Czy są tu osoby z autyzmem lub Zespołem Aspergera?

[bei]

Niezbyt na temat, ale zerkając na dyskusję zastanawiam się, ile jest osób w moim wieku, które mają opisywane schorzenia. Ale nigdy nie diagnozowane. Tylko maskowane. Z wielkim trudem, ale to jedyne wyjście.
Nie wiem, jak to funkcjonuje, ale kiedyś każdy był zmuszony do udawania. Zaciskania zębów.

Ostatnio rozmawiałam o tym z księdzem który jest terapeutą. Powiedzial, że zastanawia się czy nie mam jakiejś delikatnej formy Aspergera ale on nie zna nikogo kto podjąłby się diagnozy u dorosłej kobiety. Powiedzial, że teraz są inne czasy i na różne trudnosci zwraca się uwagę w szkołach, dlatego u wielu osób można wczesnie podjąć leczenie różnych problemów.

[Andej]

Ale co jest lepsze? Litowanie się, leczenie (?), odpuszczanie sobie?
Czy stała walka? Na pewno trudniejsza, ale ucząca jak przezwyciężać własne niedostatki.

[hektolitr]

Ale co jest lepsze? Litowanie się, leczenie (?), odpuszczanie sobie?
Czy stała walka? Na pewno trudniejsza, ale ucząca jak przezwyciężać własne niedostatki.

Litowanie się nad sobą nic nie da, nie spowoduje, że niedostatki zostaną uzupełnione. Podjęcie takiej strategii - ''oj, jaki ja biedny, nikt nie rozumie'' spowoduje, że osoba nie będzie w stanie wykonać żadnego kroku ku rozwojowi - wyjdzie z tego nieporadność życiowa, trudno o niezależność w pracy, życiu prywatnym. Wyleczyć się nie da. Zespół Aspergera to sposób funkcjonowania, odbierania, przetwarzania bodźców. Kiedyś porównałem osobę ze spektrum do języka programowania. Napiszemy jakiś program, a później przez długi okres szukamy luk w kodzie. Eliminując je - doskonalimy się. Do każdej osoby, która jest dotknięta spektrum, należy podejść indywidualnie. Każda taka osoba ma swój klucz. JAK DNA. Po prostu. Odnośnie walki - u mnie tak było do momentu, gdy się dowiedziałem, że to może być Zespół Aspergera. Przed diagnozą moja praca nad sobą wyglądała jak kopanie się z koniem. Wiele razy podchodziłem do danej sprawy z innej strony, ale ciągle coś nie pasowało, nie było to. Świadomość, że tak mam i już tak zostanie, spowodowała to, że przestałem siłować się ze sprawami, które odbiegają od standardów, jakie narzuca społeczeństwo. Tutaj trzeba uważać i być szczerym ze sobą, bo w taki sposób możemy stwierdzić, że ja tak mam i nie pracować nad sobą. A to jest zwykłe cwaniactwo, które nie świadczy zbyt dobrze o osobie.

[Andej]

I o to właśnie chodzi. Aby walczyć.
Oczywiście, że nie ma sensu walić głową w betonową ścianę. Ale można spróbować ja obejść. Można znaleźć rysę i powoli poszerzać wyłom. Tak jak kropla drąży skałę. Per aspera ad astra.

[Dezerter]

Ja chcę zapewnić wszystkich żywotnie zainteresowanych tym wątkiem, że na naszym forum mogą liczyć na przyjazną przychylność i zrozumienie.
Jeśli coś wam doskwiera lub boli piszcie na pw do mnie lub moderacji - postaramy się reagować i pomagać
Niech was Bóg błogosławi i prostuje wasze ścieżki i da w duszy
szalom

[hektolitr]

Dziś chciałbym trochę ponarzekać, ale nie rozdzieram szat, bo to nic nie da. Po prostu chciałbym napisać, że czasami u aspergerowców jest cięższy okres i tak jest u mnie. Doskwiera mi to, że czasami nie można przeskoczyć niektórych spraw, nie można nic przemodelować, przerobić. Co jakiś czas włącza mi się tryb ''nadwrażliwości'' - boli mnie cały świat i chętnie posłużę się cytatem z filmu pt. ''Zielona Mila'':
''Jestem zmęczony, szefie. Zmęczony wędrówką, samotnie jak jaskółka w deszczu. Zmęczony tym, że nigdy nie miałem przyjaciela, żeby powiedział mi skąd, gdzie i dlaczego idziemy. Głównie zmęczony tym, jacy ludzie są dla siebie. Zmęczony jestem bólem na świecie, który czuję i słyszę... Codziennie... Za dużo tego. To tak, jakbym miał w głowie kawałki szkła. Przez cały czas.''
W jakimś stopniu jest tak ze mną. Doskwiera to, że zawsze będzie jakaś granica, gdzie nie będę mógł dobrze porozumieć się z drugim człowiekiem, gdzie z mojego sposobu funkcjonowania będą mogły rodzić się nieporozumienia. Zdaje się z tego sprawę. Przez 2/3 mojego życia szukałem i z tego, co widzę, nadal będę szukał sposobu, aby być osobą, która, choć w jakimś stopniu będzie umieć żyć w symbiozie z drugim człowiekiem.
Dlatego też odrzuciłem i staram się odrzucać fałsz tego świata. Rzeczy, emocje, które są ślepym zaułkiem. Zaufałem Bogu. Staram się żyć zgodnie z Bożym Miłosierdziem, bo wiem, że to jest jedyna droga, aby doświadczyć czegoś naprawdę prawdziwego, autentycznego, bez żadnych wyjątków, gdzie każda słabość będzie akceptowana, miłowana, a nie stawiająca granicę.

[Viridiana]

Niezbyt na temat, ale zerkając na dyskusję zastanawiam się, ile jest osób w moim wieku, które mają opisywane schorzenia. Ale nigdy nie diagnozowane. Tylko maskowane. Z wielkim trudem, ale to jedyne wyjście.
Nie wiem, jak to funkcjonuje, ale kiedyś każdy był zmuszony do udawania. Zaciskania zębów.

Ostatnio rozmawiałam o tym z księdzem który jest terapeutą. Powiedzial, że zastanawia się czy nie mam jakiejś delikatnej formy Aspergera ale on nie zna nikogo kto podjąłby się diagnozy u dorosłej kobiety. Powiedzial, że teraz są inne czasy i na różne trudnosci zwraca się uwagę w szkołach, dlatego u wielu osób można wczesnie podjąć leczenie różnych problemów.

Ida Tymina zrobiła kiedyś listę zespołów diagnozujących spektrum, możesz jej poszukać tutaj:
https://linktr.ee/idatymina
Zanim jednak pójdzie się na taką diagnozę, warto podrążyć temat, dowiedzieć się czegoś.
Zawsze jestem gotowa do podrzucenia jakichś źródeł, jak ktoś czegoś potrzebuje, to niech pisze w tym wątku.

[Czernin]

Oo, widzę, że poruszył ktoś tutaj taki temat - świetnie! Należę również do tego grona. W pakiecie jeszcze ADHD.