Nie ma znaczenie, a jakim wieku. Tak jak nie ma znaczenia, czy nastąpiło się na gwóźdź, który przebił stopę w wieku lat 3, 10, 15 czy 20. Boli tak samo. Zagraża podobnie.
Ale autentyczne
Działo się to w podstawówce, gimnazjum. Kulminacja była właśnie w gimnazjum. Siedzi mocno, tak jak pisałem. Podejrzewam, że mogę mieć PTSD, więc to nie jest takie proste, żeby zapomnieć.
Nie da się zapomnieć. Ale ma się to nijak do przebaczenia. Bo nie da się przebaczyć tego, czego się nie pamięta. Chyba, że najpierw się przebaczyło, a potem zapomniało.
Trochę Cię rozumiem, też różnie u mnie bywało jeśli chodzi o relacje z rówieśnikami, nieraz było pod górkę, nieraz stałem pod ścianą jak odludek i czułem się odrzucony. Trochę mi dokuczano też. Z perspektywy czasu widzę jednak że pewne zachowania były spowodowane młodym wiekiem i brakiem dojrzałości itd. a trochę tym że jestem Aspie i byłem taki hmm z jednej strony barwny, a z drugiej dziwak, nie hamowałem się z różnymi zachowaniami typu okazywanie nudy, emocji itd. 
Teraz mam prawie 32 lata i do nikogo nie czuję żalu aczkolwiek nie zawsze tak było, może dojrzałem. A może to łaska Boża. Żal i uczucia które Tobą wstrząsają są naturalne i zrozumiałe. Jesteśmy ludźmi, osobami, które są wrażliwe i łatwo nas zranić. Pytasz o wybaczenie? Uważam że już samo to, że piszesz na forum to znak że jest Ci z tym źle i że chcesz wybaczyć. Gdyby tak nie było równie dobrze mógłbyś im złorzeczyć i nakręcać się w sposób destrukcyjny. Więc jestem zdania stary, że te rozterki świadczą o Tobie jak najlepiej. Myślę że nic na siłę, potrzebujesz czasu, poza tym nie musisz ich informować że im wybaczyłeś. Możesz im wybaczyć w swoim 
I najważniejsze: to że im wybaczysz, nie znaczy, że musisz ich lubić lub się z nimi spotykać.
Mnie koledzy w szkole zgwałcili...Bez_Pomysłu pisze: ↑2023-09-22, 18:50 Witam.
W czasach szkolnych byłem wyśmiewany i poniżany, co w dużej mierze jest przyczyną mojej obecnej sytuacji. Jak mam wybaczyć tym osobom, zwłaszcza że nikt mnie nie przeprosił?
Może się zdarzyć, że je spotkam na ulicy i przywitają się ze mną słownie. Nie chcę się im odpowiadać, czy mówić pierwszy np. do nauczycieli, którzy nie byli w porządku. To siedzi we mnie jak zadra. Chciałbym też w jakiś sposób zademonstrować, że pamiętam ich zachowanie i żeby nie myśleli, że wszystko dobrze wobec mnie robili.
Jak mam to pogodzić z życiem w wierze? Mam tak po prostu udawać, że nic się nie stało, chociaż się stało i do końca dni będę odczuwał tego skutki?
czesto ludzie sobie w ten sposób nadaja wartosc która im została krzywdą zabrana. To taka próba odbudowy tego co zostało zniszczone. Bezsensowna bo czlowiek ze skrepowanymi rekoma sam z bagienka sie nie wyciagnie.Arek pisze: ↑2023-10-04, 19:21 Powiem Wam, że jak patrzę na własną mamę, która płacze opowiadając jak została zraniona przez życie. To chce mi się płakać, że nie potrafi wybaczyć. Powiedziałem jej wiele o wybaczeniu, ale moja rola w tej kwestii jest już wyczerpana. Pozostaje modlitwa. Bo ile lat można dusić to w sobie i żyć czując się ofiarą. Rozumiem Ją, a nawet jej współczuję. Ale tak nie można. Tylko tyle chciałem powiedzieć.
W wymianie argumentów, nawet jak jest ostro, to chyba nikt nie liczy na wybaczenie, a bardziej na przekonanie o swojej racji. Chyba to miałeś na myślifaraon pisze: ↑2023-09-23, 22:40 A mianowicie, zauwazylem na forum ze niektorzy podczas ostrych dyskusji odbieraja odpowiedzi jako agresywne i pozbawione tego wybaczenia, ktorego by sie spodziewali od osoby tzw. Natchnionej Duchem Sw. jako czegos w rodzaju rozpoznania dzialania Ducha Sw.
Otoz nie istnieje cos co mozna by nazwac przebaczeniem czegos co ciagle trwa, czyli zlo obecne tu i teraz, w trakcie jego czynienia. A biorac pod uwage ze sa to dyskusje, a przynajmniej tak wielu uwaza, to jesli argumenty sa obrona przed tym czynieniem zla, to jakakolwiek by nie byla ta obrona, to nie bedzie i nie moze byc ona przebaczeniem, bo przebaczenie w trakcie obrony nie moze wystapic, bo zlo nie osiagnelo swojego skutku, choc widac efekty jego dzialania.
