Kwietyzm, mistycyzm

[marcin]

Chetnie wrocill bym do tematu dyskusji, jednak obawiam sie ze znow beda podobne insynuacje.
Zaczal bym od pytania czy rzeczywiscie nie ma mozliwosci pomylic, lub blednie interpretowac, jednego, jak i drugiego w ponizszym zdaniu?
"Jednak to co jest ta herezja w kwietyzmie, nie rozni sie sie zbytnio od tego dosc czesto powtarzanego zdania "kochaj i rob co chcesz", ktore jest dosc popularne wsrod ewangelizatorow, jak i w protestantyzmie".
Czyzby to byly tresci ktore dla kazdego sa perfekcyjnie zrozumiale jak 2+2 w matematyce?

[Marek_Piotrowski]

Nie chodzi o niezrozumiałość. To zdanie jest po prostu fałszywe - sugerowane podobieństwo po prostu nie istnieje.

[marcin]

Nie chodzi o niezrozumiałość. To zdanie jest po prostu fałszywe - sugerowane podobieństwo po prostu nie istnieje.

Ale istnieje dokladnie takie samo podobienstwo blednej interpretacji.

[Marek_Piotrowski]

Między czym, a czym?
Kwietyzm jest bardzo konkretnym poglądem. I nie ma nic wspólnego z cytowanym zdaniem św. Pawła.

[marcin]

Ae bledne rozumienie moze byc tak samo bledne.

[Marek_Piotrowski]

Dla osób, którym znudziło się "a tak, a nie" w tej rozmowie:
Kwietyzm nie polega na akceptacji jakiegokolwiek działania, lecz na zaniechaniu współpracy z Łaską.
Kwietyści uważali, że „Proście, a będzie wam dane” (Mt 7, 7) dotyczy wyłącznie chrześcijan, którzy nie doświadczyli działania Ducha Świętego.
Pobożne ćwiczenie, duchowa walka, lektura itd to coś, przeciw czemu kwietyzm się wzdraga.
Jak trafnie pisze Michał Gołębiowski:
"Nie pragnąć niczego, również wiecznego zbawienia ani nagrody w niebie, o niczym nie myśleć, nie używać żadnej formuły modlitewnej, niczego nie mówić, na nic nie patrzeć, niczego nie medytować, nie zabiegać nawet o sprawy duszy, aby przypadkiem nie przeszkodzić działaniu Parakleta – oto podstawowe założenia kwietyzmu."
I jeszcze kard. Innicio Caracciolo:
"Ci, którzy nazywają siebie kwietystami, stają w postawie błagalnej, ale nie recytują żadnych modlitw ustnych ani nie medytują, pozostają po prostu w spokoju i milczeniu, niemi jak umarli; a ponieważ zamierzają prowadzić bierną modlitwę myślną, starają się wyrzucić z umysłu i sprzed oczu ciała jakikolwiek przedmiot medytacji, wystawiając się, jak mówią, na Boskie światło i na Boski wpływ, którego oczekują z nieba. Bez przestrzegania reguł i metod, bez uprzedniego przygotowania punktów i lekcji duchowej, które zwłaszcza początkującym zwykli zalecać mistrzowie duchowi w czasie medytacji, bez starania się, aby dostrzec w świetle medytacji własne braki, namiętności i niedoskonałości, aby się poprawiać, mniemają, że własnym wysiłkiem doszli do najwyższego stopnia modlitwy biernej i kontemplacji, którą Bóg w swojej wolnej woli daje temu, komu zechce i kiedy zechce. W rzeczywistości na próżno łudzą się, że bez ćwiczenia się w podążaniu drogą oczyszczenia, o własnych siłach wejdą w kontemplację"

Więcej: https://teologiapolityczna.pl/michal-go ... odpoczynku

[Arek]

Zapewne ważnym elementem w tej układance jest oczekiwanie na zasadzie wymiany. Zastanawiam się czy od tego nie wzięło się szukanie doznań w różnych grupach mówiących, że działają pod wpływem Ducha Świętego?
Formuując ten temat zależało mi na wyciagnięciu zachowań, które są negatywne w życiu dzisiejszego Kościoła. A więc wypaczony mistycyzm.

[Marek_Piotrowski]

Zgoda, jak najbardziej wiele grup "charyzmatycznych" ma problem z kwietyzmem.

[sądzony]

Między czym, a czym?
Kwietyzm jest bardzo konkretnym poglądem. I nie ma nic wspólnego z cytowanym zdaniem św. Pawła.

A nie św. Augustyna?

[Marek_Piotrowski]

Słusznie, masz rację, mój błąd
Paweł wyrażał to innymi słowami (np. Rz 13,10), ale to sformułowanie jest św. Augustyna.

[marcin]

Istotna roznica jest to do kogo jako przyszlych czytelnikow kierowane byly te ksiazki.
Z tresci ich prac wynika ze Joachim i Sw. Teresa z Avila pisali te prace do czlonkow zakonow w ktorych byli. a Sw. Augustyn raczej do ogolu wierzacych.
Stad tez wiele nieporozumien i blednych interpretacji tak jednych jak i drugich w obu kierunkach.
Mistycyzm to raczej element zycia zakonnego i w zasadzie nie pasujacego zbytnio do zycia w swiecie poza murami zakonow.
Ta wlasnie roznica jest powodem nie tylko bledow, ale i nieporozumien, gdy zaczeto wprowadzac elementy zycia konsekrowanego do zycia swieckiego.
A obecnie poglebia sie to w coraz bardziej w roznych ruchach charyzmatycznych.