Paweł]

"Wolałbym bowiem sam być pod klątwą, odłączonym od Chrystusa dla zbawienia braci moich (...)" Rz 9,3

W Biblii Wujka tak jest to przetłumaczone:
Ja sam bowiem pragnąłem być odrzuconym od Chrystusa za braci moich, którzy są krewnymi moimi według ciała.
W Wulgacie jest tam słowo: "optabam", a w nowej Wulgacie jest już "optarem".
Czyli po staremu: Apostoł wolał, czy też chciał być (niegdyś!) odłączonym od Chrystusa za tych z którymi go łączyła wspólna krew,
a po nowemu: Apostoł nadal wyraża chęć, pragnienie bycia odłączonym od Chrystusa, a więc to pragnienie w nim nadal trwa.
Uważam, że to nowe tłumaczenie jest delikatnie rzecz ujmując: niefortunne.
Pragnienie własnego potępienia, aby tylko zbawił się ktoś inny jest bezrozumne.