To świadectwo przesłał Krzysztof – tata Uli, która już odeszła do Pana w wieku 16 lat. 

Autor: Urszula Jeromin , lat 16.

DOCEŃ

Czy widziałeś dzisiaj miłość? Naprawdę można ją zauważyć! Tylko się trzeba dokładnie przyjrzeć.
Jestem chora na białaczkę limfoblastyczną. To dopiero początek choroby i leczenia, więc można by pomyśleć „po co pisać świadectwo jak dopiero zaczyna się doświadczać?” Okazało się, że można.
Sama choroba nie daje się we znaki, ale to konieczne leczenie tego schorzenia jest niesamowicie uciążliwe. Polega ono na chemioterapii i masie innych środków (w tabletkach i zastrzykach). Teraz jest początek lutego, a poza tym, na tę chwilę moja odporność spadła i podlegam tak zwanej izolatce ochronnej. Leżę w swojej sali sama i nie mogę wychodzić poza jej próg. Jeśli ktoś do mnie wchodzi to po raz, musi być w 100% zdrowy, a po dwa, tylko najbliższa rodzina (mama i tata), poza tym lekarze i pielęgniarki. Oczywiście wszyscy w maskach i fartuchach. Mam tu duże okno. Za nim widzę teren szpitala, mały fragmencik. Jest tarasik, ale teraz jest zimno i ta odporność. Przez najbliższy czas siedzę w zamknięciu. To było takie wprowadzenie.
Pewnego wieczoru leżałam na łóżku i myślałam. Patrzyłam na zdjęcie swego psa, który czeka na mnie w domu. Pomyślałam jak wiele radości wnosi on na co dzień do mojego życia. Przecież pomyślałam tylko o psie, który po prostu cieszy się na mój widok. To tylko pies, a ja zauważyłam jak wielkie to dla mnie ma znaczenie. Wtedy pomyślałam również o innych rzeczach, o osobach, bo jeżeli dotąd nie doceniałam zwykłego zwierzaka, to jak wiele w życiu pominęłam. Moi rodzice. Wracałam co dzień ze szkoły, rozmawiałam chwilę i szłam do swego pokoju. Wieczorem zazwyczaj siedzieliśmy przed telewizorem. Czego brak? Miłości. Powinniśmy razem usiąść, pomodlić się, porozmawiać o sobie, wyznać to jak siebie nawzajem kochamy. Teraz leżę tu i oddałabym wszystko, żeby spędzić z nimi wieczór, dzień.
Musimy doceniać !!! Moja starsza siostra. Prawie nigdy nie dziękowałam jej. Tak naprawdę nigdy, że śpiewa i gra ze mną, rozmawia, śmieje się. Nie dziękujemy za codzienne sprawy, ani Bogu, ani ludziom, a tak naprawdę dzięki nim nasze życie ma sens. Przyjaciele, znajomi. Spędzasz z nimi czas, a czy doceniasz te chwile? Czy dziękujesz za nie Panu? To zabrzmi staroświecko i prosto: „Dopiero jak coś tracisz to, to doceniasz .” Owszem, twoja babcia zapewne tak mówi, ale ja nikomu nie życzę, by się o tym przekonał. Ja się przekonałam, cały czas się przekonuję podczas tej choroby.
Gdy pomyślę, że mogłabym teraz spacerować i dziękować Bogu za niebo, za powietrze, którym oddycham. Teraz mogę Mu dziękować za szpitalną duchotę, ale i za nią dziękuję, bo to naprawdę dużo.
Czy dziś wychodząc z domu zauważyłeś ile darów i łask już ci zesłał Bóg? Założę się, że nie. Tak zmierzam do tego, że to drzewo, którego możesz dotknąć w drodze do domu, szkoły czy pracy to niesamowity dar. To, że możesz przełykać i jeść to dar. Nie zawsze można i kiedyś może być za późno żeby potem żałować, że się tym nie zdążyłeś nacieszyć.
Szukaj miłości!!! Ona jest wszędzie! Na 100%! Wystarczy, że spojrzysz w oczy własnej mamusi i tam jest miłość! W biszkopcie babci jest miłość! W dziadku! W psie! Zastanów się jak wiele musisz jeszcze docenić. Jak wiele Bóg już Ci dał i jak wiele ma Ci jeszcze do dania! Ty to tylko w końcu doceń! A najważniejsze jest to, że każdy człowiek na Twojej drodze życiowej to łaska. Ten, który pomoże Tobie i ten, któremu pomożesz Ty. Ten, który się modli za Ciebie i ten za którego się modlisz Ty. Szczególnie ci ludzie, którzy postępują niewłaściwie – Oni Cię uświęcają. Musisz im pomagać i musisz za nich dziękować, bo to oni kierują Cię do świętości.
Nie napisałam świadectwa jak się można było spodziewać o niesamowitym cudzie uzdrowienia z białaczki. Ale Pan uzdrowił spojrzenie mojego serca i teraz potrafię dziękować za każdy, najmniejszy szczegół mojego życia. To, że mogę usiąść, mogę wstać i iść, bo to też często się stać nie może. Wierzę w to, że Bóg może mnie z tej choroby uzdrowić, szybciej niż przewidywane leczenie, ale jeżeli On zechce to leczenie będzie przebiegało powoli albo wyzdrowienie nie nastąpi. Nie jest to choroba niewyleczalna, ale wiem, że cokolwiek Pan zrobi z moim życiem, będzie ono świadectwem wiary i miłości. Jestem przekonana, że czy ozdrowieję, czy umrę moje życie będzie dowodem na to, że musimy szybko nauczyć się patrzeć przed siebie z miłością do wszystkich i wszystkiego czym Bóg nas obdarza i doceniać każdą chwilę prowadzącą nas do zbawienia. Jeśli umrę to będę świadectwem mojej rodziny, która będzie musiała pokazać, że to doceniają, doceniają moje cierpienie, poświęcenie. Będą mogli pokazać, że umieją patrzeć i wtedy każdy będzie miał szansę nauczyć się doceniać i widzieć .

ULA.”

8 Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami – wyrocznia Pana. ⁹ Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje – nad waszymi drogami i myśli moje – nad myślami waszymi.

Iz 55,8-9

Tym razem Krzysztof – tata Urszuli dzieli się słowami, które z pewnością pomogą każdemu, bo przecież takie jest życie, że najbliżsi są i w końcu odchodzą do Pana. Jak to udźwignąć i zrozumieć? Przeczytajcie…

Krzysztof Jeromin:

„Chcę odnaleźć Jezusa. Mój Pan, mój Zbawiciel, gdzie On jest? Urszula – moja córeczka, moja pociecha, gdzie Ona jest? Nikt z ludzi nie odpowiedział mi na to pytanie. Grzech – rodzi ból, chorobę, cierpienie, śmierć.
Ula umarła. Kto zawinił, kto zgrzeszył, aż tak bardzo, że moja córcia nie żyje?!
Kto? Ja!? Małgosia!? Kto?
Każdy z nas jest grzeszny, każdy z nas upada. Ja jestem grzesznikiem. Skala tu nie ma znaczenia jak wielkim. Jestem i już. Czy to przeze mnie ? Czy ktoś inny z rodziny „dał ciała”? O co chodzi? Urszulka, myszka moja, mówiła do mnie „kocham cię tatku”.
W styczniu 2013 roku moje serce po rozbiciu muru odgradzającego mnie od Pana, zapragnęło być jeszcze bliżej. Dokładnie 21. 01. 2013 roku w godzinach rannych, odbyłem Spowiedź z całego mojego życia. W końcu poczułem się tak blisko. W modlitwie oddałem Bogu całego siebie z wszystkim czym mnie obdarzył w moim życiu: moją rodziną, bliskimi, uczuciami, rzeczami itd. Ksiądz po wszystkim powiedział mi, że muszę uważać, bo szatan będzie walczył. Wieczorem Ula miała tak dużą gorączkę… Dostała drgawek. Razem z żoną modliliśmy się nad nią. Gorączka ustała, ale odwieźliśmy ją na pogotowie. Skierowanie, szpital, rano diagnoza – BIAŁACZKA !!!
Nie bałem się. Pani lekarz, która stwierdziła prawdopodobieństwo choroby, pokazałem krzyż i powiedziałem – my mamy Obrońcę. Nic nas nie ruszy. W środku kłębiły się myśli: co jest, gdzie, jak, to niemożliwe. Pewnie się pomylili ci nasi lekarze! Czekaliśmy na punkcję. To badanie wyjaśni sprawę. Oddam należną chwałę Bogu i załatwione. Ulka wróci do domu!!!
Badanie potwierdziło diagnozę wstępną – ostra białaczka limfo-blastyczna.
„Co to w ogóle jest? Co ja zrobiłem? Po co oddałem Mu córkę? To to ma być cena za bliskość z Bogiem? Rozpacz!? Gdzie jesteś mój Jezu? Krzywda mi się dzieje, ratuj mnie, ratuj moją córkę! To po to obdarzyłeś mnie tym darem żeby mi go teraz zabrać? To po to dałeś mi serce pełne miłości do moich dzieci żebym teraz cierpiał, wątpił? Maryjo, Matko moja, ratuj!” U Uli gorączka spadła od razu po przywiezieniu do szpitala. Jak zwykle uśmiechała się do wszystkich.
Modlimy się, kaplica, sala, dom, różaniec w ręku. Bóg jest! On nas nie zostawi, ale jak Go prosić?
Mateńko, Matko Boża, Ciebie Twój Syn zostawił nam. Jak Cię przygarniemy to Ty uprosisz wszystko.
Nie ma innej możliwości, wszyscy muszą się modlić o zdrowie Uli. Do znajomych wysłaliśmy wiadomości z prośbą o modlitwę. Oni przesyłali to do swoich. Młodzież gimnazjalna i licealna, oazowa. Wszyscy modląc się rozsyłali dalej wiadomość by wstawiano się za Ulę. Zaczęła się lawina modlitwy. Ludzie, którzy nigdy nie odmawiali Różańca – zaczęli go używać. Ja sam nie znałem tajemnic. Różańcem modliłem się okazjonalnie. Nie musiałem mieć książeczki ani podpowiedzi. Po prostu raz przeczytałem i poznałem. Modliłem się. Codziennie uczestniczyłem we Mszy Świętej. Nigdy nie robiłem tego tak otwarcie, ale było mi z tym dobrze. Odmawiałem Różaniec ze szwagrem, z teściową, z innymi, ale najważniejsze – odmawiałem go z żoną i córkami. Nigdy dotąd tak się nie modliliśmy. Owszem, chodziliśmy razem na Msze, rano modliliśmy się razem przed posiłkiem (Ula nas nauczyła, Madzia poprawiła). Ale Różaniec!?
W modlitwie cały czas nasłuchiwałem głosu, który miał mi powiedzieć „załatwione”. Nie słyszałem.
Kiedyś odwoziliśmy Ulę do szpitala po krótkiej przepustce. Odprowadziłem dziewczyny na Izbę Przyjęć, a sam wróciłem do samochodu po torby. Zanurkowałem w bagażniku, wyciągam klamoty. Niedziela, wokół nikogutko. Odwracam się, a przede mną stoi kobieta i pyta czy może mi jakoś pomóc.
Taka normalna, nie zaniedbana, nie zadbana. Podziękowałem. Mówię, że nie, dam sobie radę.
Pan kogoś tu przywiózł – pyta. Tak, córkę. Jest chora na białaczkę. „To ja się za nią pomodlę. Jak ma na imię?”. Urszula – mówię. To ja się za Ulę pomodlę – odpowiedziała. Z wrażenia, łapiąc się za torby, nawet jej nie podziękowałem. Jak podniosłem głowę to jej po prostu nie było. A ja dalej nasłuchuję!

Moja córka napisała świadectwo. Nie chciała mi pokazać. „Napiszę inne. To jest pierwsze, nie za dobre, to przeczytasz”. W końcu zabierałem jakieś rzeczy ze szpitala i wpadł mi w ręce jej notatnik. Przeczytałem . Płakałem pod szpitalem chyba z godzinę. Zrobiłem prezentację – film. Zamieściłem na You Tube, ale dalej nasłuchiwałem. Docierały do nas wiadomości o modlitwie za Ulę prowadzoną przez księży, siostry zakonne i osoby świeckie z całej Polski, z zagranicy, z misji. Zastanawiałem się skąd tyle tego się bierze. Tak mało ludzi widzimy na ulicy, którzy się do nas uśmiechają. Wręcz odwrotnie. Dokoła przygnębienie i marazm, zabieganie codziennością i troska o przyziemność, a tu taki odzew, tyle modlitwy i zapewnienia o niej. Byliśmy zachwyceni. Ja byłem. Bóg jest, bo dopuszcza łaskę modlenia się za Ulę, bo chce ją uzdrowić. No to chyba załatwione!?
Teraz tylko przetrwać chorobę, nie upadać na modlitwie, ufać, wychwalać, wielbić, błogosławić.
Nasłuchuję dalej. Cisza…
Nawrót choroby, modlimy się, szukamy dawcy. Bóg jest, znowu odzew tylu ludzi.
Znowu nawrót, lekarze odmawiają leczenia. Bóg jest. Nie słyszę Go, ale jest.
Nasłuchuję ciszy… Nic, ale On jest, wiem to. Wracamy ze szpitala uśmiechnięci, bo nie wracamy do domu umierać. Ula mówi do mnie żebym się nie martwił, bo przecież Jezus jest z nami. Powiedział jej w Sokółce, że jeszcze troszkę musi pocierpieć, ale już niedługo. Nie może jej zabrać, nie pozwoli jej umrzeć. Ufamy Mu. Tylu ludzi się za nią modli. On nie zawiedzie nas, nie narazi siebie na stratę tylu wiernych, nie da satysfakcji złu, które się z nas nabija.
Ula się czuje bardzo źle, jest umierająca. Na co czekasz mój Jezu – pytam… Cisza. Nic nie słyszę.
Otwieram oczy – łóżko, Małgosia i Madzia trzymają Urszulkę za rączki, a ja nie mogę…, więc głaszczę ją po policzku i główce. Łzy zalewają mi twarz … Nie oddam Ci jej. Chcę by ze mną tu była, nie możesz mi jej zabrać. Boże mój, gdzie jesteś? Przyjdź teraz, proszę Cię. Uratuj moją Ulę. Ona cierpi.
W pokoju jest razem z nami czterech księży. Wokół wielu ludzi, rodzina, lekarz i pielęgniarki z hospicjum. Wszyscy się modlą.
„Jeśli jesteś mój Boże to przyjdź i skończ cierpienie mojej Uli. Oddaję ją Tobie, bo to Ty jesteś jej prawdziwym i jedynym Ojcem. Ja jestem tylko Twoim cieniem i nic już nie mogę zrobić, oprócz tego, że mogę ją Ci oddać. Ula, nie bój się, moja żabciu. Jezus Cię kocha. Z Nim będzie ci lepiej niż gdziekolwiek, z kimkolwiek na świecie. Podaj Mu rękę i idź. Boże, przyjdź i uwolnij ją od tej choroby, przytul do Siebie. Niech poczuje Twą ojcowską miłość.”
Ksiądz Jerzy z hospicjum odczytuje w modlitwie Litanię do Wszystkich Świętych. Ula oddycha spokojnie, ale coraz słabiej. Na ostatnie słowa litanii przestaje oddychać. Odchodzi.
Nasłuchuję ciszy… Nic, dalej nic.
Spokój, dziwny spokój. Tak kocham moją córcię, a tu… ulga? Spokój… Może Ula zaraz wstanie. Tak, na pewno Bóg ją wskrzesi, stąd ten spokój. Modlę się.
Pan daje nam wiele łask, daje nam wszystko. Czy biorę od Niego to co mi daje? Wiarę? Nadzieję? Radość? Miłość? Czy wierzę w Boga jak tracę córkę? Tak, wierzę. Nie widzę Go, nie czuję fizycznie, ale wiem, że jest. Wiem, że Jezus pokonał śmierć niczym innym jak miłością, że zmartwychwstał, że żyje. Ostatnimi słowami, które słyszałem od Uli były „ja też tatku”. Były odpowiedzią na moje „kocham cię Uleńko, mój robaczku”. Było w nich tyle miłości, tej samej miłości, która pokonuje wszelkie zło, która pokonuje wszelkie przeszkody, która pokonuje śmierć.
Przecież ona nie umarła!!!
Jest z Jezusem! Z moim Bogiem, moim Panem, moim Ojcem, moim Królem, moim Zbawcą.
Nie jestem wariatem, choć wielu tak pomyśli. Wielu, którzy nie widzą i nie słyszą, którzy nie wierzą.
Moja córka żyje, jest ze mną, zawsze. Modli się ze mną, oręduje za mną. Teraz wszystko jest proste.
Urszula zostawiła piękne świadectwo, napisane wtedy w lutym. W tej chwili do mnie dociera, że całe życie Uli, za które my teraz bardzo dziękujemy Bogu, za obdarzenie nas tym życiem, tą łaską radości, miłości, bycia z nią, że to miało właśnie w tym sens. To świadectwo, które już jest odczytywane czy przez młodzież, czy przez ludzi w różnych miejscach świata, daje ten wielki cud, jakim była Ula. To świadectwo to największy cud jaki nam Ula zostawiła: cud zauważenia miłości Bożej we wszystkim co się dzieje na świecie, w każdym naszym dniu, w każdym wypiciu gorzkiej czy słodkiej herbaty, w krzyku czy w odbiorze krzyku, czy w czymkolwiek co się dzieje niekoniecznie dla nas dobrego, związanego z cierpieniem, żalem, złością – w tym wszystkim jest miłość. Wystarczy ją dostrzec. W tym, że żona mnie czasami denerwuje jest miłość, że ja ją czasami denerwuję też jest miłość. Sam wiem, jak ciężko jest mi powiedzieć „tato, kocham Cię” do mojego taty. Mnie osobiście Ula jako tatę bardzo mocno tego nauczyła. Pokazała model, który we wszystkim ma działać. Masz stanąć przed Bogiem i powiedzieć mu, że Go kochasz, i masz wszystko załatwione.
Kiedy dzisiaj czytam to świadectwo, ten fragment, w którym Ula porównuje ludzi do Aniołów i pisze, że one nam zazdroszczą tego, że możemy cierpieć dla Jezusa, że możemy przyjąć Komunię Świętą, to wszystko do mnie dociera i ja tym bardziej wierzę w to, że Pan Bóg jest. Teraz już wiem skąd się we mnie bierze spokój, skąd się bierze takie opanowanie. Ta choroba, a szczególnie to świadectwo, otworzyło mi oczy na to czego wcześniej nie widziałem w Niej. A nie widziałem w Niej aż takiej wiary w Boga, nie widziałem w Niej aż takiego obcowania z Jezusem. Odbieram to świadectwo nie tylko jako spuściznę zostawioną nam przez Ulę. Odbieram je jako formę modlitwy. Nie przejmuję się tym, że mam żyć tak, aby pokazać świadectwo, bo ja ani przez chwilę nie chcę być sztuczny. Ja po prostu żyję z dnia na dzień i modlę się do Pana naszego żeby dał mi siłę i żeby On mnie prowadził.
Modlę się o siłę miłości i wiary.

K.J. – ziemski tata Urszulki.”

 ZROZUMIEĆ CIERPIENIE.

Autor : Urszula Jeromin, lat 16.

Czasem zastanawiamy się dlaczego mamy cierpieć? Bo przecież Jezus już wymęczył się za nasze grzechy. On oddał za to życie, więc powinniśmy mieć spokój. Otóż nie.
Cierpienie uszlachetnia. Bardzo piękne słowa. Niestety nie prawdziwe. Ból nie może powodować dobra. Kto to w ogóle wymyślił? Ból pochodzi od szatana, więc nie może sprawiać niczego dobrego. To Bóg chce cały czas naszego dobra. Tylko, że szatan jest podstępny. Oni cały czas walczą. W każdej chwili Pan walczy z diabłem o nasze dusze. Gdy my przeciwstawiamy się złu, doświadczamy cierpienia. Jak to sobie tak uświadomimy to możemy być dumni z tego, że możemy dla Jezusa pocierpieć. Jednak na żadne takie pytanie nie możemy odpowiedzieć, bo Bóg jest dla nas, ludzi zwyczajnie zbyt inteligentny. On jeden zna odpowiedzi na wszystkie pytania. My jednak możemy być z siebie dumni, że możemy się przyłączyć w cierpieniu do Pana. Więc nie narzekajmy gdy coś nas boli. Powierzmy to Bogu, a On nas wyzwoli w idealnym momencie. I nigdy nie myślmy, że gdy przyjdzie ból, a ja się pomodlę, to ból zaraz minie i koniec. Czasem wystarczy jedna modlitwa, czasem trzeba ich znacznie więcej, a czasem nasze modlitwy nie zadziałają tak jak oczekiwaliśmy. Lecz jeśli będziemy prosić Pana żeby ten ból od nas przejął, to On z tego cierpienia wyciągnie masę dobra. . Teraz gdy jestem chora na białaczkę i modlę się, proszę Boga o cud uzdrowienia, a w międzyczasie myślę, że tak ma się wypełnić wola Pana. I wtedy zastanawiam się jaka tym razem jest wola Boża, i jak już sobie przypomnę, że przecież nie mogę tego zrozumieć, bo jestem tylko człowiekiem, to brnę dalej swoim zawiłym rozumowaniem ze świadomością, że przynajmniej Bóg jest mądry i zrozumie moje myśli nawet gdy ja ich nie pojmuję. Wtedy modlę się o to, aby Pan uzdrowił mnie cudownie, szybko i całkowicie, bo ja bym tego chciała i żeby zrobił tak jak będzie najlepiej w skutkach, tak żeby powstało z tego najlepsze świadectwo i żeby jeśli zdecyduje mnie do siebie zabrać to cały czas mocno podtrzymywał moją rodzinę, żeby umieli o tym świadczyć. Nikt nie powiedział, że mamy się modlić o wypełnienie woli Pana, tylko o to, by być na nią gotowym. My musimy modlić się o to o co chcemy, wyrażać te pragnienia, tylko od razu być gotowym, że to może zwyczajnie nie nastąpić, bo Bóg ma już plan. Nawet Jezus w Ogrójcu powiedział Bogu Ojcu czego by chciał, a jednocześnie, że i tak zrobi to co Pan dla Niego zaplanował. Cierpienia nie zrozumiemy, ale kiedyś od kogoś usłyszałam, że Aniołowie zazdroszczą nam jednego, tego właśnie, że możemy cierpieć w imię Chrystusa. Od tej pory jak cierpię, myślę o tym i jest mi znacznie lżej i jestem wtedy z tego dumna, bo to oznacza, że nie ulegam szatanowi. Jak cierpisz to należy sobie przypomnieć, że kochasz Boga, bo jak go kochasz to życie ma sens i wszystko warto, nawet cierpieć.

Ula”

Wchodząc do dzielnicy Williamsburg, znajdującej się w Nowym Jorku na Brooklynie, ze zdziwieniem i niedowierzaniem otwieramy szeroko oczy. Gdyby nie nowoczesne samochody na miarę XXI wieku, przemykające po ulicach, skłonni byśmy sądzić, że jakimś trafem tajemniczy ‚wehikuł czasu’ przeniósł nas przynajmniej ze dwa wieki wstecz. Jest to dzielnica zamieszkała przez Żydów ortodoksyjnych (ortodoksyjni -ściśle wierni religii, rygorystycznie przestrzegający zasad). Nie na darmo Nowy Jork nazywają miastem kontrastów, można tu spotkać wszystko, luksus i biedę, modę i prostotę.

Często spotykamy na ulicy kobiety pchające wózek, niejednokrotnie zawierający dwoje dzieci oraz uwieszone do niego większe pociechy.

Żydzi obchodzą dużo świąt. Ze względu na nieznajomość języka niezbyt potrafię je wymienić, znam je raczej z obserwacji. Pewnie nawet nie całkiem właściwie je nazywam. Przebywając przez pół roku w Nowym Jorku miałam częsty kontakt z tą społecznością. Sprawiło to, że trochę poznałam ich zwyczaje.

Przede wszystkim szabat. Zaczyna się w piątek o zachodzie słońca a kończy w sobotę wieczorem.. Zaczyna i kończy się wyciem syreny. Obowiązuje zakaz pracy, oddalania od domu, telefonowania itp.  Na czas szabatu nakrywają stół białym obrusem i folią, ustawiają srebrne tace i świeczniki oraz oliwne kaganki. Na odpowiednim nakryciu leży święta księga.

W mieszkaniach nie widać telewizorów ani radioodbiorników, najwyżej magnetofon, wygrywający żydowskie piosenki. Dzieci robią kółeczko i tańczą w ich rytmie. Rzadko widać komputer.

W każdym mieszkaniu znajdują się duże biblioteki a w stołowym pokoju w oszklonych szafach dużo srebrnych naczyń, które czyści się przed świętem Pesach, największym żydowskim świętem, trwającym 9 dni. Przygotowania do niego zaczynają się kilka tygodni wcześniej i można je nazwać ;wywracaniem mieszkania do góry nogami”. Bardzo  dokładne sprzątanie ( mycie ścian oraz sufitów, drapanie w szufladach, odkurzanie materacy i sprężyn w łóżkach).

Wyrzucają również wszystkie nagromadzone artykuły spożywcze, nawet te nie psujące się i kupują nowe. To mnie najbardziej drażniło, można by rzec, nieomal doprowadzało do furii!  Tak wielkie marnotrawstwo, podczas gdy miliony ludzi na świecie głoduje, a nawet umiera z głodu. Podczas przygotowań do święta Pesach do sprzątania oraz do mycia naczyń używa się specjalnych płynów. Na ten okres używa się prowizorycznej kuchni utworzonej w odrębnym pomieszczeniu, gdy tymczasem właściwa kuchnia, pięknie wysprzątana, stoi bezużytecznie.

Inne święta to święto kwiatów oraz przebierańców (nie znam oficjalnej nazwy tych świąt).

Jeżeli chodzi o potrawy, jedzą dużo ryb i warzyw, nie używają mięsa, najwyżej drobiowe. Nie jedzą kiełbasy. Spożywają dużo różnorodnych ciastek oraz owoców.

Modlą się głośno chodząc po mieszkaniu i kiwając się.

Żydówki zajmują się gospodarstwem domowym i wychowywaniem licznej gromadki potomstwa. Do sprzątania zatrudniają kobiety poszukujące pracy, najczęściej Polki, które są uważane za dokładne . Nie brakuje ich na tzw. ;stójce”, miejscu gdzie, niestety, niejednokrotnie cały dzień daremnie oczekują na zatrudnienie, ponieważ bywa ich bardzo dużo. Wiąże się to z ogromnym upokorzeniem. Trochę mi to przypomina targ. Żydówki podchodzą i wybierają z tłumu osobę, która według nich będzie odpowiednia. Niestety, tak w rzeczywistości wygląda ta legendarna Ameryka.

Zauważyłam, że ulubionym zajęciem Żydówek są częste i długie rozmowy telefoniczne. Tracą na nie mnóstwo czasu. Nawet miałam wrażenie, że niektóre Żydówki urodziły się ze słuchawką telefoniczną przyrośniętą do ucha, tak były z nią nierozerwalnie związane.

Kiedy urodzi się chłopiec, w rodzinie jest wielkie święto. Przed pierwszym szabatem w jego życiu przychodzą dzieci deklamując wiersze i śpiewając piosenki. W czasie szabatu odbywa się przyjęcie. Dziewczynek nie przyjmują tak radośnie.

Kuchnia wyposażona jest w dwa zlewy, jeden wyłącznie do produktów mlecznych, drugi do pozostałej reszty. Każdy z odrębnym myjakiem, sztućcami i naczyniami, jak również ściereczką do naczyń. Nie wolno pomylić. To samo dotyczy pracy w ciastkarni. Serniki robi się przy odrębnych stołach. Używa się również blach ściśle do tego celu przeznaczonych. Jeżeli nie ma specjalnego stołu, należy stół, którego chcemy użyć, nakryć czarną folią oraz oddzielić tekturą od stanowiska pracy, na którym robi się coś innego  Muszę przyznać, że imponowała mi ta mobilizacja do tak ścisłego przestrzegania nakazów wiary oraz zadziwiały spartańskie warunki. pracy i produkcji, przedstawiające wiele do życzenia jak na XXI wiek, mimo toczącego się w pobliżu życia, pełnego luksusu i zdobyczy techniki.

Jak umiera ciało?

Na dwa, trzy dni przed śmiercią skóra zaczyna inaczej odbijać światło, szczególnie w ciągu dnia. Z miękkiej, sprężystej staje się woskowa i sztywna. Zdecydowanie wyostrzają się rysy. Szczególnie nos, na jego środku pojawia się podłużne zagłębienie.
Przytomne osoby cały czas są ruchliwe, zachowują się jakby za kilkadziesiąt godzin nie mieli umrzeć – porządkują rzeczy, rozmawiają, jak gdyby nic się nie działo, jakby nie zauważali, że ich ciało powoli się zmienia.
Z pacjentami spotykam się przez kilka, czasami kilkanaście dni, odwiedzam ich kilka razy dziennie. Jednym z najtrudniejszych momentów jest chwila, gdy zauważam bruzdę na nosie. Wtedy wiem – to już czas. I często zastanawiam się, czy oni też to już wiedzą. Wydaje mi się, że nie. Mimo tego, że zdają sobie sprawę ze swojego stanu i intelektualnie pogodzili się ze swoim losem. Czym innym jest spodziewać się śmierci, nawet bliskiej aniżeli uświadomić sobie w poniedziałek rano, że umrę w środę, koło południa.
Na kilka godzin przed śmiercią aktywność ogranicza się już tylko do obrębu łóżka, poprawiania kołdry, sięgania po komórkę, układania poduszki, szukania wygodnej pozycji. Spojrzenie człowieka staje się nieobecne, czasami wzrok zawiesza się w niewiadomym, odległym punkcie. Oczy stają się szkliste. Umierający są w stanie normalnie rozmawiać, ale ich głos jest spowolniony, znika melodyczność – ton robi się jednostajny. Wtedy muszę być bardzo uważny i skupić się na tym, co mówią umierający.
W strumieniu słów przeplatają się zwykłe informacje (jaki to dzień tygodnia, kto był mnie odwiedzić, co jadłem) z ważnymi wyznaniami – pojawia się świadomość nadchodzącej śmierci, chorzy mówią o Bogu, o swoim lęku. Czasem opowiadają o odwiedzających ich bliskich zmarłych, którzy stają się dla nich realni na równi z żywymi. Jakby w momencie śmierci dwa światy: żywych i umarłych naturalnie się przenikały. W ciągu ostatnich kilku godzin życia człowiek staje się spokojny, poddaje się naturalnemu biegowi rzeczy.
Pierwsze zmieniają kolor paznokcie, a gdy dłonie i stopy sinieją, i stają się chłodne, oznacza to, że do końca zostało nie więcej niż dwie, trzy godziny. Wtedy umierający przeważnie traci świadomość, jeśli nie – to jest tylko w stanie odpowiadać przecząco lub twierdząco, czasem tylko ruchem głowy. Powieki opadają lub bywają półprzymknięte. Tylko pojedyncze osoby umierają z pełną świadomością – mówią ważne dla siebie rzeczy aż życie z nich uleci.
A gdy już nadejdą ostatnie chwile, oddech staje się coraz płytszy, człowiek przypomina rybę wyjętą z wody – łapie powietrze ustami. Mogą się zdarzyć nawet kilkunastosekundowe bezdechy. Mówi się, że wydaliśmy ostatnie tchnienie, ale to jest raczej wdech bez wydechu. Serce staje i przez cztery minuty obumiera mózg. Wtedy całe nasze ciało jeszcze przez kilkadziesiąt sekund jak gdyby ostatkiem sił próbowało złapać oddech. Potem nie dzieje się już nic. To koniec. Cisza i kompletny bezruch.
Trudno jest wtedy zrozumieć, że człowiek nic nie czuje, właściwie każdy obchodzi się z ciałem delikatnie, jakby żyło. A ono zaczyna bardzo szybko się zmieniać. Wprawdzie było woskowe, ale w ciągu pięciu minut po prostu zastyga. Staje się sino-szare i ewidentnie chłodne – temperatura organizmu dopasowuje się do temperatury otoczenia. Zgodnie z prawem ciążenia, krew, która nie jest już pompowana – opada, na plecach lub boku pojawiają ciemne wybroczyny – plamy opadowe. Jeszcze wtedy ciało jest nadal miękkie, za kilka godzin zesztywnieje. Potem trudno już zgiąć rękę lub rozprostować palce.
Jeśli ktoś nie może skonać, zapalam gromnicę, którą wkładam w dłoń umierającego i modlimy się litanią do patrona dobrej śmierci – św. Józefa lub do Wszystkich Świętych. Odmawiamy także Koronkę do Miłosierdzia Bożego. Te modlitwy zazwyczaj pomagają odejść.
Nawet jeśli ktoś ma wątpliwości co do istnienia Pana Boga i rzeczywistości nadprzyrodzonej, to dla mnie proces umierania – a także to, że ktoś kilkanaście minut wcześniej był integralną osobą, która żałowała, kochała, modliła się, czyli ewidentnie była i żyła – nie kończy jej istnienia. Teraz, gdy przestało bić serce, miałoby go nie być? Tak po prostu? W odstępie kilkunastu minut? Dla mnie fakt ustania pracy organizmu nie jest dowodem na to, że człowiek przestał istnieć. Zawsze mówię pacjentom, że trzeba przeżyć własną śmierć – to jest zwycięstwo duszy nad ciałem.

Ks. Jan Kaczkowski – doktor teologii moralnej, bioetyk, twórca puckiego hospicjum, człowiek który uczył lekarzy, jak rozmawiać z pacjentami o umieraniu. Sam walczył ze śmiertelną chorobą – glejakiem mózgu.

Od pewnego czasu modlę się o dobrą śmierć. Codziennie się o to modlę. Żebym była świadoma i planowała z ufnoscią… jak cudownie będzie rzucić się w ramiona Jezusa.

Tak właśnie to sobie wyobrażam, że wyjdzie mi na przeciw, z tak niesamowicie kojącym uśmiechem i mocno przytuli, a ja poczuje się bezpieczna jak nigdy wcześniej

Marta Przybyła

Trzymałam głowę na piersi Taty i słuchałam jak gaśnie Jego serce. Raz, dwa, trzy…i koniec. Cisza, jakiej nie znałam. Przyszli po Niego wysłannicy Pana i zabrali z małego pokoiku w bloku z płyty. Myślę że Tata wziął Maryję pod rękę i poszli do Domu Ojca. Znał Ją bardzo dobrze. Namalował wiele obrazów, na których jaśniała królewskim blaskiem. I przyszła z Aniołami po swego Józia, przyszła w dniu matki w samo południe , z Aniołem Pańskim. Doświadczenie sparzonej woskiem gromnicy własnej dłoni, trzymającej z czułością jeszcze ciepłe dłonie taty…..które już nie były jego…
Wczoraj wróciło to wspomnienie, może właśnie po to żeby je pożegnać…Niech uleci
Tatko, zniknąłeś mi z oczu ale z serca nigdy…. tekst jak z nagrobka. Przewróciłbyś teraz oczami i pokazał mi język. Mam nadzieje ze tam gdzie teraz jesteś masz pod dostatkiem farb, sztalug no i pomysłów……tych Ci nigdy nie brakowało. Pamiętam wpis z pamiętnika: „córce….bądź zawsze KOLOROWA…. ” Staram się Józiu. . Wiesz znalazłam Twoją Chlebową Kuleczkę , to mój skarb. Oprawię ja w jakiś fajny pomysł i będę nosić . Kocham cię mój umęczony Staruszku. Odpoczywaj a jak zobaczę na niebie abstrakcyjną tęczę , będę wiedziała, że to Twoja sprawka. Bądź najbliżej jak się da …M
Marta Wójcik

Kto się urodził, musi umrzeć. 

Co minutę ktoś opuszcza ten świat lecz wiek nie ma z tym nic wspólnego.
Wszyscy jesteśmy w tej linii, nie zdając sobie z tego sprawy.
Nigdy nie wiemy, ilu ludzi jest przed nami.
Nie możemy się cofnąć.
Nie możemy wyjść z linii.
Nie możemy uniknąć bycia w niej

Tak więc, podczas gdy czekamy w kolejce –

Ciesz się każdą chwilą.
Zrób pierwszy krok.
Wyznacz sobie priorytety
Daj sobie czas.
Spraw, by inni byli szczęśliwi.
Spraw, aby małe rzeczy stały się duże.
Podaruj innym uśmiech.
Kochaj jak najwięcej.
Zachowaj spokój.
Powiedz swojej rodzinie, jak bardzo ją kochasz.
Nie żałuj niczego

Żyj swoim życiem ?

Źródło: Znalezione w sieci/ autor nieznany

Pewnej nocy miałem cudowny sen. Zobaczyłem długą drogę, która z ziemi pięła się ku górze, by zginąć pośród chmur, kierując się ku niebu. Nie była to jednak droga wygodna. Co więcej pełna była przeszkód, usiana zardzewiałymi gwoźdźmi, ostrymi i tnącymi kamieniami, kawałkami szkła.

Ludzie wędrowali tą drogą boso. Gwoździe wbijały się w ciało, wielu miało zakrwawione stopy. Mimo tego nie rezygnowali, chcieli dojść do nieba. Każdy krok wywoływał cierpienie. Wędrówka była powolna i trudna.

Potem w moim śnie ujrzałem Jezusa, który szedł naprzód. On również szedł boso. Szedł wolno, ale zdecydowanie. Ani razu nie zranił sobie stopy. Jezus szedł i szedł. Wreszcie dotarł do nieba i tam usiadł na wielkim, złocistym tronie. Spoglądał w dół, obserwując tych, którzy usiłowali wejść. Spojrzeniem i gestami zachęcał ich. Zaraz po Nim szła również Maryja, Jego Matka.

Maryja szła jeszcze szybciej niż Jezus. Wiecie dlaczego? Stawiała swe stopy na śladach pozostawionych przez Jezusa. Szybko dotarła więc do Syna, który posadził Ją na wielkim fotelu, po swej prawej stronie.

Maryja również zaczęła dodawać otuchy tym, którzy wspinali się i zachęcała ich, by szli po śladach, zostawionych przez Jezusa, tak jak sama to zrobiła.

Ludzie rozsądni tak właśnie postępowali i szybko posuwali się ku niebu. Inni skarżyli się na rany, często zatrzymywali się, czasami rezygnowali zupełnie i upadali na brzegu drogi, zwyciężeni przez smutek.

Słowa tej 27-latki na 24 godziny przed śmiercią, otwierają oczy na coś bardzo ważnego!

Holly Butcher z Australii zmarła 4 stycznia 2018 roku na raka kości. Miała 27 lat.
Holly przeczuwała, że koniec jest blisko, napisała coś, czym chciała podzielić się ze światem.

„To takie dziwne musieć zrozumieć i zaakceptować to, że jest się zwykłym śmiertelnikiem mając zaledwie 27 lat. Śmierć to jedna z rzeczy, które w tym wieku po prostu się ignoruje. Dni mijają niespostrzeżenie, a my tylko marzymy. Zawsze pragnęłam rodziny i gromadki dzieci z miłością mojego życia. Wciąż chcę tego tak bardzo, że aż czuję przeszywający ból. Niestety dane mi było dowiedzieć się, że życie jest kruche, a każdy dzień to dar, a nie żadne z góry dane nam prawo.Mam tylko 27 lat, kocham moje życie i jestem szczęśliwa. Nie chcę umierać, ale nie mam na to wpływu. Śmierć w sumie mnie nie przeraża, nigdy nie traktowałam jej jako tematu tabu. Lepiej jest o niej mówić i pomyśleć od czasu do czasu, bo wtedy przestajemy martwić się małymi, bezsensownymi sprawami. Narzekanie na ciężką pracę, nieprzespaną noc, cellulit na tyłku albo złamany tips – przysięgam, że to nie o tym będziecie myśleć, gdy nadejdzie Wasza kolej. Naprawdę denerwujące jest narzekanie innych na pracę fizyczną i wszelki wysiłek. Powinniście być wdzięczni, że wciąż jesteście sprawni fizycznie, że ciało chce z Wami współpracować… Nie wiecie jak to jest, gdy nie chce…
Starałam się żyć zdrowo. Ale te durne wzorce z mediów, idealne ciała to bzdura. Trzeba polubić siebie, bo ciało to nasz najlepszy przyjaciel, niezależnie od rozmiaru. Kochajcie je i cieszcie się każdym dniem bez bólu. Skręcona kostka czy ból pleców to nie powód do użalania się – one nie zagrażają życiu.

Ludzie! Bądźcie dla siebie dobrzy, pomagajcie sobie. Szczęście to jedyna rzecz, która się mnoży kiedy się ją dzieli… Odkąd zachorowałam zaczęłam dostrzegać niesamowite życzliwe osoby, które nie myślą tylko w kategoriach posiadania. Wiecie jaką abstrakcją są pieniądze, gdy się umiera?

Tak naprawdę nie potrzebowałam tych wszystkich rzeczy, nowych sukienek. Czy kogokolwiek poza mną obchodziłoby, gdybym nosiła w kółko jedną sukienkę? Tyle czasu zmarnowałam na łażenie po sklepach. A ile czasu straciłam na kupowanie prezentów na święta zamiast wykorzystać go na bycie z tymi ludźmi, których chciałam obdarować….
W tym roku na święta Bożego Narodzenia nie dawaliśmy sobie prezentów, nie było presji i marnowania czasu na zakupy. Zresztą wyobraźcie sobie moich bliskich wybierających dla mnie prezent wiedząc, że niedługo się nim pocieszę… Doceniajcie dany Wam czas i magię świąt z bliskimi, a nie świąteczne upominki. Pieniądze lepiej jest wykorzystać na doświadczenia – zamiast wydawać je na materialny badziew (tak, tak, dobrze czytacie) lepiej wyjedźcie, pobądźcie ze sobą, odpocznijcie za nie. Po prostu cieszcie się chwilą. Tylko te momenty doceniam teraz tuż przed śmiercią. Tylko te kiedy ja miałam czas dla innych i kiedy inni mieli czas dla mnie. Darujcie sobie to ciągłe gapienie się w telefony, nawet nie zauważacie, jak dużo przez to tracicie. Naprawdę chce Wam się marnować cenny czas na godzinne układanie włosów i malowanie się? Nigdy tego nie rozumiałam w kobietach. Róbcie to, co Was uszczęśliwia, a nie to, co wypada albo czego chcą inni! Nie odmawiajcie sobie ciastka, bo tyłek urośnie, nie odkładajcie podróży na jutro, bo najpierw trzeba kupić większy telewizor, spędzajcie czas z ludźmi, na których naprawdę Wam zależy i pracujcie po to, żeby żyć, a nie żyjcie żeby pracować.

Ostatnia rzecz… Jeśli tylko pozwala Wam na to zdrowie, oddawajcie krew. Każda darowizna może uratować aż 3 życia! Taka krew dała mi dodatkowy rok życia, bezcenny rok…

Do zobaczenia kiedyś… gdzieś…
Holly”.

Holly zmarła niespełna 24 godziny po napisaniu tych słów. Ona wiedziała co w życiu naprawdę jest ważne. Warto podzielić się jej przesłaniem…

Nardya Miller to 25-latka urodzona w Brisbane w Australii. Dziewczyna ostatnio dowiedziała się, że w najbliższym czasie pożegna się z tym światem. Tej uroczej kobiecie zostało zaledwie kilka dni życia. Od dziecka boryka się z mukowiscydozą, która powoduje, że jej płuca nie pracują jak należy, a śluz, który się w nich gromadzi, utrudnia oddychanie.

Dziewczyna ostatnie swoje dni spędzi w szpitalu. Wysłała stamtąd wiadomość pożegnalną, której odbiorcami mogą być wszyscy ludzie – każdy z nas, a nie tylko jej bliscy. Jeśli ktoś z nas spotkałby Nardyę na ulicy, nie przypuszczałby, że cierpi na jakąś chorobę. Na co dzień to uśmiechnięta i ciesząca się z życia dziewczyna, po której nie widać bólu i niepewności.

Jej narzeczony Liam i cała jej rodzina byli pewni, że wygra walkę z chorobą. Nie chcieli zakładać najgorszego, tym bardziej, że dziewczyna miała szczęście – dostała nowe płuca.

Niestety minęły dwa lata życia z nowymi płucami i okazało się, że organizm zaczął je odrzucać. Nardya natychmiast trafiła do szpitala. Wiedziała, że jej życie dobiega końca i postanowiła napisać poruszający list pożegnalny.

„Być może znasz mnie całe życie, jakieś 10 lat, a może o wiele krócej. Ale kiedy zacznie się przyszły tydzień, wszystko ulegnie zmianie.

Z pewnością jeszcze kiedyś się zobaczymy, ale póki co nie będę mogła z Wami rozmawiać, przytulać Was, ale moja miłość do Was nigdy się nie skończy, przyjaźń i miłość zostaną ze mną na zawsze. Wszyscy ci, którzy pojawili się w moim życiu, choć na chwilę, byli w nim po coś. Jestem prawdziwą szczęściarą, bo miałam cudowne życie.”

„Dziękuję, że byliście częścią mojej podróży po tym świecie szaleńców. To dzięki Wam jestem taka, jaka jestem.

W życiu nie wszystko idzie po naszej myśli. Nie zobaczę już nigdy żadnych pięknych miejsc, nie przeżyję więcej cudownych chwil… Ale będę zawsze nad Wami czuwać z uśmiechem ? Bo prawdziwa radość to możliwość bycia z Wami tu chociaż przez chwilę.
 
Ale teraz musicie pozwolić mi odejść. Szczegóły pogrzebu z pewnością będą Wam znane tak szybko, jak to możliwe. I proszę, nie miejcie smutnych min ani mi nie współczujcie. Zapamiętajcie mnie taką, zawsze uśmiechniętą do Was.
 
I pamiętajcie… Żyjcie na maksa, czerpcie z życia ile tylko możecie i nie marnujcie go!” 

Magdalena Szafron zmarła 17 czerwca 2020 r. po długotrwałej chorobie nowotworowej. Miała 48 lat. Przez wiele lat pracowała jako naczelnik Wydziału Kultury i Sportu starostwa bieruńsko-lędzińskiego. Była córką Alojzego Lysko, znanego regionalisty i pisarza z Bojszów. Pozostawiła męża i dwie córki.

W jej pożegnalnym liście czytamy:

„Odchodzę. Choroba nie ma litości. Medycyna bezradna. Czas się żegnać. Czas dziękować Panu Bogu za dar życia i miejsce urodzenia – moje umiłowane Bojszowy”.

Tak Magdalena Szafron rozpoczęła swój list. To piękne i wzruszające świadectwo miłości do życia i ludzi, świadectwo wiary w Boga i pogodzenia się z cierpieniem i śmiercią.

„Dziękuję za jasne słońce, za radosną pieśń wiatru, deszcz, zapachy kwiatów i ziół. I za białe brzozy na polach, za świerki strzeliste w lesie. I za Beskidy, które widzę z okna.
Za ciszę w kościele, czyjś tam szept, kolorowy promyk z witrażu Św. Trójcy.

Dziękuję za wspaniałych rodziców, dobrotliwość ojca, mądrość matki, za szczęśliwe dzieciństwo wśród sióstr i braci, za chrzest i komunię świętą, niezapomniane wesele w gronie kochanych ludzi.

Dziękuję za dom wzniesiony przez męża, wszystkie jego troski i starania, za szczęście zakochania, zdrowe i szczęśliwe córki, za każdą kromkę zapracowanego chleba.

Za dźwięk pięknego słowa, za melodię śląskich pieśniczek, wzniosłe symfonie Beethovena, ulubione „Wołanie miłości” Martiniego, za moje niezaśpiewane a wymarzone arie. I za wzruszenia przy lekturze książek mojego ojca.

Dziękuję za szumiące łany zbóż, wszystkie zielone wiosny i złote jesienie, za czar zimowej nocy, tajemną mowę gwiazd, nuty kolęd przy choince. Za każdy przeżyty rok.

Dziękuję za czystość oczu dobrych ludzi, za wszelką dobroć, jaką od nich zaznałam, za wszystkie radości, smutki i cierpienia.

Dziękuję za wiarę i tęsknotę do błękitu. Teraz tam podążam. Muszę się rozstać z ziemskim światem. Idę na spotkanie z tymi, którzy żyli przede mną. Idę do Tego, który mnie stworzył.

Odchodzę, a was, którzy jeszcze w drodze, proszę: – Bądźcie dobrzy dla siebie! Cieszcie się każdą chwilą i nie myślcie o śmierci. Ona przyjdzie sama według wyroków Bożych.

Magdalena Szafron z d. Lysko

Nikt z nas nie żyje dla siebie i nikt nie umiera dla siebie: jeżeli bowiem żyjemy, żyjemy dla Pana; jeżeli zaś umieramy, umieramy dla Pana. I w życiu więc i w śmierci należymy do Pana.
Po to bowiem Chrystus umarł i powrócił do życia, by zapanować tak nad umarłymi, jak nad żywymi.

Rz 14, 7-12

Mój „pierwszy raz”…
ze śmiercią…

Nie… wcale nie w hospicjum. Jeszcze nie. Jeszcze broniłam się rękami i nogami przed podjęciem tej szalonej posługi. Boże zwariowałeś! Jak mogę czuć w sercu pęczniejące pragnienie czuwania przy umierających? Owszem, powiedziałam „Bądź wola Twoja”. Powiedziałam: „Zrób ze mną co chcesz, poślij mnie gdzie chcesz”, ale Boże no nie przesadzaj…
Opieka nad osobami z głęboką niepełnosprawnością intelektualną i fizyczną wystarczy. Wystarczy prawda…? Pamiętam mój pierwszy dzień w pracy. Pierwsze podopieczne- dorosłe kobiety. Większość w pampersach. Trzeba umyć, nakarmić. Niektóre leżące z głębokim czterokończynowym porażeniem mózgowym, część na wózkach, niektóre poruszają się samodzielnie. Maria ma autyzm, nie widzi. Uwielbia słuchać bajek i wierszy. Często wplata w ciszę zasłyszane urywki w stylu: „Gdyby kózka nie skakała, to by nóżki nie złamała”. Wydaje się spokojna. Biorę ją pod rękę i dreptamy do łazienki. Nagle zaczyna krzyczeć, drapać mnie i szarpać. Jestem przerażona. Nie spodziewałam się, nikt mnie nie uprzedził. Chcę zrezygnować z tej pracy, uciec i nie wracać. Nie dam rady. Z wyrzutem warczę: „Gdzie mnie przysłałeś Boże? No gdzie?” W sercu słyszę: „Zostań”.
Jeszcze nie wiem, że za kilkanaście miesięcy przeprowadzę Marię na drugą stronę. Trafia do szpitala. Oddział wewnętrzny. Stan bardzo poważny, nierokujący na poprawę. Silne przynaglenie, by jechać do niej. Właśnie teraz. Kroplówka flegmatycznie przeciąga każdą kroplę. Agonia. Dziewczyna jest półprzytomna. Cierpi. Pierwszy raz trzymam ją za rękę. Na każdy dotyk reagowała agresją. A teraz… Przyglądam się mlecznobiałej skórze, smukłym palcom, siniejącym paznokciom. Teraz jest taka spokojna. Ryczę jak dziecko. Koronka. Druga dziesiątka różańca.
-Maryjo błagam przeprowadź swoją córeczkę na drugą stronę.
Kilkunastosekundowe przerwy między oddechami. Jest niewidoma, mimo to otwiera szeroko oczy jakby zobaczyła coś najpiękniejszego na świecie. Unosi brwi. Wyraz jej twarzy… Jakby pełny zachwytu. Wiem, że nie jesteśmy tu same. Przestaje oddychać. Patrzę na nią. Pierwsza śmierć. Zabrali już jej ciało do chłodni. Najtrudniejszy był moment, kiedy przyjechały siostry. Chciały się z nią pożegnać. Weszłam z nimi. Rozpinają plastikowy worek. W pierwszym odruchu chciałam powiedzieć, żeby przykryli ją kocem, bo zmarznie. Zapomniałam, że to tylko ciało. Tylko opakowanie duszy, która wyfrunęła ku niebu. Siostry jadą do sklepu po gołębią sukienkę i pastelowe balerinki z tiulowymi pomponami. Zamykam oczy. Widzę Marię jak tańczy na łące. Jak baletnica. Pompony rytmicznie podrygują. Jest piękna. Uśmiechnięta. Zdrowa. Oczy są błyszczące, bez bielma ślepoty. Miodowo-oliwkowe. Widzę wyraźnie ich kolor. Ja wracam do domu. Migrena rozsadza moją głowę. Dziękuję Bogu za to doświadczenie. Czuję, że byłam na swoim miejscu. Tam gdzie mnie chciał, tam, gdzie mnie zaprosił.
Nie mogę zasnąć. Jest grubo po północy. Wewnętrzne przynaglenie, by przeczytać bieżącą Ewangelię i rozważania. Już na kolejny dzień.
Fragment o namaszczeniu Jezusa. (Łk 4,14-22).
„Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie…”
W komentarzu czytam: „Jak rozpoznać namaszczenie? Namaszczenie jest rodzajem działającej w nas siły, dzięki której jesteśmy pociągani ku czemuś. Wyraźnie czujemy, że Jezus nas do czegoś zaprasza. Namaszczenie odkrywamy również dzięki mocy, sile, która w nas jest. Jeżeli Jezus do czegoś nas powołuje, również daje nam potrzebną siłę, której źródłem jest namaszczenie. To właśnie dzięki tej sile, która jest mocą i siłą Chrystusa, otrzymujemy np. łaskę współczucia i opieki wśród umierających. Nawet jeśli po ludzku miałoby się ochotę uciec.”
Przepływa przeze mnie fala gorąca i głęboki spokój. Prosiłam Niebo, by mówiło do mnie dużymi literami. Większymi juz chyba nie mogło. Wierzę… Wierzę Panie, że mnie uzdalniasz…
Marta Przybyła

Jak baranek…

„Jedno z moich pierwszych wejść na oddział.

Wcale nie zabiegał o moją uwagę, nawet nie zauważył, że weszłam. Ujął mnie tak po prostu. Podeszłam do łóżka i spojrzałam w jego oczy. Zawsze patrzę w oczy. Chcę je zapamiętać. Są jak linie papilarne. W tym konkretnym arcydziele, Bóg Ojciec zmieszał na palecie farb oliwkową zieleń i odrobinę szarości, wieńcząc całość tęczówek muśnięciem płynnego miodu. Była w tym staruszku ogromna pokora i jakaś taka zgoda na to co przeżywał.

„Jak baranek, który milczy, gdy go strzygą”.

Odkrztuszał gęstą krew. Bardzo starał się nie zabrudzić pościeli, nie chciał robić „kłopotu”. Czy w takim stanie można o tym myśleć…? Nie mógł dosięgnąć dłonią do miski. Podałam i trzymałam przez chwilę aż odkaszlnie, po wszystkim wytarłam jego usta. Spojrzał na mnie z ogromną wdzięcznością. Z ruchu warg odczytałam bezgłośne „DZIĘKUJĘ „. Znokautował tym moje serce, rozłozył je na łopatki…Zerkając na zakrwawioną chusteczkę zorientowałam się, że nawet nie miałam czasu pomyśleć o rękawiczkach. Wielki pokój w sercu mówił, że nie po to mnie tu Jezu przysłałeś, żebym się czymkolwiek zaraziła.

Usiadłam przy nim i ścisnęłam jego dłoń. Modliłam się na różańcu.

„W godzinę śmierci naszej” nabiera wręcz namacalnego wymiaru.

Jego nieobecny wzrok ożywił się nagle. Patrzył tuż obok mnie, ale nie na mnie. Ogromne zainteresowanie i jakby zachwyt… Trwało to kilka minut. Po chwili zasnął.

Kilka razy doświadczyłam tej wielkiej łaski uchwycenia spojrzenia, rejestrującego rzeczywistość dla mnie niewidzialną. Ten niesamowity wyraz oczu i czasem podnoszące się ręce, jakby w odpowiedzi na czyjeś wyciagnięte ramiona.

” I otrze z ich oczu wszelką łzę,

a śmierci już odtąd nie będzie.

Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu

już [odtąd] nie będzie,

bo pierwsze rzeczy przeminęły”

Marta Przybyła

 

Nie płaczemy nad tymi,

Którzy odeszli.
Płaczemy nad pustką
Jak po wyciętym drzewie,
Jak po zburzonym domu.
Płaczemy nad niewypowiedzianym „przepraszam, kocham, dziękuję …”
Płaczemy nad przytuleniem
I uściskiem dłoni,
które się nie dokonały.
Oni już przecież są po drugiej stronie.
Ich podłoga jest naszym sufitem.
Polerują taflę nieba,
rozmazując chmury bosymi stopami.
Pamiętają,
Patrzą,
Czekają,
By dopełnić
Niedokończony dotyk
I słowo,
które ugrzęzło w gardle…
#tusięŻYJEażdośmierci

To prawda. Niektórzy umierają zdecydowanie za szybko. Dla mojego 28-letniego syna również nie pora było umierać. Odszedł tak nagle i niespodziewanie. Niezbadane są wyroki Boskie. A  życie toczy się dalej.

Tak właśnie się czułam. Życie nagle straciło sens mimo, że nie był moim jedynym dzieckiem. Potrzebowałam czasu by wrócić do życia. W tej pustce odnalazł mnie Jezus. Widocznie tak miało być.
Zofia Nędza

Śmierć dziecka jest jak zniknięcie gwiazdy,
która raz na zawsze zmienia nocne niebo.
Małgorzata Warda.

Kiedy umrzesz, nie martw się, za Twoje ciało…
Twoi krewni zrobią wszystko, co trzeba zgodnie z ich możliwościami.
Umyją Cię
Ubiorą Cię
Wywiozą Cię z domu i zabiorą
na Twój nowy adres.
Wielu przyjdzie na Twój pogrzeb, żeby się „pożegnać”.
Niektórzy odwołają zaręczyny,
a nawet opuszczą pracę,
żeby pójść na Twój pogrzeb.

Twoje rzeczy, nawet tego, czego nie lubiłeś pożyczać, będą sprzedawane, rozdawane lub spalone:
Twoje klucze
Twoje narzędzia
Twoje książki
Twoje płyty
Twoje buty
Twoje ubrania…

I bądź pewna , że świat nie zatrzyma się i zapłacze za Tobą.

Gospodarka będzie kontynuowana.
W swojej pracy zostaniesz zastąpiona.
Ktoś z tymi samymi lub lepszymi zdolnościami, przejmie Twoje miejsce.

Twój majątek pójdzie do Twoich spadkobierców…

Ludzie, którzy znali Cię tylko z twojego wyglądu powiedzą:
„Biedna kobieta !”
albo
„ona świetnie się bawiła!”

Twoi szczerzy przyjaciele będą płakać kilka godzin lub kilka dni, ale potem wrócą do śmiechu.
Twoje zwierzęta przywykną do nowego właściciela.
Twoje zdjęcia przez jakiś czas powiszą na ścianie albo będą nadal na jakimś meblu, ale potem zostaną schowane na dno szuflady.
Ktoś jeszcze usiądzie na Twojej kanapie i będzie jadł przy Twoim stole.

Głęboki ból w Twoim domu będzie trwał tydzień, dwa, miesiąc, dwa, rok, dwa…
Potem zostaniesz dodana do wspomnień.
I wtedy Twoja historia się skończy.
Skończyło się wśród ludzi, skończyło się tutaj, skończyło się na tym świecie.

Ale zacznij swoją historię w swojej nowej rzeczywistości… w swoim życiu po śmierci.

Wartość straciło:
Ciało
Piękno
Wygląd
Nazwisko
Komfort
Kredyt
Stan
Pozycja
Konto bankowe
Domy do wynajęcia
Samochód
Zawód
Tytuły
Dyplom
Medale
Trofea
Przyjaciel
Miejsca
Małżonek
Rodzina…

W swoim nowym życiu potrzebujesz tylko swojego ducha i odwagi, którą tu zgromadziłaś.
To będzie jedyna fortuna, na jaką tam będziesz mogła liczyć. Ta fortuna jest jedyną rzeczą, którą weźmiesz. Kiedy żyjesz życiem miłości do innych i w pokoju z bliźnim, uzbierasz swoją duchową fortunę.

Dlatego staraj się żyć i być szczęśliwą gdy tu jesteś, bo jak powiedział… Franciszek z Asyżu;

„Stąd nie weźmiesz tego, co masz.
Weźmiesz tylko to, co dałeś
To Twoje życie, ciesz się nim w pełni,
Jakby to był Twój ostatni dzień…..”

OSTATNIE ZYCZENIE…

Kiedyś ktoś chciał zrobić ze mną wywiad i wysłał mi dwadzieścia pytań. Przedostatnim było: Co jest na twojej „bucket list”? To znaczy: co bardzo chciałbyś zrobić przed śmiercią??..
Kiedy spytałem o to ostatnio mojego szefa, padre Luca, co jest na jego “bucket list”, liście ostatnich życzeń – odpowiedział – najbardziej, to wolałbym nie mieć takiej listy!! Często nam w życiu nie wychodzi i stajemy sie ofiarami samych siebie. Tak jakby coś a raczej “ktoś” najwyraźniej się cieszył kiedy zaczynamy w siebie wątpić. Wszyscy mamy swoje marzenia które byśmy chcieli urzeczywistnić. A już szczególnie w momencie w którym poznalibyśmy nasz „termin”. Trzy lata temu, rozmawiałem z moim przyjacielem księdzem, który był kapelanem w szpitalu. Opowiadał mi o gościu, który dowiedział się, ze jego termin gwarancji kończy się za parę tygodni. I co zrobił? Zrobił imprezę! Zaprosił wszystkich bliskich i przyjaciół na „wieczerze” – ostatnia. Chciał im podziękować za wszystko, przeprosić i się z nimi pożegnać! Miał facet ikrę – muy macho – mocny gość. Tylko, ze … my wcale nie musimy mieć „terminu”, żeby organizować takie imprezy. Chcesz się nauczyć chińskiego? – ucz się! Chcesz objechać świat dookoła? – pakuj manele i jedz! Chcesz się z kimś pogodzić? – wyciągnij rękę. Nauczyć się latać? – organizuj sobie lotnie. Chcesz napisać książkę? – pisz! Komuś wybaczyć? – przytul go! Zbudować dom – buduj! Poznać piękną kobietę? – szukaj! Wleź na Mount Everest? – kupuj bilet do Nepalu i leć! Przeprosić za twoje błędy i słabości? – uśmiechnij się! Zacząć jeszcze raz od nowa? – pocałuj gębę w lustrze i naprzód! Na co czekasz??? Ułatwię to wam. Nie musicie czekać na wyrok żeby robić listę… Róbcie to tu i teraz!!! A kiedy będziecie bardzo chcieli to zrobić i usłyszycie czyjś głos w swojej głowie, ze nie dacie rady – to pamiętajcie – łże…
Agostino Lewandowski

Żal

Żal że się za mało kochało
że się myślało o sobie
że się już nie zdążyło
że było za późno

choćby się teraz pobiegło
w przedpokoju szurało
niosło serce osobne
w telefonie szukało
słuchem szerszym od słowa

choćby się spokorniało
głupią minę stroiło
jak lew na muszce

choćby się chciało ostrzec
że pogoda niestała
bo tęcza zbyt czerwona
a sól zwilgotniała

choćby się chciało pomóc
własną gębą podmuchać
w rosół za słony

wszystko już potem za mało
choćby się łzy wypłakało
nagie niepewne
ks. Jan Twardowski

Świadectwo 18-latki:

Słowo “świadectwo” łączyłam dotąd z opisem czegoś niezwykłego w wymiarze metafizycznym – cudzie, czymś niewytłumaczalnym logicznie czy medycznie. Zbierając się do napisania swojego mini świadectwa – przez dobre 3 miesiące – nie wiedziałam czy tak naprawdę do jednego z nich należy. Nie zostałam uzdrowiona fizycznie, lecz duchowo. I wszystko w równie boskim tempie – bo w przeciągu jednego dnia – 30 marca 2020 roku. Do tego dnia ubiegłego roku z zewnątrz byłam zupełnie normalną dziewczyną – wierzyłam zgodnie z tradycją, po poznaniu idealnego chłopaka czasu zaczynało magicznie brakować, a Bóg był potrzebny wyłącznie w problemach. Wiedziałam, że coś jest nie tak, nie chciałam być niedzielną katoliczką, ale pojęcie nawrócenie myliłam z czymś co następuje w życiu tylko raz i bardzo zauważalnie.

Wracając, tworzyliśmy z moim Młodzieńcem (bo tak go nazywam) niezwykle udaną parę. Żartobliwie byliśmy porównywani do małżeństwa Curie – oboje wszechstronnie umiłowani w nauce. Jesteśmy do siebie bardzo podobni wizualnie, ale i duchowo. Mimo to czas sprzed ubiegłego marca wcale nie jest mi miły, idealni byliśmy tylko z obrazka – nie wpuszczaliśmy między siebie Boga. To sprowadza mnie też do stwierdzenia, że doznałam całkowitego uzdrowienia duszy. Mój Młodzieniec od lutego ubiegłego roku stawał się coraz bardziej senny w ciągu dnia, coraz mniej skupiony. Jego rodzina bardzo starała się coś z tym zrobić, więc chcieli żeby całkowicie zrezygnował z elektroniki na jakiś czas, podejrzewając że może jej nadmiar tak na niego działa. Wiadomo jak do tego podeszłam, tym bardziej że chwilę po zamknięciu liceów telefon = ja. Trwałam w takim niezadowoleniu około 3 tygodni. Któregoś dnia przy okazji napisał mi, że rodzice zabierają go na rezonans, żeby wykluczyć najgorsze. Właśnie 30 marca w ciągu dnia – co niespotykane- Mikołaj zadzwonił do mnie. Odebrałam z lekkim zrezygnowaniem, a to co usłyszałam miało zrujnować moją dotychczasową rzeczywistość. Guz mózgu – glejak … Jak się potem dowiedziałam, szanse przeżycia najwyżej jednego roku od diagnozy. Akurat mózg – paradoks – można pomyśleć, bo mój Młodzieniec to niebanalnie inteligentna osoba planująca studia za granicą…

Kilka następnych miesięcy mojego życia w dobie pandemii można określić jako groteskowe. Widziałam go ostatni raz w bujnych włosach przez telefon,za moment zobaczyłam go już łysego. Również w trakcie rozmowy wideo czekaliśmy na pierwszą operację. Świat dla mnie się wtedy zatrzymał. Można pomyśleć – jak trwoga to do Boga – i aby potwierdzić to powiedzenie – tak się właśnie stało. Moje życie od wtedy… stało się kompletne. Trudno mi to mówić. Z czasem samowolnie zaczęłam doceniać wszystko. Każde dobre wyniki, każdy uśmiech. I choć normalnym dla mnie była chemioterapia, radiochemioterapia i widok szpitala przez telefon, dziękowałam za to. Nawet trudne chwile jak te, kiedy wiedząc, że jego odporność jest zaniżona musieliśmy spotykać się rzadko i w maseczkach utrzymując odstęp.

Mam wrażenie, że Ktoś pukał przez ponad rok do mojego serca i dopiero przez coś takiego byłam w stanie Mu otworzyć. Zaczęliśmy otwarcie rozmawiać z Mikołajem o Bogu, zapłonęła ta wiara, którą udawało nam się osiągać przed chorobą tylko na chwilę. Niezwykle pomagały nam Różańce, które codziennie odmawiał “Teoś” jak zwykliśmy mawiać, czyli ks Teodor na kanale Teobańkologia. Właśnie przed pierwszą operacją Mikołaja napisałam na grupie prośbę o modlitwę. Wokół tych transmisji toczyła się nasza modlitwa przez cały czas choroby, ta wspólnota stała się naszą rodziną. Pokazałam Mikołajowi te transmisje w połowie marca jeszcze przed chorobą z ogromną nadzieją otwarcia na modlitwę. Z czasem stało się to codziennym pewnikiem, których Mikołaj często nie mógł się doczekać. Modliliśmy się codziennie widząc siebie przez kamerki – bardzo często w szpitalu. Mój Młodzieniec mimo przebywania z kilkoma osobami w sali brał słuchawki i konsekwentnie każdego dnia odmawiał Różaniec z “Teosiem”. Niezwykle przeżywaliśmy modlitwy wstawiennicze, najbardziej te za osoby z rakiem i o odmienienie rodzin. Pamiętam jak wyjątkowo często ksiądz Teodor modlił się za osoby z chorobami w głowie. Otwierało to nas, zwiększało pokorę, skłoniło do odmawiania Nowenny Pompejańskiej, którą pierwszą odmówiliśmy “za grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy”. Jeżdząc na radioterapię Mikołaj zmawiał dwa różańce, a wieczorem zawsze byliśmy razem “na Teosiu”. Drugą nowennę ja zmawiałam za stan Mikołaja i swój, ponieważ na drodze stresu zachorowałam na kilka miesięcy. Mikołaj natomiast nie powiedział mi o co modlił się w swojej drugiej nowennie.

To osoba naprawdę skromna – myślę, że tego uczyć od Niego będę przez całą swoją drogę. Przedkładał nad swoje obowiązki pomoc innym do tego stopnia, że mając zaległości po operacji, nawet w ciągu chemioterapii pomagał znajomemu w matematyce. Jestem pewna, że nie modlił się w niej wyłącznie o siebie. Pamiętam dokładnie jak wyglądały wtedy nasze rozmowy- zmieniliśmy się na lepsze nie do poznania (dla tej mnie sprzed roku) . Byliśmy bardzo silni, płakaliśmy z tego powodu przy sobie tylko raz. Przekazywaliśmy sobie tę siłę i żadne z nas nie mogło nagiąć tego balansu. Nie mieliśmy serca, żeby spowodować osłabienie w nadziei. Dlatego ani razu nie pytaliśmy siebie – co jeśli z tego nie wyjdzie? Nie widzieliśmy złego wyjścia – całą ufność złożyliśmy w Panu, a ja z czasem rozumiałam, że cokolwiek miałoby się stać będzie właściwe i przyjmę to. Podtrzymywaliśmy się radością, co dziwiło i uszczęśliwiało Jego rodzinę. W najszczerszych momentach przyznaliśmy przed sobą, że jesteśmy wdzięczni za tę chorobę.

Stan Mikołaja z świetnego na początku leczenia uległ zdecydowanemu pogorszeniu we wrześniu. Po miesiącu oczekiwania na rezultaty kolejnego leczenia, które trwało całe wakacje dowiedzieliśmy się, że nie przyniosło one skutku. A to właśnie w radioterapii pokłada się całą nadzieję. Sama dowiedziałam się tego przez telefon, w szkole- nie mogłam wtedy nawet wyjść z klasy. Pojawiły się kolejne dwa guzy. I rozpoczął się wtedy najgorszy dla mnie okres naszej historii. Widziałam jak z dnia na dzień jest coraz gorzej. W październiku mój Najdroższy zaczął zapominać najprostszych rzeczy, z czasem nawet tych gruntownych. Mimo to kiedy jeszcze pamiętał prosił o włączanie Różańców o 20.30 i odmawiał nowennę. Czułam jak go tracę. Przyjeżdzałam do jego domu wiedząc, że poświęcam mój czas, a w jego pamięci tego za chwilę nie będzie . Czułam, że nie przyjeżdzam już do niego, nie wiedziałam obok kogo siedzę. Nie wiedziałam co wtedy myśleć, ani co najważniejsze – o co w takim stanie się modlić? W głowie miałam okropne myśli. Leżąc w łózku, kiedy Mikołaj mógł jeszcze rozmawiać ze mną przez telefon, zapytałam go jedyny raz (wiedziałam, że za chwilę nie będzie tego pamiętał) co jeśli zostanę sama. Miałam w oczach łzy, nadal je mam kiedy o tym piszę. Odpowiedział, że nigdy nie będę sama, nigdy mnie nie zostawi.

Zdziwiłam się, bo to przewyższało jego możliwości w tym stanie. Pewnego wieczoru nagle zaczął mówić pełnymi zdaniami. Powiedział do mnie delikatnym głosem : Pokażę Ci to wszystko… Pokażę Ci te wszystkie…wspaniałości. Mówił, że musi mi pokazać „ten piękny czerwony samochód! „(jego wymarzonym autem był czerwony Mustang) po czym kiedy wstał do telefonu żeby mi go “pokazać” wszystkiego zapomniał i życzył mi dobrej nocy.

A ja pewnego dnia modląc się w trakcie modlitwy wstawienniczej usłyszałam wyraźne zdanie: Miłością do niego nauczyłem Cię miłości do Mnie… Usłyszałam to wieczór przed wieściami o progresji choroby – we wrześniu. Płakałam z całych sił jakie miałam, a do mojej głowy zaczęły przychodzić coraz to kolejne myśli. Zrozumiałam co się stanie, mimo, że odpierałam to jak tylko mogłam, przeraźliwie płacząc, oddałam wszystko co mam Jezusowi. Czując że nasze tory powoli się rozchodzą, zupełnie nie mogłam się z tym pogodzić. Wybierając sobie ubrania, z tyłu głowy miałam przekonanie, że dobrze, że są czarne. Przerażały mnie te myśli, nie byłam na coś takiego gotowa. Poruszyły mnie słowa, które ksiądz Teodor powiedział na transmisji: nie pytaj “dlaczego”, spróbuj stać pod Krzyżem, jak Maryja, ona tylko i aż stała. Zrozumiałam, że muszę trwać przy Mikołaju, czułam tę potrzebę, chociaż wcale już siebie nie przypominał i jedyne co robił sam to oddychał. Zakładałam sukienki, chociaż już nie widział, robiłam dla niego ciasta. Siedząc przy nim modliłam się i nuciłam melodie śpiewane na Różańcach.

Dopiero 25 listopada odczułam na Różańcu, po długim czasie, potrzebę modlitwy o niego, ale nie o jego stan. Zrozumiałam w mniej niż ułamek sekundy, że mam pomodlić się o jego duszę. Też tego dnia patrząc na Jego zdjęcie przysłane przez jego siostrę udało mi się wśród wielu łez ulgi spojrzeć na tę osobę – tak niepodobną do człowieka, który tyle mi dał – jak na wcześniejszego Młodzieńca. To było coś niesamowitego…Zaczęłam wszystko rozumieć, że choć nie potrafię sobie tego wyobrazić, czeka na mnie jeszcze piękniejsza droga. A teraz zatroszczę się z miłości do Mikołaja, o Jego Drogę. O to, co najważniejsze, o jego Dobro – życie wieczne.

Jak się okazało nie dłużej niż 1,5 godziny później tego dnia(wtedy kiedy kończą się ukochane Różańce na Teobańkologii), mój Młodzieniec “odfrunął”. Widziałam moją rodzinę, która przytulała się do mnie, a ja bezwładnie pozwoliłam podnieść ręce do uścisku. Nie było mnie tam. Jedyne co mogłam, to wyszeptać w najszczerszym uśmiechu: “Chwała Panu…”.

Dzisiaj, ponad 3 miesiące po tym wydarzeniu odkrywam siebie na nowo. Na pogrzebie mojego Młodzieńca cały czas się uśmiechałam – dziękowałam w sercu za to, że nikt nie widzi mojego uśmiechu pod maseczką. Przepełniała mnie ogromna nadzieja i duma z Mikołaja, której nie można wyrazić żadnymi słowami. Fakt, że jakkolwiek pomogłam Mu w drodze do Ojca tak mnie onieśmielał, że wolałam nawet o tym nie myśleć. Płakałam w samotności ze szczęścia, że to właśnie mój Najdroższy tak pięknie tam wstąpił. Po takim czasie nie sposób zliczyć ile dziwnych myśli przebiega mi czasem po głowie, ale wiem, że nie ma mi czego współczuć, tylko modlić się o dalszą siłę Trwam właśnie w nowennie pompejańskiej o duszę mojego Młodzieńca. Czuję ogromną siłę i dobroć Boga, który zdecydował się postawić na mojej drodze takiego człowieka, który ukształtował moją wartość w swoich oczach i pewność siebie. Miłość, którą obdarowywał mnie Mikołaj, pomaga mi zrozumieć Miłość, która wylewa i wylewała się na mnie przez każdą sekundę dotąd. Wiem, że wejdę w dorosłość z wartościami, których nie da się podważyć w moim sercu. Wiem, że Prawda jest tylko Jedna. Bez niej nic nie jest piękne.

Sen
Pewnej kobiecie zmarł synek. Kobieta bardzo rozpaczała.
Którejś nocy synek przyśnił się jej. Szedł drogą ubitą kamieniami a przed nim łąka i zieleń nadnaturalnej piekności. Dziecko dźwiga wiadra pełne wody, chce wejść na tę łąkę ale co się zblizy droga wydłuża się i łąka się oddala. Dziecku chce się pić a nie może napić się nawet kropli z wiader musi dojść do łąki i napić się wody źródlanej, ale dojść nie może.
Matka podchodzi do dziecka i mówi:
– „Syneczku postaw wiadra i pobiegnij na łąkę i możesz napić sie wody z wiadra, będzie Ci lżej”.
– „Nie mamusiu nie mogę Te wiadra to nie wiadra wody to wiadra twoich łez, a jedna łza waży tyle co tysiące wiader wody”.
Matka obudziła się, przestała rozpaczać a pomodliła się za swojego synka. Następnej nocy synek znowu jej się przyśnił. Tym razem szczęśliwy, uśmiechniety biegał po łące, bawiąc się ze zwierzętami, a dalej stał ładny domek. Matka spytała synka czemu taka zmiana. Synek jej odpowiedział:
– „Widzisz mamo każdy z nas popełni jakiś grzech, choćby najmniejszy. I żeby dojść do tej łąki, do tego domu musimy odbyć pewną drogę. Droga ta zależy też często od naszych bliskich. Jeśli popadają w rozpacz tak jak Ty droga nasza się wydłuża. Każda łza jest ciężarem nie do zniesienia i długością nie do zmierzenia. Każda modlitwa skraca drogę. Gdybyś nie rozpaczała już dawno bym tu był. Musisz też wiedzieć że często rozpacz zamyka nam na zawsze możliwość spotkania i zamieszkania razem w tym domu.”

Anioł Śmierci zapukał do drzwi domu pewnego człowieka.

– Wejdź i rozgość się – powiedział mężczyzna. – Czekałem na ciebie.

– Nie przybyłem tu na pogawędki – powiedział Anioł – ale żeby zabrać twoje życie.

– A cóż innego mógłbyś mi zabrać?

– Nie wiem. Ale wszyscy, kiedy przychodzę, chcieliby, żebym wziął cokolwiek, byle nie ich życie. Gdybyś wiedział, jakie mi czyniono propozycje!

– Ale ja niczego dać ci nie mogę. Radości, jakie mi ofiarowano, przeżyłem. Zmartwienia rzuciłem na wiatr. Problemy, wątpliwości, niepokoje spaliłem za sobą, by móc się ogrzać przy ogniu nadziei. Dóbr doczesnych wyrzekłem się. Uśmiech podarowałem tym, co mnie o niego prosili; serce – tym, których kochałem i którzy mnie kochali. Swoją duszę powierzyłem Bogu.

Zabierz więc moje życie, bo nie mam nic innego do ofiarowania.

Wtedy Anioł Śmierci uniósł tego człowieka w ramionach i stwierdził, że jest lekki jak piórko, a Pan otworzył na oścież bramy Raju, bo przez nie miał wejść święty.
Pier D’Aubrigy

Nic ze sobą – oprócz siebie nie zabiorę
Może tylko ptasie pióro – trzepot losu
Bo nam zawsze stąd odchodzić jest nie w porę
Choć na życie przecież to jedyny sposób.
Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
Nawet nędzarz tu zostawi w spadku biedę
Do wieczności dobierając aureolę
Tak starannie jak to czynił już niejeden.
Bo jak latarnie – zgasną oczy
Co wypatrują sobą – wzroku
Tych, których pejzaż już się stoczył
W ten nienagannie święty spokój.
Nic ze sobą oprócz siebie tam nie wezmę
Może tylko jakąś karę, jakąś winę
I melodię którą nucił smutny klezmer
Rozstrojonym rozkoszując się pianinem.
Nic ze sobą oprócz siebie nie zabiorę
I odejdę jak nostalgia w kontur cienia
W dno pamięci, które przecież nie jest skore
By o życiu się wyprosić zapomnienia.
Krzysztof Cezary Buszman

POŻEGNANIA.

Jeszcze raz obejrzę się za siebie, chociaż wszystko dokładnie pamiętam.
I choć niektórych twarzy już nie zobaczę, to w moim sercu i pamięci pozostaną na zawsze.
Jeszcze raz zamyślę się nad swoim losem, chociaż wiem, że niczego tu nie zmienię.
Choć to jedno chciałbym jeszcze raz powtórzyć, by bardziej kochać tych, których za mało kochałem.
G. Sz.

Czy jesteśmy gotowi na spotkanie z Panem? Przecież to może nastąpić w każdej chwili. Możemy nawet nie zdążył napisać listu, tak jak zrobił to ten nieznany żołnierz.

Co jest dla mnie w życiu najważniejsze? Czy gonię za bogactwem?

Ale po co?…

Taka bywa smutna prawda.

W rzeczywistości jest tak.

Zmarł pewien człowiek.
W pewnym momencie zobaczył, jak Bóg zbliża się z walizką.
I Bóg powiedział:
– Czas już iść.
Zdziwiony mężczyzna zapytał:
Już tak wcześnie? Miałem wiele planów…
– Przepraszam, ale twój czas nadszedł.
Co przyniosłeś w walizce? Zapytał mężczyzna.
I Bóg odpowiedział:
– To należy do Ciebie.
Co należy do mnie? Czy przynosisz moje rzeczy, moje ubrania, moje pieniądze?
Bóg odpowiedział:
– Te rzeczy nigdy nie należały do Ciebie, były ze świata.
Czy przyniosłeś moje wspomnienia?
– Te nigdy nie należały do Ciebie, były z tamtych czasów.
Czy przynosisz moje talenty?
– Te nigdy nie należały do Ciebie, były darami.
Czy zabrałeś moich przyjaciół, członków mojej rodziny?
– Przepraszam, ale nigdy nie należały do Ciebie, oni byli drogą.
Czy przyniosłeś moje ciało?
– Te nigdy nie należało do Ciebie, ciało było prochem.

Potem człowiek rzucił walizkę, którą Bóg przyniósł ze sobą i otwierając ją, zobaczył, że jest pusta.
Ze łzami spływającymi po policzkach mężczyzna powiedział:
Czy nigdy niczego nie miałem?
– Każda chwila, w której żyłeś, była twoja.
Życie jest tylko chwilą. Chwilą tylko twoją.

Dlatego, kiedy otrzymujesz czas, wykorzystaj go w całości.
Żeby nic nie mogło Cię powstrzymać.
Żyj teraz, żyj swoim życiem i nie zapomnij być szczęśliwy i dobry, to jedyna rzecz, która jest naprawdę.
Materialne rzeczy i wszystko, o co walczyłeś pozostaje tutaj.
Doceniaj tych, którzy doceniają Ciebie, nie marnuj czasu z tymi, którzy nie mają dla Ciebie czasu.

Nic nie jest na zawsze, prócz miłości, którą dałeś i otrzymałeś przez całe swoje życie, bo to jest coś, co zachowasz do wieczności.
~ Sześćdziesiąt Sekund

Kres jest tak niewidzialny , jak początek.
Wszechświat wyłonił się ze słowa
i do słowa powraca (…).
Nadzy przychodzimy na świat
i nadzy wracamy do ziemi,
z której zostaliśmy wzięci.

Święty Jan Paweł II Papież Polak.?????? Rzym 2003 rok.

Jak myślisz co powiedzą Ci co staną nad Twoim grobem? O ten to miał fajną furę, czy kawał drania z niego było, czy ten to pomógł tylu osobom, napewno będzie w Niebie. Co zrobisz gdy Twój czas nadejdzie jutro? Nie wiesz czy się obudzisz rano? Nie wiesz czy jak będziesz jechał taxą to jutro nie przydzwonisz śmiertelnie w barierkę, bo gościu z taxi miał zator „z niewiadomej przyczyny”. Idź do Spowiedzi Świętej i żyj w łasce uświęcającej, bo nie wiesz kiedy śmierć zawita i zbieraj skarby w Niebie, bo tam ostatecznie jest Twój dom i weźmiesz tylko to co dałeś a nie wziąłeś. Amen.
Marta Serce

Pamiętaj, żeby obrać właściwy kierunek bo powrotu nie będzie…

„Najpiękniejszy nagrobek świata” (Salt Lake City, Utah) – tak opisują niezwykły grób Matthew Robisona, chłopca który przez całe swoje życie był przykuty do wózka inwalidzkiego. Rzeźba ukazuje go skaczącego w górę, wreszcie wolnego. Trzeba przyznać, poruszające.

 

Życie jest tylko snem w drodze do śmierci.

 

„Memento mori – przypomnienie, że nie da się uniknąć śmierci.”

Bardzo często w przeszłości używałem tych słów nie znając do końca ich głębokiego znaczenia.. Myśląc, że nawrócę się na starość, teraz bawiąc się i używając życia… Ale nawet jutra mogę nie doczekać. I zadaje sobie pytanie: czy ja jestem gotowy na spotkanie z Bogiem w tej chwili… na pewno stanę z bagażem złych rzeczy które zrobiłem, ale też z nadzieją na Zbawienie, skorzystania z łaski nawrócenia. Polecam nagranie ks Dominika Chmielewskiego „Sekret Świętych” trwa 5 minut a nie wymaga komentarza.
Krzysztof Rudnicki

Ci boją się śmierci, po których przyjdzie śmierć.
Ja nie boję się śmierci; Po mnie przyjdzie Jezus
Św. Teresa

Popatrz trochę inaczej na swoje istnienie. Człowiek dzisiaj jest, jutro go nie ma. Tępota ludzka i skamieniałość serca myśli tylko o teraźniejszości i nie potrafi przewidywać.

A gdybyś dzisiaj umarł? Bałbyś się śmierci? Gdybyś miał czyste sumienie, nie bałbyś się…
Lepiej więc unikać grzechu, niż uciekać od śmierci…
Dziś nie jesteś gotowy? A jutro?
Skąd wiesz, czy będziesz miał jakieś jutro?
Anna Dominika Pietrowska

Poczytny brazylijski pisarz Paulo Coelho zainspirowany pytaniem dziennikarza, jak wyglądałby jego pogrzeb, gdyby dzisiaj umarł, napisał felieton pod tytułem: „Mój pogrzeb”, w który czytamy między innymi: „Dziennikarz żegna się, a ja siadam do komputera, by napisać felieton. Wiem, że nikt nie lubi o tym rozmyślać, ale czuję się w obowiązku skłonić czytelników, by zastanowili się nad ważnymi sprawami dotyczącymi życia. A śmierć jest chyba z nich wszystkich najważniejsza. Zmierzamy przecież w jej kierunku, nie wiedząc, kiedy nas dosięgnie. Dlatego mamy obowiązek rozglądać się wokół, dziękując jej za każdą darowaną minutę, a także za to, że skłania nas do refleksji nad ważnością wyboru takiej czy innej postawy moralnej (…). Czy tego chcemy, czy nie, anioł śmierci na nas czeka”.

A nasze codzienne wartościowanie najczęściej wygląda trochę inaczej. Pochłaniają nas dziesiątki ważniejszych spraw niż ta najważniejsza, o której wspomina pisarz. Śmierć to bardzo ważna sprawa, bo jej świadomość przypomina nam, że mamy do dyspozycji wspaniały dar jakim jest czas naszego ziemskiego życia. Każda zmarnowana minuta jest nie do odzyskania. A zatem przeżyj ją jak najpiękniej, najszczęśliwiej, najowocniej w duchu dziękczynienia Temu, który ci ją darował. Piękna szczęśliwych chwil człowiek nie może zamknąć w granicach potrzeb materialnych, jak to jest w przypadku małego prosiaczka, któremu do szczęścia wystarczy wtulenie się w ciepły brzuch mamy i sutka ociekająca pysznym mlekiem.

Piękno ludzkiego życia wiąże się nieodłącznie z moralnymi wyborami, które bywają nieraz bolesne jak oderwanie prosiaczka od sutka z cieplutkim i smacznym mlekiem. A jest to nieraz konieczne, aby bliźni nie płakał przez nas. Jest to norma minimum, norma dla przeciętniaków, w pewnym sensie pasożytów życiowych. Norma, która rozwija w nas najpiękniejsze pokłady człowieczeństwa wyraża sie w słowach: wykorzystaj każdą minutę tak, abyś swoim szczęściem obdarzył jak najwięcej ludzi.

List do przyjaciół

Gabriel Garcia Marquez

Gabriel Garcia Marquez – 74-letni wybitny pisarz kolumbijski, autor słynnej powieści „Sto lat samotności”, laureat literackiej Nagrody Nobla z 1982 roku, był chory na nowotwór złośliwy układu limfatycznego. Pisarz wycofał się z życia publicznego i do swoich przyjaciół rozesłał niniejszy, pożegnalny list. że nie warto się zakochać na starość. Nie wiedzą bowiem, że starzeją się właśnie dlatego, iż unikają miłości!

Dziecku przyprawiłbym skrzydła, ale zabrałbym mu je, gdy tylko nauczy się latać samodzielnie. Osobom w podeszłym wieku powiedziałbym, że śmierć nie przychodzi wraz ze starością, lecz z zapomnieniem (opuszczeniem).

Tylu rzeczy nauczyłem się od was, ludzi… Nauczyłem się, że wszyscy chcą żyć na wierzchołku góry, zapominając, że prawdziwe szczęście kryje się w samym sposobie wspinania się na górę.

Nauczyłem się, że kiedy nowo narodzone dziecko chwyta swoją maleńką dłonią, po raz pierwszy, palec swego ojca, trzyma się go już zawsze. Nauczyłem się, że człowiek ma prawo patrzeć na drugiego z góry tylko wówczas, kiedy chce mu pomóc, aby się podniósł. Jest tyle rzeczy, których mogłem się od was nauczyć, ale w rzeczywistości na niewiele się one przydadzą, gdyż, kiedy mnie włożą do trumny, nie będę już żył. Mów zawsze, co czujesz, i czyń, co myślisz. Gdybym wiedział, że dzisiaj po raz ostatni zobaczę cię śpiącego, objąłbym cię mocno i modliłbym się do Pana, by pozwolił mi być twoim aniołem stróżem.

Gdybym wiedział, że są to ostatnie minuty, kiedy cię widzę, powiedziałbym „kocham cię”, a nie zakładałbym głupio, że przecież o tym wiesz. Zawsze jest jakieś jutro i życie daje nam możliwość zrobienia dobrego uczynku, ale jeśli się mylę, i dzisiaj jest wszystkim, co mi pozostaje, chciałbym ci powiedzieć jak bardzo cię kocham i że nigdy cię nie zapomnę.

Jutro nie jest zagwarantowane nikomu, ani młodemu, ani staremu. Być może, że dzisiaj patrzysz po raz ostatni na tych, których kochasz. Dlatego nie zwlekaj, uczyń to dzisiaj, bo jeśli się okaże, że nie doczekasz jutra, będziesz żałował dnia, w którym zabrakło ci czasu na jeden uśmiech, na jeden pocałunek, że byłeś zbyt zajęty, by przekazać im ostatnie życzenie. Bądź zawsze blisko tych, których kochasz, mów im głośno, jak bardzo ich potrzebujesz, jak ich kochasz i bądź dla nich dobry, miej czas, aby im powiedzieć „jak mi przykro”, „przepraszam”, „proszę”, dziękuję” i wszystkie inne słowa miłości, jakie tylko znasz. Nikt cię nie będzie pamiętał za twoje myśli sekretne. Proś więc Pana o siłę i mądrość, abyś mógł je wyrazić. Okaż swym przyjaciołom i bliskim, jak bardzo są ci potrzebni. Prześlij te słowa komu zechcesz. Jeśli nie zrobisz tego dzisiaj, jutro będzie takie samo jak wczoraj. I jeśli tego nie zrobisz, nigdy nic się nie stanie. Teraz jest czas. Pozdrawiam i życzę szczęścia!

Tłum. z jęz. hiszpańskiego: prof. Zdzisław Jan Ryn
Katedra Psychiatrii Collegium Medicum UJ,
ambasador RP w Chile i Boliwii w latach 1991-96.
Strona główna

Czym będzie dla ludzkości taki dzień, kiedy rozbłyśnie Jego światło. I wszyscy nagle zobaczą jak na ekranie skanującym sumienie i przeszłość, i całą swoją niegodziwość – i wszyscy w nagości staną wobec spojrzenia Boga i ilu to wytrzyma? Tylko ci, którzy trenują stawanie w Prawdzie! A my trenujemy chodząc do spowiedzi… „uważajcie na samych siebie”
(…) Trenujmy oswajanie się z Prawdą w sakramencie spowiedzi. Bo być może będzie tak, że nie będziemy mieli nawet godziny na pobiegnięcie do konfesjonału, ani nie będzie nawet czasu wezwać kapłana. Traktujmy dzisiejsze słowo jak ostrzeżenie przed dniem, który wszystko prześwietli!

O. Augustyn Pelanowski – o oświetleniu sumień. 

Jezus powiedział do swoich uczniów: ” Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce.
A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę.”
Odezwał się do Niego Tomasz:” Panie nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?”
Odpowiedział mu Jezus:” Ja jestem drogą i prawdą i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie”.
z Ewangelii św. Jana

 

„ W chwili śmierci będzie się liczyła tylko miłość.”

 

Jednocześnie z wkraczaniem w poszczególne etapy życia zmienia się nasze postrzeganie świata oraz naszej obecności na nim. Będąc na etapie młodości, wydaje nam się, że świat do nas należy, że wystarczy tylko wyciągnąć rękę i wszystko, czego zapragniemy, jest nasze. Także nasza obecność wydaje się nieustanna. Słowo ” śmierć” jak gdyby nie dotyczyło naszej osoby. Ta chwila wydaje się tak odległa, że nie warto zaprzątać sobie nią głowy.

Lekcja od ks. Jana Kaczorowskiego

Wczoraj zmarł ks. Jan Kaczkowski. Takiego go zapamiętamy – pełnego wiary oraz siły życia. Swoim optymizmem zarażał innych… zawsze mawiał, że "Trzeba żyć na pełnej petardzie".Podziel się jego lekcją z najbliższymi.

Gepostet von Popularne am Dienstag, 29. März 2016

 

Jakże często nie zdajemy sobie sprawy, że może to nastąpić szybko, niespodziewanie, nawet w tym momencie, I nie musi to być żaden kataklizm, katastrofa czy choroba. Śmierć może nastąpić w każdym momencie. Inaczej mówiąc ” zaskoczyć nas „.

To prawda. Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że nasze życie może zagasnąć w każdej chwili. Niejednokrotnie, pod wpływem problemów czy cierpienia wydaje nam się, że pragniemy już teraz opuścić ten  „padół płaczu”,  lecz gdy widzimy, że to następuje, jesteśmy co najmniej zaskoczeni, nie wspominając o pragnieniu pozostania na nim. Mój mąż, którego życie nie oszczędzało i który bardzo cierpiał fizycznie z powodu swojej niepełnosprawności, pod wpływem tych cierpień niejednokrotnie, wydaje mi się, że całkiem szczerze, mówił: „Tak bardzo bym chciał, żeby to już się skończyło„. Lecz gdy nieoczekiwanie okazało się, że ten czas właśnie nadszedł, nie narzekał, ale w jego oczach było widać strach, niepewność i żal. Po prostu nie myślał, że to nastąpi dużo szybciej,  niż sądził.
Zofia

Nie płaczemy nad tymi,
Którzy odeszli.
Płaczemy nad pustką
Jak po wyciętym drzewie,
Jak po zburzonym domu.
Płaczemy nad niewypowiedzianym „przepraszam, kocham, dziękuję …”
Płaczemy nad przytuleniem
I uściskiem dłoni,
które się nie dokonały.
Oni już przecież są po drugiej stronie.
Ich podłoga jest naszym sufitem.
Polerują taflę nieba,
rozmazując chmury bosymi stopami.
Pamiętają,
Patrzą,
Czekają,
By dopełnić
Niedokończony dotyk
I słowo,
które ugrzęzło w gardle…

#tusięŻYJEażdośmierci

 

Ale przyjdzie taki Dzień, gdy zapuka do Ciebie Ktoś wówczas powie Ci: „Odnalazłeś swój Dom, Dom spotkania miłości”

 

Czy jesteśmy  przygotowani na to spotkanie? Czy myślimy nad tym co by było, gdyby właśnie teraz Bóg wezwał nas do siebie?

Fragment książki „i dam wam serce nowe”

„Umrzesz.

Często o tym zapominasz…

Tak, niby wiesz, ale…

Może ze starości, dożywając stu lat, w całkiem dobrym zdrowiu, w obecności osób, które będą przy Tobie z autentycznej miłości, a nie z powodu zawieszonego w czasie testamentu. Może zginiesz potrącony przez samochód. Może cegła spadnie znienacka na Twoją głowę. Może wtulisz wieczorem policzek w mięciutką poduszkę, a rano Twój policzek będzie zimny i nie zrealizujesz tych wszystkich planów, na kolejny oczywisty dzień, który przecież należał się Tobie jak psu buda.

Tylko ciało… Tylko opakowanie.

Czwartkowy dyżur w hospicjum.

Karmię Pana Cezarego, patrząc w Jego piękne, emanującą dobrocią oczy. Mam tendencje do zakochiwania się w oczach. Bez względu na płeć ich posiadacza. Rozmawiamy. Opowiadam o swojej pracy z dzieciakami z głęboką niepełnosprawnością. Pyta o wolontariat w hospicjum, od kiedy posługuję. Opowiadam o trzymiesięcznym kursie na wolontariusza, kolejnych etapach do uzyskania jaskrawożółtej koszulki z napisem „Wolontariusz. Hospicjum Palium.” Uśmiecha się przez łzy i po chwili mówi : „Znam te etapy. Kończyłem ten kurs”. Trochę mnie zatkało. Ja wolontariuszka siedzę przy łóżku pacjenta-wolontariusza. Można by pomyśleć, że Pan Bóg ma czasem czarne poczucie humoru. Przez chwilę wyobrażam sobie siebie na jego miejscu, otwierającą dziób na kolejną porcje nadzianego na widelec obiadu.

-Marta, pomożesz przy zgonie?

-Pomogę.

Mój „pierwszy raz”.

Ciało nie jest ciężkie. Przynajmniej nie dla mnie w tym momencie. Może adrenalina sprawia, że nie czuję ciężaru. Może to te 21 gramów, ile ponoć waży dusza, robi taką różnicę. Może to pomoc z Nieba, które wie, że z moim rozklekotanym kręgosłupem, nie dam rady z prawie stukilogramowym ciałem Pani Hani. Metalowy wózek na ciało znów skrzypi. Wyjęty z rozsuwanej szafy przy dyżurce, zwieńczony suwakiem, plastikowy worek przygotowany. Usuwam cewnik, wenflon, zmiana pampersa na świeży. Pielucha zostaje. Ciało nadal wyrzuca z siebie to i owo nawet po zgonie. Elastycznym bandażem podwiązuje się szczękę, żeby nie opadała, obciąża powieki, które czasem otwierają się uparcie. Owijam kobiecie różaniec wokół nadgarstka- został ostatni w mojej kieszeni. W sercu słowotok „Dla Jego bolesnej męki… miej miłosierdzie, miej miłosierdzie…”

To opakowanie. Puste. Dusza wyfrunęła niepostrzeżenie, a życie dopiero się zaczyna. Ale… nie ma ale, bo oczekujemy na Tego, który zabił śmierć, by wykrzyknąć z radością Ale… Alleluja!
Marta PrzybyłaŚmierć.Największa tajemnica życia. Jego koniec. A może początek… Nie staram się kreślić jakiś fantastycznych wizji, tylko po swojemu powiedzieć jak ja to widzę. Jedno wiem na pewno. Jako chrześcijanin wierzę, że czeka mnie Życie. Moja interpretacja słów Jezusa z J 11, 25-26: ” Rzekł do niej Jezus: «Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?”https://youtu.be/3RX6FmKIynIDopiero odejście bliskiego człowieka, niejednokrotnie irytującego do granic wytrzymałości uświadamia nam, jak bardzo go nam brak i jak mało czasu mu poświęcaliśmy. Żal wtedy zmarnowanego czasu, niedopowiedzianych albo zbędnych słow. Czasu, który trzeba było poświęcić całkowicie na bycie razem.

Znalazłam taką pouczającą refleksję osoby, której brat nagle odszedł.

Wczoraj w Warszawie, w pracy odszedł nagle do wieczności mój Brat Andrzej Sosnowski  Nie byłem na to przygotowany, bo kto jest ? W takiej chwili przychodzą wspomnienia i refleksje. Czy zrobiłem wszystko co mogłem ? Czy pamiętałem ? Czy miałem dość czasu by z nim porozmawiać, tak na co dzień, bez okazji ? Przynajmniej 2 x NIE … On w Warszawie, ja w Łodzi. Niby blisko, a jednak daleko, on w swojej pracy i gonitwie, ja – w swojej. A czasu ciągle brak… Różniliśmy się bardzo, a jednak to Brat, moja krew, tylko czemu zapominałem o tym, a czuję to dopiero teraz ?

Czemu odkładamy na później nasze spotkania, czy rozmowy z najbliższymi, myślimy, że mamy czas ? Czemu jesteśmy tacy oszczędni w słowach ? Dlaczego tak trudno przechodzą nam przez usta słowa „Kocham Cię”, „Tęskniłem”, „Brakuje mi Ciebie” ? Nie odkładajmy niczego na później, bo może nie być tego ”później”. Nie my decydujemy o naszym losie, ani czasie. Dlatego zadzwoń już dziś do swojego Brata, czy Siostry, Rodziców, dawno nie widzianych Przyjaciół, tych prawdziwych i otwórz swoje serce, nie umysł, bo on każe się nam zamykać, lub odkładać na później, bo przecież „mamy jeszcze czas”. Wyłącz umysł choć na chwilę i spróbuj poczuć, otwórz się na uczucie ….
Kocham Cię Andrzejku i już teraz mi Ciebie brakuje

 

Później!

Porozmawiam z Tobą później.

Zadzwonię do Ciebie później.

Do zobaczenia później.

Później pójdziemy na spacer.

Później powiem Ci, jak się czuję.

Później dowiesz się, ile dla Mnie znaczysz.

Później może Cię pokocham, a może zapomnę.

Zostawiamy wszystko na później i zapominamy, że „później” nie jest nasze!

Że „później” ludzi może już nie być z nami.

Że „później” możemy już ich nie usłyszeć, nie zobaczyć.

Że „później” dzieci nie są już dziećmi, a rodzice są tylko wspomnieniem.

Że „później” dzień zamienia się w noc, noc w bezradność, uśmiech w grymas bólu, a życie we wspomnienie.

„Później” będzie za późno!

Bądź teraz!

~Sześćdziesiąt Sekund

Przemyśl te słowa i zastanów się jak jest u ciebie, jakie masz relacje z bliskimi. Czy tak do końca czujecie się rodziną? Czy jeżeli ktoś z bliskich ci niespodziewanie odejdzie, będzie ci go brakowało?

I jeszcze jedno. Jeżeli byś miał w tej chwili stanąć przed Jezusem czy miałbyś mu coś do zaoferowania, coś, co dobrego zrobiłeś w życiu, jak je przeżyłeś, czy miał byś puste ręce, lub, co jeszcze gorsze, bardzo ubrudzone.

Św. Maria Faustyna Kowalska – Dwie drogi

Odpowiedzialność za duszę (1/2)

Odpowiedzialność za duszę (2/2)

A jeżeli już staniesz przed Bogiem, jak zostaniesz osądzony?

Jak to dobrze, że mamy takiego Orędownika w Niebie, Orędownika, który nie zawahał się odkupić nas własną krwią i mimo, że nie może liczyć na naszą wdzięczność, wstawia się za nami przed Ojcem.

Pewna kobieta, po wypełnieniu prostego i pogodnego życia, zmarła i znalazła się natychmiast
w długiej i uporządkowanej procesji osób, które przesuwały się powoli w stronę Najwyższego Sędziego.
Wraz ze zbliżaniem się do końca kolejki coraz wyraźniej słyszała słowa Boga.
Usłyszała, jak Bóg mówił do kogoś:
– Ty, który mi pomogłeś, kiedy miałem wypadek na drodze i zawiozłeś mnie do szpitala, wstąp do mojego Raju.
Potem mówił do kogoś innego:
– Ty, który bez żadnego zysku pożyczyłeś wdowie pieniądze, wstąp, aby otrzymać wieczną nagrodę.
A potem znów:
– Ty, który wykonywałeś bezpłatnie bardzo skomplikowane operacje chirurgiczne, pomagając mi przynosić wielu ludziom nadzieję, wstąp do mego Królestwa.
I tak dalej.
Uboga kobieta przeraziła się, bowiem – choć bardzo się starała – nie mogła przypomnieć sobie żadnego szczególnego czynu w swoim życiu. Przepuściła nawet kolejkę, by mieć troszkę więcej czasu na zastanowienie się, ale absolutnie nic nie przychodziło jej do głowy.
Pewien uśmiechnięty, ale stanowczy anioł nie pozwolił jej ponownie przepuścić długiej kolejki.
Z bijącym mocno sercem i w wielkim strachu stanęła przed obliczem Boga. Otoczył ją natychmiast swoim uśmiechem.
– Ty, która prasowałaś wszystkie moje koszule… dziel się moją Radością.

Czasami tak trudno jest wyobrazić sobie, jak bardzo nadzwyczajne są rzeczy zwyczajne.
Bruno Ferrero

 

Gdy już Miłosierny Ojciec osądzi nasze czyny, trafiamy w miejsce, na które  ” zapracowaliśmy”  swoim życiem.

 

CZYŚCIEC

 

No cóż kochani… do odważnych świat należy…

Czy wyśmiejecie mnie, czy popukacie się w głowę… Nie wiem. Wiem jedno, że najwyższa pora napisać słowo, które opowie wam o tym dlaczego stałam się taka, a nie inna, dlaczego tak gwałtownie nawróciłam się…

Myślę, że każdy by tak uczynił, gdyby otarł się o tę rzeczywistość, o którą ja się otarłam… Relacjonuję to tak, jak zapamiętałam…

A teraz dokładny opis tego, czego DOŚWIADCZYŁAM.

Zaczęłam stąpać na jakże cienkiej linii życia i śmierci. Tylko co jakiś czas docierały do mnie głosy z dobrze znanego mi świata, gdzie lekarze na przemian wołali:

„Mamy ją!

By po chwili łamiącym się głosem stwierdzić:

„Cholera, znów ją tracimy!”

A ja pływałam w mroku, w bagnie, w sieci martwych ciał, wciąż między światami. Światami żywych i umarłych, oscylując między niepoliczalnym, a tym co namacalne, wyczuwalne i realne. Dwoistość bytu. Czym, lub jak wyczuwałam owe światy? Umysłem, czy duszą? Nie wiem, wiem tylko jedno, że nie ma granicy między tym, gdzie byłam, a gdzie i w którym czasie, miejscu leżało moje ciało; czyli szpital.

To, co nieludzkie, choć namacalne, i o dziwo odczuwalne, było tylko i wyłącznie w przestrzeni, do której tylko ja otrzymałam swoiste zaproszenie.

Nie wiem, kto i dlaczego mi je oferował. Może Bóg? Może anioł śmierci? ale choć tego nie wiem, to dziś już rozumiem, że to mroczne, wręcz koszmarne zaproszenie miało być, i na pewno było wyjątkowym niemal metafizycznym doświadczeniem.

Jesteście w stanie sobie wyobrazić mroczną, pełną bólu i poczucia odrzucenia cuchnącą przestrzeń, gdzie z podłoża ziemiopodobnego, utworzonego z rozkładających się szczątków ciał ludzkich, czarnych, cuchnących i bulgoczących, jakby w ogniu podgrzewane  „wyskakują”

czaszki ludzi, ogołocone przez ogień – który nie spala i w sumie jakby nie jest ogniem, lecz tylko tak wygląda – ze skóry?

Na pewno nie. Więc myślę, że nikogo już nie zdziwi fakt, że nie wypuszczam z ręki Różańca, że modlę się za te dusze bo otrzymałam też informacje, że to przedostatni krąg czyścca, a w ostatnim są dusze zapomniane, o które nikt się z rodzin nie modli. Bo zadam wam pytanie; czy w ogóle modlicie się za swoich pradziadków, chociażby? Ja się nie modliłam. Teraz jest inaczej. I wiecie co, co najpiękniejszym było w tym horrorze, że gdy moje przerażenie sięgnęło zenitu usłyszałam GŁOS, który nie był ani męski ani kobiecy, ale niósł w swoim brzmieniu nie tylko ogrom miłości, ale i pokoju, a Słowa te brzmiały – NIE LĘKAJ SIĘ. JESTEM. Widzenie i słyszenie było tak wyraziste, że gdy teraz spogladam na moją obecną rzeczywistość myślę, że ktoś osnuł ją mgłą, bo w porównaniu z TAMTĄ ostrością, tu jest wszystko jej pozbawione.

A Niebo… nie ma słów, nie ma określeń, bo jak opisać piękno Matki Boga? Jak opisać to, że okrywała cię swoim płaszczem utkanym z błękitu z jednej strony, a gwiazdami z drugiej? Jak opisać Jej piękno? Odczuwalną akceptację? Ja nie potrafię. – No chyba, że z łaski Boga Ojca otrzymamy niebiański alfabet – ale póki co żadne słowo, żaden język nie określi tego, co TAM jest. Spokój, ciepło, miłość, bezpieczenstwo i pragnienie bycia już tylko TAM, nie chce się wracać. Nie ma pamięci – przez pierwsze chwile – o tym kogo zostawiamy na ziemi, to przychodzi potem, ale jesteśmy bardzo rozdarci bowiem musimy wybierać pomiędzy ich cierpieniem i płaczem za nami, a tym co my pragniemy. A pragniemy też tego, aby dać naszym bliskim informację, że jesteśmy W KOŃCU NAPRAWDĘ WOLNI OD BÓLU I SZCZĘŚLIWI…

Kochani, dość długi to post, nie wiem czy dał wam wyobrażenie tego co przeszłam, może nieporadnie to wszystko opisałam, ale jedno wam dodam; Niebo jak i piekło, jak i czyściec istnieje naprawdę. I choć czyściec pokazany mi był, i zostałam po nim oprowadzona w bardzo małej przestrzeni, to wystarczyło bym płakała kilka dni i cierpiała z pwodu tego, czego tam doświadczyłam, i co…. oraz kogo tam zobaczyłam.

Powiem jeszcze jedno, że na moje pytanie;

„Dlaczego tylko tak niewielki fragment czyśćca zobaczyłam, usłyszałam odpowiedz:

„Bo więcej twoje serce by nie wytrzymało”, a gdy o to samo spytałam odnośnie NIEBA, usłyszałam:

„Bo twe serce więcej by nie uniosło, nie przyjęło… w domyśle radości.”

I taka jest prawda, bo gdy dziś cierpię od razu przypominam sobie „mój fragment Nieba”, i od razu jest mi lżej, nie licząc tego, że przy cierpieniach nowotworowych bardzo ulgę przynosi mi modlitwa do świętej Filomeny, warto ją poznać. Naprawdę to petarda w prędkości działania. Kocham was i błogosławię w Imię Pana.

Przepraszam za błędy, ale tak bywa, gdy „piszą” emocje

I jeśli pragniesz wyrazić swoje powatpiewanie, a nawet wyszydzenie, to proszę, nie krępuj się – mnie to nie dotknie, a tobie może przyniesie ulgę, że się „wyżyłeś”, ja bowiem wiem co przeżyłam, i czego do dziś dnia doświadczam. Lecz i tego nie opiszą ludzkie słowa. Nasze pojmowanie świata i rzeczywistości jest ograniczone naszą zdolnością jego pojmowania, poprzez nasze serce. Człowiek bowiem nie ma takiego aparatu poznawczego, który pozwoliłby mu pojąć niepojete. A do tego chronimy nasze serca, aby nie dopuścić do niego czegoś, co nie jest w stanie ogarnąć nasz umysł.

Niech was Bóg błogosławi, kto chce to przyjmie te błogosławieństwo, a kto nie, niech przyjmie moje pozdrowienia.

Pierwsze zdjęcie rok 2022 wrzesień drugie 15.03. 2021 rok kilka dni po wyjściu z zapaści krążeniowo oddechowej podczas operacji gdy pękło mi jelito masa nowotworu rozlana po jamie brzusznej spowodowała sepsę.

Ps. zdjęcia robione w dniu, w którym dowiedziałam się, że mąż ma raka, wówczas, tego dnia, będąc na dyżurze w pracy żarliwie ze łzami w oczach modliłam się aby Pan Bóg, Maryja, ktokolwiek z NIEBA dał mi znak, że nie pozostaniemy sami bez wsparcia NIEBA w tej walce z rakiem. I gdy tak płakałam, obok stała i pocieszała mnie koleżanka Renata, naprzeciw nas rozbłysło nagle światło. I choć widoczny budynek stał w cieniu, na jego zacienionej ścianie pojawił się, jak dla Renaty Cudowny Medalik, dla mnie początkowo Anioł, a potem Ukrzyżowany Jezus. A wy co myślicie? Powiem wam, że wiele dowodów Łask Pana naszego otrzymałam, ale to naprawdę zbyt wiele aby jeden post zdołał pomieścić, po prostu uwierzcie mi na słowo…. Myślę, że i wy macie też swoje cudowne doświadczenia. Z Bogiem kochani,.

Marta Łukomska Grzebuła

To prawda. Tylko czy my nie marnujemy tego skarbu?

   NIEBO

Niebo to Ja. Będąc w niebie, jesteś we Mnie już bez ograniczeń, jakie stwarza teraz ciało. Będziesz dotykać Mnie i obcować ze Mną całym twym jestestwem, i wszystko w tobie będzie niebem: radością i odczuciem pełni ciągle rosnącej. I zachwytem coraz doskonalszym. Pokojem i ukojeniem.

Zawsze będzie radość doskonała, piękno doskonałe, dynamiczne i ciągle bogatsze. Nasycenie szczęśliwością. Będziesz chłonąć Miłość i będziesz kochała, i pragnęła kochać.

Niebo to Ja.
Poza mną jest piekło: ból oddzielenia i wieczny głód. Wieczny nienasycony głód i niepokój, i lęk, i ucisk.
Zobacz, Moje dziecko: cały świat jest we Mnie. I ty, maleńka drobina w tym świecie jesteś we Mnie – ukochana, upragniona, chroniona.
Popatrz: cały jestem dla ciebie. Nikt i nic nie umniejszy tej Mojej miłości. Moja wszechmoc polega też na tym, że dla każdego Mojego dziecka jestem cały. Każdy ma całą Moją miłość, całe Moje piękno!

Jestem niepodzielny – choć jestem dla wszystkich.
Pragnę nauczyć cię tak kochać i tak przyjmować Miłość: Każdemu dawać pełnię Miłości i przyjmować dar Miłości bez lęku, że ktoś ci go odbierze, umniejszy.
Miłość nie ma żadnych granic i nigdy jej nie zabraknie: ani tej, którą otrzymujesz, ani tej, którą dajesz. Szczodrym sercem dawaj i szczodrym przyjmuj – z hojnością królewską, bo królewski dar otrzymujesz i królewski rozdajesz.

Bądź pewna Mojej miłości, bo to daje pokój i radość i pobudza do szczodrości. I choć krwawić będzie twoje serce Moim bólem, radość i pokój będą w tobie, bo masz Mnie. I dzielić się będziesz Mną i nigdy Mnie nie zabraknie. Nigdy nie zabraknie ci Miłości.

Ja jestem Miłością wszechobecną, wszechogarniającą, nasycającą wszystkich, którzy pragną ją przyjąć i pozwolą ją sobie dać.

? Słowo pouczenia Alicja L

z postu Paweł Paul Szeliga

  

Niebo.
Segregacja modlitw.
Sterty wniosków i zażaleń.
Kilka podziękowań
(nielicznych)
Modlitwy bez słów.
Kaligrafia łez.
Atrament duszy.
Bezbarwny.
Dla Niego najwymowniejszy.

Może się okazać banalne, to co napiszę, ale może komuś się przyda. Pewnie będzie trochę chaotycznie, za co z góry przepraszam

Przechodząc do sedna przypomniałam sobie słowa ks. Teodora, z krótkich rozważań, jeszcze podczas wcześniejszej Nowenny pompejańskiej  „ja też chcę do nieba”.
Proste, banalne, a jednak zostało w pamięci.
Często, kiedy ktoś się nas pyta, czy chcemy iść do Nieba, odpowiedź wydaje się banalna, chyba każdy chce.
Zastanów się, czy chcesz iść do Nieba, w którym jest Bóg, czy szukasz swojego własnego nieba, tu na ziemi?
Szukasz Boga, chcesz za Nim podążać, ale czy, aby na pewno wybierasz Go w życiu codziennym?
Czy, aby na pewno chcesz żyć w wieczności razem z Nim?
Możliwe, że, kiedy mówisz „szukam szczęścia w Bogu”, tak naprawdę szukasz go nie w Bogu, ale w bożku, w jakimś substytucie, który wydaje Ci się Bogiem, a w rzeczywistości Nim nie jest.
Być może Twoim niebem jest miejsce, w którym grzeszysz? Trudne, ale przemyśl to, może rzeczywiście grzech jest dla Ciebie pewnym ” przedsionkiem nieba”, nie relacja z Bogiem, nie Eucharystia, ale właśnie grzech staje się tym, co wydaje Ci się zbawienne?
Szukaj Boga, nie daj się zwodzić.
Często wyobrażamy sobie Boga, jako miłosiernego Ojca, który tylko uspokoi, pogłaszcze po głowie i nie pozwoli nam nic dźwigać. Oczywiście, Bóg Ojciec jest miłosierny, ale jest także mądry i sprawiedliwy.
Bóg opiekuje się Tobą, przebacza Ci, ale to nie znaczy, że daje On przyzwolenie na grzech.
Czy przypadkiem, nie traktujesz miłości Boga, jako pretekstu do grzechu, mając myślenie „Mogę popełnić grzech, bo Bóg i tak mi przebaczy”?
Bóg Ci przebaczy, ale jeśli będziesz prawdziwie żałował, a to nieraz bywa trudne przy takim myśleniu. Pamiętaj o Jego sprawiedliwości, a nie tylko o miłości.
Podnosi Cię z upadku, ale czasem pozwala, abyś go doznał, nie dlatego, że Cię nie kocha – kocha, ale może to Ty musisz nauczyć się miłości.
Św. Jan Paweł II mówił „Miłości bez Krzyża nie znajdziecie, a Krzyża bez miłości nie uniesiecie” i jest to prawda, bo czasem ten krzyż staje się lekcją miłości.
Jezus też nie miał życia usłanego różami, tak naprawdę to żaden święty nie miał prostej drogi do przebycia. Zapragnij Nieba, ale nie takiego, w którym Twój grzech daje Ci pozorne szczęście, tylko takiego, w którym Bóg jest wszystkim, w którym nic nie jest ważniejsze od Boga. Szukaj Nieba, gdzie czeka na Ciebie Twój kochający, ale także sprawiedliwy Ojciec.
Nasze poszukiwanie Boga jest czasem jak bańka mydlana, w wielu miejscach kolorowa ( oznaczająca pozory, udawanie nawet przed samym sobą, że poszukujemy Boga), ale w pewnym miejscu przeźroczysta ( pokazująca, jak naprawdę wygląda poszukiwanie Boga w naszym życiu).
Znowu, miałam nie pisać, chciałam zepchnąć na bok te myśli, ale no cóż, może akuratnie Bóg chciał, żebym to napisała, a jak wiadomo – z Bogiem się nie walczy, tylko współpracuje.
Tak proste słowa ” ja też chcę do Nieba” , a tak wiele pytań rodzą, czasem proste słowa trafiają do serca bardziej niż te wysublimowane i pięknie ułożone w całość.

Czy Ty chcesz do Nieba?

Zastanów się nad odpowiedzią, nawet jeśli wydaje Ci się banalna, a jeśli odpowiesz „tak, chcę do Nieba”, to zastanów się, w jaki sposób do niego dążysz?
Marta Mazurkiewicz

Anioł Śmierci.❤️❤️❤️.

Pewnego dnia Anioł Śmierci zapukał do drzwi domu pewnego człowieka.
– Wejdź i rozgość się – powiedział mężczyzna. – Czekałem na ciebie.
– Nie przybyłem tu na pogawędki – powiedział Anioł – ale żeby zabrać twoje życie.
– A cóż innego mógłbyś mi zabrać?
– Nie wiem. Ale wszyscy, kiedy przychodzę, chcieliby, żebym wziął cokolwiek, byle nie ich życie. Gdybyś wiedział, jakie mi czyniono propozycje!
– Ale ja niczego dać ci nie mogę. Radości, jakie mi ofiarowano, przeżyłem. Zmartwienia rzuciłem na wiatr.
Problemy, wątpliwości, niepokoje spaliłem za sobą, by móc się ogrzać przy ogniu nadziei. Dóbr doczesnych wyrzekłem się.
Uśmiech podarowałem tym, co mnie o niego prosili; serce – tym, których kochałem i którzy mnie kochali. Swoją duszę powierzyłem Bogu. Zabierz więc moje życie, bo nie mam nic innego do ofiarowania. Wtedy Anioł Śmierci uniósł tego człowieka w ramionach i stwierdził, że jest lekki jak piórko, a Pan otworzył na oścież bramy Raju, bo przez nie miał wejść święty…
Pier D’Aubrigy

 

Szczęść Boże. Chcę również podzielić się moim przeżyciem i złożyć świadectwo. Kiedy zaszłam w ciążę 26 lat temu, byłam bardzo szczęśliwa. W trzecim miesiącu ciąży miałam kontakt z kobietą chorą na różyczkę. Jestem pielęgniarką i wiedziałam, że jest to niebezpieczne dla dziecka. Moja Teściowa farmaceutka namawiała mnie do zrobienia badań, by wykluczyć ewentualne zmiany chorobowe u dziecka. Bała się, że dziecko może urodzić się chore. Kategorycznie nie zgodziłam się. Zapytała „a co jak okaże się, że jest coś nie tak?”. Była nawet trochę na mnie zła… Dla mnie nie było to ważne! Kochałam moje dziecko i ufałam Maryi, ponieważ Ona wielokrotnie w moim życiu przychodziła mi z pomocą. Szczęśliwie doczekałam prawie do końca ciąży. Dwa tygodnie przed porodem dostałam wysokiego ciśnienia i wylądowałam w szpitalu, na obserwacji. Po tygodniu okazało się, że zanika tętno dziecka i musi być natychmiast wykonane cięcie cesarskie. I tak się stało. Podczas operacji wykonywanej w pełnej narkozie, znalazłam się w niebie. Do dziś nie potrafię znaleźć słów, by opisać jak tam jest dobrze. Miłość, błogość, ciepło… Nie chce się wracać. Nie widziałam ani siebie, ani nikogo innego. Widziałam piękne światło i słyszałam głos Boga. Powiedział „nie masz tu co robić, musisz wracać”. Ale mi jest tu tak dobrze, nie chcę wracać – powiedziałam. Usłyszałam „nie masz tu co robić, musisz wracać”. Teraz mówił św. Piotr i jeszcze raz św. Paweł. Nagle obudziłam się i usłyszałam: ma Pani syna. Przeniesiono mnie na salę. Zmęczona, ale szczęśliwa czekałam na dziecko, które miała przynieść pielęgniarka. Zamiast niej przyszła lekarka i bez ogródek przy wszystkich oznajmiła, że mój syn ma podejrzenie choroby neurologicznej, obniżone napięcie mięśniowe, przykurcze. Rozpacz ogromna, ale też nadzieja w Maryi. Po kilku konsultacjach neurologicznych okazało się, że dziecko jest zdrowe, a objawy po trzech miesiącach cofnęły się. Ginekolog, który przeprowadzał cięcie powiedział mi, że to cud. Stwierdził, że to dziecko nie powinno żyć… „Nie miała Pani prawie wcale wód płodowych, a szyja dziecka okręcona była kilka razy pępowiną”. Dziś mój syn jest mądrym, wspaniałym mężczyzną. Ukończył prawo. Wiem, że żyje dzięki Opatrzności Bożej i wstawiennictwie Matuchny Najświętszej. Wiem również, że istnieje Niebo. Nie boję się śmierci, bo ufam…
Z Panem Bogiem.
Iwona.

 

CZY BYŁEM W NIEBIE?
To było chyba ponad 30 lat temu.Po południu uciąłem sobie drzemkę i zasnąłem na dobre.Przyśnił mi się kolega z którym często rozmawiałem o Panu Bogu,Jezusie, Duchu Świętym.
I w tym śnie on pyta czy chcę zobaczyć jak jest w niebie.Ja mu na to dlaczego nie?
No to zapytał.Lecimy? A ja …lecimy.
I w tym momencie zaczęliśmy się wznosić ku górze. Im wyżej, tym piekniej.Tak szybowaliśmy w wolnym tempie.I tak z sekundy na sekundę było coraz piękniej,coraz jaśniej,coraz cieplej,w sercu radość,łzy wzruszenia.I wtedy tak czułem ,że to było nie takie senne, ale realne, jakby miało miejsce w realnym świecie.Coraz większa radość,ciepło,uniesienie nie do opisania słowami,noramalnie krzyczałem z radości.Bożeeee to jest NIEBO??? Tak to jest niebo usłyszałem w odpowiedzi.TO JA TU CHCĘ ZOSTAĆ!!!
Kolega pyta co robimy,lecimy dalej czy wracamy?
A ja na to: ani mi się śni, ja nie wracam, lecę dalej.
I w tym momencie słysze z oddali głos najpierw taki cichy a potem coraz głośniejszy Paweł !!! Paweł !!! Paweł!!!
Rozpoznałem głos swojej matki,ale za nic nie chciałem wracać.Byłem niezadowolony ,ze mnie woła.
Ten głos był coraz głośniejszy,ciepło,światło,szczęście znikało.Czułem,że mnie ktoś szarpie i krzyczy: Paweł, Paweł, obudź się!!! A tu mamusia mnie szarpie.Przez moment byłem jeszcze w tym śnie i widziałem mój pokój jakby wielki kościół, wysoki, ogromny.
Obudziłem się z płaczem i zły ze słowami: Dlaczego mnie szarpiesz, dlaczego mnie budzisz,ja nie chciałem wracać.Mama przerażona bo myślała,że umarłem.Nie mogłem dojść do siebie.przez moment jeszcze miałem to uczucie szczęścia i ciepła w sercu, które potem topniało i wszystko wróciło do tzw normy.Przez parę godzin nie mogłem z siebie wydusić słowa.Opowiedziałem to kilku osobom, ale nie zareagowały.Ktoś powiedział,żebym tego nie opowiadał bo jeszcze pomyślą,że jestem stuknięty.Wiele mam takich doświadczeń, o którym Wam napiszę,bo już dość milczenia.W następnym świadectwie opowiem Wam o moich spotkaniach z Matką Przenajświętszą i z Janem Pawłem 2. To będzie dopiero. Po tych historiach nigdzie już mnie nie zaproszą na koncert.Ale nie dbam o to bo wiem,że Bóg o Nas zadba. A Wy Kochani moi nie bójcie się,tylko opowiadajcie co Wam się przytrafiło. Nie może tylko łajza rogata (określenia Arka Łodziewskiego) i łachudra rządzić w internecie i na fejsie.
Zdrowy na ciele i umyśle pisze te słowa. Gdyby tak wygladała śmierć to nie ma się czego bać.
Paweł Bączkowski

 

Piekło istnieje

Świadectwo Księdza Marka Jana Pytko

Moje świadectwo:

To była Wielka Łaska od Boga, Wielki Akt Bożego Miłosierdzia.

Przed laty, w trakcie głębokiego snu, pewnej sierpniowe nocy, bez żadnej choroby i dolegliwości w ciele, dokładnie o godzinie 3,33 zostałem nagle wyrwany ze snu. Właściwie katapultowany na zewnątrz.. Wszystko działo się w ułamku sekundy.. Pamiętam to do dzisiaj tak wyraźnie, jak byłoby to wczoraj.. Ja, jako „ja”, moja dusza, moja tożsamość, „moje duchowe ja” zostało jakby wyrwane ze mnie na zewnątrz siłą i gdzieś na poziomie splotu słonecznego, poniżej serca, wyleciałem z ciała, out.. Z pozycji leżącej na łóżku, wyleciałem, do tego stopnia, że odruchowo, fizycznie aż siadłem na posłaniu w momencie tego katapultowania..
Co było dalej? W następstwie jednej chwili wleciałem w ognista kulę.. Była to jakby kulista klatka z ognia, klata dla zwierząt, a ja w środku.. Kula, z której nie było ucieczki w żadnym kierunku.. !!! Ani do przodu, ani do tyłu, ani w górę, ani w gół, w boki, czy w jakąkolwiek inną stronę.., w żadnym kierunku. Doskonale więzienie!
Kula ta była wypełniona ogniem, ale duchowym, o temperaturach które trudno sobie wyobrazić nie będąc w środku.. Nieskończoność ognia i palenia.. Co więcej, ten ogień prawie rozrywał duszę od środka na tysiące kawałków… Potworny ból, cierpienie nie do wytrzymania.. Strach, świadomość grzechu na 1000 %, winy, błędu, itd..
Trwało to jakieś 6 sekund. Gdyby trwało dłużej pewno bym nie wytrzymał.. Co było później? Nagle spadłem, właściwie wpadłem w ciało z powrotem .. Po zlądowaniu, pełen cierpienia i tego co przeżyłem.. chwyciłem się krzyża i różańca.. i zacząłem się modlić całym sobą.. Nie spałem już do rana.. Pisałem i pisałem.. kilka kartek, szczegóły… Pamiętam pisałem: Największemu wrogowi nie życzyłbym nigdy takiego miejsca kary.. Na dziewiątej stronie, zakończyłem to wszystko słowami..: JEŚLI TO CO PRZEŻYŁEM BYŁO PIEKŁEM, (a dzisiaj już to wiem), TO PIEKŁO JEST….. NIE DO PRZETRZYMANIA… !!!!!!!! ! I zrobiłem całą kartkę wykrzykników… !!!!!!!!! Gdy to pisałem łzy lały się ciurkiem..
Na koniec pozostał mi jeszcze szczególny bilet powrotny po tej „podroży” – ogromny fizyczny ból w okolicy splotu słonecznego, z którym chodziłem przez następny cały tydzień.. Nie chciał odejść.. Jakby pieczęć pamiątki..
Kiedy później, po wielu latach w Wąwolnicy, pierwszy raz w życiu byłem świadkiem egzorcyzmów przeprowadzanych nad młodą dziewczyną, tamte doświadczenia wróciły jak żywe… Natura i wielkość cierpień… Stało się dla mnie oczywiste, że skala intensywności i siarczystość reakcji demona na to co święte – odpowiada tej samej naturze palenia ogniem od środka, które on musi przeżywać.. To są doświadczenia jakby „żywego umierania”.. (Soren Kierkegaard). Dlatego właśnie demon: ryczy, wyje i przeklina wszystko i wszystkich, nawet samego Boga.. Ma do wyboru, albo pozostać w ciele danej osoby (dręczonej), albo wrócić do ogni piekła.. Co jest jeszcze gorsze..
Moje doświadczenie sprzed lat, traktuje jako Wielka łaskę i Dar ostrzeżenia dla mnie, jak i dla tych, którzy będą czytać i słuchać moje świadectwo. Moi drodzy, Piekło jest STRASZNE !!!!!!!!!!!!!!!!!! Słowa jednak i tak tego nie oddadzą, nie przekażą, to tylko kulawy opis..
I chce podkreślić! Wszystko to, co tu napisałem jest prawdą i tylko prawdą, dlatego nigdy nie będę się z tego spowiadał ze kłamię. Nawet przed śmiercią…. Tak było..
A na koniec podwójny wniosek.

1. Niestety każdy z nas ma za co pokutować, przepraszać Boga i bliźnich. Jesteśmy grzesznikami.. Najlepiej o tym wiedział sw. Paweł, Wielki Paweł..

2. To jedno, ale NAJWAŻNIEJSZE jest kolejne – skoro Piekło jest tak przerażająco straszne, to dla równowagi drugiego bieguna.. jak CUDOWNE musi być NIEBO, biegun wyjściowy? Jest.. ? .., bo –

– „ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” 1 Kor 2,9

Pozdrawiam i błogosławię w Chrystusie naszym Panu i jedynym Zbawcy!
Ks Marek Jan Pytko”

 

A WIĘC WYBÓR NALEŻY DO CIEBIE

POTĘŻNEGO MAMY BOGA

S T A R Y  T E S T A M E N T
                                                                                               

 Księga Rodzaju

DZIEJE POCZĄTKÓW ŚWIATA I LUDZKOŚCI

Świat stworzony przez Boga1

Zostałeś stworzonym przez Wielkiego Artystę! ❤ On zaplanował Twoje narodziny i niezależnie, co o sobie myślisz – w Jego oczach jesteś doskonałym dziełem!

11 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. 2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch2 Boży unosił się nad wodami.
3 Wtedy Bóg rzekł: «Niechaj się stanie światłość!» I stała się światłość. 4 Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. 5 I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą.

Gdy Pan2 Bóg uczynił ziemię i niebo, 5 nie było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi, ani żadna trawa polna jeszcze nie wzeszła – bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię i nie było człowieka, który by uprawiał ziemię 6 i rów kopał w ziemi3, aby w ten sposób nawadniać całą powierzchnię gleby – 7 wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia4, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.

26 3A wreszcie rzekł Bóg: «Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!»
27 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz,
na obraz Boży go stworzył:
stworzył mężczyznę i niewiastę.

28 Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi».

Fragment z powstającego musicalu „Piękno życia”.

Justyna Helm