Czy faktycznie jest coś takiego jak uczucia religijne?

[Arek]

Czy wiara i ufność Bogu może być w uczuciach? Czy przez uczucia czasem na siłę nie szukamy Boga, którego w nich nie ma Go. W ostatnich latach jak mrówek jest różnego rodzaju uwielbień w postaci tańców, śpiewów czyli spektakli w których szuka się zetknięcia z Bogiem na zasadzie bazowania grą emocjami. Słowa i ich intonacja mają pobudzać do doznań czucia Boga. Czy to raczej nie przejaw działań diabelskich skupiających się na własnym ego. To raczej cisza, kontemplacja, pokora i zwalczanie w sobie grzechu prowadzi do Boga. Jawi mi się dzisiejsze uwielbienie z amfiteatrem na którego scenie występują aktorzy, a na widowni rządni emocji widzowie klaszczacy i żądający jeszcze większych emocji. Ostatnie Dni Młodzieży z Biskupem Rysiem są dobrym przykładem wielkiej uczty opartej na uczuciach religijnych, być może tylko dla mnie.

[Praktyk]

Dla mnie to działa tak :

Ja + Bóg -> radość

najczęściej:
Ja + radość -> Ja + radość

ale czasem:
Ja + (Inni i ich radość z Boga) - > Ja zastanawiający się z czego się tak cieszą

i czasem:
Ja zastanawiający się z czego się tak cieszą - > Ja wracający do prawdy i jedności z Bogiem


gorzej jeśli:
(Inni i ich radość z Boga) to jednak tylko inni i ich radość,
wtedy tak sobie tylko tańcujemy i się śmiejemy w tematyce religijnej


Ale nie da się wykluczyć, że i w takich eventach dzieją się dobre rzeczy

[Arek]

Nie da się wykluczyć ale jest jakiś niesmak sedna czym jest ten nasz katolicyzm. I czy faktycznie nie jest tu zawarty błąd teologiczny.

[Petro]

Wydaje mi się, że "uczucia religijne" to bardziej pojęcie z zakresu polskiego prawodawstwa. W polskim prawie używa się wyrażenia "obraza uczuć religijnych" (art. 196 KK) jako wyrażenia neutralnego światopoglądowo, zamiast dawnego "bluźnierstwa". Podobne wyrażenie tak na szybko znalazłem w hiszpańskim kodeksie karnym z 1995 r. (art. 525 "los sentimentos de los miembros de una confesión religiosa").
Prawnej definicji pojęcia "uczucia religijne" nie znalazłem (choć samo pojęcie przypomina trochę filozofię immanentyzmu religijnego), można przypuszczać, że odwołuje się ono do jakiegoś "potocznego rozumienia". Być może ostatecznym jego źródłem są pewne nurty filozoficzne z przełomu wieków XIX i XX, które Pius X wspominał w encyklice "Pascendi Dominici gregis". Te nurty filozoficzne istotnie redukowały wszelkie doświadczenie religijne do uczuć ludzkich - i niejednokrotnie nazywały je "uczuciami religijnymi" (Pius X wiele razy powtórzył to sformułowanie "sensus religiosi"). I być może z takich prądów myślowych "uczucia religijne" przeszły do powszechnego użycia, aczkolwiek - sam zaznaczam - jest to wyrażenie roszczące sobie prawo do neutralności światopoglądowej i w Polsce obecnie używa się go najczęściej w kontekście egzekwowania przepisów dotyczących obrazy uczuć religijnych.

[sądzony]

Czy wiara i ufność Bogu może być w uczuciach? Czy przez uczucia czasem na siłę nie szukamy Boga, którego w nich nie ma Go. W ostatnich latach jak mrówek jest różnego rodzaju uwielbień w postaci tańców, śpiewów czyli spektakli w których szuka się zetknięcia z Bogiem na zasadzie bazowania grą emocjami. Słowa i ich intonacja mają pobudzać do doznań czucia Boga. Czy to raczej nie przejaw działań diabelskich skupiających się na własnym ego. To raczej cisza, kontemplacja, pokora i zwalczanie w sobie grzechu prowadzi do Boga. Jawi mi się dzisiejsze uwielbienie z amfiteatrem na którego scenie występują aktorzy, a na widowni rządni emocji widzowie klaszczacy i żądający jeszcze większych emocji. Ostatnie Dni Młodzieży z Biskupem Rysiem są dobrym przykładem wielkiej uczty opartej na uczuciach religijnych, być może tylko dla mnie.

Wydaje mi się, że eremita czy hezychista mógłby odnaleźć podobne wątpliwości w Twojej pobożności.

[Arek]

Czy wiara i ufność Bogu może być w uczuciach? Czy przez uczucia czasem na siłę nie szukamy Boga, którego w nich nie ma Go. W ostatnich latach jak mrówek jest różnego rodzaju uwielbień w postaci tańców, śpiewów czyli spektakli w których szuka się zetknięcia z Bogiem na zasadzie bazowania grą emocjami. Słowa i ich intonacja mają pobudzać do doznań czucia Boga. Czy to raczej nie przejaw działań diabelskich skupiających się na własnym ego. To raczej cisza, kontemplacja, pokora i zwalczanie w sobie grzechu prowadzi do Boga. Jawi mi się dzisiejsze uwielbienie z amfiteatrem na którego scenie występują aktorzy, a na widowni rządni emocji widzowie klaszczacy i żądający jeszcze większych emocji. Ostatnie Dni Młodzieży z Biskupem Rysiem są dobrym przykładem wielkiej uczty opartej na uczuciach religijnych, być może tylko dla mnie.

Wydaje mi się, że eremita czy hezychista mógłby odnaleźć podobne wątpliwości w Twojej pobożności.

Chyba chodziło Ci o hezychastę? Mówię o poprawności słowa.

[sądzony]

Tak, bardzo możliwe, że tak to się odmienia "hezychastę".

[JaPa]

Czy wiara i ufność Bogu może być w uczuciach?

Wiara i zaufanie to nie uczucia, ani emocje.

[Arek]

Czy wiara i ufność Bogu może być w uczuciach?

Wiara i zaufanie to nie uczucia, ani emocje.

Zgadzam się.