inżynier pisze: ↑2023-12-24, 19:49 To zależy jeszcze jakiej śmierci.
Dalej filozoficznie. Jaką miałaby być śmierć, jeśli nie taką jak życie? To rzadko jest tak, jak z tzw. dobrym łotrem, który jednym wyznaniem w trakcie egzekucji uzyskał zapewnienie zbawienia. Uważam, że w człowieku musi tkwić dobro, aby wybrał zbawienie. Ten, kto jest wpatrzony w Boga, wybiera Boga.
A ten, kto przecie Bogu, też wybiera to, co uważa za najlepsze dla siebie. W każdym wypadku życie po śmieci jest wypadkowa życia biologicznego.
Wierzę w to, że dobry Bóg znajduje w każdym jakieś dobro, które umożliwia drogę przejścia przez czyściec.
Ale masz rację, że śmierć w przypadku nienawiści do Boga jest czymś strasznym. Wtedy, jest ona rzeczywistym i ostatecznym nieszczęściem. Bo jest przypieczętowaniem stanu nieodwołalnego. Na zawsze.
Ale zawsze śmierć jest wybawieniem z cierpień doczesnych. I przez pryzmat życia tych, których znam, uważam, że śmierć jest wybawieniem. Przejściem do wiecznego szczęścia i radości. Choć wyboistą drogą czyśćca. Ale pewnie prowadzącą do Boga.
inżynier pisze: ↑2023-12-24, 19:49 Przepraszam, że po wigilijnej wieczerzy to piszę, ale life bywa brutal. U moich krewnych jest żałoba, dopiero w piątek chowali ciotkę. Wujo został 9 dni temu wdowcem, a jego dzieci (dorosłe, tuż po 30-ce) straciły matkę.
Akurat i mnie w jakiś sposób to dotknęło. Jeden pogrzeb był 16 bm. A wczoraj, w trakcie wigilii telefon. Z info o smreki. 55 lat. Żona wyszła wczoraj do kościoła, gdy wróciła mąż fizycznie leżał na podłodze, choć jego dusza już spotkała się z Panem. Chwała panu, bo osobiście przywitał Jezusa. A dla pozostających rozpacz. Bo strata. Trudno inaczej. Trudno się cieszyć z czyjegoś szczęścia obcowania z Bogiem, gdy samemu odczuwa się stratę. Uczę się tego od czasu, gdy sam przeżywałem. Szczególnie, gdy miało to miejsce w tragicznym zdarzeniu. Ale też wtedy, gdy radosna nadzieje, nagle zmieniła się w rozpacz. A teraz sam tęsknię do spotkania z tymi osobami. I wierzę, że się spotkamy tam, dokąd staram się dojść. I żeby dojść dopóki mam siłę iść.
Wieczny odpoczynek racz dać Panie Twojemu wujowi. Proszę Boże, niech zbawienie będzie jego udziałem. I o to samo proszę dla s=wszystkich zmarłych teraz, ostatnio i przez cały czas od stworzenia świata.
Wszystko co piszę jest moim subiektywnym poglądem. Nigdy nie wypowiadam się w imieniu Kościoła. Moje wypowiedzi nie są autoryzowane przez Kościół.
Przepraszam, że tak obcesowo tutaj zawitałam i od razu przychodzę po prośbie, ale nie mam zbyt wiele czasu i siły na dyskusje. Napisanie tego posta to już dla mnie spory wysiłek. Z uwagi na mój stan, zbliżyłam się ostatnio do Boga i mój intelektualny agnostycyzm wypiera olśnienie wiary i obecność, odczuwanie Boga w moim (naszym?) świecie. Umieram dosyć powoli i zbieram pieniądze na mój pogrzeb. Nie jest to duża suma, ale niebawem będzie potrzebna. Gdyby ktoś chciał pomóc, z góry dziękuję, okazuję wdzięczność i gdybym mogła i miała możliwość, chciałabym się odwdzięczyć. 
wiec moze czasami warto dac innym szanse sie wykazac
