"Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne"
Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa.
Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie jest bezwstydna,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
choć zniknie dar języków
i choć wiedzy [już] nie stanie.
Stwierdziłem, ze dobrze będzie zacząć od przytoczenia tych fragmentów. Do zainicjowania tego tematu zainspirował mnie dostępny na Netflixie film „Pieprzyć Mickiewicza”, który (jeszcze nie w całości z braku czasu) oglądałem. W skrócie jest tam scena kiedy uczniowie mają napisać wypracowanie o miłości i jeden z nich cytuje właśnie wyżej wymieniony fragment Hymnu o miłości. Bohater tego filmu twierdzi, że Hymn ten opisuje nie tyle miłość ile nasze oczekiwania względem tego uczucia. Jak twierdzi – to nie opis produktu, tylko hasło marketingowe. Wiem, że Kościół Katolicki definiuje miłość nie jako uczucie ale jako decyzję wzięcia odpowiedzialności za drugą osobę, troski o nią i towarzyszenia jej (mniej więcej) i to jest uzasadnienie nauki o nierozerwalności małżeństwa, której fundamentem są słowa Chrystusa. Ostatnio (i kiedyś wcześniej też) zastanawiałem się czy długie związki zawarte po cywilnym rozwodzie lub rozstaniu albo związki bez ślubu kościelnego to z automatu nie miłość a jakaś ułuda? Jak w pewnej piosence Marcina Siegieńczuka – „
Czy to była miłość nie wiem dziś sam, czy to była miłość taką jaką znam, czy to była miłość taka ze snów? Jeśli tak, dlaczego ciebie nie ma tu?” Co by nie mówić o miłości to niezaprzeczalnie relacja dwójki ludzi ewentualnie spotkałem się z wersją chrześcijańską gdzie jest to relacja dwójki ludzi do której zapraszają też Boga. Ludzie mają to do siebie, że się zmieniają – w wyniku choroby, nawrócenia i zmiany religii, pod wpływem środowiska, a czasem nie wiadomo dlaczego. Przykładowo gnuśnieją, stają się bardziej pogodni, robią się agresywni albo wszystkiego im się odechciewa. Jedyną stałą jest zmiana. Nie wszyscy oczywiście. Zdarza się, że ludzie po wielu latach są innymi osobami niż kiedy się poznali, męczą się ze sobą. Czy jeśli nie ma dzieci nie lepiej, żeby każdy poszedł w swoją stronę i się uwolnili od siebie? I czy rozstanie z automatu świadczy, że ich miłość nigdy miłością nie była? Kościół w skrajnych przypadkach zezwala na separację. Problem jest taki, że człowiek to zwierzę stadne, potrzebuje towarzystwa, przyjaciół – a wiele miłości wykluwa się z jaj przyjaźni. Nagle dana osoba staje się coraz bliższa mentalnie, zaczynamy się nam coraz bardziej podobać…I co wtedy? Zerwać znajomość, żeby nie narażać się na grzech nie myśląc, że krzywdzi się też tą drugą osobę nagle zrywając relację? Podczas gdy naszemu małżonkowi/małżonce może być to obojętne albo ona on może być w szczęśliwym ponownym związku? Jasne Hymn o miłości jest piękny i bez sensu jest wchodzić w jakąś relację na poważniej nie wierząc w nią, ale oczekiwania oczekiwaniem a życie życiem. Judasz poszedł za Chrystusem…coś go pociągało w nauce i osobie, czynach Jezusa, a Jezus nie zmienił się w żaden drastyczny sposób – wciąż nauczał, dawał znaki i czynił cuda. Mimo to Judasz zdradził. Chodzi mi o to, że drugiej osoby nigdy nie można być pewnym więc czy wchodzenie w układ na zawsze jest uczciwe? I tak krzyż jest wpisany w życie chrześcijanina, ale krzyż Jezusa odkupywał grzechy całego świata i dlatego miał sens. Nie wiem czy trwanie w toksycznej relacji która krzywdzi jedną lub obie strony bo opiera się na zawartym w Kościele małżeństwie ma sens inny niż wypełnienie niezrozumiałej woli Boga? Czy droga do zbawienia powinna prowadzić przez cierpienie pozbawione sensu tylko dlatego, że Bóg tak nakazał? No i z drugiej strony: wielu katolików potępia młodych i nie tylko ludzi, którzy często zmieniają partnerów uczuciowych nawet jeśli żyją w czystości (w co często katolicy nie wierzą) Czy takie nauczanie Kościoła ą nie prowadzi do tego, że ludzie boją się wejść w relacje i zawrzeć małżeństwo, nie są pewni że to właśnie to i uciekają od tego być może tracąc prawdziwą miłość? Zachęcam do dyskusji
Jeśli bardzo nie skrytykujecie tego tematu to będe chciał poruszyć jeszcze kilka powiązanych wg. mnie tematów, ale nie teraz bo jest późno.
