Dlaczego Msze są takie nudne

[abi]

przy obecnym odplywie wiernych z kosciola, zaraz to wszystko sie spokojnie zmiesci w m-3

[Praktyk]

Chciałbym, żeby wszędzie tak to wyglądało, cudownie

https://wiadomosci.wp.pl/kosciol-w-blok ... 625266272a

a ja nie wyobrazam sobie w tej atmosferze zjadliwych starszych pan, ktore ledwo przekrocza prog kosciola (wychodzac) a juz sycza - widzialas jadwiga nowa bluzke ma a mnie dwiescie zloty jest winna, na pewno cos tam cos tam cos tam....

Z jednej strony masz rację, są też takie, z drugiej strony może jakby je włączyć w jakąś przyjazną społeczność to może przestały by być takie sykliwe Na pewno samo zachęcenie byłoby trudne.

Z twojej strony to trochę wykluczenie w ich stronę. A przecież powinniśmy "nadstawić drugi policzek". Wtedy syk odbija się o uśmiech i babcia nie wie co się dzieje.

Dodano po 16 minutach 29 sekundach:

Bo ja wiem? ten kościół w bloku to jako forma przejściowa, może być. Jak powstało moje osiedle, to mieliśmy zamiast kościoła namiot. Jednakże kościół jako budynek, miejsce w którym zbierają się wierni powinien być, to tak zwana powaga miejsca, świętość miejsca. Bóg jest wszędzie, w każdym momencie naszego dnia możemy z Nim rozmawiać, zawierzać naszą codzienność, ale spotkanie z Bogiem w sakramentach powinno mieć odpowiednią oprawę. Kościół to kruchta, nawy, prezbiterium, chór, konfesjonał, to wreszcie Tabernakulum, to stacje Drogi Krzyżowej, zakrystia, bo gdzieś trzeba przechowywać naczynia i szaty liturgiczne. Bo liturgia to uroczyste oddawanie czci Bogu. Nie widzę tego w mieszkaniu, tam mogą odbywać się spotkania wspólnot parafialnych. I tak było w ciągu 3 pierwszych wieków chrześcijaństwa. Ale to ze względu i na ilość wiernych i głównie na prześladowania chrześcijan, kiedy ci musieli się ukrywać. Co prawda pierwszy tak zwany Dom Kościelny powstał około 230 roku na granicy Mezopotamii i Syrii, a architektura kościelna rozwinęła się dopiero po Edycie mediolańskim w 313 roku, gdy Konstanty Wielki ogłosił chrześcijaństwo religią państwową.
Takie jest moje zdanie, kościół jako obiekt sakralny musi być. A te starożytne czy średniowieczne kościoły to sztuka sama w sobie, niektóre z nich to prawdziwe perełki sztuki.

Nie przeszkadza mi jakieś dodatkowe podniesienie znamienitości miejsca, w którym "czynimy na Jego pamiątkę". Co mi się podoba w tym podejściu z Poznania to pokazanie co jest na pierwszym miejscu, a co jest na dalszym. Najpierw wspólnota, najpierw bycie jednością, kontakt nie tylko z ołtarzem, ale też ludzi ze sobą. Potem ściany.

To jest jeden z powodów dla których ludzie odchodzą obecnie z Kościoła. Mamon bardziej rzuca się w oczy niż miłość. Drogie organy, fundowane ołtarzyki, włoskie marmury, złote kielichy, a miłości do bliźniego niewiele. Faryzeizm zamiast czynienia tego co wiara mówi.

Oczywiście jak się poszuka to jest i lepiej. Ale powyższego jest na tyle dużo, że mediom bardzo łatwo to pokazać, nagłaśniać i sprawiać wrażenie, że tak jest wszędzie.

[konserwa]

Mnie to sie juz przejadlao, taka forma.
Wiem o tym, ze wiele takich "cosiow" po prostu sie rozpadla.
Byc moze po pierwszym zachwycie okazalo sie, ze to nie Bog i oddawanie Mu czci bylo spoiwm, ale sama nowinka .
Takie moje male spostrzezenia.

Ps: duchowosc ( nawet bardzo nowinkarska ) bez formy i liturgii szybko sie wypala.
Sam plomien goreje tak dlugo, dopoki ma w czym gorec i na czym oprzec swoje spalanie.

Ps: Kilka osob byc moze jednak wlasnie dzieki takiej nowince uczynilo pierwszy krok ku Bogu , Kosciolowi ...
Niezbadane sa drogi Pana.

[Praktyk]

Mnie to sie juz przejadlao, taka forma.
Wiem o tym, ze wiele takich "cosiow" po prostu sie rozpadla.
Byc moze po pierwszym zachwycie okazalo sie, ze to nie Bog i oddawanie Mu czci bylo spoiwm, ale sama nowinka .
Takie moje male spostrzezenia.

Ps: duchowosc ( nawet bardzo nowinkarska ) bez formy i liturgii szybko sie wypala.
Sam plomien goreje tak dlugo, dopoki ma w czym gorec i na czym oprzec swoje spalanie.

Ps: Kilka osob byc moze jednak wlasnie dzieki takiej nowince uczynilo pierwszy krok ku Bogu , Kosciolowi ...
Niezbadane sa drogi Pana.

No ale tam jest normalna liturgia. Normalny ksiądz, który musi wypełniać pewne powinności, więc to robi.
Tylko to wszystko wzbogacone faktycznym wspólnotowym kontaktem.

Płomień idący z pisma i liturgii jest faktycznie stabilny i trudniejszy do zgaszenia, niż taki z nowinek uduchowiających. Ale skoro już płonie, to powinien coś dalej rozpalać. A to się da tylko przez kontakt z innymi ludźmi. No więc trzeba się jakoś z nimi spotykać.
Taka forma wspólnotowości osiedlowej jak najbardziej mi się podoba. Oczywiście, może przybrać formę regularnego pikniku bez wartości duchowej, ale to trzeba by sprawdzić

[konserwa]

Niestrawne.

[Andej]

Ja, w swoim dziwactwie, jednakowo przeżywam mszę świętą w zabytkowym kościele, nowoczesnym przeszklonym, malutkiej kapliczce, w namiocie, w lesie, nad brzegiem jeziora. Taką sama ma dla mnie wartość Eucharystia sprawowana w koncelebrze z tysiącami uczestników, w zwykłym kościele z tłumem lub garstka ludzi, jak też wtedy, gdy jestem jedynym wiernym, sam na sam z księdzem.
Bo moje dziwactwo polega na koncentrowaniu się na treści, zamiast na formie. Na wyszukiwaniu dobra, a nie zła (choć zło samo rzuca się w oczy).

Ale każdy ma to, czego szuka. Ludzie niechętni bliźnim, znajdą osoby przeszkadzające. Osoby złośliwe, znajdą się w otoczeniu krytykantów. Komuś będzie brakowało powietrza, innym covidy. Złej tanecznicy zawsze cos przeszkadza. A ja się cieszę, że gdzieś tam ludzie mają bliżej. Może niepełnosprawni są wśród nich. Cieszę się, że z racji bliskości mogą na chwileczkę wyłączyć się z czasu i wpaść na adorację. Nawet między obieraniem ziemniaków, a zrobieniem mizerii. Albo w drodze z pracy do domu przystanąć na chwilę przed Najświętszym.

[Rak]

Tak, każdy z was ma rację, bo ważne jest nasza relacja z Bogiem, nie złote ornamenty czy witraże w oknach. Ja jednak pozostanę przy swoim zdaniu-Bóg powinien być dla nas na pierwszym planie, jednakże są takie momenty w życiu, że to nasze z Panem spotkanie powinno odbywać się w godnym miejscu, w godnym otoczeniu. I to są sakramenty, bardzo ważne dla nas, dla naszego duchowego życia, dla naszego duchowego wzrostu. I nie musi to być budynek kapiący złotem, ale jednak budynek, kościół, gdzie będzie to wszystko co wymieniłam w poprzednim poście. Mnie również nie podobają się te "nowobogackie" świątynie, pełne przepychu. Podam tu przykład Lichenia, jeździłam tam, gdy główną świątynią był kościół pw. św. Doroty. Niewielki, skromny, klimatyczny. Pielgrzymi nie mieścili się w nim, stali przed, na schodach do niego prowadzących, dookoła, gdzie stały konfesjonały. I było cudnie. A gdy pierwszy raz pojechałam do Lichenia, gdy Bazylika była już oddana do użytku to po prostu ręce opadły, przepych goni przepych, nadmiar wszystkiego kapiącego złotem prowadzi do zawrotu głowy. A najbardziej mnie powaliło pewne pomieszczenie, w bocznej ścianie, po prawej od głównego wejścia, od podłogi do sufitu obłożone tablicami z nazwiskami fundatorów bazyliki. Tych co wpłacali tam drobne grosze, oczywiście nie było. Moje dziecko po wejściu zapytało-mamo, mam tu klęknąć i się modlić? O nie, tam nie wejdę nigdy, tam wylęgarnia pychy. I teraz gdy jadę do Lichenia najczęściej jestem u Świętej Doroty . Ale będę uparta, kościół jako budynek, jako obiekt musi być. Jeżeli byliście w Francji, Anglii, nie mówiąc już o Holandii, to na pewno widzieliście kościoły przekształcone na hale targowe, kluby, czy nawet domy mieszkalne. Mnie to napawa i smutkiem i przerażeniem.

[Nenderen]

Ludzie w dużej mierze nudzą się na Mszach dlatego że często redukują ich znaczenie do symbolicznej uczty porzucając ten aspekt swojej katolickiej wiary który mówi o tym, że w Eucharystii Jezus jest prawdziwie obecny Ciałem i Krwią. Na szczęście od czasu do czasu pojawia się jakiś cud eucharystyczny ale jest to kropla w morzu potrzeb.

[Andej]

Na szczęście od czasu do czasu pojawia się jakiś cud eucharystyczny ale jest to kropla w morzu potrzeb.

Cud jest na każdej mszy. W czasie każdej eucharystii. Cud przeistoczenia. Ale trzeba go dostrzec. Uwierzyć.
Wydaje mi się, że cud obecności Boga w kawałku chleba jest największym cudem, z jakim się stykamy.

[Nenderen]

Oczywiście, cud przeistoczenia jest większym cudem, bynajmniej nie chciałem tego zanegować. Tym niemniej cieszy mnie każda wzmianka o odkrywaniu "zasłony" w ramach cudów eucharystycznych takich jak w Buenos Aires bo dzięki nim wiele osób zaczyna na nowo czcić Jezusa Eucharystycznego. Oczywiście błogosławieni którzy nie widzieli a uwierzyli ale bywają i wątpiący Tomasze potrzebujący umocnienia dla swej wiary

[jacektalin]

Chciałbym, żeby wszędzie tak to wyglądało, cudownie
https://parafie.org.pl/
https://wiadomosci.wp.pl/kosciol-w-blok ... 625266272a

W mojej parafii jest nieco podobnie. Może nie w bloku, a kościele, nie kawa, a herbata ale też jest przyjemnie.

[sądzony]

Nie rozumieją co ksiądz do nich mówi. Patrzą w sufit, dłubią w nosie. Nawet jeśli są zmuszone do grzeczności to nie są zainteresowane treścią.

U nas w kościele od około roku, może dłużej, funkcjonuje takie pomieszczenie, w którym dzieci mogą "odpocząć", pobawić się, poruszać, popsocić, matka może iść nakarmić dziecko lub je utulić gdy płacze.