Dzieje Apostolskie 14

[konserwa]

Duchy badajcie .
O to mi chodzi.
Dezerterze - objawienia maryjne ( ktore sa badane i rozstrzasane nieraz przez cale dziesieciolecia ) przechodza przez geste sito komisji teologicznych ( wsrod nich sa przedstawiciele roznych kierunkow w Kosciele ) ... i wiekszaosc nie przechodzi testu wiarygodnoasci.
Jednak - zauwazylem - ze te odrzucasz raczej jako malo "biblijne" ... a ochoczo przystepujesz do kazdej "duchowosci" , bo to i tamto ... i jeszcze tamto.
Nie spotkalem sie nigdy w mej zyciowej praktyce , aby takie manifestacje "duchowe " w charyzmatyzmie byly przebadane ...
A jakie Ty masz doswiadczenia w tym wzgledzie?
Jak do tej pory widze, ze sa to zwykle zwiedzenia albo mistyfikacje.
I wlasnie dlatego ten fragment pisma jest taki wazny - mowi o tym, ze mistyfikacje trzeba odrzucic i potepic, a innych duchow sie wyrzec.
Co napisalem niezgodnie z Pismem?
Pokaz mi to. Mozesz powiedziec, ze to jest wlasnie Duch Bozy? uzasadnic? I na jakiej podstawie?
Pozdrawiam.

[marcin]

Czemu Barnabę uznali za ważniejszego Zeusa, a Pawła tylko za posłańca Hermesa - jakieś pomysły?
I czy Paweł ożył, czy tylko stracił przytomność, a może to był cud uzdrowienia (po kamienowaniu)?

to chyba mozna sprawdzic w mitologii greckiej.
Przypuszczam ze chodzi o nauczanie, a Hermes byl wlasnie przekonujacy w mowie.

[Dezerter]

Sytuacja z głoszeniem w poprzednim mieście się powtórzyła - najpierw zaciekawienie, duże zgromadzenie, podział na tych co przyjmują i odrzucają Ewangelię o Jezusie. Czy jest coś złego, nietypowego w tym , że głoszenie powoduje podział, rozłam? oczywiście, że nie i każdy, kto ewangelizował wie, że zawsze tak jest, bo każdy musi podjąć decyzję po głoszeniu i usłyszeniu Dobrej nowiny o zbawieniu
- albo przyjmujesz ją i uznajesz, że wybierasz Jezusa za Pana i Zbawiciela
- albo odrzucasz to .
Akt woli, który podejmujemy to jest to co nazywamy wiarą. Odpowiedzią na taki akt zawierzenia/oddania jest chrzest i bierzmowanie, czyli pełnia Ducha św, która umacnia i wypełnia ten fundament i pomaga rozbudowywać naszą wiarę, nasz dom na skale.
Wydaje mi się, że pierwsi ewangelizatorzy mieli łatwiej :
pełni ufności do Pana, który potwierdzał słowo swojej łaski przez cuda i znaki, jakie się działy przez ich ręce.

W wersecie 5 czytamy, że uciekli przed ... - pewnie niektórych to trochę zawstydziło, zdziwiło, czy nawet oburzyło
Jednak ja myślę, że oni po prostu posłuchali Ducha, który ich prowadził i powiedział im, że w tym mieście już swoje zrobili i czas na następne i że nie czas jeszcze na męczeńską śmierć, bo jeszcze wiele miast przed nimi i wiele jeszcze będą musieli wycierpieć dla Pana, jak to obiecał Jezus Pawłowi przy nawróceniu.

Uzdrowienie kaleki W. 8
Zauważcie proszę, że dzieje się dokładnie to samo, co uczynił Jan i Piotr w bramie Pięknej przy wejściu do świątyni jerozolimskiej - takie samo uzdrowienie, a reakcja świadków całkowicie inna
Czemu?
bo tam byli wierzący w Boga Jedynego bogobojni żydzi, którzy wiedzieli, że to Bóg uzdrawia i wielbili Boga
tutaj mamy pogan, którzy w swoim panteonie bogów myśleli, że to jacyś bogowie ich nawiedzili i chcieli ich godnie uczcić.
Marcin dobrze ocenił Pawła jako mówce, posłańca dlatego rozpoznali go jako Hermesa, natomiast ten co był z nim, Barnaba, starszy, dostojniejszy, widać , że nauczyciel więc szef Zeus
taki ciekawy komentarz jednego z biblistów od Mikołaja Kapusty

Boor: Skutki cudu dokonanego na gruncie pogańskim są zupełnie inne od przebiegu wydarzeń przy bramie świątyni jerozolimskiej. Ludność, łatwo wpadająca w podniecenie, pojmuje zdarzenie na sposób pogański. “Jakościowa różnica między Bogiem a człowiekiem” (Kierkegaard) jest im zupełnie nieznana. Z wielką łatwością wynoszą ludzi do godności bogów i równie łatwo każą bogom przybierać ludzką postać. Dla człowieka wychowanego na Biblii, posiadającego wiedzę o żywym Bogu, fakt, iż Bóg stał się człowiekiem - jest nadzwyczajnym wydarzeniem w historii zbawienia. Dla poganina natomiast jest to zwykła sprawa. Czemużby Zeus i Hermes nie mieli przybyć do Listry i zrobić tam ładnego cudu? (…) Nie przypadkiem w tej właśnie okolicy powstała saga o Filemonie i Baucis, pobożnej parze starych ludzi, których odwiedzają bogowie w ludzkiej postaci (rzymski poeta - Owidiusz zm. 17 lub 18 po Chr.).

Bardzo ciekawe zdanie pada w W.16 - nigdy wcześniej go nie zauważyłem:
(16) W minionych wiekach pozwolił On wszystkim narodom chodzić własnymi drogami,

wskazywało by (poprawcie mnie), że Bóg dozwolił na istnienie innych religii do czasu przyjścia Syna i misji głoszenia Apostołów i uczniów.
Warte zauważenia jest to jak ewangelizują, jaka mają metodę:
- nawracają, tworzą wspólnotę, umacniają jakiś czas naukami i swoją obecnością, prawdopodobnie chrzczą i nakładają ręce, ustanawiają starszych i idą dalej.
Jednak nie zapominają o nich , tylko w drodze powrotnej, odwiedzają i jak ojcowie założyciele, pasterze, a może i nadzorcy doglądają wspólnot, które założyli i starszych, których ustanowili. Bardzo ważne i ciekawe, bo pokazuje jak powstawał Kościół i skąd w Kościele "tradycja Pawłowa", "tradycja Janowa", "tradycja Piotrowa", skąd wzięli się biskupi i kto nimi był, skąd starsi/prezbiterzy itd.
Wracają wreszcie po 3 latach szczęśliwie do Antiochii i
Stern:

Zwróćmy uwagę na ustalony porządek postępowania osób, którym zgromadzenie powierzyło określone zadania;
1. nie zwlekają z zameldowaniem się,
2. informują zgromadzenie o szczegółach wykonanej przez siebie pracy (w tym wypadku wzięli również na siebie zwołanie spotkania wspólnoty),
3. Bogu oddają za to chwałę,
4. interpretują wagę tego, co się zdarzyło, podkreślając to, co najważniejsze - w tym wypadku to, że “Bóg otworzył drzwi wiary u nie-Żydów”. Tak budują wzajemne zrozumienie, a przez to jedność w realizacji wspólnych celów.

i chwała Panu

[Dezerter]

Paweł z Tarsu - 6. Bóg nas wzywa - film dok.
Dalsze dzieje filmowe Pawła i Barnaby w pierwszej wyprawie, powrót do Antiochii , Pierwszy Sobór Jerozolimski i
druga wyprawa więc wybiegamy w przód
Wyruszamy z Pawłem na drugą wyprawę misyjną. Poznajemy kolejne kościoły zakładane w Azji Mniejszej (na terenie dzisiejszej Turcji). Przechodzimy przez Bramę Cylicyjską, odwiedzamy ponownie Ikonium i Listrę. Odkrywamy Galację oraz Ankarę - współczesną stolicę Turcji, położoną w tej starożytnej krainie. Zaglądamy do Pergamonu, przywołując czasy świetności tego królestwa. W końcu docieramy w okolice starożytnej Troi. Tam, w Aleksandrii Troas - kompletnie zagubionym porcie nad Morzem Śródziemnym niedaleko Hellaspontu - Paweł został wezwany do Macedonii. Zaczyna się ewangelizacja Europy.