Świadectwa śmierci klinicznej

[Ewaaaa]

Z jednej strony "zazdroszczę, że to przeżyli" będzie złym określeniem z drugiej podziwiam, że dostąpili tej łaski.
Mnie po prostu ciężko żyć w obecnych czasach, powiedziałabym, że coraz ciężej. Nie odnajduję się w tej rzeczywistości. Bardzo mocno tęsknię za zmarłymi z rodziny, do tego stopnia, że często zastanawiam się "co u nich, czy widzą nas na ziemi , czy może mają takie życie TAM jak my , z tym, że bez bólu i cierpienia".
Idąc do pracy mam po drodze przedszkole, widuję te rozradowane dzieci i myślę sobie , że brakuje mi tej dziecięcej radości, beztroski. Te dzieci mają rodziców i czują bezpieczeństwo - widzę tam siebie sprzed lat, też czułam się bezpiecznie. Dopóki nie zaczęłam dorastać , nie zaczęłam dostrzegać, że się starzejemy, przestajemy domagać. Itd... przeraża mnie to wszystko. Czekam na wiosnę bo wtedy dostaję nowych sił.

[pom]

Czy przesłuchałaś całe świadectwo Glorii Polo?

Dodano po 9 minutach 35 sekundach:

Wybitnie silne świadectwo.

Im większe poznanie tym wyższa popżeczka ...