Św. Franciszek z Asyżu.

[Susanna]

Jan Bernardone urodził się w Asyżu we Włoszech, w 1182 roku w bogatej rodzinie kupieckiej.
Jego rodzice pragnęli by osiągnął stan szlachecki, nie szczędzili mu więc pieniędzy na kosztowne, wystawne uczty,
organizowane dla rówieśników.
Franciszek lubił muzykę i poezję. W 1202 roku wziął udział w wojnie między Asyżem a Perugią lecz zakończyło się
to dla niego niepowodzeniem oraz niewolą, przez rok przebywał w więzieniu gdzie osłabł i popadł w chorobę.
W 1205 roku został pasowany na rycerza i udał się na wojnę prowadzoną między Fryderykiem II a papieżem.
W tym czasie Bóg wyraźniej zaczął działać w życiu Franciszka. W Spoletto miał sen, w którym usłyszał wezwanie Boga. Powrócił więc
do Asyżu, tam postanowił zamienić bogate ubranie z żebrakiem i zaczął prosić przechodniów o jałmużnę.

Oddał się modlitwie i pokucie a to utwierdziło go że wybrał dobrą drogę.
Pewnego dnia w kościele św. Damiana usłyszał głos: "Franciszku, napraw mój Kościół".
Wezwanie zrozumiał dosłownie, więc zabrał się do odbudowy zrujnowanej świątyni. Zabrał więc z domu kawał
sukna by zdobyć fundusze na budowanie świątyni. Ojciec przez tę sytuację go wydziedziczył w obecności biskupa
by nadać temu charakter prawny.

Na placu publicznym, pośród zgromadzonego tłumu przechodniów i gapiów, rozegrała się dramatyczna scena
między ojcem a synem. Po decyzji ojca o wydziedziczeniu Franciszek zdjął z siebie ubranie, które kiedyś od niego dostał,
i nagi złożył mu je u stóp, mówiąc: "Kiedy wyrzekł się mnie ziemski ojciec, mam prawo Ciebie, Boże, odtąd wyłącznie nazywać Ojcem".

Od tego momentu Franciszek zapragnął żyć Ewangelią, zaczął odbudowywać zniszczone Kościoły, pokutować.
24.02.1208 roku, podczas czytania Ewangelii o rozesłaniu uczniów,
uderzyły go słowa: "Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski" (Mt 10, 10).
Odnalazł swoją drogę życia. Zrozumiał, że chodziło o budowę trudniejszą - odnowę Kościoła targanego
wewnętrznymi niepokojami i herezjami. Nie chcąc zostać uznanym za twórcę kolejnej grupy heretyków,
Franciszek spisał swoje propozycje życia ubogiego według rad Ewangelii i w 1209 r. wraz ze swymi braćmi udał się do Rzymu.
Papież Innocenty III zatwierdził jego regułę. Odtąd Franciszek i jego bracia nazywani byli braćmi mniejszymi.
Wrócili do Asyżu i osiedli przy kościele Matki Bożej Anielskiej, który stał się kolebką Zakonu.
Franciszkowy ideał życia przyjmowały również kobiety. Już dwa lata później, dzięki św. Klarze, która była wierną towarzyszką duchową św. Franciszka, powstał Zakon Ubogich Pań - klaryski.

18.03.1212 roku w Niedzielę Palmową Klara uczestniczyła we Mszy a później postanowiła uciec z domu i razem
ze swoją siostrą - Pacyfiką, udała się do Franciszka, który ściął jej włosy i nałożył habit z welonem.
Następnie Klara złożyła śluby posłuszeństwa Franciszkowi który tymczasowo zakwaterował ją u benedyktynek
w Bastii w Kościele św. Pawła.
Jej rodzina odnalazła ją w klasztorze, robiąc jej wyrzuty, lecz dziewczyna,
okazując ogoloną głowę, dała do zrozumienia, że nie zmieni decyzji. Po kilku dniach Franciszek przeniósł Klarę
do innego kościoła benedyktynek – św. Anioła di Panzo. Tam dołączyła także siostra Klary – Agnieszka,
a Franciszek dokonał jej obłóczyn. Po pewnym czasie do żeńskiej wspólnoty zaczęły dołączać również kolejne kobiety
(między innymi matka Klary – Ortolana), więc Franciszek przeniósł je do kościoła św. Damiana, który kiedyś odnowił.
Przygotował także dla nich zasady życia, które stały się podstawą dla klauzurowego zakonu klarysek.

W 1220 r. Franciszek wrócił do Italii. Na Boże Narodzenie 1223 r., podczas jednej ze swoich misyjnych wędrówek,
w Greccio zainscenizował religijny mimodram. W żłobie, przy którym stał wół i osioł, położył małe dziecko na sianie,
po czym odczytał fragment Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa i wygłosił homilię.
Inscenizacją owego "żywego obrazu" dał początek "żłóbkom", "jasełkom", teatrowi nowożytnemu w Europie.

14.09.1224 roku Jezus objawił się Franciszkowi podczas czterdziestodniowego postu, obdarzył go łaską stygmatów.
w ten sposób Franciszek, na dwa lata przed swą śmiercią, został pierwszym w historii Kościoła stygmatykiem.

3.10.1226 roku zmarł o zachodzie słońca w kościele Matki Bożej Anielskiej w Asyżu ponieważ surowa pokuta,
długie noce czuwania i trudy apostolstwa wyczerpały Franciszka, zachorował na oczy a leczenie nie
przynosiło skutków.

Kiedy umierał, prosił, by bracia zwlekli z niego odzienie i położyli go na ziemi. Rozkrzyżował przebite stygmatami ręce.
Odszedł z psalmem 141 na ustach, wcześniej wysłuchawszy Męki Pańskiej według św. Jana. W chwili śmierci miał 45 lat.
W dwa lata później
uroczyście kanonizował go Grzegorz IX.

Kondukt żałobny, przenosząc ciało Biedaczyny, zaniósł je do kościoła św. Damiana, aby Klara oraz jej siostry mogły się z nim pożegnać. Następnie ciało przeniesiono do kościoła San Giorgio, gdzie zostało pochowane. 25.05.1230 roku szczątki Franciszka zostały przeniesione i pochowane w świeżo zbudowanej bazylice św. Franciszka.


Źródło:
https://pl.wikipedia.org/wiki/Franciszek_z_Asy%C5%BCu

https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-04.php3