Św. Teresa od Jezusa.

[Susanna]

Teresa de Cepeda y Ahumada przyszła na świat 28.03.1515 r. w Hiszpanii. Pochodziła ze szlacheckiej i zamożnej rodziny zamieszkałej w Avila.
Miała dwie siostry i dziewięciu braci. Czytanie żywotów świętych aż tak rozbudziło jej wyobraźnię że w wieku7 lat postanowiła
uciec do Afryki żeby tam ponieść śmierć męczeńską z rąk Maurów. Udało jej się namówić do tego też młodszego brata, lecz ich wuj
odkrył ich plany i w porę oboje zawrócili do domu. Później kiedy podróż nie doszła do skutku, mała Tereska obrała sobie kącik w ogrodzie
jako pustelnię, by naśladować dawnych pokutników i pustelników.

Gdy miała 12 lat zmarła jej matka. Napisała o tym w swojej biografii:
"Gdy mi umarła matka... rozumiejąc wielkość straty, udałam się w swoim utrapieniu przed obraz Matki Bożej i rzewnie płacząc,
błagałam Ją, aby mi była matką. Prośba ta, choć z dziecinną prostotą uczyniona, nie była - zdaje mi się - daremną,
bo ile razy w potrzebie polecałam się tej wszechwładnej Pani, zawsze w sposób widoczny doznawałam jej pomocy".

W 1530 roku Teresa została oddana do internatu augustynek w Avila lecz ciężka choroba zmusiła ją do powrotu do domu.
Gdy jej zdrowie się polepszyło wstąpiła do klasztoru karmelitanek w tym samym mieście.
Siostry prowadziły życie na wzór wielkich pań. Przyjmowały liczne wizyty, a ich rozmowy były dalekie od ducha Ewangelii.
Już wtedy powstała w Teresie myśl o reformie. Złożyła śluby zakonne w roku 1537, ale nawrót poważnej choroby
zmusił ją do chwilowego opuszczenia klasztoru.
Jednak wróciła tam po roku. Niestety niemoc dosięgła ją po raz trzeci tak bardzo że Teresa była już bliska śmierci.

Wtedy - jak pisze w swych pismach - została uzdrowiona, dzięki wstawiennictwu św. Józefa.
Odtąd już zawsze wyróżniała się szczególnym nabożeństwem do tego świętego.
Podczas długich godzin samotności w chorobie zaczęło się jej życie mistyczne, zjednoczone z Bogiem.

Utalentowana i wrażliwa, odkryła, że modlitwa jest tajemniczą bramą, przez którą wchodzi się do "twierdzy wewnętrznej".
Mistyczka i wizjonerka, a jednocześnie osoba o umysłowości wielce rzeczowej i praktycznej.
W 1557 roku pewnego dnia, wpatrzona w obraz Jezusa ubiczowanego uznała że dotychczasowe ponad 20 lat spędzone w Karmelu
nie było życiem w pełni zakonnym. Zrozumiała także, że wolą Bożą jest nie tylko jej własne uświęcenie,
ale także uświęcenie jej współsióstr; że klasztor powinien być miejscem modlitwy i pokuty, a nie azylem dla wygodnych pań.

W tamtym czasie Teresa przeżywała szczyt przeżyć mistycznych o czym pisała w swych pismach;
W roku 1560 przeżyła wizję piekła. Wstrząsnęła ona nią do głębi, napełniła bojaźnią Bożą oraz zatroskaniem
o zbawienie grzeszników i duchem apostolskim ratowania dusz nieśmiertelnych.

Miała wyjątkowych kierowników duchowych:
św. Franciszka Borgiasza (1557) i św. Piotra z Alkantary (1560-1562), który właśnie dokonywał reformy w zakonie franciszkańskim.
W jej klasztorze zawrzało gdy siostry się dowiedziały że Teresa chce założyć nowy dom zakonny.
Wymuszono na prowincjonale aby odwołał zezwolenie. Teresę przeniesiono karnie do Toledo. Jednak nie zamierzała ustąpić.
Dzięki pomocy św. Piotra z Alkantary otrzymała od papieża Piusa IV breve, zezwalające na założenie domu pierwotnej obserwy.
W roku 1562 zakupiła skromną posiadłość w Avila, dokąd przeniosła się z czterema ochotniczkami.

W roku 1567 odwiedził Avila przełożony generalny karmelitów, Jan Chrzciciel de Rossi. Ze wzruszeniem wysłuchał wyznań Teresy
i dał jej ustne zatwierdzenie oraz zachętę, by zabrała się także do reformy zakonu męskiego.
W 1567 roku przybywało coraz więcej kandydatek więc Teresa założyła nowy klasztor w Medina del Campo.

Tam spotkała przyszłego św. Jana od Krzyża - 25-letniego neoprezbitera-karmelitę - o. Jana od św. Macieja.
On również bolał nad upadkiem obserwancji w swoim zakonie. Postanowili pomagać sobie w przeprowadzeniu reformy.
Bóg błogosławił reformie, gdyż mimo bardzo surowej reguły zgłaszało się coraz więcej kandydatek.
W roku 1568 powstały klasztory karmelitanek reformowanych w Malagon i w Valladolid, w roku 1569 w Toledo i w Pastrans,
w roku 1570 w Salamance, a w roku 1571 w Alba de Tormes. Z polecenia wizytatora apostolskiego Teresa została mianowana
przełożoną sióstr karmelitanek w Avila, w klasztorze w którym odbyła nowicjat i złożyła śluby.

Około 130 zakonnic przyjęło ją niechętnie i z lękiem jednak Teresa swoją dobrocią i delikatnością sprawiła
że i ten klasztor przyjął reformę. Pomógł jej w tym św. Jan od Krzyża.
Jednak nie wszystkie zakony przyjęły reformę, Siostry zmobilizowały do "obrony" wiele wpływowych osób.
W 1575 roku doszło do tego że zakazano Teresie tworzenia nowych klasztorów, nawet nałożono na nią
"areszt domowy" i zakazano opuszczać klasztor w Avila. Nasłano na nią inkwizycję która przebadała jej pisma
czy nie ma tam jakiejś herezji. Niczego nie znaleziono ale zakaz opuszczania klasztoru pozostał.

Utrzymano zakaz opuszczania klasztoru. W tym samym czasie prześladowanie i niezrozumienie dotknęło również
św. Jana od Krzyża, którego więziono i torturowano. Klasztor w Avila otrzymał polecenie wybrania nowej ksieni.
Kiedy siostry stawiły opór, 50 z nich zostało obłożonych klątwą kościelną. Jednak Teresa się nie załamała.
Pisała listy do władz duchownych i świeckich wszystkich instancji.
Dzięki możnym obrońcom zdołano przekonać króla i jego radę i dzieło reformy zostało uratowane.

W 1579 roku król wezwał nuncjusza papieskiego i polecił mu by anulował aby anulował wszystkie drastyczne zarządzenia
wydane względem reformatorów. Teresa i Jan od Krzyża odzyskali wolność.
Karmelici i karmelitanki zreformowani otrzymali osobnego przełożonego prowincji. Liczba wszystkich,
osobiście założonych przez Teresę domów, doszła do 15. Św. Jan od Krzyża zreformował 22 klasztory męskie.
Grzegorz XIII w roku 1580 zatwierdził nowe prowincje: karmelitów i karmelitanek bosych.

Teresa była doświadczana wieloma cierpieniami; trapiły ją różne choroby, gorączka i osłabienie.
Równie ciężkie były cierpienia duchowe, jak oschłości, skrupuły, osamotnienie. Wszystko to znosiła z heroicznym poddaniem się woli Bożej.

Odeszła do domu Pana 4.10.1582 roku w wieku 67 lat w karmelitańskim klasztorze w Alba de Tormes koło Salamanki.
Tam, w kościele Zwiastowania NMP, znajduje się jej grób. Została beatyfikowana w roku 1614 przez Pawła V
a kanonizował ją w roku 1622 Grzegorz XV.

27.09.1970 roku Paweł VI ogłosił ją doktorem Kościoła i nadał jej tytuł doktora mistycznego.
Do najważniejszych jej dzieł należą: Życie (1565), Sprawozdania duchowe (1560-1581), Droga doskonałości (1565-1568), Twierdza wewnętrzna (1577), Podniety miłości Bożej (1571-1575), Wołania duszy do Boga (1569), Księga fundacji (1573-1582) i inne pomniejsze.
Św. Teresa Wielka zostawiła po sobie także poezje i listy. Tych ostatnich było wiele. Do naszych czasów zachowało się 440 jej listów.

Źródło:
https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-15a.php3

[sądzony]

Polecam film:

[Susanna]