Nie chciałam zakładać nowego wątku. Chciałam skorzystać z istniejącego, ale nie wiem czy będzie odpowiedni. Mam pytanie natury duchowo-technicznej. Poznałam kogoś. Zależy mi na nim, ale miłość to jeszcze nie wydaje mi się. Może też warto wspomnieć, że to relacja internetowa z realną perspektywą spotkania. Choć silne przywiązanie. Za każdym razem, gdy pomyślę sobie o zakończeniu tej relacji chcę płakać. Na ten moment, byłabym jeszcze gotowa ją zakończyć.
Mam sporo obaw, że to skończy się krzywdą któregoś z nas. To wyrozumiały, spokojny i wrażliwy chłopak. Nie szukam w nim żadnych konkretnych cech. Uwielbiam jako człowieka.
Niejednokrotnie jednak próbowałam się z niej wycofywać z kilku przyczyn. Opiszę trochę.
1. Seks. Mam perspektywę grzechu niestety. Nie wyobrażam sobie czekać do ślubu nie ''testując'' się nawzajem. Może to brzmi okropnie. Mimo, że odczuwam popęd i często jest dla mnie problemem, to dla mnie mogłoby to nie istnieć. Mi byłoby wtedy prościej. Nie chcę za nic w świecie świadomie oddalać się od Boga, do którego tak naprawdę jeszcze się nie zbliżyłam do końca. Nie wydaje mi się, bym była nawrócona w zupełności. Borykam się z różnymi problemami.
Przez tę przyczynę, coraz częściej jestem skłonna wybrać wieczną samotność. Czasem mam wrażenie, że tak ma właśnie być. Przecież z każdym człowiekiem, będzie mnie prześladował ten sam problem. Na tym konkretnym człowieku mi zależy, bardzo. Wiem jak to jest żyć bez Boga i może lepiej byłoby dla nas dwojga, gdyby to zakończyć. Dla mojego zdrowia duchowego i jego szczęścia.
2. Tu przechodzę zgrabnie do drugiej przyczyny. Jego szczęście. Jestem osobą z problemami. Nie planowałam zupełnie tej relacji. I mam wrażenie, że mogę go bardziej zgnębić i mu zaszkodzić niż uszczęśliwić.
3. Wiara. Mimo to, że ja niewątpliwie bardziej się zagłębiłam w tematy, to mam go za lepszego człowieka od siebie. Pod wieloma, o ile nie każdym względem. Przyznałam się do wiary w Jezusa, bo w Boga to wierzy większość. Nie potrafią sprecyzować czy nazwać imieniem, jak ja wcześniej. On właśnie tak wierzy. Jego reakcja na moje wyznanie bardzo wyrozumiała, ale zamieciona pod dywan. I właściwie mi z tym wygodnie. Nie jestem na odpowiedniej pozycji do obrony wiary, czasem to muszę ją bronić przed samą sobą.
4. Beznadziejna sytuacja życiowa i poczucie bezsensu do kwestii związku. Mimo wiary, że Bóg zmierza ku naprawie mojego zdrowia duchowego i mam wrażenie poddawania się temu, to nadal jestem w krytycznej pozycji. Zaprowadziłam się w miejsce, z którego nie da się łatwo i szybko wydostać. Nie wiem jaka jest Boża wola. Modlę się o odpowiedź oraz działanie, zobowiązuję się na nie cierpliwie czekać. Gdybym wiedziała pomiędzy:
a} być sama
b) walczyć o to
bez wahania bym na to przystała na chwilę obecną. Pierwsze wiąże się z cierpieniem, a drugie z wysiłkiem i niepewnością. Możliwe, że Bóg mi coś rozjaśni przez Was. Mam ochotę od tego uciec, ale to może być moja szansa na... szczęście? Bycie blisko z kimś. Zastanawiam się czy to Bóg postawił go na mojej drodze czy nie. I nie jestem w stanie sama tego stwierdzić. Jedyne co się zadziało w kwestii znaków od Boga, to po modlitwie według planu czytania Biblii było: ''Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boga go stworzył; stworzył ich mężczyzną i kobietą.''. Jakoś mnie to nie poruszyło do końca. Nie panikuję, choć nie chcę nam robić nadziei.
Proszę o każdą opinię. Jeśli coś Wam się nasuwa, czego ja nie dostrzegam.
Dodano po 7 minutach 23 sekundach:
Przepraszam za błąd w pierwszym zdaniu. Chciałam napisać, że nie wiem czy byłby odpowiedni.
ile się już znacie? 2 miesiące? 2 lata? Jeśli bliżej 2 miesięcy to zdecydowanie nic poważnego jeszcze nie można powiedzieć.
