Życie niekatolickie wierzącego i reakcje rodziny

[załamek]

Cześć. Mam 20 lat, studiuje, mieszkam z wierzącymi rodzicami. Jestem tu nowy, bo chciałem zapytać czy macie jakieś rady i prosic o waszą modlitwę. Więc mam dziewczynę, którą na prawdę kocham i zostaje u niej czasem na noc. Wiem że nie mogę chodzic do spowiedzi w tej sytuacji, bo to i tak po nic. Wrócę najszybciej jak dam rade, bo brakuje mi Boga. Problem w tym jak moje niechodzenie do komunii widzą moi rodzice, dziadkowie, a nawet ciotki. Niektórzy uwazają, że przesadzam i tak dalej. Czuje sie jakbym miał wypisane na czole swoje grzechy jak nie ide do komunii, czasem rodzina pokazuje mi niezadowolenie, komentuje, rozmawia o mnie. To przykre szczególnie podczas świąt i uroczystości rodzinnych, ale nie chcę korzystać z sakramentów jak nie mogę. Jak poradzić sobie z uwagami i roczarowaniem religijnej rodziny? Wiem żę najlepiej zerwać z grzechem, ale to nie jest proste. Jak to rozwiązac? Przeciez Bóg nie odrzuca nikogo, a ja chce wrócić, to tylko kwestia czasu, ale ta presja rodziny jest straszna i tylko zwiększa moje poczucie słabości

[Arek]

Cóż, że rodzina patrzy bokiem, że niespełniasz ich oczekiwań. Ale Bóg widzi wszystko takim jakie jest. Nie ma drogi na skróty. Szczera spowiedź i mocne postanowienie poprawy daje życie wieczne. Sam się potępiasz, pamiętaj to życie trwa krótko, ale tamto jest wieczne i to od nas zależy czy zasłużymy na Niebo czy piekło. Dziś to Twój wybór masz wolną wolę. Przyjemność przemija, cnoty trwają wiecznie. Czy warto dla chwili tracić wieczność? Odpowiedz już sobie sam.

Życzę byś zawsze wybierał drogę z Bogiem.

[załamek]

Nie chce być niegrzeczny i dziękuje Arku za twoją odpowiedź. We wszystkim masz rację, ale ja po pierwsze jak pisałem zamierzam wrócić, a po drugie wierzę w Boga miłosiernego. Nie mówie, że chcę nadużywać jego łaski, chodzi mi o to, że wierze, że będę mial kiedyś siłe sie pozbierać (najpóźniej od momentu ślubu) i że On mi wybaczy. On widzi, że tęsknie. Tak Boga rozumiem, chociaż wiem, że to co robie jest grzeszne, latego tez z przykrością ale nie korzystam z sakramentów. Modle sie tylko i proszę o sile

[wXlfX]

W wieku 20 lat przejmujesz się reakcjami rodziny na twoje niechodzenie do komunii? No daj ty spokój.

[Andy72]

że będę mial kiedyś siłe sie pozbierać (najpóźniej od momentu ślubu) i że On mi wybaczy. On widzi, że tęsknie. Tak Boga rozumiem, chociaż wiem, że to

Rozumiem, że to zostawanie na noc wiąże się ze współżyciem. Czy naprawdę nie możesz zastopować ?

[Flyweight]

Cześć. Mam 20 lat, studiuje, mieszkam z wierzącymi rodzicami. Jestem tu nowy, bo chciałem zapytać czy macie jakieś rady i prosic o waszą modlitwę. Więc mam dziewczynę, którą na prawdę kocham i zostaje u niej czasem na noc. Wiem że nie mogę chodzic do spowiedzi w tej sytuacji, bo to i tak po nic. Wrócę najszybciej jak dam rade, bo brakuje mi Boga. Problem w tym jak moje niechodzenie do komunii widzą moi rodzice, dziadkowie, a nawet ciotki. Niektórzy uwazają, że przesadzam i tak dalej. Czuje sie jakbym miał wypisane na czole swoje grzechy jak nie ide do komunii, czasem rodzina pokazuje mi niezadowolenie, komentuje, rozmawia o mnie. To przykre szczególnie podczas świąt i uroczystości rodzinnych, ale nie chcę korzystać z sakramentów jak nie mogę. Jak poradzić sobie z uwagami i roczarowaniem religijnej rodziny? Wiem żę najlepiej zerwać z grzechem, ale to nie jest proste. Jak to rozwiązac? Przeciez Bóg nie odrzuca nikogo, a ja chce wrócić, to tylko kwestia czasu, ale ta presja rodziny jest straszna i tylko zwiększa moje poczucie słabości

Słuchaj reakcje twojej rodziny to nie problem. Jak wspominasz jesteś wierzący ale zostajesz na noc u swojej dziewczyny (rozumiem że w celu lub nawet przy okazji nocowania odbywa się współżycie). Słuchaj nie ma innej drogi niż odejście od tego grzechu. Pomódl się żeby twoja rodzina ustała ale to nie jest największym problemem. Rozumiem że ciężko ci zerwać z grzechem i mi też było ciężko! I każdemu jest ciężko! I musisz się sam zdecydować że to jest ten czas kiedy musisz coś zrobić. Pomyśl czy naprawdę ten grzech jest warty twojej wiary. Powiedz sobie DOŚĆ i ja ci nie mówię że będzie prosto ha ja ci powiem inaczej! Będzie ciężko! Bardo ciężko! Ale musisz to zrobić. A wracając do rodziny to nie przejmuj się tym. Jesteś dorosły i nie powinieneś się tym przejmować. Natomiast jedyną drogą do rozwiązania tego jest żal za ten grzech i poprawa.

[Andej]

Wiem że nie mogę chodzic do spowiedzi w tej sytuacji, bo to i tak po nic.

Wprost przeciwnie. Nie tylko możesz, ale powinieneś, albo musisz.
Musisz odpowiedzieć sobie na pytanie: Kto jest Twoim Bogiem? Czy Bóg? Czy dziewczyna? Czy seks? Zdecyduj się, co jest ważniejsze?

Zupełnie nie przejmujesz się pogardą okazywaną Jezusowi, ale patrzysz na to, co myślą o Tobie najbliżsi.

Jak poradzić sobie z uwagami i roczarowaniem religijnej rodziny?

To wyjątkowo fałszywie postawiony problem. Odwrócenia kota ogonem. Wyobraź sobie, że poślizgnąłeś się w wpadłeś twarzą w kupę. Czym się wtedy prze przejmujesz? Będziesz chodzić tak umazany i martwił się, co ludzie, pomyślą? Czy raczej pójdziesz umyć się, wykąpać?

Wiem żę najlepiej zerwać z grzechem, ale to nie jest proste.

Podobnie mówię narkomani, pijacy, złodzieje. Najlepiej przestać, ale to takie trudne. Więc dalej ćpają, piją, kradną. Bo tak łatwiej. Przyjemniej.

Przeciez Bóg nie odrzuca nikogo, a ja chce wrócić, to tylko kwestia czasu, ale ta presja rodziny jest straszna i tylko zwiększa moje poczucie słabości

Nie kłam. Nie chcesz wracać. Chciałbyś, gdybyś nie musiał z niczego rezygnować. Chciałbyś, gdyby można było bez wysiłku. Ale nie chcesz. Tek kto chce, podejmuje decyzję. Walczy. Stara się.
Może powinieneś obrazić się na rodzinę, tak jak na Boga. I przestać przyjmować jedzenie, tak jak odmawiasz przyjmowania Najświętszego Sakramentu. Może powinieneś odważnie powiedzieć, że masz ich gdzieś, tak jak i Pana Boga. Bo Twoim bogiem jest seks z dziewczyną.

to tylko kwestia czasu,

To jest najgenialnieszy pomysł szatana. Masz jeszcze czas. Teraz jeszcze olewaj Boga, olewaj rodzinę. Masz czas. Postanów, że za rok się zmienisz. Albo za 10 lat. A może za 50? Pach. Pstryk. Czas się zatrzymał. Za późno. Bardzo mi przykro.

Jak to rozwiązac?

Z tego akurat, doskonale sobie zdajesz sprawę. Wiesz jak, ale nie chcesz. Bo jest fajnie.

[Andy72]

Wiadomo że to będzie trudne, ale przynajmniej walcz!
Z tego co piszesz chciałbyś do ostatniej chwili współżyć a potem prosto z mostu wejść w możliwość legalnego współżycia. Ale co z antykoncepcją? co gdy będą jakieś problemy i nici ze współżycia, co gdy przestanie ci się podobać itp.

[Dezerter]

Cześć. Mam 20 lat, studiuje, mieszkam z wierzącymi rodzicami. Jestem tu nowy, bo chciałem zapytać czy macie jakieś rady i prosic o waszą modlitwę. Więc mam dziewczynę, którą na prawdę kocham i zostaje u niej czasem na noc. Wiem że nie mogę chodzic do spowiedzi w tej sytuacji, bo to i tak po nic. Wrócę najszybciej jak dam rade, bo brakuje mi Boga. Problem w tym jak moje niechodzenie do komunii widzą moi rodzice, dziadkowie, a nawet ciotki. Niektórzy uwazają, że przesadzam i tak dalej. Czuje sie jakbym miał wypisane na czole swoje grzechy jak nie ide do komunii, czasem rodzina pokazuje mi niezadowolenie, komentuje, rozmawia o mnie. To przykre szczególnie podczas świąt i uroczystości rodzinnych, ale nie chcę korzystać z sakramentów jak nie mogę. Jak poradzić sobie z uwagami i roczarowaniem religijnej rodziny? Wiem żę najlepiej zerwać z grzechem, ale to nie jest proste. Jak to rozwiązac? Przeciez Bóg nie odrzuca nikogo, a ja chce wrócić, to tylko kwestia czasu, ale ta presja rodziny jest straszna i tylko zwiększa moje poczucie słabości

Najprostsza rada ożeń się
Inna, za którą mnie skrytykuje kilku forumowiczów, ale trudno -
z tego co piszesz chcesz żyć bez grzechu, chcesz chodzić do komunii, ale upadasz i zostajesz u dziewczyny na noc i z tego co rozumiem nie mieszkacie ze sobą - więc ja nie widzę twardych przeszkód przed
- porozmawianiem z dziewczyna jak jest, że pragniesz bliskości Boga tak mocno jak jej bliskości i że proponujesz jej wytrwanie w czystości, przynajmniej próbę wytrwania.
W takiej sytuacji idąc do spowiedzi możesz dostać rozgrzeszenie. Jeśli upadniesz i nie wytrwasz, to tak samo jak każdy z nas, wszyscy grzeszymy i onaniści i ci co zmieniają dziewczyny często i ci co zdradzają - wszyscy dostają rozgrzeszanie
Moim zdaniem ich sytuacja moralna nie jest wcale lepsza a wręcz w 2 przypadkach gorsza od twojej.
Reakcjami rodziny bym się wcale nie przejmował, jesteś dorosły i to ty odpowiadasz za swoje życie. Jednak jako ojciec czułbym porażkę, że nie tak cię wychowałem i swoje bym pewnie powiedział, tak samo ma do tego prawo i matka i dziadkowie i zrozum też ich.

[CiekawaXO]

Warunkiem spowiedzi jest postanowienie poprawy-ty chcesz i nie chcesz, jednocześnie. A nie że tylko nie chcesz tego robić.
Jakbyś nie chciał, to byś nie robił. Nikt cię nie zmusza.
Ożenek nie jest lekarstwem na grzech. Grzeszyłeś przed ślubem, nie umiesz żyć w czystości, będziesz grzeszył po ślubie: antykoncepcją, masturbacją, seksem oralnym-jest sporo tych grzechów.
Po co ci ożenek z osobą, która nie rozumie i nie szanuje twojej religii i nie pomaga ci wytrwać w czystości?

[krz30]

Witaj @załamek !

Jedyna droga jaką widzę to jednak zerwać z grzechem. To jest podstawowa i najważniejsza sprawa. Reszta się wtedy zacznie układać - po Bożej myśli. A to jest najlepsze, co może być, dla wszystkich.

Wspieram modlitwą!

[Marek_Piotrowski]

Nie chce być niegrzeczny i dziękuje Arku za twoją odpowiedź. We wszystkim masz rację, ale ja po pierwsze jak pisałem zamierzam wrócić

To co Cię powstrzymuje przed tym, by zrobić to teraz?
Czyżby to była postawa "teraz nagrzeszę, co poużywam to moje, a potem (jak to już nic nie będzie kosztowało, bo będę w związku małżeńskim i nie będę sie musiał wstrzymywać) się nawrócę i będę OK"?

a po drugie wierzę w Boga miłosiernego

Wiesz, jest taki grzech przeciw Duchowi Świętemu (czyli przeciw Łasce Bożej i nawróceniu):

1. grzeszyć zuchwale w nadziei miłosierdzia Bożego
(np. popełniam grzech ciężki mówiąc, że i tak pójdę do spowiedzi)

Boga przechytrzyć się nie da, nawet stosując taktykę "na miłosierdzie".

I jeszcze jedno: to podejście do Boga. To, co usiłujesz zrobić, to wyraz niewiary w to, że Jego rady (przykazania) to nie zabieranie czegoś fajnego, tylko najlepsze, co można zrobić dla siebie i swojego związku.