Adwent

[Jane]

Jeśli to nie zbyt osobiste, to co sprawiło że rok temu byłaś jeszcze zaangażowana religijnie, a w tym roku to już jest inna historia?

Nie chcę o tym pisać, ponieważ to i tak nic nie daje.

[Adam01]

No nie wiem, zależy chyba co i komu miało to dawać. Ale ok.

[kazik95]

[pom]

Mt, 2, 7-12

[Andej]

Szostak o tchórzostwie. O moim tchórzostwie. Żona każde, ja, pantoflarz, posłusznie pakuję się i wiozę ją do sklepu. Bo dla żony dziś wielkie święto. Nareszcie może w niedzielę robić zakupy. Już ponad rok, jak nie spotkało jej takie szczęście. Dziś ma okazje. Dziś musi. A pantoflarz wie, że źle robi. I idzie na ustępstwa. Dla świętego spokoju. Wstyd mi. Ale się nie odważę. Niech i ona ma swoją przyjemność. Swój kawałek szczęścia.

[Susanna]

Wstyd się przyznać ale też dziś byłam na zakupach w Pepco a na Mszy nie bo się kiepsko czułam (tak jakbym idąc na zakupy czuła się lepiej..)

[Arek]

No właśnie czy powinniśmy spełniać swoje zachcianki i swojego małżonka? Czy walka przez pryzmat miłości jest walką autentyczną tej miłości? Przerabiam to w swoim związku. I dochodzę do wniosku, że miłość to walka z przyzwyczajeniami, zachciankami i innymi przyjemnościami na zasadzie, a dlaczego by nie skoro mnie stać i życie jest zbyt krótkie, by sobie odmawiać. I pytanie jak zachować się, by nie sprzeniewierzyć się Bogu?

[sądzony]

No właśnie czy powinniśmy spełniać swoje zachcianki i swojego małżonka? Czy walka przez pryzmat miłości jest walką autentyczną tej miłości? Przerabiam to w swoim związku. I dochodzę do wniosku, że miłość to walka z przyzwyczajeniami, zachciankami i innymi przyjemnościami na zasadzie, a dlaczego by nie skoro mnie stać i życie jest zbyt krótkie, by sobie odmawiać. I pytanie jak zachować się, by nie sprzeniewierzyć się Bogu?

Nie wiem czy właściwie rozumiem to o co pytasz, ale za św. Janem od Krzyża i poniekąd św. Tomaszem podobnież jak wspomnienia w pamięci ograniczają udzielenie cnoty nadziei, zbytnie przywiązanie do myślenia ogranicza w rozumie cnotę wiary, tak uzależnienie od wolności w kontekście satysfakcji w decyzji "do" umniejsza wypełnienie woli cnotą miłości. Tak przynajmniej to rozumiem.

[Marek_Piotrowski]

No właśnie czy powinniśmy spełniać swoje zachcianki i swojego małżonka? Czy walka przez pryzmat miłości jest walką autentyczną tej miłości? Przerabiam to w swoim związku. I dochodzę do wniosku, że miłość to walka z przyzwyczajeniami, zachciankami i innymi przyjemnościami na zasadzie, a dlaczego by nie skoro mnie stać i życie jest zbyt krótkie, by sobie odmawiać. I pytanie jak zachować się, by nie sprzeniewierzyć się Bogu?

Nie jestem pewien, czy zrozumiałem. Czy miłość i przyjemność to antagonizm?

[sądzony]

Czy miłość i przyjemność to antagonizm?

Wydaje mi się, że może być i bardzo często jest.
Miłość jest z Boga, przyjemność ze świata zewnętrznego. Często przyjemnościami próbuje człowiek zaspokoić pragnienie bożej miłości.
Osobiście dla rozróżnienia używam słowa "radość", którą uważam poniekąd za łaskę będącą wynikiem miłości budowanej na relacji z Bogiem.
Przyjemność często jest wiążąca, rodzi pragnienia, pożądania, a nierzadko uzależnienia. Radość, moim zdaniem nie.

[INSTI]

No właśnie czy powinniśmy spełniać swoje zachcianki i swojego małżonka? Czy walka przez pryzmat miłości jest walką autentyczną tej miłości? Przerabiam to w swoim związku.

W małżeństwie są dwie osoby, choć zdarza się, że wygląda to tak, jakby była to tylko jedna osoba, bo druga staje się tworem syntetycznym jak z filmu "Surogaci" .

I dochodzę do wniosku, że miłość to walka z przyzwyczajeniami, zachciankami i innymi przyjemnościami na zasadzie, a dlaczego by nie skoro mnie stać i życie jest zbyt krótkie, by sobie odmawiać. I pytanie jak zachować się, by nie sprzeniewierzyć się Bogu?

Metodę osiągnięcia tego opracowano dawno, dawno temu, niezależnie od religii, nawet w odrębnych cywilizacjach, przy czym nie wszyscy mieli sposobność by to spisać, bowiem albo nie znano pisma albo pisma przepadły: https://pl.wikipedia.org/wiki/Sophrosyne

[pom]

Mt, 3, 13-17
Mt, 4, 1-11

[Andej]

Przykro mi Szostaku, ale popłynąłeś. Po pierwsze, brak związku chrztu i pustyni z sinusoida życia . Po drugi, życie to nie sinusoida.
Jezus. Najpierw chrzest. Symboliczne oczyszczenie (bo nie potrzebował) i objawienie (nam, nie miało to wewnętrznego wpływu na Niego). To raczej wskazówka dla nas, abyśmy przed ruszeniem w nieznany, niebezpieczny teren dobrze się przygotowali. Zahartowali. Oczyścili. Odrzucili wszelki balast utrudniający przeżycie. Przebycie drogi. Jezus nie miał górek i dołków. Nie grzeszył. Nie popadał w euforię ani samozadowolenie. Ani też w depresję. Nie miał te ż borderline.

Sinusoida. Wcale tak nie jest, jak życzy sobie tego Szostak. Owszem, są górki i dołki. Ale nie ma upajanie się samozadowoleniem. A jeśli jest, to jest to przegięciem. Zaprzeczeniem wiary. Depresje często towarzyszą. Ale po drodze są chody ruchome, są windy. Sakrament pojednania, to podróż rakietą do góry. Komunia święta, to skok na sam szczyt. Ze świadomością, że potem zaczyna się spadek. Falisty, sinusoidalny. Ale średnia, niestety, cały czas prowadzi w dół. Bywają okresy utrzymywania poziomu, mozolnego wspinanie się. Ale tąpnięcia w grzechu są nieuniknione. Im dalej od sakramentu, tym gorzej. Ale im gorzej, tym większe pragnienie powrotu. Winda - konfesjonał czeka. Stałe zaproszenie do Eucharystii nie traci ważności. A Bóg czeka. Z otwartymi ramionami. Z miłością. Czeka, by objąć i podrzucić do nieba. Na sam szczyt kolejnej górki.

[pom]

Mt, 25, 14-30
Łk, 19, 11-28

[Andej]

Tym razem odcinek zrozumiały i oczywisty. O wykorzystywaniu darów, które otrzymaliśmy od Boga. Była mowa o talentach. Szczególnych darach dla każdego człowieka. Specyficznych cechach, umiejętnościach, charyzmach. Ale Bóg każdemu z nas dał jeszcze jeden dar. Dar, bez którego nie moglibyśmy nic uczynić. Każdemu dał w innej ilości. Tak jak te biblijne talenty. I niemal każdy z nas, w jakimś stopniu marnuje te talenty.
Każdy z nas otrzymał czas. Czas na życie. Czas, który może my wykorzystać dla budowaniu dobra lub jego niszczenia. Czas na chwałę Boża, na pożytek ludzi, lub na ich szkodę, na bunt przeciw Bogu. Z wykorzystania tego daru będziemy rozliczani. Ile z niego poświęciliśmy na miłość? Ile konstruktywnie? Ile destruktywnie. A może chcieliśmy przeczekać. W jakimś letargu całe życie. Nie narażając się, nie wychylając. Jak leming, owczym pędem. Bezmyślnie powtarzać to, co co tłum robi. I dokąd niesie. Teraz głowa pełna zajętych rąk zakalcami, pierogami. Potem wigilia. Święta. Pełny brzuszek. Lenistwo. Może wtedy, zamiast kontemplować dolce far niente zastanowić się nad danym nam czasem. Na jego mnożenie nie mamy wpływu. Ale na jego jakość, już tak. Pomyślmy nad wykorzystaniem czasu do mnożenia talentów. Na chwałę Bożą, pożytek ludzi i dla naszego zbawienia.