Singiel - powołanie, czy grzech?

[sądzony]

Prostota chrześcijaństwa urzeczywistnia się w krzyżu.

[adampiotr]

O ciekawy temat. Ja jestem singlem. Z jednej strony ja z kolei mam podobnie ,ale też jednoczęsnie mam chęć pragnienia. Ale z drugiej strony jednak to by było ponad siły.

Generalnie nie uważam ,ze bycie singlem to jest grzech. Ale jesli sie wydłuża singlesttwo a chłopak z jakiś powodów odrzuca dziewczyny hmm to nie wiem...ale grzechem na pewno nie jest. Coś słabo motywują do bycia małżeństwie.

[sądzony]

Małżeństwo to wyzwanie, choć osobiście uważam, że życie samemu jest wyzwaniem jeszcze większym. Wydaje mi się, że mógłbym mu nie podołać. Wydaje mi się, że nie ważne czy w życiu jesteś duchownym, mężem, singlem. Ważne czy pozostajesz z Bogiem, bo z Nim żadne "singielstwo" nie istnieje.

[miłośniczka Faustyny]

Coś słabo motywują do bycia małżeństwie.

I bardzo dobrze. To powinna być świadoma, szczera decyzja, z głębi serca. A nie jakiś zwyczaj, bądź psychiczny przymus. Nie ma nic złego w nie wchodzeniu w związki, jeśli ktoś nie chce i dobrze mu samemu. Mnie np. dobrze samej i na pewno nie zamierzam wchodzić związek tylko dlatego, że tak wypada. Choć nie wykluczam możliwości zawarcia małżeństwa, jeśli byłoby to ze szczerej, wzajemnej miłości. Ale taka opcja wydaje mi się mało prawdopodobna.

[sądzony]

Ale taka opcja wydaje mi się mało prawdopodobna.

A mi nie.

[adampiotr]

Małżeństwo to wyzwanie, choć osobiście uważam, że życie samemu jest wyzwaniem jeszcze większym. Wydaje mi się, że mógłbym mu nie podołać. Wydaje mi się, że nie ważne czy w życiu jesteś duchownym, mężem, singlem. Ważne czy pozostajesz z Bogiem, bo z Nim żadne "singielstwo" nie istnieje.

To zależy. Póki jest rodzina to jest w miarę ok . Przecież singiel nie musi mieszkać samemu co nie ?? Ale fakt takie życie bywa trudne niestety. Ale co poradzisz.Dodam tylko, ze w sensie samotności to nie tylko życie w pojedynke bo jesli masz przyjaciół to jest w miare ok czy chocby kolegów. No ale ja akurat nei mam tego ani tego.

Dodano po 47 sekundach:

Coś słabo motywują do bycia małżeństwie.

I bardzo dobrze. To powinna być świadoma, szczera decyzja, z głębi serca. A nie jakiś zwyczaj, bądź psychiczny przymus. Nie ma nic złego w nie wchodzeniu w związki, jeśli ktoś nie chce i dobrze mu samemu. Mnie np. dobrze samej i na pewno nie zamierzam wchodzić związek tylko dlatego, że tak wypada. Choć nie wykluczam możliwości zawarcia małżeństwa, jeśli byłoby to ze szczerej, wzajemnej miłości. Ale taka opcja wydaje mi się mało prawdopodobna.

taka miłość to rzadka nawet nie wiem czy taka istnieje...jakoś sie ludzie dobierają

[miłośniczka Faustyny]

taka miłość to rzadka nawet nie wiem czy taka istnieje...jakoś sie ludzie dobierają

Wydaje mi się, że wcale nie taka rzadka. Chyba jest sporo par, które z czystej intencji, z uczucia biorą ślub. Bo po co wchodzić w związek małżeński, jeśli nie ma szczerej miłości. Z obowiązku? Żeby odhaczyć? To już lepiej zostać samemu.

[adampiotr]

taka miłość to rzadka nawet nie wiem czy taka istnieje...jakoś sie ludzie dobierają

Wydaje mi się, że wcale nie taka rzadka. Chyba jest sporo par, które z czystej intencji, z uczucia biorą ślub. Bo po co wchodzić w związek małżeński, jeśli nie ma szczerej miłości. Z obowiązku? Żeby odhaczyć? To już lepiej zostać samemu.

Wiesz zdarzaja sie takie małżenstwia gdzie nie ma szczerej miłości, ale np chwilowe zauroczenie moze się przenieśc na relacje małżeńską. A zostać lepiej samemu oczywiscie to też ale wiesz ludzie są uparci i czesto szukają kogoś a moze sie uda

[lambda]

Wybranie niewłaściwego powołania jest przyczyną ciągłych problemów. To troszkę tak, jak chodzenie w za małych butach.

Wątpię. Po zawarciu np Sakramentu Małżeństwa czy przyjęciu Sakramentu Kapłaństwa staje się to naszym powołaniem a nie przyczyną problemów. Nawet jeśli było to źle rozeznane.

[Andej]

Odejścia z kapłaństwa, rozwody, przeczą powyższej tezie. Można zaprzeczać faktom, ale to ich nie zmienia.

[lambda]

[
Tak jak w życiu jest z wyborem zawodu. Zdumiewająco wielki procent ludzi wykonuje pracę niezbyt lub wcale nie związaną z uzyskanym wyksztalceniem. Bo po latach nauki okazało się, że ma powołanie do zupełnie innej dziedziny.

Nie, bo poprostu gro szkół, kierunków jest bardziej dla hobby a nie pracy Szkolnictwo jest w Polsce w ogóle nie przystosowane do rynku pracy.

Dodano po 38 sekundach:

Odejścia z kapłaństwa, rozwody, przeczą powyższej tezie. Można zaprzeczać faktom, ale to ich nie zmienia.

Absolutnie nie. To że ktoś odchodzi z kapłaństwa, rozwodzi się znaczy że niewłaściwie wypełnia powołanie a nie to że nie było ono dla niego.
Przyjęcie konkretnego Sakramentu wyposaża człowieka w konkretne laski do jego wypełnienia, jeśli jest źle wypełniane to wina człowieka a nie sakramentu czy powołania.

Dodano po 5 minutach 43 sekundach:

taka miłość to rzadka nawet nie wiem czy taka istnieje...jakoś sie ludzie dobierają

Wydaje mi się, że wcale nie taka rzadka. Chyba jest sporo par, które z czystej intencji, z uczucia biorą ślub. Bo po co wchodzić w związek małżeński, jeśli nie ma szczerej miłości. Z obowiązku? Żeby odhaczyć? To już lepiej zostać samemu.

Szczera miłość nie równa się uczuciom a wręcz przeciwnie. Podjęte zobowiązanie Sakramentalne zdecydowanie częściej determinuje to że musimy działa wbrew uczuciom.

[Andej]

To że ktoś odchodzi z kapłaństwa, rozwodzi się znaczy że niewłaściwie wypełnia powołanie a nie to że nie było ono dla niego.
Przyjęcie konkretnego Sakramentu wyposaża człowieka w konkretne laski do jego wypełnienia, jeśli jest źle wypełniane to wina człowieka a nie sakramentu czy powołania.

Bez sensu, ale za to wcale nie śmieszne.

[sądzony]

To zależy. Póki jest rodzina to jest w miarę ok . Przecież singiel nie musi mieszkać samemu co nie ?? Ale fakt takie życie bywa trudne niestety. Ale co poradzisz.Dodam tylko, ze w sensie samotności to nie tylko życie w pojedynke bo jesli masz przyjaciół to jest w miare ok czy chocby kolegów. No ale ja akurat nei mam tego ani tego.

Życie w związku także może być pełne samotności.

[Andej]

Życie w związku także może być pełne samotności.

Niestety, jest coraz gorzej. Bo coraz częstsza jest samotność w tłumie. Nawet na Forum mamy parę osób, które są wśród ludzi, ale bok nich. Nie potrafią nawiązać głębszych kontaktów. Często gaśnie cos między ludźmi. Zostają pozory. Zewnętrzne.
Wydaje mi się, że samotność wśród ludzi jest najsmutniejsza.
Ale kto winny, skoro to my sami budujemy mury?

[sądzony]

Ale kto winny, skoro to my sami budujemy mury?

Dojrzałe relacje z ludźmi buduje się na "matrycy" relacji z Bogiem.
Jeżeli Tej brak każda quasirelacja będzie wspólną samotnością, taką samotnością w "niesamości".
Oczywiście to, że ktoś jest sam nie oznacza, że nie ma relacji z Bogiem.

Kto temu winien ... ? Ja?
Jeżeli mam Relacje z Bogiem "wylewam" Ją na innych, jeżeli nie łamie jej i nie karmię innych, oznacza to, że jej nie mam.