Dzieje Apostolskie 13

[Dezerter]

Pierwsza świadoma i przygotowana misja ewangelizacyjna do pogan - Barnaba i Paweł ruszają i to dzięki nim i ich następcom wiara w Jezusa dotarła kiedyś do Polski - zobaczmy jakie były początki


(1) W Antiochii, w tamtejszym Kościele, prorokami i nauczycielami byli: Barnaba i Szymon Niger, Lucjusz z Cyreny, Manahen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł. (2) Gdy pełnili służbę Pańską, powiedział Duch Święty: Wyznaczcie mi Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem. (3) Wtedy po modlitwie i poście oraz nałożeniu rąk odesłali ich.
(4) Ci więc wysłani przez Ducha Świętego, udali się do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. (5) Po przybyciu do Salaminy zaczęli w synagogach żydowskich głosić słowo Boże. Do pomocy mieli tam Jana.
(6) Gdy przeszli całą wyspę aż do Pafos, spotkali tam pewnego maga, fałszywego proroka żydowskiego imieniem Bar Jezus, (7) który należał do otoczenia prokonsula Sergiusza Paulusa, człowieka mądrego. Wezwał on Barnabę i Szawła, bo pragnął posłuchać słowa Bożego. (8) Przeciwstawił się im Elymas - mag - to bowiem oznacza jego imię, i usiłował odwieść prokonsula od wiary. (9) Szaweł zaś, zwany Pawłem, pełen Ducha Świętego, przenikliwie spojrzał na niego i powiedział: (10) Ty synu diabelski, pełen podstępu i wszelkiej podłości, wrogu wszystkiego, co prawe, czyż nie przestaniesz wykrzywiać prostych dróg Pańskich? (11) Dotknie cię teraz ręka Pańska: na jakiś czas zostaniesz ślepy i słońca nie ujrzysz. Wtem nagle ogarnął go mrok i ciemności, chodził w koło i szukał kogoś, kto by go za rękę prowadził. (12) Patrząc na to prokonsul uwierzył i był głęboko przejęty nauką Pańską.
(13) Paweł ze swoim otoczeniem odpłynął z Pafos i przybył do Perge w Pamfilii. Jan natomiast odłączył się od nich i wrócił do Jerozolimy.
(14) Następnie opuścili Perge, przybyli do Antiochii Pizydyjskiej, gdzie w dzień szabatu udali się do synagogi i usiedli. (15) Kiedy przeczytano urywek z Prawa i Proroków, przełożeni synagogi zwrócili się do nich: Bracia! Jeśli chcecie przekazać jakieś słowo pociechy ludowi - mówcie.
(16) Na to wstał Paweł, dał znak ręką i przemówił: Izraelici i bojący się Boga, słuchajcie!
(17) Bóg Izraela - tego właśnie ludu - wybrał ojców naszych i wywyższył ten lud w czasie pobytu na obczyźnie w ziemi egipskiej, On też wywiódł go z tej ziemi swym potężnym ramieniem, (18) a przez czterdzieści lat znosił ich cierpliwie na pustyni; (19) wyniszczył siedem szczepów w ziemi Kanaan, a mniej więcej po czterystu pięćdziesięciu latach (20) oddał im na własność ich ziemię; następnie dał im sędziów aż do proroka Samuela. (21) Potem zażądali króla i dał im Bóg na czterdzieści lat Saula, syna Cisa, człowieka z pokolenia Beniamina. (22) A gdy go odrzucili, powołał im na króla Dawida, któremu wystawił takie świadectwo: Znalazłem Dawida, syna Jessego, człowieka według serca mego, który spełni we wszystkim moją wolę. (23) Z tego to właśnie pokolenia, zgodnie z obietnicą, wyprowadził Izraelowi Zbawcę Jezusa, (24) którego przyjście poprzedziło głoszenie przez Jana chrztu nawrócenia dla całego ludu izraelskiego. (25) A gdy Jan wypełnił swoją misję, powiedział: Nie jestem tym, za kogo mnie uważacie, ale za mną idzie Ten, któremu nie jestem godzien rozwiązać obuwia na Jego nogach. (26) Bracia, synowie pokolenia Abrahama i ci spośród was, którzy się Boga boją! Nam zostało przekazane słowo zbawienia, (27) które mieszkańcy Jerozolimy i ich przełożeni odrzucili. A skazując Jezusa, wypełnili słowa proroków, czytane w każdy szabat. (28) Choć nie znaleźli niczego, czym zasługiwałby na śmierć, zażądali od Piłata, aby Go zgładził. (29) Gdy wykonali to wszystko, co o Nim zostało napisane, zdjęli Go z drzewa krzyża i złożyli w grobie, (30) ale Bóg wskrzesił Go z martwych. (31) Przez wiele dni ukazywał się tym, którzy z Nim przyszli z Galilei do Jerozolimy, oni to teraz są świadkami wobec ludzi. (32) A my zwiastujemy wam dobrą nowinę obiecaną ojcom, (33) którą wobec nas, ich dzieci, Bóg wypełnił, wskrzeszając Jezusa, jak to zostało napisane w drugim psalmie: Tyś Synem moim, Ja Ciebie dziś zrodziłem. (34) A że Go wskrzesił z martwych, aby już więcej nie uległ rozkładowi, tak to zapowiedział: Wypełnię obietnicę daną Dawidowi, w którą wierzyć należało. (35) Dlatego to na innym miejscu mówi: Nie pozwolisz, aby święty Twój uległ zniszczeniu. (36) Dawid bowiem, wypełniwszy za życia swego wolę Bożą, umarł. Został złożony przy swoich ojcach i uległ rozkładowi. (37) Ten zaś, którego Bóg wskrzesił, nie uległ rozkładowi. (38) Bracia, bądźcie więc przekonani, że to przez Niego głosi się wam odpuszczenie tych wszystkich grzechów, których nie mogło usprawiedliwić Prawo Mojżeszowe, (39) bo w Nim właśnie każdy, kto wierzy, dostępuje usprawiedliwienia. (40) Uważajcie więc, aby na was nie sprawdziła się przepowiednia proroków: (41) Wy, którzy pogardzacie, spójrzcie, podziwiajcie i przepadnijcie, bo ja dokonuję dzieła za dni waszych, takiego dzieła, w które byście nie uwierzyli, gdyby wam ktoś opowiadał.
(42) Rozchodzący się prosili, by w następny szabat przemawiali do nich na ten sam temat. (43) Po rozejściu się zebranych wielu Żydów i pobożnych prozelitów towarzyszyło dalej Pawłowi i Barnabie, którzy rozmawiając z nimi, starali się ich zachęcać do wytrwania w łasce Bożej. (44) W następny zaś szabat zebrało się już prawie całe miasto, aby słuchać słowa Bożego. (45) Na widok tłumów zazdrość ogarnęła Żydów, którzy rzucając bluźnierstwa, sprzeciwiali się słowom Pawła. (46) Na to Paweł i Barnaba otwarcie odpowiedzieli:
To wam najpierw powinno być głoszone słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie, sami uważacie się za niegodnych życia wiecznego, dlatego zwracamy się do pogan. (47) Tak bowiem nam Pan polecił: Powołałem cię, byś był światłością dla pogan i zaniósł zbawienie aż po krańce ziemi. (48) Słysząc to poganie cieszyli się wysławiając słowo Pańskie, a uwierzyli ci, którzy zostali powołani do życia wiecznego, (49) i słowo Pańskie rozchodziło się po całej okolicy. (50) Tymczasem Żydzi podburzyli pobożne a wpływowe kobiety oraz wybitne osobistości w mieście, zaczęli prześladować Pawła i Barnabę, wyrzucając ich poza swoje granice. (51) Wtedy, strząsając na nich proch ze swoich nóg, udali się do Ikonium, (52) a uczniowie pozostali pełni radości i Ducha Świętego.

[Dezerter]

Na początku zadam pytanie @Tek de Cart - kto był biskupem w Antiochii w czasach opisywanych w rozdziale 13

Dodano po 23 minutach :
mapa

[Dezerter]

Tek nie odpowiada, więc ja stawiam tezę, że wówczas nie było jeszcze biskupa w Antiochii, w wersecie 1 mamy przykład na to, że w pierwotnym Kościele, zanim ukształtowała się władza biskupów, to wspólnotą kierowała rada starszych - patrz w. 1 - czyli nauczyciele i prorocy moim zdaniem koniecznie trzeba dołączyć tu ewangelistów, czyli tych, którzy owe wspólnoty tworzyli, zakładali, zapewne też ustanawiali starszych. Na poparcie tego, prócz opinii historyków Kościoła, mam też ten cytat z Rozdziału 11:
pośpieszy z pomocą braciom, mieszkającym w Judei. 30 Tak też zrobili, wysyłając [jałmużnę] starszym przez Barnabę i Szawła.
Zauważcie, że nawet w Jerozolimie nie ma mowy o biskupie.
(2) Gdy pełnili służbę Pańską, powiedział Duch Święty - co to za służba Boża, dość nijakie tłumaczenie, zobaczmy inne
2 Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli,
2 Jednego razu kiedy wielbili Pana i pościli
Duch przemówił kolejny raz w tych okolicznościach - warte zauważenia i zapamiętania i naśladowania szczególnie dla charyzmatyków, albo osób oczekujących rady Ducha św w jakiejś sprawie.

Duch wyraźnie kieruje wspólnotą w Antiochii i nakazuje - wyznaczcie mi Barnabę i Pawła, a oni posłusznie po uczynieniu postu nałożyli na nich ręce posyłając w imieniu Kościoła na pierwszą zorganizowaną i świadomą misję ewangelizacyjną do pogan - zabrali ze sobą Jana (Marka Ewangelistę).
Jednak stare przyzwyczajenia były silniejsze i głoszenie do pogan zaczęli gdzie? ... w Synagodze
wersety 9-12 opisują konfrontację mocy, jak niektórzy nazywają walkę duchową, w tym przypadku Pawła z czarnoksiężnikiem.
Docierają też do Antiochii ale Pizydyjskiej i tam w szabat w synagodze, po czytaniach z Tory i proroków zostali goście (co było w zwyczaju) poproszeni przez miejscowych o wygłoszenie kazania/słowo pociechy/zachęty /napomnienia
wstał Paweł i przemówił ...

[Dezerter]

Widzimy, że Paweł zaczyna wysuwać się na pierwsze miejsce w głoszeniu - z początku jest to typowe, już nam znane, wyznanie wiary judaizmu, z którego Paweł płynnie przechodzi, do głoszenia Jezusa Zbawiciela/Wyzwoliciela, który zmartwychwstał, ukazywał się jego uczniom i oni są jego świadkami. A żeby nie myśleli, że mówi to od siebie i że nie głosi jakiejś obcej żydom nauki, to okrasił swoje wystąpienie wieloma cytatami z Pisma. Ciekaw jestem jaka była reakcja sali na te słowa (38) Bracia, bądźcie więc przekonani, że to przez Niego głosi się wam odpuszczenie tych wszystkich grzechów, których nie mogło usprawiedliwić Prawo Mojżeszowe, (39) bo w Nim właśnie każdy, kto wierzy, dostępuje usprawiedliwienia., bo to już chrześcijaństwo w czystej postaci, w judaizmie tylko Bóg może odpuszczać grzechy. Podane jest to w sposób grzeczny i kulturalny, a nie tak jak na początku, gdy po swych przemowach Paweł musiał uciekać - zobaczmy ile się nauczył od Barnaby i innych, skoro reakcja sali była taka:
(42) Rozchodzący się prosili, by w następny szabat przemawiali do nich na ten sam temat.
W następny szabat pół miasta przyszło posłuchać Pawła i Barnaby, którzy (jak ich znam) przez cały tydzień ewangelizowali, uzdrawiali i egzorcyzmowali. Żydzi jednak nie byli zadowoleni z obecności pogan i głoszenia im Dobrej Nowiny, więc rzucając bluźnierstwa, sprzeciwiali się słowom Pawła. (46) Na to Paweł i Barnaba otwarcie odpowiedzieli:
To wam najpierw powinno być głoszone słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie, sami uważacie się za niegodnych życia wiecznego, dlatego zwracamy się do pogan. (47) Tak bowiem nam Pan polecił:
Poganie byli uradowani, natomiast żydzi podburzyli przywódców miasta i wyrzucili naszych Ewangelizatorów za bramy miasta, ... poszli więc do następnego
Ale i w tej Antiochii zostali już uczniowie i powstała wspólnota zbawionych , których przepełniała radość i Duch św - byli więc już ochrzczeni i napełnieni Duchem św.
Zwracm uwagę tradycjonalistom na padający już któryś raz wyraz "radość', która charakteryzowała pierwsze wspólnoty chrześcijańskie

[marcin]

Wypadalo by opisac ta radosc, czym sie ona charakteryzowala i czym roznila od wesolkowatosci.

[Dezerter]

Ty się znasz na wesołkowatości, więc opisz
Ja jako charyzmatyk znam się na radości i dlatego rozpoznałem ten opis z Dziejów jako to sam zachowanie, bo okoliczności dokładnie takie same

[marcin]

Wiec opisz ta radosc?
Bo wlasnie o to pytalem a nie o wesolkowatosc.

[Pytający]

A to nie było tak, że określenia episkopos,[nadzorca] i prezbiter [starszy] w zasadzie oznacza jednych i tych samych przełożonych gmin chrześcijańskich. Dwie nazwy tych samych osób, tylko inne?

[Dezerter]

A to nie było tak, że określenia episkopos,[nadzorca] i prezbiter [starszy] w zasadzie oznacza jednych i tych samych przełożonych gmin chrześcijańskich. Dwie nazwy tych samych osób, tylko inne?

Świetny pomysł dla osób, które nie uznają i w swojej denominacji nie mają biskupów
Na razie do rozdziału 13 nie padło słowo Episkopos- poprawcie mnie jak się mylę
Były wspólnoty, gdzie był tylko biskup i diakon - bodajże Syria, Babilonia
były takie , gdzie były wszystkie trzy poziomy kapłaństwa
a były takie gdzie nie było diakonów tylko biskup i prezbiter
były takie gdzie był tylko biskup (biskupi wiejscy, gdzieś na Zachodzie bodajże)
Już od początku II wieku wszędzie jednak byli biskupi, w jednych krainach to byli już monarchiczni zasiadający na tronach biskupi pełni władzy i majestatu, a w innych skromni słudzy sług Pana.
Jednak nie odlatujmy za daleko od treści wątku
- Przemku zapraszam do dopowiedzenia tego co pominąłem, ubogać nas swoim innym zrozumieniem dziejów pierwotnego Kościoła, bo na tym etapie, to też twój Kościół
- mile widziana każda wypowiedź pozbawiona konfrontacyjnego tonu i treści. Wspólnie poznajemy jak sprawy się miały w pierwotnym Kościele.
Na razie ja widzę:
- jedność, pomimo różnorodności i niesamowitych zmian i ciągłych nowości
- kierowanie Kościołem przez Ducha św., połączone z pełnym posłuszeństwem Piotra, Pawła, Barnaby, Ananiasza, Korneliusza itd

[Dezerter]

Krótki film dokumentalny, który pokazuje jak mogła wyglądać podróż Barnaby i Pawła
Dla tych co nie lubią czytać

Paweł z Tarsu - 5. Do żydów i do pogan

[Pytający]

A to nie było tak, że określenia episkopos,[nadzorca] i prezbiter [starszy] w zasadzie oznacza jednych i tych samych przełożonych gmin chrześcijańskich. Dwie nazwy tych samych osób, tylko inne?

Świetny pomysł dla osób, które nie uznają i w swojej denominacji nie mają biskupów
Na razie do rozdziału 13 nie padło słowo Episkopos- poprawcie mnie jak się mylę
Były wspólnoty, gdzie był tylko biskup i diakon - bodajże Syria, Babilonia
były takie , gdzie były wszystkie trzy poziomy kapłaństwa
a były takie gdzie nie było diakonów tylko biskup i prezbiter
były takie gdzie był tylko biskup (biskupi wiejscy, gdzieś na Zachodzie bodajże)
Już od początku II wieku wszędzie jednak byli biskupi, w jednych krainach to byli już monarchiczni zasiadający na tronach biskupi pełni władzy i majestatu, a w innych skromni słudzy sług Pana.
Jednak nie odlatujmy za daleko od treści wątku
- Przemku zapraszam do dopowiedzenia tego co pominąłem, ubogać nas swoim innym zrozumieniem dziejów pierwotnego Kościoła, bo na tym etapie, to też twój Kościół
- mile widziana każda wypowiedź pozbawiona konfrontacyjnego tonu i treści. Wspólnie poznajemy jak sprawy się miały w pierwotnym Kościele.
Na razie ja widzę:
- jedność, pomimo różnorodności i niesamowitych zmian i ciągłych nowości
- kierowanie Kościołem przez Ducha św., połączone z pełnym posłuszeństwem Piotra, Pawła, Barnaby, Ananiasza, Korneliusza itd

Ja ostatnio nie mam "swojej denominacji" w pełnym tego słowa znaczeniu. A istnienie różnorodności w różnych chrześcijańskich denominacjach, jest prawdą. Nie miałbym nic, gdybyś był nieco wierniejszy sam sobie w swoich wyjaśnieniach.
Napisałeś, zanim ukształtowała się...była rada starszych. Była i była zła, niepotrzebna, niezasadna. Nie była pierwotnym sposobem zarządzania gminami? Wzorem?
W Dz.Ap. o "starszych tzn.prezbiterach po raz pierwszy dowiadujemy się?
w Dz.Ap.11:30 I to oni, nie apostołowie mieli otrzymać "jałmużnę". Po raz drugi czytamy o nich w Dz.Ap.15:2,6,22 i 23. Nawet nie mamy Dz.Ap.14:23
"przez wkładanie rąk...powoływali w każdej [ekklesi] prezbiterów. No i jeszcze 11:30. czytamy tam o pomocy zborom "posyłając ją prezbiterom"
Co robili? Ustanawiali kogo?
W 1 Tym.4:14 czytamy: "grono starszych włożyło ne ciebie ręce" "grono starszych" gr. presbyterium "tzn starszyzna.

Tam nie czytamy o tworzeniu się takiej formy "opiekunów" gmin. Jest stwierdzenie ich istnienia. A w Dz.Ap.20:28 starsi zostali nazwani "episkopos" gr. epi="nad" o skopo="patrzeć".'
W Dz.Ap.20:17 czytamy: "posłał po starszych". I w wer.28 o nich czytamy: "ustanowił [kogo was tzn.prezbitrów, kim?] "ustanowił was biskupami. gr. episkopos
W Dz.Ap.13:1 czytamy o nauczycielach i prorokach. Jak i w wer.17 o "starszych"
"postawił was w niej, abyście doglądali [ episkopos=stróż, opiekun, dozorca] i dostarczali pokarmu wspólnocie" Dz.Ap.20:28 Hugolin Langkammwer OFM
Jedni i ci sami raz byli nazywani "prezbiteros", innym razem "episkopos". Z heb. mamy ich nazwę "prezbiteros" z gr. episkopos. I jedno określa ich godność, drugie zadanie
Tak, czy nie? Czy mamy opis jednych o b o k drugich, nie jako zamiennik nazwy? Ja tylko pytam.
I przy okazji pozdrawiam.

[Dezerter]

Dziękuję za pozdrowienia
Sam wiesz, że temat niejednoznaczny, skomplikowany i obszerny i zmienny w czasie, więc raczej nie dotyczy rozdziału 13 Dziejów - proszę więc byś ograniczył się do komentowania tylko tego działu i tekstu z niego wynikającego
inny tekst jest w 14 rozdziale- zajrzyj, ale znów proszę ogranicz się tylko do niego
a ja założę wątek o Biskupach, prezbiterach i diakonach i tam sprawdzimy jak to przez pierwsze wieki chrześcijaństwa wyglądało i jak różnie wyglądało w poszczególnych Patriarchatach, czy biskupstwach Kościoła.

Ps
Jeśli masz wiedzę, materiały (tylko nie antykatolickie!), które mogły by wzbogacić nasze rozumienie dziejów Kościoła, do którego wszyscy się odwołujemy i uznajemy za swoje, to zapraszam
Napisz w jakimś wątku jak i kiedy obchodzisz Wielkanoc

[Pytający]

Rozumiem, twoje zastrzeżenia. Pozwoliłem jednak sobie na komentarz, ponieważ sam opisałeś, jak było na początku w chrześcijańskich gminach. Zrozumiałem jednak, że idzie o "komentarz" bez polemiki. Nie w tym miejscu. Jeśli idzie o "wielką noc", nie poświęcam jej więcej niż innym dniom w swoim życiu. Przynajmniej w ostatnim czasie. Z tej przyczyny, chyba najlepiej będzie mi pozostać milczącym.

[Dezerter]

Zapomniałem dodać - jako podsumowanie rozdziałów Dziejów od 1 do 13 mam film pokazujący jak dzieje Apostołów zostały przedstawione w sztuce - wybór ks. Mirosław
(a pozdrowienia dla @Marek_Piotrowski )
Dzieje Apostolskie w sztuce Dz 1-13