Czytanie na każdy dzień - moje rozumienie, poruszenie , ...

[Andej]

wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego
To piękne. Wypełnianie Prawa Pańskiego. Dla nas tym prawem jest Biblia, KPK, Katechizm. Bowiem wierzymy, że tam zapisana jest wola Boża. Ale czy na pewno? Czy wszystko?
Przyznam się do tego, że o ile Biblię traktuję jak dzieło niepodważalne, to już KPK czy Katechizm są raczej sugestiami. I nie zawsze jestem przekonany, że stanowią niepodważalną i ponadczasową wykładnię.
Uważam też, że każdy musi sam szukać woli Bożej przeznaczonej dla siebie. Indywidualnego przekazu. Własnego zrozumienia. Odczytywania woli Bożej. Nie tylko w b=Biblii. Nie tylko w KPK i Katechizmie. Ale też w sytuacjach życiowych. Homiliach, kazaniach, dyskusjach. W zdarzeniach i sytuacjach. W domu, w pracy i na ulicy.
I sądzę, że wolę Bożą trzeba odczytywać stale. Codziennie. Być zawsze wsłuchanym.

[miłośniczka Faustyny]

Czytania na 31 grudnia (piątek)

PIERWSZE CZYTANIE
1 J 2, 18-21
Dzieci, jest już ostatnia godzina, i tak, jak słyszeliście, antychryst nadchodzi, bo oto teraz właśnie pojawiło się wielu antychrystów; stąd poznajemy, że już jest ostatnia godzina. Wyszli oni spośród nas, lecz nie byli z nas, bo gdyby byli z nas, pozostaliby z nami; a to stało się po to, aby wyszło na jaw, że nie wszyscy są z nas.
Wy natomiast macie namaszczenie od Świętego i wszyscy jesteście napełnieni wiedzą. Ja wam nie pisałem, jakbyście nie znali prawdy, lecz że ją znacie i że żadna fałszywa nauka z prawdy nie pochodzi.

WERSET PRZED EWANGELIĄ (ALLELUJA)
J 1, 14. 12
Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami.
Wszystkim, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.

EWANGELIA
J 1, 1-18
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.

W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.

Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce.

Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.

Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

[Andej]

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.
"Na początku" - to znaczy kiedy? W innym wątku rozważana jest kwestia czasu w bezczasie. Kiedy zaistniał Jezus? W kategoriach ludzkich, był, właściwie JEST, jest zawsze. Od przedczasu i w czasie. Ponad czasem.
Na początku był Bóg = Słowo. Słowo mające moc stwórczą. Bóg czyli Wszystko. Jego Słowo, czyli wszystko. I zawsze. Bo czasu nie było. A co było? Był Bóg-Słowo.
To, co było przed dziełem stworzenie nie podlega chronologii. Nie mamy podstaw to określania związków przyczynowo skutkowych. Wierzymy w to, co jest w Wyznaniu wiary. Czyli w to, że Ojciec jest praprzyczyna wszystkiego. Także Syna u Ducha. Ale w jak się stało, tego się nie dowiemy. I wiedza ta do niczego nie jest nam potrzebna.
Wystarczy wierzyć w Boga i Bogu. Wystarczy wierzyć w to, co nam objawił. Wystarczy wierzyć w to, że objawił nam tyle, ile jest nam potrzebne do zbawienia. Bez wkraczania w Jego prerogatywy. Bez uzurpowania sobie Jego wiedzy, władzy, rozumowania. Po prostu, powinniśmy znajdować sens w tym, że Bóg osadził nas tam, gdzie jesteśmy. I właśnie w takim czasie i w takim miejscu realizować Jego wolę.

[miłośniczka Faustyny]

Czytania na 1.01.2022

PIERWSZE CZYTANIE
Lb 6, 22-27
Pan mówił do Mojżesza tymi słowami: «Powiedz Aaronowi i jego synom: Tak oto macie błogosławić Izraelitom.
Powiecie im: „Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem”.
Tak będą wzywać imienia mojego nad izraelitami, a Ja im będę błogosławił».

DRUGIE CZYTANIE
Ga 4, 4-7
Bracia:
Gdy nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z Niewiasty, zrodzonego pod Prawem, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu, byśmy mogli otrzymać przybrane synostwo.
Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg zesłał do serc naszych ducha Syna swego, który woła: «Abba, ojcze!» A zatem nie jesteś już niewolnikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej.

EWANGELIA
Łk 2,16-21
Pasterze pośpiesznie udali się do Betlejem i znaleźli Maryję, Józefa oraz leżące w żłobie Niemowlę. Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli, co im zostało objawione o tym dziecięciu. A wszyscy, którzy to słyszeli, zdumieli się tym, co im pasterze opowiedzieli.
Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to zostało przedtem powiedziane.
Gdy nadszedł dzień ósmy i należało obrzezać dziecię, nadano Mu imię Jezus, którym Je nazwał Anioł, zanim się poczęło w łonie Matki.

[Andej]

Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu.
To musiało być niesamowite. I, chyba, przerażające. Wielki ciężar odpowiedzialności. Poświęcenie.

A my? Dowiadujemy się z Biblii. Rozważamy, rozmyślamy, dyskutujemy. A jednak pozostaje to tajemnica. Niezgłębioną. Ale wiemy, wierzymy, że to skarb. Że to przełom w dziejach ludzkości. Że to piętno odciśnięte na każdym z nas.

Zachęta do miłości i poświęcenia. Zobowiązanie do wytrwałości w wierze.

[miłośniczka Faustyny]

Czytania na 02.01.2022

Pierwsze Czytanie
(Syr 24, 1-2. 8-12)
Mądrość wychwala sama siebie, chlubi się pośród swego ludu. Otwiera usta na zgromadzeniu Najwyższego i chlubi się przed Jego potęgą.
Wtedy przykazał mi Stwórca wszystkiego, Ten, co mnie stworzył, wyznaczył mi mieszkanie i rzekł: «W Jakubie rozbij namiot i w Izraelu obejmij dziedzictwo!»
Przed wiekami, na samym początku mnie stworzył i już nigdy istnieć nie przestanę.
W świętym przybytku, w Jego obecności, zaczęłam pełnić służbę i przez to na Syjonie mocno stanęłam. Podobnie w mieście umiłowanym dał mi odpoczynek, w Jeruzalem jest moja władza.
Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie, w posiadłości Pana, w Jego dziedzictwie.

Drugie Czytanie
(Ef 1, 3-6. 15-18)
Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
Przeto i ja, usłyszawszy o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych, nie zaprzestaję dziękczynienia, wspominając was w moich modlitwach. Proszę w nich, aby Bóg Pana naszego, Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały, dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznawaniu Jego samego. Niech da wam światłe oczy serca, byście wiedzieli, czym jest nadzieja, do której On wzywa, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych.

Ewangelia
(J 1, 1-18)
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.

W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.

Pojawił się człowiek posłany przez Boga – Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.

Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie».

Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.

Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

[Andej]

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi.
I co się z nią dzieje? Dlaczego tak szybko gaśnie? Dlaczego wylatują z głowy ideały? Dlaczego proza życia zaczyna przysłaniać światło Boże?
No, nie rozumiem. Ale się cieszę, że każdy otrzymuje tę światłość. Szansę. Każdy może, ale musi chcieć. Ma prawo wyboru swojej drogi. Czy chce, aby światłość się rozpaliła, aby wzrastała jak ziarnko gorczycy Królestwa Bożego? Czy woli, aby mamona, hedonizm przysłoniły je. To nasze codzienne wybory. W wielu prostych sprawach. Taka cała masa drobnostek rzutujących na wartość naszego życia.

Zacytowane zdanie rozumie też inaczej. Jako światłość przychodzącą wraz z Jezusem. Z jego narodzinami. Nie w święta, ale w naszych sercach. Bo zawsze, gdy Go przyjmujemy ogarnia nas światłość. Gdy przyjmujemy Go w tych najmniejszych, jak też w Eucharystii. Gdy przyjmujemy Go niezależnie od formy, czasu i miejsca. Gdy czynimy to szczerze i z miłością.

[miłośniczka Faustyny]

Pierwsze Czytanie
(1 J 2, 29 – 3, 6)
Najmilsi:
Jeżeli wiecie, że Bóg jest sprawiedliwy, to uznajcie również, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, pochodzi od Niego.
Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi, i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego.
Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest.
Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. Każdy, kto grzeszy, dopuszcza się bezprawia, ponieważ grzech jest bezprawiem.
Wiecie, że On się objawił po to, aby zgładzić grzechy, w Nim zaś nie ma grzechu. Ktokolwiek trwa w Nim, nie grzeszy, żaden zaś z tych, którzy grzeszą, nie widział Go ani Go nie poznał.

Aklamacja (J 1, 14a. 12a)
Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami.
Wszystkim, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.

Ewangelia (J 1, 29-34)
Jan zobaczył podchodzącego ku niemu Jezusa i rzekł: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: „Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie”. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi».

Jan dał takie świadectwo: «Ujrzałem ducha, który zstępował z nieba jak gołębica i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: „Ten, nad którym ujrzysz ducha zstępującego i spoczywającego na Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym”. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym».

[Andej]

Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym.
Jan widział znaki. Był uprzedzony. Spotkał bezpośrednio. A my? Możemy opierać się jedynie na świadectwie. M.in. Jana. Wydaje się, że mamy o wiele słabsze podstaw, aby uwierzyć. A jednak wierzymy.
Czy Jan uwierzył? Czy przypadkiem nie był taki jak Piotr, który błyskawicznie się zapalał, ale potem wątpił. Jan też musiał wątpić, skoro wysyłał swoich uczniów do Jezusa z prośbą o potwierdzenie, kim On jest. I wątpił pomimo cudów, których był świadkiem, o których wiele świadectw wysłuchał.
Chyba każdy myślący wątpi. Wątpi, bo myśli. Bo przyjście Jezusa jest tak cudowanie, że się po prostu nie mieści w głowie. A jednak wierzymy. I to bez bezpośrednich świadectw. A umacniają nas sowa Jezusa, który powiedział, że błogosławieni, którzy nie widzieli a uwierzyli. Cieszmy się. Bo my do nich należymy. To my zostaliśmy wybrani. Wybrani do miłości. I do zbawienia.

[miłośniczka Faustyny]

Czytania na 4.01.2022

PIERWSZE CZYTANIE
1 J 3, 7-10
Dzieci, nie dajcie się zwodzić nikomu; ten, kto postępuje sprawiedliwie, jest sprawiedliwy, tak jak On jest sprawiedliwy. Kto grzeszy, jest dzieckiem diabła, ponieważ diabeł trwa w grzechu od początku. Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła.
Ktokolwiek narodził się z Boga, nie grzeszy, gdyż trwa w nim nasienie Boże; taki nie może grzeszyć, bo się narodził z Boga. Dzięki temu można rozpoznać dzieci Boga i dzieci diabła: kto postępuje niesprawiedliwie, nie jest z Boga, jak i ten, kto nie miłuje swego brata.

WERSET PRZED EWANGELIĄ (ALLELUJA)
Hbr 1, 1-2a
Wielokrotnie przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków,
a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.

EWANGELIA
J 1, 35-42
Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży». Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem.
Jezus zaś, odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: «Czego szukacie?» Oni powiedzieli do Niego: «Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?»
Odpowiedział im: «Chodźcie, a zobaczycie». Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.
Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» – to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa.
A Jezus, wejrzawszy na niego, powiedział: «Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazywał się Kefas» – to znaczy: Piotr.

[Andej]

Jak wiecie, przyznaję się do tego, że nie rozumiem. Teraz też.
Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: «Oto Baranek Boży».
...
Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: «Znaleźliśmy Mesjasza» – to znaczy: Chrystusa.
Cóż mnie dziwi? Ano to, że powyższe wersety świadczą o tym, że oni od razu wiedzieli, Kim On Jest. A przecież wszystkie Ewangelie traktują o tym, jak Jezus powolutku, kroczek po kroczku, objawiał im Kim Jest.
Po prostu nie rozumiem. Wiedzieli czy nie? Widzieli w Nim Boga czy tylko jednego z nauczycieli?
Nie potrafię napisać niczego sensownego, bo nie rozumiem. Nie pojmuję. Wszak to co się dzieje po przyobleczeniu ciała przez Boga, dzieje się w czasie. W konkretnych miejscach. W konkretnej kolejności. Wszystko jes powiązane związkami przyczynowo skutkowymi. A ja nie rozumiem. Tak jak w kolędzie: A my nic nie rozumiemy ...

[miłośniczka Faustyny]

Czytania na 6.01.2022

PIERWSZE CZYTANIE
Iz 60, 1-6
Powstań! Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą.
I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu. Rzuć okiem dokoła i zobacz: Ci wszyscy zebrani zdążają do ciebie. Twoi synowie przychodzą z daleka, na rękach niesione są twe córki.
Wtedy zobaczysz i promienieć będziesz, a serce twe zadrży i rozszerzy się, bo do ciebie napłyną bogactwa zamorskie, zasoby narodów przyjdą ku tobie. Zaleje cię mnogość wielbłądów – dromadery z Madianu i z Efy. Wszyscy oni przybędą z Saby, zaofiarują złoto i kadzidło, nucąc radośnie hymny na cześć Pana.

DRUGIE CZYTANIE
Ef 3, 2-3a. 5-6
Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Efezjan
Bracia:
Słyszeliście przecież o udzieleniu przez Boga łaski danej mi dla was, że mianowicie przez objawienie oznajmiona mi została ta tajemnica. Nie była ona oznajmiona synom ludzkim w poprzednich pokoleniach, tak jak teraz została objawiona przez ducha świętym Jego apostołom i prorokom, to znaczy, że poganie już są współdziedzicami i współczłonkami Ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez Ewangelię.

WERSET PRZED EWANGELIĄ
Mt 2, 2b
Ujrzeliśmy Jego gwiazdę na Wschodzie
i przybyliśmy oddać pokłon Panu.

EWANGELIA
Mt 2, 1-12
Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: «Gdzie jest nowo narodzony Król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon».
Skoro to usłyszał król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: «W Betlejem judzkim, bo tak zostało napisane przez Proroka: a ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela».
Wtedy Herod przywołał potajemnie mędrców i wywiedział się od nich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: «Udajcie się tam i wypytajcie starannie o dziecię, a gdy Je znajdziecie, donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon». Oni zaś, wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę.
A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, postępowała przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli dziecię z Matką Jego, Maryją; padli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę.
A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się z powrotem do swojego kraju.

[Andej]

Weszli do domu i zobaczyli dziecię z Matką Jego, Maryją; padli na twarz i oddali Mu pokłon.
Są różne sposoby okazywania szacunku. Wydaje mi się, że obecnie coraz trudniej o nie. Zanikają formy grzecznościowe. A zamiast nich gwałtownie postępuje wulgaryzacja języka i zachowani. Okudżawa śpiewał o cokołach na których nie stoi już nikt.
Zmierzch autorytetów. Wszystko jest relatywizowane. A Trzej Królowie, jak co roku przybywają oddać pokłon i hołd. Jak wielka musiała być ich wiara w nadzwyczajność Jezusa, skoro nakładem wielkich kosztów, pomimo niebezpieczeństw, upadli się w długą drogę. Po to, aby oddać cześć. Aby złożyć wyrazy uszanowania. Zaiste musieli to być wielcy mędrcy, skoro odkryli rangę tego zdarzenia, jakim były narodziny Jezusa. Czy wyczytali to z gwiazd? Nie wiem. Wiem, że Bóg Ojciec musiał ich natchnąć. Musiał rozświecić ich umysły.
Nasuwa się jeszcze pytanie: Co oni z tego mieli? Zaspokojenie ciekawości? Raczej nie, bo z Pisma dowiadujemy się, że oddali pokłony i dary - i na tym koniec. Gdyby zdarzyło się coś spektakularnego, to z pewnością natchnieni pisarze napomknęliby o tym.
Ich zachowanie kojarzy mi się z moim zachowaniem. Z tym, jak oddaję hołd Bogu. Z iloma rozproszeniami. Niechlujstwem. Jak daleko wędruję, aby oddać Mu pokłon w świątyni? Czy stać by nie było na kilkdziesięcio-, może kilukusetkilometrową drogę.
I jak wiele osób ma zawsze za daleko. Bo telewizor bliżej. I zamiast do kościoła, to na kanapę. I z głowy.

[miłośniczka Faustyny]

Czytania na 7.01.2022

PIERWSZE CZYTANIE
1 J 3, 22 – 4, 6
Najmilsi:
O co prosić będziemy, otrzymamy od Boga, ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba.
Przykazanie zaś Jego jest takie, abyśmy wierzyli w imię Jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali się wzajemnie tak, jak nam nakazał. Kto wypełnia Jego przykazania, trwa w Bogu, a Bóg w nim; a to, że trwa on w nas, poznajemy po Duchu, którego nam dał.
Umiłowani, nie każdemu duchowi dowierzajcie, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie. Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga. Żaden zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga; i to jest duch antychrysta, który – jak słyszeliście – nadchodzi i już teraz przebywa na świecie.
Wy, dzieci, jesteście z Boga i zwyciężyliście ich, ponieważ większy jest Ten, który w was jest, od tego, który jest w świecie. Oni są ze świata, dlatego mówią od świata, a świat ich słucha. My jesteśmy z Boga. Ten, kto zna Boga, słucha nas. Kto nie jest z Boga, nas nie słucha. W ten sposób poznajemy ducha prawdy i ducha fałszu.

WERSET PRZED EWANGELIĄ
Jezus głosił Ewangelię o królestwie
i leczył wszelkie choroby wśród ludu.

EWANGELIA
Mt 4, 12-17. 23-25
Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu ziem Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: «Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego, na drodze ku morzu, Zajordanie, Galilea pogan! Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci wzeszło światło».
Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie». I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu.
A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których nękały rozmaite choroby i dolegliwości: opętanych, epileptyków i paralityków. A on ich uzdrawiał. I szły za Nim liczne tłumy z Galilei i z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Zajordania.

[Andej]

Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie.
To wezwanie na teraz. Nie na jutro. Codziennie. Wielokrotnie dziennie. Bo zawsze daleko do ideału. Sensem naszego żuycia jest stałe jego ulepszanie.
Wiem po sobie, że często efektów nie widać. Ale może jest tak, że to my sami nie dostrzegamy ich, a Pan Bóg widzi nasze starania i je docenia.
Bo nie o to chodzi, aby być ideałem, ale o to, aby starać się być lepszym. Aby codziennie, w każdym momencie życia starać się być lepszym. Doskonalić się ze świadomością, że nigdy jej nie osiągniemy. Ale nie można ustawać. Nigdy. Bo zawsze możemy być lepsi. W każdej dziedzinie.