Wiara i religia

[Arek]

Prawdopodobnie każdy wierzący w swoim życiu ma wewnętrzne pytanie w kwestii wiary i religi. Jak podejść do tego tematu, gdy jest tak wiele głosów za i przeciw? Wydaje mi się, że wiarę kształtuje religia. Więc przyjąć całość, część czy odrzucić? Oczywiście w tym temacie mam swój pogląd, który sprowadza się do stwierdzenia, że bez religii być może nie pogłębiałbym wiary.

Kiedyś religia była dla mnie czymś w rodzaju suchym przekazem bez głębszego sensu nadanym przez Tradycję, uproszczając. Dziś mam inną refleksję. Otóż taką, że religia wprowadziła mnie (przez automatyzm i zasadniczość) w poznawanie ducha wiary. Dziś jeśli ktoś mi mówi, że nie chodzi do Kościoła i nie prowadzą tam dzieci, bo dziecko samo wybierze jak dorośnie to niestety nie daje temu dziecku wyboru. Dlatego, że dziecko nie poznało tej drogi chodzenia do Kościoła, więc między czym, a czym ma wybrać? Jeśli ono zna tylko drogę bez Kościoła. Dlatego dziś jestem wdzięczny rodzicom, że pokazali mi także drogę do Kościoła i miałem prawdziwy wybór, co mam nadzieję owocuje i poznaję Boga w Jezusie Chrystusie.

Jakie są Wasze doświadczenia i opinie w kwestii relacji wiary i religi?

[krz30]

Hmm. A jaką definicję wiary i religii przyjmujesz?

[Arek]

Jestem w Kościele ale nasze wyobrażenia, czyli subiektywizm budują różne obrazy w kwestii wiary i religii, więc o to chodzi mi w dyskusji.

[Andej]

Prawdopodobnie ...

Prawdopodobnie pomieszane jest kilka kwestii. Nie tylko relacja religii do wiary. I vice versa.
Uważam, że:
Religia jest wiedzą. A wiara jest uznaniem czegoś za prawdę. Dobrze, gdy się uzupełniają.
Nauka religii nie jest nauką wiary. A nauka wiary nie jest nauką religii.
Starożytni mówili: Verba docent, exempla trahunt. Mają rację i dziś. Bo wiary nie da sie nauczyć inaczej, niż przez naśladownictwo. Inni starożytni mówili: Semen est sanguis christianorum. Tak jest. Ich przykład, zamiast odstraszać od wiary, stawał się zasiewem wiary dla innych, kolejnych pokoleń wyznawców.
Dzieci nie powinny być "prowadzane do kościoła". Powinny żyć w Kościele. Uczestnictwo w życiu Kościoła powinno być dla nich tym samym, co życie w rodzinie. A wiara taką sama potrzebą jak oddychanie. Bez nakazów, bez przymusu.
Teraz mam okazję do podziękowania Bogu za moich Rodziców. Za Mamę i Tatę, którzy nigdy nie "prowadzali: mnie, tylko chodzili ze mną tam, gdzie się sami udawali. Do znajomych i go kościoła. Dziękuję Mamie i Tacie za to, że nigdy nie przymuszali mnie do modlitwy, tylko sami modlili się dając przykład. Dziękuję Im za to, że do niczego mnie nie przymuszali, niczego nie nakazywali, tylko dawali przykład, jak żyć.

[krz30]

Ok. Mi zależało, żeby wydobyć, jak Ty pojmujesz wiarę, a jak religię.

Dla mnie, religia jest społecznym wyrazem wiary. To kult i wszystkie jego zasady. Prymat ma tu wiara, jest ważniejsza niż określona forma kultu. Ale wiara bez kultu jest jakaś wybrakowana.

Religia też porządkuje wiarę. Kult zaś przygotowuje i rozwija ją. Ale czasem moze nie spełnić swojej roli. Moze być wręcz rytualizmem pozbawionym wiary. Tak było długo w moim przypadku.

[Andej]

Ale czasem moze nie spełnić swojej roli. Moze być wręcz rytualizmem pozbawionym wiary. Tak było długo w moim przypadku.

Tego nie rozumiem. Wiem, że tak jest często. Obserwuję to. Ale nie rozumiem. Gdybym się znalazł w takiej sytuacji, to bym się totalnie zbuntował. Odrzuciłbym całą tę formę, jako pozbawioną treści.

[Arek]

Prawdopodobnie ...

Prawdopodobnie pomieszane jest kilka kwestii. Nie tylko relacja religii do wiary. I vice versa.
Uważam, że:
Religia jest wiedzą. A wiara jest uznaniem czegoś za prawdę. Dobrze, gdy się uzupełniają.
Nauka religii nie jest nauką wiary. A nauka wiary nie jest nauką religii.
Starożytni mówili: Verba docent, exempla trahunt. Mają rację i dziś. Bo wiary nie da sie nauczyć inaczej, niż przez naśladownictwo. Inni starożytni mówili: Semen est sanguis christianorum. Tak jest. Ich przykład, zamiast odstraszać od wiary, stawał się zasiewem wiary dla innych, kolejnych pokoleń wyznawców.
Dzieci nie powinny być "prowadzane do kościoła". Powinny żyć w Kościele. Uczestnictwo w życiu Kościoła powinno być dla nich tym samym, co życie w rodzinie. A wiara taką sama potrzebą jak oddychanie. Bez nakazów, bez przymusu.
Teraz mam okazję do podziękowania Bogu za moich Rodziców. Za Mamę i Tatę, którzy nigdy nie "prowadzali: mnie, tylko chodzili ze mną tam, gdzie się sami udawali. Do znajomych i go kościoła. Dziękuję Mamie i Tacie za to, że nigdy nie przymuszali mnie do modlitwy, tylko sami modlili się dając przykład. Dziękuję Im za to, że do niczego mnie nie przymuszali, niczego nie nakazywali, tylko dawali przykład, jak żyć.

Powinność, a rzeczywistość to są 2 różne światy. Idealizowanie może być drogą do doskonałości. Ja byłem prowadzany tak sądzę, bo nie pamiętam czy choćby raz wspólnie rodzinnie modliliśmy się np. na wieczornej modlitwie.
Andej być może w Twojej rodzinie było inaczej ale nie wszędzie tak jest.

[krz30]

Ale czasem moze nie spełnić swojej roli. Moze być wręcz rytualizmem pozbawionym wiary. Tak było długo w moim przypadku.

Tego nie rozumiem. Wiem, że tak jest często. Obserwuję to. Ale nie rozumiem. Gdybym się znalazł w takiej sytuacji, to bym się totalnie zbuntował. Odrzuciłbym całą tę formę, jako pozbawioną treści.

No i tak w pewnym momencie zrobiłem. Ale jako dziecko, nie masz za bardzo wyjścia

[Andej]

Wydaje mi się, że przypisywać komuś lub czemuś cechy doskonalsze od rzeczywistych (taka jest definicja idealizowania) jest utwierdzeniem się w potencjalnym błędzie. Choć, raczej przypadkowo, może prowadzić także do świętości.

[Arek]

Sądzę, że nie ma przypadków.

Choć spotkałem w życiu jeszcze przypadki rzeczownika

[Albertus]

Prawdopodobnie każdy wierzący w swoim życiu ma wewnętrzne pytanie w kwestii wiary i religi. Jak podejść do tego tematu, gdy jest tak wiele głosów za i przeciw? Wydaje mi się, że wiarę kształtuje religia. Więc przyjąć całość, część czy odrzucić? Oczywiście w tym temacie mam swój pogląd, który sprowadza się do stwierdzenia, że bez religii być może nie pogłębiałbym wiary.

Kiedyś religia była dla mnie czymś w rodzaju suchym przekazem bez głębszego sensu nadanym przez Tradycję, uproszczając. Dziś mam inną refleksję. Otóż taką, że religia wprowadziła mnie (przez automatyzm i zasadniczość) w poznawanie ducha wiary. Dziś jeśli ktoś mi mówi, że nie chodzi do Kościoła i nie prowadzą tam dzieci, bo dziecko samo wybierze jak dorośnie to niestety nie daje temu dziecku wyboru. Dlatego, że dziecko nie poznało tej drogi chodzenia do Kościoła, więc między czym, a czym ma wybrać? Jeśli ono zna tylko drogę bez Kościoła. Dlatego dziś jestem wdzięczny rodzicom, że pokazali mi także drogę do Kościoła i miałem prawdziwy wybór, co mam nadzieję owocuje i poznaję Boga w Jezusie Chrystusie.

Jakie są Wasze doświadczenia i opinie w kwestii relacji wiary i religi?

Niektórzy, szczególnie protestanci budują jakieś wymyślone i fałszywe przeciwstawienie wiary i religii a religia po prostu jest tym czym jest:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Religia

[Andej]

No i tak w pewnym momencie zrobiłem. Ale jako dziecko, nie masz za bardzo wyjścia

Z tego wynika, że nawet ta narzucana forma stała się fundamentem. Początkowo niezrozumiałym, ale będącym przyczynkiem podstawy. Ale ludzie myślący tak mają, że jeśli logicznie kombinują, to niezależnie od przesłanek, dochodzą do właściwych wniosków. Cieszę się, że miałeś ten punkt zaczepienia i możesz na nim budować swoją wiarę.

Sądzę, że nie ma przypadków.

Jeśli tak, to co znaczą słowa:

Idealizowanie może być drogą do doskonałości.

Albo moga prowadzić, albo nie. Chyba, że na myśli masz jakiś wałęsizm.

[Arek]

Mówiąc o idealizowanie mam na myśli postawy Świętych i mądrych ludzi, którzy są dla mnie wzorem do naśladowania. Świecą blaskiem Chrystusa.

Dla mnie nie ma przypadków. Dlatego, że jestem przekonany, że nad wszystkim czuwa Opatrzność Boża. Wszystko co się dzieje jest po coś i ma swój sens.
Człowiek się rodzi i z Ducha pochodzi, idzie przez życie w swej wolności i umiera dla tego samego Ducha Bożego. Nie ma drogi w życiu człowieka na której nie było by Boga. Ludzki umysł wymyśla wiele, ale prawda zawsze jest w Bogu.

[Dezerter]

Ok. Mi zależało, żeby wydobyć, jak Ty pojmujesz wiarę, a jak religię.

Dla mnie, religia jest społecznym wyrazem wiary. To kult i wszystkie jego zasady. Prymat ma tu wiara, jest ważniejsza niż określona forma kultu. Ale wiara bez kultu jest jakaś wybrakowana.

Religia też porządkuje wiarę. Kult zaś przygotowuje i rozwija ją. Ale czasem moze nie spełnić swojej roli. Moze być wręcz rytualizmem pozbawionym wiary. Tak było długo w moim przypadku.

To mi przypomniało Anthony de Mello, Śpiew ptaka
KOT PEWNEGO GURU
- Co wieczór, gdy guru zasiadał do odprawiania nabożeństwa, łaził tamtędy kot należący do aśramu, rozpraszając wiernych.
Dlatego guru polecił, by kota związywać podczas nabożeństwa.
Długo po śmierci guru nadal związywano kota w czasie wieczornego nabożeństwa,
a gdy kot w końcu umarł, sprowadzono do aśramu innego kota, aby móc go związywać w czasie wieczornego nabożeństwa.
Wieki później uczniowie guru pisali wielce uczone traktaty o istotnej roli kota w należytym odprawianiu nabożeństwa.


Dodano po 4 minutach 26 sekundach:
Dlatego ja zawsze sprawdzam jak było u źródeł

[Abstract]

Dziś jeśli ktoś mi mówi, że nie chodzi do Kościoła i nie prowadzą tam dzieci, bo dziecko samo wybierze jak dorośnie to niestety nie daje temu dziecku wyboru. Dlatego, że dziecko nie poznało tej drogi chodzenia do Kościoła, więc między czym, a czym ma wybrać?

Arku to wynikanie pod tezę. Ponieważ ktoś kto chodzi do Kościoła od dziecka musiałby mieć okres w którym by nie chodził żeby mógł wybrać. Nie musisz wypróbować abyś mógł wybierać. To ciągle od zarania dziejów załatwia cierpienie. Cierpienie zawsze prowadzi do refleksji, do zejścia na głębszy poziom świadomości, do weryfikacji i stopniowania wartości.

Dodano po 21 minutach 29 sekundach:

Wszystko co się dzieje jest po coś i ma swój sens.

Nie mogę się tutaj zgodzić. Modlimy się "bądź wola Twoja". Nie musielibyśmy się tak modlić jeśli ta wola ciągle miałaby miejsce. W ramach woli Boga leży nasza wolność. Ale owoce wolności czasami nie idą w parze z wolą Boga.
Nigdy nie znajdę sensu w ludobójstwach, morderstwach, gwałtach, pedofilii i aborcji itd, a to się ciągle dzieje. Zło nie ma sensu, a dzieje się.