Samotność to największe przekleństwo

[Adam]

Rozumiem wasze podejście do wróżek, jasnowidzów i nie rozumiem Podstawą mojej wiary jest wierzyć w coś ponadnaturalnego. Tyle razy słyszałem historie o świętych, którzy potrafili widzieć przyszłość, umieli widzieć to co działo się w przeszłości, mieli dary bilokacji, uzdrawiali, nawet potrafili w konfesjonale dopowiadać grzechy za grzesznika. I teraz nasuwa mi się pytanie, czy tylko święci mają jakiś monopol na rzeczy ponadnaturalne? Świeccy już tego nie mogą robić, bo to od razu oszuści? To jest dla mnie niezrozumiałe. Wszyscy święci lub osoby głębokiej wiary w Boga z takimi zdolnościami są spoko. Ale już taki Jackowski, Ossowiecki to już są bee, bo nie nie identyfikowali się w mediach z kościołem i nie prowadzili życia zakonnego.
Jak dla mnie wiele ludzi ma jakieś zdolności ponadnaturalne, tylko te aktywują się w danym momencie i czasami ciężko wyczuć czy ten pik jest właściwym pikiem, czy to tylko kierowanie się najwłaściwszym rozwiązaniem.

Apropo mojej wróżki, czy wierzę w jej nieomylność i w to, że jej przepowiednia sprawdzi się na 10000%. Nie. Niemniej kieruję się w życiu pewnymi przesłankami i przy tej sytuacji także takimi przesłankami się kieruję. Pierwsza przesłanka to skuteczność wróżki. Z wypowiedzi ludzi, którzy mieli większe do czynienia z wróżkami, ta akurat plasowała się w top. I to opinie różnych ludzi z ich porównań na temat wróżek. Przesłanka druga, to brak naciągania. Mogłem zapłacić, ale mogłem ją oszukać i nie płacić, a wróżbę i tak bym otrzymał. Przesłanka trzecia to pierwsze zdania, które trafiły w punkt odnośnie mojej sytuacji. To tak jakby przeczytała wszystkie moje wypociny z tego forum i chciała wykazać się wiedzą, że nie ściemnia. Przesłanka czwarta to brak bullshitu w stylu będzie Pan piękny, sławny i bogaty, będzie miał Pan wspaniałą i piękną żonę i cudownie uzdolnione dzieci. Napisała mi bardzo szczerze co tam widzi, o czym ja sam nawet bym się nie spodziewał i to nie da się ukryć nie jest optymistyczną prognozą. A teraz wrócę do początku akapitu, czy wierzę w tę wróżbę na 10000%. Nie. Ale takie coś daje mi do myślenia i potwierdza to co sam czuję i sam myślę od dawna.

Jestem ciekaw, czy jakby mi wywróżyła, że będę piękny, sławny i bogaty, to też byście pisali, żebym w to nie wierzył

[Pompieri]

Podstawa wiary chrzescijankiej nie jest uwierzyc we wszystko, ale uwierzyc Bogu i wierzyc w Boga. Szatan rowniez wierzy w Boga ( dlatego tak walczy przeciwko Niemu ) ale nie wierzy Bogu ( dlatego nie chce zaprzestac walki z Bogiem ).
Jesli uwierze w Boga i uwierze Bogu to z pewnoscia nie uwierze wrozce czy jasnowidzowi - gdyz sa nie tego ducha ( Ducha Bozego ) ale innego ducha, tego, ktory Bogu uwierzyc nie chce i walczy z Bogiem.

[sądzony]

(...) ale uwierzyc Bogu i wierzyc w Boga. (...)

trzaby to nieco inaczej ująć:
wierzyć, że Bóg jest (credere Deum) - potocznie "w Boga"
wierzyć Bogu (credere Deo) - można rzec "ufać Bogu"
wierzyć w Boga (credere in Deum) - "wierzyć ku Bogu" - to postawa rozwijająca relacje z Bogiem.

[Pompieri]

Przeciez wlasnie to napisalem ... jesli napisze, ze jestem Polakiem to zanczy rowniez, ze jestem czlowiekiem ( chociaz bezposrednio o tym nie poinformowalem).
Ale dzieki za uzupelnienie.

[sądzony]

Przeciez wlasnie to napisalem ... jesli napisze, ze jestem Polakiem to zanczy rowniez, ze jestem czlowiekiem ( chociaz bezposrednio o tym nie poinformowalem).
Ale dzieki za uzupelnienie.

Moim zdaniem nie napisałeś o 3 wymiarach wiary w Boga, a o 2.
Ale może ja nie widzę.

[Pompieri]

trzy - dwa wspomniane literalnie, jeden zawarty w innym domyslnie, choc tozsamo z kazdym z dwoch.

[sądzony]

trzy - dwa wspomniane literalnie, jeden zawarty w innym domyslnie, choc tozsamo z kazdym z dwoch.

Moim zdaniem ten:
"wierzyć ku Bogu" - to postawa rozwijająca relacje z Bogiem.
po prostu często się wymyka, a jest b. istotny
i mało który katolik / chrześcijanin o niem wie.

[Pompieri]

Tak, to to - uwierzy Bogu to wlasnie calosc.

[Andej]

Tak, to to - uwierzy Bogu to wlasnie calosc.

Tak, pod warunkiem, że wierzy Bogu, a nie prywatnemu wyobrażeniu Boga. Bardzo często mamy do czynienia z sytuacjami opisanymi w wierszu Mówcy napisanym przez Brzechwę.

[Pompieri]

Mozna omowic i taki aspekt. Ale to chyba trzebaby zalozyc kolejny watek.

[sądzony]

(...) prywatnemu wyobrażeniu Boga. (...)

Wydaje mi się, że każde wyobrażenie Boga jest prywatne.

[Andej]

I tak, i nie.
Różnica tkwi w tym, czy sami kreujemy Boga na swój użytek, czy opieramy się na objawieniu. Na powszechnie rozumianym objawieniu. W ramech Kościoła powszechnego.
Problem w tym, że ludzie uznaję że:
Bóg stworzył człowieka na swój obraz i podobieństwo,

a nie człowiek stwarza Boga na swój obraz i pod0obieństwo.
Antropomorfizacja Boga jest często spotykanym zjawiskiem. I to miałem na myśli określając mianem "prywatnego wyobrażenia Boga". Bo Boga nie da się sobie wyobrazić. On wykracza poza to, co ludzki umysł sobie może wyobrazić.
Uważam, że właściwą drogą jest przyjmowanie Jego objawień, zamiast wyobrażania sobie, jaki Jest.

[sądzony]

(...)
Uważam, że właściwą drogą jest przyjmowanie Jego objawień, zamiast wyobrażania sobie, jaki Jest.

Zgadza się.
Wyobrażenie jest domeną umysłu, marzenia, pragnienia pojęcia, ego.
Boga można jednak "doświadczyć" w Relacji.
Wystarczy "wyłączyć" umysł. Zgasić światło i wejść w ciemność.
Kontemplacją zajmowali się już Ojcowie Pustyni (III-IV w.).

Nie jesteśmy jednością w Chrystusie poprzez pozorne bycie Kościołem, a tworzymy Kościół poprzez bycie jednością w Chrystusie.
Innymi słowy: to nie "bycie Kościołem" zbliża nas do Chrystusa, a bliskość z Nim pozwala być Kościołem.

Oczywiście to wszystko się przenika i w "idealnej" chwili procesu wiary/nawracania jest jednym i drugim jednocześnie.
Nie ma Kościoła, bez indywidualnej relacji z Bogiem, a Tej z kolei bez Kościoła.
Taki amanichejski niedualizm.

[Adam]

Tylko co mi daje wiara Boga? Zabije pustkę? Bo pomyślę sobie jak dobrze, że Boże jesteś w tym pustym mieszkaniu ze mną, teraz razem będziemy czekać, aż zdechnę pewnego dnia w fotelu. To ma mi sprawiać radość? Euforię? To ja dziękuję za takie życie. Wiem, że po drugiej stronie i tak czeka na mnie potępienie czyli nicość, bo nie umiem się cieszyć pustką, która została mi przeznaczona.

Piszecie zaufaj Bogu, a będzie dobrze. Tak jak już kiedyś napisałem. Widzę ludzi, którzy ufają Bogu, czytają na mszach, udzielają się w grupkach, jeżdżą na jakieś spotkania, a dalej są sami i nie mogą nikogo znaleźć. Widzę też ludzi co śmiało negują Boga, a są teraz aktualnie szczęśliwymi małżonkami. A udzielali się gdzieś? Pomagali komuś? Gdzie tam. Po prostu żyli własnym życiem. Czy byli jakimiś super dobrymi ludźmi? Śmiem wątpić. A i tak dostali od Boga wszystko. Bóg przeznaczył ich do szczęścia. Stąd to daje do myślenia, że nie trzeba wcale latać helikopterem, jeździć motorówką, wstawać o 3 rano i rozdawać chleb ubogim w nadziei, że Bóg się w końcu zlituje na człowieczym losem, nie trzeba być wcale super pozytywnym człowiekiem i udawać, że się nie ma problemów. Wystarczy żyć, wystarczy otrzymać przy narodzinach odpowiednie przeznaczenie, zostać namaszczonym, a rzeczy same zaczną się układać we właściwą kolejność. A wierny może tylko obchodzić się smakiem, błagać Boga o cuda i okłamywać się, że jutro będzie lepiej i patrzeć na kolejne zmarszczki. Mam wybrać takie życie i skakać pod dach z radości? Albo biegać po wolontariatach i okłamywać siebie, że robię to z potrzeby serca, a tak naprawdę szukać drugiej połówki? Czy to będzie uczciwe? Wszędzie gdzie idę czeka na mnie pustka i już się do tego przyzwyczaiłem. Nie ma magii w tym wieku. Nie ma cudów. Jest tylko szara rzeczywistość, której nie idzie cofnąć. Takie jest po prostu przeznaczenie i z tym się nie mogę pogodzić. Że taki zostałem stworzony, właśnie z takimi cechami, z takim charakterem, w takich, a nie innych okolicznościach, przywalony takim, a nie innym gruzem. To boli najbardziej, ta śmierć za życia. Ta śmieszność, że na wszystko jest już za późno. I nie ma się co oszukiwać. Nikt nie jest w stanie tego zmienić, a skoro Bóg nie chce, któż może to zrobić? Nikt...

[Króliczek]

Tylko co mi daje wiara Boga? Zabije pustkę? Bo pomyślę sobie jak dobrze, że Boże jesteś w tym pustym mieszkaniu ze mną, teraz razem będziemy czekać, aż zdechnę pewnego dnia w fotelu. To ma mi sprawiać radość? Euforię? To ja dziękuję za takie życie. Wiem, że po drugiej stronie i tak czeka na mnie potępienie czyli nicość, bo nie umiem się cieszyć pustką, która została mi przeznaczona.

Piszecie zaufaj Bogu, a będzie dobrze. Tak jak już kiedyś napisałem. Widzę ludzi, którzy ufają Bogu, czytają na mszach, udzielają się w grupkach, jeżdżą na jakieś spotkania, a dalej są sami i nie mogą nikogo znaleźć. Widzę też ludzi co śmiało negują Boga, a są teraz aktualnie szczęśliwymi małżonkami. A udzielali się gdzieś? Pomagali komuś? Gdzie tam. Po prostu żyli własnym życiem. Czy byli jakimiś super dobrymi ludźmi? Śmiem wątpić. A i tak dostali od Boga wszystko. Bóg przeznaczył ich do szczęścia. Stąd to daje do myślenia, że nie trzeba wcale latać helikopterem, jeździć motorówką, wstawać o 3 rano i rozdawać chleb ubogim w nadziei, że Bóg się w końcu zlituje na człowieczym losem, nie trzeba być wcale super pozytywnym człowiekiem i udawać, że się nie ma problemów. Wystarczy żyć, wystarczy otrzymać przy narodzinach odpowiednie przeznaczenie, zostać namaszczonym, a rzeczy same zaczną się układać we właściwą kolejność. A wierny może tylko obchodzić się smakiem, błagać Boga o cuda i okłamywać się, że jutro będzie lepiej i patrzeć na kolejne zmarszczki. Mam wybrać takie życie i skakać pod dach z radości? Albo biegać po wolontariatach i okłamywać siebie, że robię to z potrzeby serca, a tak naprawdę szukać drugiej połówki? Czy to będzie uczciwe? Wszędzie gdzie idę czeka na mnie pustka i już się do tego przyzwyczaiłem. Nie ma magii w tym wieku. Nie ma cudów. Jest tylko szara rzeczywistość, której nie idzie cofnąć. Takie jest po prostu przeznaczenie i z tym się nie mogę pogodzić. Że taki zostałem stworzony, właśnie z takimi cechami, z takim charakterem, w takich, a nie innych okolicznościach, przywalony takim, a nie innym gruzem. To boli najbardziej, ta śmierć za życia. Ta śmieszność, że na wszystko jest już za późno. I nie ma się co oszukiwać. Nikt nie jest w stanie tego zmienić, a skoro Bóg nie chce, któż może to zrobić? Nikt...

Ale ty bzdury piszesz, sorki za ostre słowa, piszesz tak jak by nic od ciebie nie zależało, i tak jakbys znał życie innych ludzi a nikt poza Panem Bogiem nie zna, no przecież na świecie jest pełno wolnych dziewczyn!!! Ślepy jestes? Kiedyś tam rzuciłam okiem na co ty patrzysz i słuchasz i szczerze to może poszukaj bardziej wartościowych (albo mam po prostu inny gust a na innej dziewczynie to zrobi wrażenie), nie łam się,głowa do góry.